आउनुहोस्, हामी एक होऔँ र क्रान्ति गरौँ

A+ A A-

हो, आउनुहोस्, हामी एक होऔँ र क्रान्ति गरौँ । क्रान्तिको बुझाइ फरकफरक हुन सक्छ तर सिद्धान्त एउटै हो । क्रान्ति आफैँमा गलत होइन, यसको प्रयोग गर्ने संगठन गलत हो । क्रान्ति सचेत, सङ्गठित, अनुशासित र इमानदारिता देखाएर गर्ने काम हो । क्रान्तिले हिजोभन्दा आज परिवर्तन खोज्छ, जसले समाजमा असर नगरोस्, जसको कारण जनता प्रभावित होऊन् र लाभ प्राप्त गर्न सकून् ।

क्रान्तिलाई रगत संज्ञा दिने गरिन्छ तर क्रान्ति परिवर्तन हो । क्रान्ति शब्द सुन्दा धेरैको मानसपटलमा हत्या, हिंसा र झैझगडा आदि इत्यादि भन्ने हुन्छ तर मैले परिवर्तनलाई क्रान्ति भन्न खोजेको हो, जुन आफूले इमानदारिता देखाएर गर्न सकिन्छ ।

परिवर्तनका लागि शहीद नै हुनुपर्छ भन्ने सोच र मानसिकता छ भने आजैदेखि त्याग्नुहोस्, परिवर्तन विचार र चेतनाले हुने कुरा हो । रगत त्यसले बगाउँछ जुन मूर्ख हो । परिवर्तन त्यसले गर्छ, जुन चेतनशील छ । कसैमाथि दोष देखाएर, गाली धम्की दिएर, कसैको चरित्रहत्या गरेर क्रान्ति सफल हुँदैन । क्रान्ति सफल पार्न आत्मविश्वास राखेर आफैँबाट सुरुवात गर्नुपर्छ ।

तपाईं आफैँमा क्रान्तिकारी हो । तपाईं विद्यार्थी हुन सक्नुहुन्छ वा शिक्षक, डाक्टर, पत्रकार, इन्जिनियर, राजनीतिज्ञ, व्यवसायी जुनसुकै क्षेत्र भए पनि तपाईंले आफ्नो इमानदारिता देखाउने हो । पेसा वा क्षेत्रमा क्रान्ति गर्ने हो । तपाईं एउटा क्रान्तिकारी चुप बस्नुहुन्छ भनेपछि आउने क्रान्तिकारी पछाडि पर्नेछ्न् ।

तपाईंलाई लाग्न सक्छ, एक जनाले क्रान्ति रोजेर के हुन्छ र ? हो, एक जनाले केही हुँदैन तर तपाईंले एक जनाबाट दुई बनाउनुभयो भने अवश्य क्रान्ति हुन्छ । भनिन्छ नि नेपाली उखानमा ´एकले थुकी सुकी, सयले थुकी नदी` । हो, तपाईं प्रेरणा बन्नुहोस्, क्रान्तिकारी आफैँ बढ्नेछ्न् ।

इमानदारीपूर्ण काम गर्नु नै क्रान्तिकारी हो । क्रान्तिकारी बन्नु भनेको युद्ध नै लड्नुपर्नेचाहिँ होइन । आफूले सक्दो काम गर्ने हो, श्रमजीवी बन्ने प्रयास गर्ने हो र समाजलाई योगदान दिने हो । कहिलेकाहीँ घुम्दा पार्कहरूमा लेखिएको हुन्छ– ´सके सफा गर्नुहोस्, नसके फोहोर नगर्नुहोस्`, कुरा त्यस्तै हो । आफूले सक्दो योगदान दिने हो तर लोभमा फस्ने होइन र असर गर्ने काम गर्ने पनि होइन ।

हामीलाई समस्या पर्छ लुकाउँछौ, चिन्ता गर्छौं, चुपचाप बस्छौँ तर समाधान खोज्दैनौँ । अरुलाई दोष दिन्छौँ तर आफू को हुँ भनेर चिन्दैनौँ । तपाईं आफैँ भन्नुहोस्, आफ्नो समस्या आफूले नबुझेर अरु कसले बुझिदिन्छ ? समस्या पर्दा चुप बस्ने होइन, आवाज उठाउनुपर्छ, खबरदारी गर्नुपर्छ ।

तपाईं आफैँमा क्रान्तिकारी हो । तपाईं विद्यार्थी हुन सक्नुहुन्छ वा शिक्षक, डाक्टर, पत्रकार, इन्जिनियर, राजनीतिज्ञ, व्यवसायी जुनसुकै क्षेत्र भए पनि तपाईंले आफ्नो इमानदारिता देखाउने हो । पेसा वा क्षेत्रमा क्रान्ति गर्ने हो ।

हाम्रो देशमा कहिलेकाहीँ पेट्रोलियम पदार्थको मूल्य बढ्छ । अनि जनता सडकमा आएर टायर बाल्ने, ढुङ्गामुढा गर्ने, सम्बन्धित निकायमा ध्यानाकर्षण गराउनेजस्ता कार्यलाई समाधान नहुँदासम्म निरन्तरता दिन्छौँ । तर, कहिल्यै देशका कर्णधार उत्पादन गर्ने विश्वविद्यालयमा ताला लाग्दा, पठनपाठन बन्द हुँदा कहिल्यै हामीले खबरदारी गरेका छौँ ? समयमा रिजल्ट आउँदैन । विद्यार्थीको भविष्य अन्योलमा पर्छ तर यसका बारेमा हामी कहिल्यै समाधान खोज्यौँ ? अरुबाट परिचालित बन्न खोज्छौँ । आफ्नो स्वार्थ हेर्छौं । बरु आफ्नै भविष्य बिगार्न तयार छौँ, त्यतातिर हाम्रो ध्यान नै जाँदैन ।

हामीलाई थाहा छ, सामुदायिक विद्यालयमा गुणस्तरीय शिक्षा छैन भन्ने तर कहिल्यै कारण र समस्या के हुन् भनेर सम्बन्धित निकायलाई सोध्यौँ ? यो हाम्रो दायित्व होइन ? किन चुप बस्छौ ? हामीले समाधान खोज्नुपर्दैन ? हामी आर्थिक अवस्था कमजोर भए पनि निजी विद्यालयमा बालबालिका भर्ना गर्न तयार छौँ तर समाधान खोज्न तयार छैनौँ । खबरदारी गर्दैनौँ भने यसरी सामुदायिक विद्यालय गुणस्तरीय बन्छ्न् त ?

गरिब हुनु पाप होइन तर गरिब भएर राज्यलाई खबरदारी गर्न नसक्नु ठूलो पाप हो । बिरामी हुँदा, आर्थिक अवस्था कमजोर हुँदा बरु मृत्युको सामना गर्न तयार छौँ तर राज्यसँग बाँच्न पाउने वा उपचार गर्न पाउने अधिकार माग्न तयार छैनौँ । गरिब भयौँ, बेरोजगार भयौँ भनेर राज्यसँग कहिल्यै सीप मागेका छौँ ? छैनौँ । गरिब हुनु आफूलाई दोष दिन्छौँ, बरु आत्महत्या गर्न तयार छौँ तर आवाज उठाउन सक्दैनौँ ।

तपाईंलाई जहाँ समस्या पर्छ, त्यहाँ उपाय खोज्नुहोस्, अवश्य क्रान्ति सफल हुनेछ । अहिले देशको राजनीतिक अवस्था जहाँबाट हिँड्यो, घुमीफिरी त्यही ठाउँमा आउने अवस्था छ । तर, दूरी बढाउन सकेको छैन । अब नागरिक सचेत हुन जरुरी छ । हामीले खबरदारी गर्नुपर्नेछ । एकआपसमा जुट्नुपर्ने र साथ दिनुपर्ने अवस्था छ । त्यसैले आफ्नो कर्तव्यबाट पछाडि नपरौँ ।

प्रकाशित मिति: मंगलबार, पुस १२, २०७९ ०६:१८