तीन वर्षदेखि अमेरिकामा मायावी उल्लु खाेज्दै जाँदा...

ग्रेट ग्रे आवल । तस्वीर : अनुज घिमिरे

A+ A A-

जनवरी र फेब्रुअरी सम्भवतः यता सबैभन्दा चिसो महिनामा पर्छ । मान्छे धेरै बेर बाहिर बस्न नि रुचाउन्नन् । अफिसबाट निस्केर सिधै गाडी र गाडीबाट घर । सरसामान किन्नलाई ग्रोसरी सप । त्यसबाहेक बाहिर खासै मान्छे देखिन्न ।

मलाई भने गर्मी र जाडो महिना उत्तिकै मन पर्ने भएर होला, जाडोमा नि बाहिर त्यतिकै मात्रामा हुन्छु । गर्मीताका काम धेरै हुने भएकाले धेरै डुल्न भने पाउँदिनँ । बरु जाडोमा दिउँसो काम गरेर घर फर्किसकेपछि वा सप्ताहान्तमा अलि फ्री होइन्छ । अनि साँझपख दूरबिन र क्यामेरा बोकेर चरा खोज्न निस्किनुको मजा नै अर्कै छ ।

जाडो महिनाको चरा खोजाइमा सबैभन्दा मजा लाग्ने भनेको उल्लु खोज्न हो । पातहरू झरेको र जङ्गल खुल्ला भएकाले सजिलोसँग देख्न सकिन्छ । म बस्ने शहरमा जाडोयामताका चार प्रजातिको उल्लु नियमित रूपमा पाइन्छन् । सजिलै त देखिन्न, तर खोज्नै भनेर निस्किने हो भने २/३ घण्टाको मिहिनेतमा कहिलेकाहीँ देख्न सकिन्छ । तीमध्ये सबैभन्दा मन पर्ने भनेको चाहिँ नर्दन स ह्वेट आवल नै हो ।

नर्दन स ह्वेट आवल । तस्वीर : अनुज घिमिरे

यो उल्लु धेरै सानो हुन्छ, बढीमा १८-२० सेन्टिमिटरको र तौल करिब ७५ ग्रामको मात्र । एउटा सजिलो कुराचाहिँ यो सदाबहार रूखहरूमा बस्ने भएकाले जङ्गलभरिका सबै कोनिफर खोज्दै हिँड्ने हो भने पक्कै भेटिन्छ । तर, यो सजिलो कुरा भने होइन ।

त्यस्तै ग्रेट हर्न्ड, बार्ड र स्नोइ आवल अरु नियमित प्रजाति हुन् । खैरो रुखको बोक्रामा मजाले क्यामोफ्लाज्ड भएर बस्ने भएकाले ती उल्लु ठूलै भए पनि भेट्नचाहिँ त्यति सजिलो हुन्न । तर, मेरो मन नै जितेको भने ग्रेट ग्रे आवलले हो । यो उल्लु एकदम इलुसिभ (मायावी) उल्लुहरूमा पर्छ । बोरियल फरेस्टमा मात्र पाइने यो प्रजाति म बस्ने ठाउँबाट करिब ५ घण्टाको ड्राइभमा पर्ने दुलुथ भन्ने शहरको अझै उत्तरतिर पर्छ । ३ घण्टा ठ्याक्कै उत्तरमा पर्ने एउटा सानो प्याच जङ्गलमा नि याे उल्लु पाइन्छ । तर त्यहाँभन्दा धेरै ठूलो जङ्गल उता भएको र पाउने संयोग धेरै भएकाले त्यता जान धेरै प्रभावकारी लाग्छ ।

ग्रेट हर्न्ड आवलका चल्लाहरू । तस्वीर: अनुज घिमिरे

पहिलो पटक भने नजिकैको ठाउँमा देखेको थिएँ । माइनस ३५ डिग्री सेल्सियसको चिसोमा मेरो ल्याबका दुई जना साथी र म त्यो उल्लु खोज्न भनेर गएका थियौँ । तीन दिन बसेर बिहानबेलुकै खोजेको खोज्यै गरेर पाइको थियो । तर, त्यो बेला भने धेरै टाढा भएकाले राम्रो तस्वीर आएको थिएन । ग्रेट ग्रे आफैँमा तस्वीर लिन एकदमै राम्रो उल्लुमा पर्छ र मलाई एउटा राम्रो तस्वीर लिन मन थियो ।

पहिलो पटक ग्रेट ग्रे देख्दाको तस्वीर । तस्वीर : अनुज घिमिरे

गाडी किनेपछि त्यो उल्लु खोज्न 'स्याक्स जिम बग'मा म लगातार तीन वर्ष पुगिसकेको थिएँ । तर एकचोटि पनि देखेको थिइनँ । यो वर्षको सुरुवातमै फेरि बगको यात्रामा निस्केँ । ग्रेट ग्रे उल्लु बिहानीपख आहारा खोज्न सक्रिय हुने भएकाले उसकाे दर्शन पाउन त्यो समय उचित हुन्छ । म बिहान ३ बजे नै उठेर सूर्योदय हुनुअगाडि नै बग पुग्छु भनेर फार्गोबाट हिँडेँ ।

सोचेको जस्तै सूर्योदयअगाडि नै पुगेँ पनि ।

४/५ घण्टा बिताउँदासम्म पनि कतै भेटिएन । टाढा–टाढा मान्छेहरू गाडी रोकेको देखिन्थ्यो, केही देखे कि भनेर जान्थेँ । उनीहरू पनि केही देखिन्छ कि भनेर खोजिरहेका हुन्थे । तर उल्लु भेटिएन । त्यहाँबाट ५० मिनेटको ड्राइभमा दुलुथ शहर पर्छ । दुलुथमा नीरज दाइ बस्ने भएकाले म त्यतै आउँछु भनेर खबर गरेको थिएँ । दिउँसोसम्म खोज्दा पनि नपाएपछि म दुलुथतिर दाइलाई भेट्न गएँ ।

त्यो रात त्यतै बसियाे । म:म: बनाएर खाँदै रमाइलो गरियो । भोलिपल्ट बिहानै उठेर फेरि बग डुल्ने प्लान थियो, तर त्यताबाट दुलुथ नफर्केर फार्गो नै फर्किन पर्ने भयो । त्यहीअनुसार बिहानै उठेर म बगतिर लागेँ । लगभग ६/७ घण्टा बिताउँदा पनि उल्लु भेटिएन । अरू टन्नै चरा भेटियो, जुन फार्गोमा भेटिन्न । समग्रमा निराशै लाग्ने खालको त भएन त्यो ट्रिप, तैपनि जुन प्रजातिलाई खोज्न गएको थिएँ, त्यो भेटिएन ।

दुई/तीन हप्तापछि म फेरि बगतिर निस्केँ । यो पालि पनि उस्तै प्लानका साथ- बिहानै उठेर दिनभरि बग डुलेर बेलुका नीरज दाइकोमा जाने गरी । यो पालि भने नीरज दाइ पनि जान्छु भनेर बस्नुभएको थियो उल्लु खोज्न । भोलिपल्ट बिहानै दुवै जना आउने प्लान थियो । म गएकै दिन भएन, सधैँझैँ उल्लु भेटिएन । त्यो दिन धेरै चम्किलो घाम लागेको थियो । बादल लागेको दिनमा मात्र उल्लुहरू धेरै सक्रिय हुने रहेछन् । शायद आहारा खोज्दा आँखा नटल्किने भएर होला । धेरै वर्षदेखि उल्लुकाे विषयमा काम गरेका एक जनाले याे कुरा भनेपछि बल्ल दिमागमा आयो ।

यसअघि म उल्लु खाेज्न बग पुगेको बेला राम्रै गरी घाम लागेको थियो । सुरुसुरुमा त म अझै दिउँसैजस्तो जान्थेँ । घमाइलाे बेला उल्लु भेटिँदैन भन्ने ज्ञान भएपिछ बिहान जान थालेको थिएँ । तर पनि नभेट्दाचाहिँ अचम्म लाग्थ्यो । त्यो दिन पनि केही भेटिएन । म त्यताबाट दुलुथतिर लागेँ । त्यता पुगेर नीरज दाइ र हामी दुलुथभन्दा उत्तरतिरको एउटा प्रख्यात झर्ना हेर्न गयौँ र दुलुथ नै फर्क्यौं । भोलिपल्ट बिहानै उल्लु खोज्न जाने प्लान थियो ।

बिहानै ५:३० बजे नै उठेर तयार भएर हामी ६ बजे दुलुथबाट निस्क्यौँ । बगमा उल्लु देखिएको ठाउँ भिजिटर सेन्टरको ह्वाइटबोर्डमा हरेक दिन लेखिएको हुन्छ । अघिल्लो दिन हेरेअनुसार जहाँजहाँ देखिएको थियो, सुरुमा त्यहीँ जानुपर्छ भनेर हामी त्यता लाग्यौँ । हामी पुग्दा अर्को एउटा टोली पनि त्यहाँ कुरेर बसेको रहेछ ।

त्यहाँ लगातार तीन दिनसम्म उल्लु देिखएकाेले उनीहरू त्यहाँ कुरिरहेको भन्ने बुझियो । हामी पनि त्यो रोड वरपर तलमाथि गरिरह्याैं । लगभग २ घण्टा बिताउँदा पनि केही पाइएन । कताकता क्षितिजमा केही उडेको देखिन्थ्यो, दूरबिनबाट हेर्‍यो काग वा अरू केही हुने। केही सीप नलागेपछि धेरै देख्नेतिर भेटिएला कि भनेर हामी त्यतातिर हिँड्यौँ ।

१० माइल प्रतिघण्टाको स्पिडमा गाडी चलाउँदै जङ्गल वरपर हेर्दै हिँड्यौँ । तर, कतै नाम निशान थिएन उल्लुको । बगको हरेक कुना नै जस्तो पुगियो । म त्यस दिन पनि दुलुथ बसेर भोलिपल्ट फार्गो फर्किने भएकाले अर्को एक दिन थियो मसँग । अब केही हुनेवाला छैन, फर्किनुपर्छ भनेर हामी बाहिर निस्किने तरखरमा लाग्यौँ ।

'भोलि ट्राई गर्छु' भन्दै थिएँ म नीरज दाइलाई ।

ठीक यही बेला मैले लगभग १०० मिटर अगाडि दुई/तीनवटा गाडी देखेँ ।

'दाइ, त्यहाँ केही छ कि क्या हो ? गाडी रोकेका छन् त,' मैले भनेँ ।

'उल्लु नै होला त ?,' दाइले सोध्नुभयो ।

'भए त हुने हो,' मैले भनेँ ।

हामी गाडीको नजिकै पुग्यौँ । ती गाडीहरूको देब्रेपट्टि अरू सात/आठवटा गाडी रोकेका थिए । गाडीको साइडमा कम्तीमा पनि ३०-३५ जना मानिसह आफ्नो–आफ्नो क्यामेरा तेर्स्याएर बसिरहेका थिए ।

ती सबै मान्छेहरूका आँखा एकैतिर तेर्सिएका थिए । बिजुलीको पोलमा । र, त्यो पोलमा थियो, ट्वाल्ल हेरिरहेको उल्लु ।

ठूलाठूला आँखा, लगभग २ फिटकै चरा । आहा ! कति राम्रो । म हतारिँदै गाडीबाट ओर्लेर क्यामेरा तेर्स्याएर फोटो खिच्नतिर लागेँ ।

ग्रेट ग्रे आवल । तस्वीर : अनुज घिमिरे

खुसीको सीमा नै रहेन । लगभग तीन वर्षदेखि पछि लागेको उल्लु भेटियो, त्यो पनि त्यति नजिकबाट । म त फोटो खिच्नभन्दा पनि उल्लु हेर्नतिर व्यस्त भएँ एकछिन । उसले हिउँमुनि चलिरहेका मुसाहरू केही खोज्दै थियो । एकाग्रका साथ सुन्थ्यो र भुइँमा यताउता हेर्थ्यो । त्यत्रो धेरै मान्छे उसैलाई हेर्न र फोटो खिच्न त्यहाँ ओइरिएका थिए । तर, उसलाई मान्छेको त मतलब नै थिएन । किन छन् यत्रो मान्छे भन्नेचाहिँ पक्कै लाग्दो हो । अमेरिकाको कुनाकुनाबाट ती मान्छे उसैलाई हेर्न आएका छन् भन्नेचाहिँ शायद उसलाई थाहा थिएन होला । हामी त्यहाँ केहीबेर बसेर तस्वीर लियौँ ।

मान्छेको भीड अझै बढ्दै थियो । जसजसले गाडी रोकेको देख्थे रोकिन्थे, आउँथे र फोटो खिच्थे । त्यो उल्लु भने त्यहाँको प्राइज्ड पोजेसन नै हो । बोरियल आवल र नर्थन हक आवल पनि त्यहाँका विशेष उल्लुमै पर्छन् । तर, ग्रेट ग्रेको भने भिन्नै शान छ । नर्थन हक आवलचाहिँ खोज्न ग्रेट ग्रेभन्दा पनि गाह्रो भएकाले धेरै त्यता लागेको पाइनँ ।

चाहिएको जति फोटो खिचेर हामी त्यहाँबाट निस्किने निर्णय गर्‍यौँ ।

'क्या मजासँग देखियो है' भन्दै म गाडीमा नीरज दाइसँग कुरा गर्दै थिए ।

दाइ पनि आफ्नो एक्साइटमेन्टबारे सुनाउँदै हुनुन्थ्यो । मैले हाम्रो अगाडि अर्को एउटा गाडी रोकेर मान्छेहरू झ्यालबाट दूरबिनले हेरिरहेको देखेँ ।

'यता नि केही छजस्तो छ दाइ,' मैले भनेँ ।

दाइले ती मान्छेहरूको अगाडि गाडी रोक्नुभयो ।

दाइ र म दुवै उनीहरूले हेरेकोतिर हेर्न थाल्यौँ । तर, त्यता त एउटा घोडाको तबेला थियो । उल्लु पाउने वा बस्ने जस्तो बिजुलीको पोल र रुख थिएन ।

'कतै ब्वाँसो पो हो कि' भनेर मैले आफ्नो दूरबिन झिकेर हेरेँ । त्यता ब्वाँसो नि पाइन्छ । एकछिनसम्म हेर्दा पनि केही नदेखेपछि म गाडीबाट ओर्लेर त्यो अर्को गाडीमा भएको मान्छेतिर लागेँ ।

म अगाडि पुग्नै नपाई उनीहरूले 'स्नोइ आवल' भनेर औँला तेर्स्याए ।

मैले फेरि माथितिर हेरेँ, स्नोइ आवल पनि धेरैजस्तो बिजुलीको पोलतिर बस्ने भएकाले । न घरको छतमा पो छ कि ।

मैले नदेखेपछि फेरि सोधेँ 'कहाँ छ' भनेर ।

जब उनीहरूले मलाई ठ्याक्कै कहाँ छ भने, र मैले त्यो उल्लु देखेँ, म नै छक्क परेँ । त्यसैले मैले नदेखेको रहेछु नि भयो, तर त्योभन्दा नि आश्चर्य लाग्ने कुरा त मेरो आँखैअगाडि थियो । मैले हत्तपत्त क्यामेराको सेटिङ नि नमिलाई दुई/चार सट लिएँ । शायद त्यस्तो सट विरलै पाइन्छ ।

स्नोइ आवल र घोडा । तस्वीर : अनुज घिमिरे

मेरो आँखाअगाडि थियो एउटा यस्तो स्नोइ आवल जसले एउटा घोडासँग भलाकुसारी गर्दै थियो ।

अचम्म लाग्यो, किन उडेको छैन त्यो उल्लु ?

मलाई घोडाको बारे धेरै त थाहा छैन, तर घोडाले भने एकदम जिज्ञासु रूपले आफ्नो नाकले उल्लुलाई चलाउँदै थियो । घोडाले उसलाई लखेट्ने वा घाउचोट लगाउनेभन्दा पनि उल्टै घाइते पो हो कि भनेर सुमसुम्याएझैँ गर्दै थियो । घोडाको त्यो व्यवहार देखेर हामी छक्क पर्‍यौँ । र, मैले केही सट लिन पनि भ्याएँ, जुन सट शायद विरलै लिन पाइन्छ होला ।

आखिरमा त्यो उल्लु घाइते नै रहेछ । त्यो तबेलाको मान्छेले आएर उल्लुलाई आफ्नो फार्मको बारबाहिर राखिदिइन्, कतै कुनै घोडाले झुक्किएर नकुल्चियोस् भनेर ।

म दौडिँदै त्यो गाडी भएतिर गएँ र तपाईँहरूको फोनमा नेटवर्क छ भने कतै रेस्क्युका लागि फोन गरेर बोलाउनू भनेँ । उनीहरू ठ्याक्कै कसैलाई फोन गर्दै नै रहेछन् । त्यसपछि हामी ढुक्क भएर आफ्नो बाटो लाग्यौँ ।

दुइटा आश्चर्यजनक कुरा देखेपछि बाटोभरि हामी त्यही कुरा गर्दै अगाडि लाग्यौँ । लगभग बगको एरियाभन्दा बाहिर पुग्न लागेका थियौँ । केही फिट अगाडि टन्नै गाडी रोकेको देख्यौँ । नीरज दाइले पनि एउटा गाडीको पछाडि रोक्नुभयो । गाडीबाट ओर्लेर एकछिन यसो आँखा डुलाएको, रुखको हाँगामा ठ्याक्कै देखेँ मैले, अर्को ग्रेट ग्रे !

यो पालि झनै नजिकबाट ।

ग्रेट ग्रे आवल । तस्वीर : अनुज घिमिरे

मैले सपनामा नि सोचेको थिइनँ, त्यति नजिकबाट मैले ग्रेट ग्रे देख्ने मौका पाउँछु भनेर । ऊ हामीभन्दा करिब २५ फिट मात्र पर थियो । त्यहाँ पनि लगभग २० जना मान्छे थिए, तर उसलाई खासै मतलब लागेको थिएन । एक जनाले भनेअनुसार, त्यही ठाउँमा त्यो उल्लु करिब ४५ मिनेटदेखि थियो रे । मैले खुसीका साथ केही सट लिएँ र उल्लुलाई धन्यवाद भन्दै हामी आफ्नो बाटो लाग्यौँ, घर पुगेर त आज सेलिब्रेट नै गर्नुपर्छ भन्दै ।

घर पुगेर फेरि म:म बनाएर सेलिब्रेट गरियो । खिचेको तस्वीर हेर्दै रमाएर म:म: पनि खाइयो ।

त्यो यात्रा धेरै नै यादगार बनिसकेको थियो । अझ मसँग त भोलिपल्ट बिहान नि थियो, फेरि बग छिर्ने अवसर । अझै देख्छु भन्ने आस थियो । बिहानै बग डुलेर त्यतैबाट घर जाने प्लान थियो मेरो ।

केही बेर गफगाफ गरेर म सुत्न गएँ, ५:३० को अलार्म राखेर ।

बिहान अलार्म बजेसँगै म उठेर तयार भएँ र निस्केँ । गाडीमा टन्नै आइस जमेको थियो । चिसो र अँध्यारो भएको हुँदा फोनको फ्ल्यास लाइट बालेँ र आइस स्क्रेपर झिकेर गाडीको आइस सफा गरेँ । गाडीमा बसेँ । गाडीमा तेल हाल्नुपर्ने भएकाले फोनमा एप खोल्न भनेर फोन खोजेँ । फोन त कतै पनि छैन । गाडीको रिडिङ लाइट बालेर देखेसम्म सबै खोजेँ, कुनाकाप्चामा पनि हात हालेर हेरे । कतै छैन ।

न बाहिर खसालेँ कि भनेर गाडी ब्याक गरेर बत्ती तेर्स्याएर सबैतिर हेरेँ, त्यहाँ नि छैन । यहाँ आउँदासम्म त थियो, र फोन नै बालेर खोजेको हो जस्ताे लाग्छ । कताकता मैले ल्याउँदै ल्याइनँ कि भन्नेजस्तो नि भयो । तनावमा मैले सोच्न सकिनँ र ल्याएको नल्याएको नि ठम्याउन सकिनँ । माथि हेर्न जाऊँ भने ढोका भित्रबाट मात्र खोल्न मिल्ने । फोन गर्नलाई त्यही फोन हराइसक्यो ।

माथि नै छोडेको भए त केही तनाव हुन्थेन । अर्को हप्ता आएर लिऊँला भनेझैँ लाग्यो । पार्किङ लटमा जति खोजे पनि नभेटेपछि बरु तेल हाल्न जान्छु, त्यहाँ उज्यालो हुन्छ, त्यता गएर खोज्छु पनि तेल पनि हाल्छु भनेर गएँ । त्यहाँ पनि नभेटेपछि मैले पक्कै माथि छोडेछु भन्ने लाग्यो ।

अनि याद आयो– जुत्ता लाउन लबीको भर्‍याङमा बसेको थिएँ । शायद त्यहाँ पो छोडे कि ? दाइको अपार्टमेन्टमै छोडेको भए त केही थिएन, लबीमा भए त स्योर हराउने भयो । कसरी कन्ट्याक्ट गर्न सकिन्छ भनेर जुक्ति लगाउँदै थिएँ, दिमाग चल्यो । म फेरि दाइकाे अपार्टमेन्टतिर लागेँ । अपार्टमेन्ट दोस्रो तल्लामा थियो । म आफ्नो ल्यापटप बोकेर ठ्याक्कै झ्यालको तल पर्ने गरी बसेँ । नभन्दै वाइफाइ चल्यो ।

ट्विटरमा डिएम गरेँ, हुन त सुतिरा बेला कसरी हेर्नु डिएम । तैपनि म हिँडेको थाहा पाएर उठ्नु पो भयो कि भनेर ट्राई गरेँ । र आफूलाई आएको जुक्ति नि ट्राई गरेँ । त्यो थियो गुगल टल्कबाट फोन गर्ने । गुगल फोन भएको र कन्ट्याक्ट आफैँ शेयर हुने भएकाले नम्बर नि पाइयो र क्रेडिट थियो अनि फोन गर्न मिल्यो । पहिलो पटकमा फोन उठेन, शायद दाइले को हो भनेर चिन्नुभएन होला । मैले त्यसमै म्यासेज नि गरेँ । अनि फेरि फोन गर्दा उठ्यो । दाइ तल आउनुभयो 'माथि त छैन, तैपनि तिमी एकचोटि हेर आफूले राखेको थाहा हुन्छ' भन्दै । म माथि गएँ, तर न रुममा थियो, न भर्‍याङमा ।

मलाई लाग्यो– त्यो फोन पक्कै गाडीको कुनै कुनामा खसेको छ । गाडी सफा गर्दा खल्तीबाट चिप्लेर ।

'यहाँ छैन भने गाडीमै छ दाइ, म दिउँसो खोज्छु, अहिलेलाई ठीकै छ' भन्दै म बगतिर लागेँ ।

त्यो ठाउँ धेरै पटक गएको हुँदा मलाई बग कसरी जाने र बगबाट फार्गो आउने बाटो कण्ठै थियो, लगभग ५ घण्टाभन्दा लामो बाटो भए नि । म फेरि एक चोटि गइसकेको ठाउँ सजिलै बिर्सिन्न । बग पुग्दा उज्यालो हुँदै थियो, म उल्लु भेट्न सक्ने अर्को राम्रो लोकेसनमा पुगेँ र रोड साइडमा रोकेँ । फेरि फोन खोजेँ, कतै छैन । म अझै पनि गाडीमै छ भनेर बसेको थिएँ । त्यस दिन भने मेरो ध्यान चरामा भन्दा बढी फोनमा गयो । फोन त ठीकै छ, पुरानै भएको थियो । मुख्य कुरा त त्यहाँ बैंकको इन्फरमेसनदेखि क्रेडिट कार्डको एपमा पासवर्ड सेभसमेत गरेको थिएँ ।

धेरै मन नलागेपछि म बरु छिटो घर जान्छु अनि सबै डिसेबल गर्छु भनेर चरा नखोजी घरतिर लागेँ । घर पुगेर बैंक, क्रेडिट कार्डलगायत सबैको पासवर्ड चेञ्ज गरेँ । र, भोलिपल्ट गएर नयाँ फोन पनि किनेँ ।

तीन दिनपछि नीरज दाइको फोन आयो ।

'फोन कहाँ रहेछ भन् न ।'

मलाई एक छिन विश्वास नै लागेन ।

त्यहाँ त सबैतिर खोजेको हो, कसरी पाइयो ?

फोन खसेको रहेछ हिउँमा । फुत्त खस्दा हिउँभित्र छिरेकाले मैले नदेखेको रहेछु । पछि त्यो हिउँ दबिएर दाइले ठ्याक्कै टुप्पो देख्नुभएछ ।

उल्लुले गर्दा नै त्यो एउटा बिर्सिनै नसकिने यात्रा बनेको थियो, अझ त्यसमा फोन हराउनाले त झन् कहिल्यै नबिर्सिने बनाइदियो । यो साल पनि कहिले हिउँ पर्न थाल्छ र फेरि ग्रेट ग्रे खोज्न जाऊँ भएको छ ।

प्रकाशित मिति: मंगलबार, असोज ५, २०७८ १७:३५