Shilapatra शिलापत्र - खबरको स्थायी ठेगाना

Samsung Mobile

Samsung Mobile

Medhavi

Medhavi

The Next

The Next

ब्लग

शिवपुरीमा एक दिन बिताउँदा

शिवपुरीमा एक दिन बिताउँदाहामी जति अगाडि बढ्दै जान्थ्यौँ, त्यहाँको प्राकृतिक सुन्दरताले त्यति नै बढी खुस्बु छरिरहेको हुन्थ्यो, र पो यात्रा जीवन्त बनेको थियो । पानी झमझम परिरहेको थियो । हामी भने त्यहाँको प्राकृतिक सुन्दरता देखेर रामाइरहेका थियौँ ।२४ साउन, २०८२

भियना, प्राग र काठमाडौं नोस्टाल्जिया

भियना, प्राग र काठमाडौं नोस्टाल्जियाकाठमाडौं, भियना र प्राग शहरमा संरचनाहरूबीचको विशालतामा ठूलै अन्तर भए पनि गहिरिएर हेर्ने हो भने धेरै नै समानता पाउन सकिन्छ । धार्मिक आस्था र सांस्कृतिक विविधता, पुराना भवन र ऐतिहासिक सम्पदा, मौलिक संस्कृति । तर, हामी लाग्यौँ– पुरानो जोगाउने होइन, नयाँ बनाउने होडमा ।१७ साउन, २०८२

बीपीको समाजवाद र मदनकाे जबजलाई गिज्याइरहेको राजनीति

बीपीको समाजवाद र मदनकाे जबजलाई गिज्याइरहेको राजनीतिपुरानो शोषणकाल देखेका, थुनिएका र गोली खाएको सम्झना बोकेका नेताहरूको मनोविज्ञानले नै आज पनि बोल्नेहरूलाई थुन्न, प्रताडित गर्न र आवाज दबाउन प्रेरित गरिरहेको छ ।१५ साउन, २०८२

हरेक भेटले दिएको बेग्लै चेत- इला शर्मा

हरेक भेटले दिएको बेग्लै चेत- इला शर्माएउटा भेटमा उहाँले त्यहाँ जागिर गर्दाको समयबारे सुनाउनुभएको थियो, न्युरोडको पीपलबोटको कथा सुनाउँदा त्यहाँ पुग्ने जोकोही पनि अन्त्यसम्मै बस्नुपर्थ्यो रे ।५ साउन, २०८२

विवाहपछि थर परिवर्तन: परम्परा कि पहिचानमाथिको हस्तक्षेप ?

विवाहपछि थर परिवर्तन: परम्परा कि पहिचानमाथिको हस्तक्षेप ?एक दिन फेसबुक म्यासेन्जरमा च्याट गर्दै गर्दा उहाँले मलाई सोध्नुभयो, 'भाउजू, हजुरले आफ्नो थर किन परिवर्तन गर्नु भएन ? ‘थापा’ राख्नुपर्थ्यो नि !'३ साउन, २०८२

बालापन र पहाड

बालापन र पहाडदूध पोखेपछि मेरी ‌आमाले मलाई खुब गाली गरिन् । सजायमा पोखिएको काँचो दूध सबै खानुपर्ने‌ भयो । त्यसपछि मैले चिनी ‌चोर्न पनि बन्द गरिदिएँ । त्यस कारण गुलियोले दाँतलाई ‌बिगार्न पाएन । दाँतमा कीरा लाग्न पाएन ।२८ असार, २०८२

बालगृहमा जन्मदिन, उत्सव र पुण्यतिथि मनाउनु ठीक कि बेठीक ?

बालगृहमा जन्मदिन, उत्सव र पुण्यतिथि मनाउनु ठीक कि बेठीक ?बालगृह वा अनाथालयका बालबालिकाले अरुको जन्मदिन मनाइदिनुपर्ने अभ्यास नियमित भइरहँदा त्यहाँका बालबालिकाहरूले आफ्नो जन्मदिनचाहिँ विरलै मनाउन पाउँछन् ।२८ असार, २०८२

प्राथमिक स्वास्थ्य सेवा र न्यूनतम सेवा मापदण्डः के हामी सही बाटोमा छौँ ?

प्राथमिक स्वास्थ्य सेवा र न्यूनतम सेवा मापदण्डः के हामी सही बाटोमा छौँ ?नीतिमा त आदर्श अस्पतालको चित्रकला बनाइएको छ, तर फिल्डमा पुगेपछि 'अस्पताल छ कागजमा, अस्तित्व गाह्रोमा' भन्ने लाइन स्वयम् जीवित भएर भित्तामा लेखिएजस्तो लाग्छ । त्यसैले अहिलेका लागि बहसलाई स्वास्थ्य चौकी र आधारभूत सेवा केन्द्रमै सीमित राखौँ– नत्र बहस हराउँछ, हामी पनि ।२३ असार, २०८२

'कोठे विधेयकविरुद्ध गोलमेच सम्मेलन गरौँ'

'कोठे विधेयकविरुद्ध गोलमेच सम्मेलन गरौँ'निजामती विधेयकमा कर्मचारीका लागि कुलिङ अफ पिरियड राखिएजस्तै चलचित्रमा चारवर्षे पिरियड किन राखियो ? यो कसको स्वार्थमा हालियो ? विधेयकमा कर्मचारीका स्वार्थहरू देखिन्छन् । विकास बोर्डमा बसिरहन चाहने केही व्यक्तिहरूको स्वार्थ देखिन्छ । अनि, केही स्वार्थ राजनीतिज्ञको पनि देखिन्छ ।२१ असार, २०८२

जननेता मदन भण्डारी र जेनजी पोलिटिक्स

जननेता मदन भण्डारी र जेनजी पोलिटिक्समदन भण्डारीको सिद्धान्त र दृष्टिकोणलाई आधार मान्ने हो भने एक्स पुस्तालाई सायद पार्टीको स्कुलिङ र नीतिगत बहसको कार्यमा बढी जिम्मेवार बनाउनुहुन्थ्यो होला । एक्स पुस्ताबाट संगठनमा अराजकताको सम्भावना न्यून रहन्छ र सांगठनिक अनुशासनको पक्षधर भएका कारण यस पुस्ताले संगठन शक्तिलाई निश्चित ढाँचामा जोगाइराख्न योगदान गर्न सक्दछ१४ असार, २०८२

आलम छुट्‌ने देशमा अर्को सानो परिघटना

आलम छुट्‌ने देशमा अर्को सानो परिघटनासायद योगेन्द्र रावल र हरि आचार्यले बुझेको सही थियो । त्यो दिन उनीहरू ममाथि दिनदहाडै यस कारण आक्रमण गर्न आएका थिए कि तिनले बुझेका थिए, यो देशको प्रहरी, अदालत, विश्वविद्यालय कसैले पनि तिनलाई छुन सक्दैन । आखिर भयो पनि त्यस्तै । हरि आचार्य भागेर अमेरिका पुगे । निरज राना मगर अस्ट्रेलिया । ती भागे, तिनलाई भगाइयो ।१० असार, २०८२

ती विश्व पौडेल, यी विश्व पौडेल !

ती विश्व पौडेल, यी विश्व पौडेल !योजना आयोगले गर्ने कार्यक्रमहरूमा मात्र होइन, अरुले बोलाएका कार्यक्रममा वक्ताहरू हेर्थे उनले ।८ असार, २०८२

साइकल बोकेर रिपोर्टिङतिर

साइकल बोकेर रिपोर्टिङतिरपुल बाढीले बगाएको थियो । सर्जुखोलामा आवतजावत गर्नका लागि बाँसका ठानाहरू तेर्स्याइका थिए । हामी साइकलबाट झर्यौँत । भाइले साइकल बिस्तारै डोर्याकयो, मैले पछाडिबाट धकेलेँ ।७ असार, २०८२

अनि दशरथ चन्दले भने 'म मारिए मेरो निम्ति रोइदिने कोही छैन, राममाया तिमी एकछिन भए पनि रोइदेऊ है'

अनि दशरथ चन्दले भने 'म मारिए मेरो निम्ति रोइदिने कोही छैन, राममाया तिमी एकछिन भए पनि रोइदेऊ है'१९९७ सालका कैदीहरू, थुनुवाहरू तथा शहीदहरूको ताजा स्मृतिलाई हृदयमा राखेर ७० वर्ष नाघिसकेकी राममाया अझै जीवित छिन् । उनी बराबर भन्छिन्– ती देवताजस्ता कलिला युवक गंगालाललाई गोली हानी मारेको सम्झेर झस्किरहन्छु ।४ असार, २०८२

द्वैध लिंगीय पिँजडा र चिकित्सा प्रणालीको दबाबमा कसले निर्धारण गर्छ– को हो ‘महिला’ ?

द्वैध लिंगीय पिँजडा र चिकित्सा प्रणालीको दबाबमा कसले निर्धारण गर्छ– को हो ‘महिला’ ?हालका वर्षहरूमा 'ट्रान्स महिलाहरू महिला हुन्' भन्ने वाक्यांश पश्चिमेली लैंगिक राजनीतिको एक शक्तिशाली नाराका रूपमा स्थापित भएको छ ।३ असार, २०८२

गौरीटापमा जीवनको पहिलो टेन्टको बसाइँ

गौरीटापमा जीवनको पहिलो टेन्टको बसाइँस्पार्क कारको आयोजनामा स्पार्क एड्भेञ्चर कार्यक्रममा सालुखुम्बुको गौरीटापको यात्रामा निस्कँदै गर्दा मेरो मनमा धेरै कौतुहुलता थियो, साथमा उत्साहित पनि धेरै नै थिएँ । यसअघिको यात्रामा जानुभएका धेरै कलाकाहरूले स्पार्क एड्भेन्चरको बारेमा सुनाउनुभएको र अवसर आएमा जानु है भन्ने सुझावले पनि म कति बेला त्यो यात्रामा निस्कन पाउछु भनेर बसिरहेको थिएँ ।३१ जेठ, २०८२

विपश्यना ध्यान साधनाको दुर्गम पथमा

विपश्यना ध्यान साधनाको दुर्गम पथमापंक्तिकारको जिज्ञासा उनीप्रति ह्वात्तै बढ्यो, अनि अब त आफूले सोचेको गलत नहोला भनी प्रश्नमा उत्तर पनि मिसाउँदै सोध्यो, ‘तपाईंको यो पहिलो धर्म सेवा हो ?’ ‘होइन, छैटौँ हो’ भन्ने जवाफले एकलव्यले हानेको तीरले भुकिरहेको कुकुरको मुखमा वाणको बुजो लागेझैँ उसको प्रश्नको मुखमा पनि बुजो लाग्यो ।३१ जेठ, २०८२

रित्तो बोरामा च्यातिएको सपना

रित्तो बोरामा च्यातिएको सपनाफर्किएपछि देखेँ- समाज अझै उस्तै छ । खुट्टा तान्ने, असफलतामा रमाउने, र अरूको पीडामा हाँस्ने । कोही सोध्थे, 'अनि के ल्यायौ ?'- जस्तो म किनमेल गर्न गएको थिएँ । कोही हाँस्थे, 'नत्र किन फर्किन्थ्यौ त !'२९ जेठ, २०८२

बाउ ! एउटा जीवनको अन्त्य: सच्याउँदै गलत संस्कार

बाउ ! एउटा जीवनको अन्त्य: सच्याउँदै गलत संस्कारबाबालाई गुमाउनुपर्दाको असह्य पीडा मभित्र पनि थियो, रुन मन त मलाई पनि थियो । तर, मलाई आमा, भाइ र बहिनीका अगाडि रुने छुट थिएन । कमजोर हुनु हुन्थेन । संसारको सबैभन्दा ठूलो पीडा त निर्धक्कसँग रुन नपाउनु पो रहेछ ।२५ जेठ, २०८२