यी जुत्ता र खाजा तपाईंका लागि सित्तैमा हाे

A+ A A-

‘कति पर्ने हो जुत्ताको ?’

पुरानो रहेछ, सित्तैमा दिन राखेको हो कि ! काठमाडौंबाट हिँड्दै पुगेकी एक दिदीको वाक्य पूरा नहुँदै एक युवाको आवाज आयो । पैसा पर्दैन, आफूलाई ठीक हुने जुन लगाएर गए पनि हुन्छ ।

धार्चुलामा अलपत्र नेपाली भन्छन् : कुहिएरै मर्ने भयाैँ

‘भोक लागेको छ ? आउनुहोस् खाजा लानुहोस्, फेरि अर्को युवाको आवाज आयो ।

काठमाडौंबाट हिँड्दै पुगेका एक पुरुषले हतारहतार एउटा पोको लिए । उक्त पाेकाेमा चिउरा, दालमोट, चाउचाउको प्याकेट र भुजिया अनि एक बोतल मिनरल वाटर थियाे ।

‘कति पैसा हो दाइ ?,’ ती पुरुषले सोधे ।

‘पैसा पर्दैन । तपाईंहरूकै लागि राखेको हो । सित्तैमा,’ ती युवाको जवाफ थियो ।

यी दुवै आवाज हाम्रा कानमा ठोक्किए ।

‘यस्तो संकटमा पनि सित्तैमा जुत्ता र खाजा बाँड्रने को होला ?’ भन्दै
हामी ती युवा भएतिर लम्कियौँ ।

पसिनाले निथ्रुक्क भिजेका ती दाइले क्षणमै एक बोतल पानीले आफ्नो आँत बिझाए । अनि लामो सास लिए । त्यसपछि प्याकेटको खाजा छेउमै रहेको पेटीमा बसेर चपाउन थाले ।

उनको परिचय सोध्दा मुसुक्क मुस्कुराए । त्यत्तिमै उनले आफ्नो परिचय टुंगाए ।

काभ्रेपलाञ्चाेकको धुलिखेल चोक । बीपी राजमार्ग छिर्ने द्वारमै राखिएको छ– पुराना जुत्ता चप्पल, गाडामा खाजा, पानी, जीवनजल र ग्लुकोज ।

छेउमा लेखिएको छ, ‘यो जुत्ता तपाईंहरूका लागि । तपाईं टाढा घरसम्म हिँडेर जाँदै हुनुहुन्छ र आवश्यक छ भने लगाएर जानुभए हुन्छ ।’

पढ्न सक्नेले त पढेर बुझ्थे । पढ्न नसक्नेले त्यहाँ रहेका युवालाई सोधेर लिन्थे ।

कोरोना भाइरसको डर र त्रास । लकडाउनसँगै रोजीरोटी पनि बन्द । काठ्माडौंमा चुल्हो बाल्न नसक्ने भएपछि मजदुरहरू हिँडेर नै आफ्नो गाउँ फर्किरहेका छन् । त्यही क्रममा हामीले धुलिखेल चोकमा सप्तरीसम्म जान लागेका मजदुरलाई भेटेका थियौँ ।

चप्पल चुँडिएर खाली खुट्टा हिँडिरहेका यात्रु पनि थिए । ती यात्रुहरू पुरानै भए पनि ती जुत्ताचप्पल अमूल्य मानिरहेका थिए ।

सरकार ! घर जान दिने कि सडकमै मरौँ ?

‘खाली खुट्टा हिँड्नुभन्दा त यो जुत्ताले १ दिन छिटो घर पुगिन्छ । हिँड्ने आँट पनि आउँछ,’ १ यात्रुले थपे ।

यो दृश्यलाई केही बेर नियालेपछि हामीले स्वयमसेवकलाई सोध्यौँ, यो सोच कसरी आयो ? व्यवस्थापन कसरी गरिरहनुभएको छ ? सहयोग कसले गरेको छ ? कहाँबाट जुटाउनु हुन्छ ?

‘मेरो नाम उल्लेख नगर्नुहोस् । टोलका मिलेर गरेका हौँ । लकडाउन भएपछि हिँडेर घर जानेहरू सयौँ आउन थाले । कोही खाली खुट्टा, कोही चप्पल लगाएर आएको देखेपछि घरघरमा भएका जुत्ता चोकमा ल्याएर राखेका हौँ,’ ती स्वयमसेवकले भने ।

महोत्तरी, सिन्धुली, धनुषा, सिरहा, सप्तरी, सिन्धुपाल्चोक रामेछाप, उदयपुरलगायत जिल्लाका मजदुरहरू धुलेखल हुँदै हिँडेर जाने गरेको उनले बताए ।

‘कसैबाट सहयोग लिएका छैनौँ । यहीँको स्थानीयले गरेको सहयाेग हो याे । कतिको त खुट्टामा घाउ पनि भएको थियो । बाटोको यात्रा राम्रो हाेस् भनेर याे सहयाेग गरेका हौँ । खानका लागि चिउरा, दालमोट, भुजिया, ग्लुकोज जीवनजल र पानी राखेका छौँ,’ उनले भने ।

कोरोना कहर : ३ दिन हिँडेर घर पुगेपछि ...

चोकको एक भित्तामा असीम मगरको नेतृत्वमा ११ जनाको टोली थियो । उनीहरूको गन्तव्य सिन्धुलीसम्मको थियो । अर्को टोली थियो सप्तरी पुग्ने । पेटीमा कोही निदाएका थिए । कोही चोकमा राखिएको खाजा खाँदै थिए । उनीहरूको एउटै स्वर थियाे, ‘भोकै मर्नुभन्दा त हिँडरै घर जानु वेश । अनि खाजापानी दिएकोमा टोलवासीलाई आशीर्वाद पनि दिए ।

याे पनि..

टेकुका चिकित्सक जसले परिवार बिर्सेर कोरोना आशंकित मात्रै हेरिरहे

डाक्टर-नर्सका व्यथा : परिवारको दबाब र जिम्मेवारीक‍ो तनाव

कोरोना जित्न यस्ता छन् मनोविद् डा. गंगा पाठकका सुझाव

कोरोना जोखिम : ७४ लाख बालबालिकालाई कसरी जोगाउने ?

कोरोना संक्रमितको उपचार फोन र भिडियो कलबाट

अस्पतालले थाल्याे फोनबाटै काेराेनाकाे उपचार

प्रकाशित मिति: आइतबार, चैत ३०, २०७६ १७:०६