कोरोना कहर :३ दिन हिँडेर घर पुगेपछि ...

A+ A A-

आँसुको पनि फरक रूप । आखिर त्यही आँसु हो, अघिसम्म दुःखको आँसु झरिरहेको थियो, अहिले खुसीको । सोमबार साँझसम्म बाराका हाेरिल पटेलको घरमा सन्नाटा थियो । होरिलका बुबाआमा छोराको व्यग्र प्रतीक्षामा आँसु झारिरहेका थिए ।

छोरोको आगमनकाे आशामै पटेल दम्पतीले ३ रात बिताए । जब सोमबार साँझ होरिल टुप्लुक्क घर पुगे, तब माहाैल एकाएक बदलियो । एकछिनअघिसम्मको सन्नाटा खुसीमा बदलियो । दुःखका आँसु छिनभरमै सुखका आँसुमा परिणत भए । त्यसपछि त केही बेर खुसीकाे आँसु पटेल परिवारको आँगनमा वर्षिरह्याे ।

कोरोना भाइरस (कोभिड १९) प्रकोप नियन्त्रण गर्न सरकारले ११ चैतमा लकडाउन गर्‍यो । त्यसपछि जाे जहाँ हो, त्यहीँ बस्नुपर्ने भयो । लकडाउन हुनासाथ होरिलसहित १८ जनाको टोली काभ्रेको धुलिखेलमा थियो । उनीहरू घर बनाउने डन्डी र फर्माका मजदुर थिए । लकडाउनपछि कामसँगै कमाइ पनि रोकियो । त्यसपछि उनीहरूकाे काेठामा ४ दिनसम्म खाने सामल थियो, त्यसपछि भने चुल्हो नबल्ने अवस्था सिर्जना भयो । त्यसपछि पटेलको नेतृत्वमा १८ जनाको टोलीले गृहजिल्ला बारा जाने निर्णय गर्दै बाटो ततायाे ।

साेही टोलीलाई शिलापत्रकर्मीकाे टाेलीले १५ चैतका दिन दिउँसो कोटेश्वर–बालकुमारी सडकमा भेट्टायाे । सरकारले सडकमा नहिँड्न जारी गरेकाे उर्दीविपरीत साे टाेली हिँडिरहेकाे थियाे । मर्नुभन्दा बहुलाउनु निकाे भन्ने नेपाली उखानलाई साे टाेलीले चरितार्थ गरेझैँ लाग्थ्याे । साे टाेलीको अरू विकल्प पनि त थिएन । थिए त केवल दुई विकल्प– कि सडकमा भोकै मर्ने, कि त घरै जाने ।

धुलिखेलबाट १५ चैतकाे बिहान हिँडेको टोली बीचबीचमा प्रहरीसँग मुकाबिला गर्दै बालकुमारी आइपुगेको थियो । तर, त्यहाँ आएपछि उनीहरूका पाइलामा ब्रेक लाग्यो । कारण प्रहरीले त्यहाँबाट अगाडि बढ्न दिएन ।

त्यसपछि उनीहरूले यू–टर्न भएर फास्टट्रयाकको बाटो बागमती खोलाको तिरैतिर, बगेको पानीसँगै आफ्नो पाइला चाले ।

घर पुगेपछि आज पटेल शिलापत्रकर्मीकाे टाेलीसँग टेलिफोन सम्पर्कमा आए । र, उनले ३ दिनको कष्टप्रद यात्रालाई हामीसँग स्मरण गरे ।

सरकार ! घर जान दिने कि सडकमै मरौँ ?

हामीहरू घर नपुग्दै शिलापत्रको सामाचार र भिडियो गाउँमा भाइरल भइसकेको रहेछ । हामीहरू आपतमा परेको समाचार पढेपछि बुबाआमाले रुँदै बारम्बार फोन गर्न थाले । बीचबीचमा नेटवर्क हुँदैनथ्यो । फोन नलाग्दा घरमा रुवाबासी चल्थ्याे । कति बेला घर पुग्ने भन्ने चिन्ता मात्र थियो । ३ दिनमा घर पुग्यौँ । हामी पुग्दा गाउँमै खुसियाली छायो, पटेल मुसुक्क हाँस्छन् ।

‘बाटोमा के–के भोग्नु भयो त ?’

ओहो ! कष्टप्रद हिँडाइ । त्यो कहालीलाग्दो ३ दिन । बाटोमा हिँड्दाहिँड्दै लगाएका चप्पल चुँडिए, जुत्ता फाटे । घर पुग्दा हातखुट्टा सुन्निए । सबै साथीले औषधि खाइरहनुभएकाे छ । सोमबार राति घर पुग्यौँ । त्यसपछि अँध्यारो रात पनि उज्यालो भएको अनुभूति भएकाे छ, पटेल दुःखपछि सुख पाएको भाव दर्शाउँछन् ।

१ दिन त स्कुलमा बस्यौँ । घना जंगल हिँड्नुपर्ने । जंगली जनावरको डर । पेटमा अन्न परेको छैन । उता कोरोनाको त्रास । २ दिन खुल्ला आकासमै दिनरात बितायाैँ, उफ ! दिन पनि रातझैँ लाग्थ्यो । कसैको साथ र सहयोग थिएन । कतिबेला घर पुग्ने भन्ने मात्र ध्याउन्न थियो ।

३ दिन त वर्षौं बिताएझैँ लाग्याे

‘घर पुग्दा रातको ८ बजेको थियो । बुबाआमा हाम्रै प्रतीक्षामा हुनुहुन्थ्यो । पुग्नेबित्तिकै बुबाआमा रुनुभयो । ज्यान पूरै दुखेको थियो । घर पुगेपछि आनन्दको सास फेर्न पायौँ,’ पटेल भन्छन् ।

पटेल कामना गर्छन्, ‘हामीलेजस्तो दुःख अरुले भोग्नु नपरोस् । आपतमा परेकालाई सरकारले कसरी हुन्छ घर जाने वातावरण मिलाओस् । अनि याे कोरोना भाइरस भन्ने रोग पनि कसैलाई नलागोस् ।’

प्रकाशित मिति: मंगलबार, चैत १८, २०७६ १८:२३