थाइल्यान्डको रामायण- रामाकियन
राजाराम प्रथमले बैंककमा विशाल थाई दरबार निर्माण गर्न लगाए, जसभित्र वाट फ्रा काएव (चम्किलो बुद्ध मन्दिर) नामको सर्वाधिक प्रसिद्ध बुद्ध मन्दिर पनि निर्माण गरियो । र, त्यो मन्दिरका भित्ताहरूमा रामाकियनका कथाहरू लयबद्ध रूपमा उल्लेख भएका १७८ वटा भित्तेचित्रहरू पेन्टिङ गरिएको छ । अहिले पनि ती भित्तेचित्रहरू पर्यटकहरूको मुख्य आकर्षणको वस्तु भएको छ ।
३ चैत, २०८०
7 min read
Share
बैंकककी ठुल्दिदी
'ठुल्दिदी झर्को नमान्नुहोस् है ! मलाई तपाईंसित कुरा गर्न मन लाग्यो ।' उमेरले मभन्दा जेठी नै थिइन् । मैले दिदीलाई सोधेँ, 'नेपाल कुन ठाउँबाट हो दिदी तपाईं ?' 'हामी नेपालबाट होइन, बर्माबाट आएको हो भाइ । हाम्रा पुर्खाहरू नेपालबाट उहिल्लै बर्मा आएका हुन् अरे ।'
२७ माघ, २०८०
8 min read
Share
हाम्रो लुतो उनीहरूले लैजाने, उनीहरूको लुतो हाम्ले ल्याउने
आँगनमा उभिएर पल्तिरतिर हेरेँ । कान्छाबा र दाइहरूले पनि हामीले जस्तै गरे । अगुल्टो तलतिर हुर्याए र 'लुतो जति लैजा है दमेकी ठेट्ना' भने । साइँलाबाकहाँ पनि त्यस्तै ।
६ साउन, २०८०
8 min read
Share
दुई हातले घन समातेर बेस्करी ठटाए ती दाइले
ती ध्वाँसे दाइले सन्नासाले समाएर आँसी र बञ्चरो यताउता चलाइरहन्थे । एकछिनपछि आगाको भुहुरोजस्तै भएको आँसी चिम्टाले समातेर बाहिर निकालेर फलामको ठेउकोमा राखे ।
१६ असार, २०८०
14 min read
Share
आमाले भनेको, मैले सुनेको
मगर्नीले घोप्टो मुन्टो लगाइन्, अलिकति लाज मान्दै माइला बातिर हेरिन् र भनिन्, 'माइला, म ट राटी सुटिको पुनि छैन का ! आचल निड पुनि नाम्ररी लाउडैन ।'
९ असार, २०८०
14 min read
Share
बटौलीमा मट्टीतेल टिनका टिन, मयालुलाई सम्झिन्छु दिनका दिन
हिँड्दाहिँड्दै एउटा भत्केको पुरानो चौतारोतर्फ औँला तेर्स्याउँदै माइल्दाइले भन्नुभयो– यो ‘जितगढी हो कान्छा ! उइले नेपाली सिपाई र अंग्रेजी सिपाईको यही थलोमा लडाइँ भइत्तो अरे ।
२७ फागुन, २०७९
12 min read
Share
अनि तुहियाे लडिया किन्ने रहर
आफ्नो घरमा पनि लडिया हुने भयो भनेर दिनभरि मनमनै दंग परिरहेँ म । लौराले गोरुलाई ‘ठ्याक..ठ्याक..’, ‘त..त..ओ..ओ...।’
१० कात्तिक, २०७९
14 min read
Share
आँधीखोला बाइस ठाम तर्नुहोला
कार्कीनेटाबाट सबैतिर छर्लङ्गै देखिँदोरहेछ । मलाई सबै अनौठो लागिरहेको थियो । बोल्ने कुरा पनि थिएन, बोल्ने जाँगर पनि थिएन । छक्क परेर हेरिरहेँ । सुनिरहेँ ।
२२ असोज, २०७९
15 min read
Share
त्यो डरलाग्दो मोदीबेनी
८ असोज, २०७९
16 min read
Share
पानीकटेरीदेखि सेमलारसम्म
आमाले धोएर सुकिलो पारिदिएको कोराको भोटो र कोराकै टोपीमा सजिएर उभिएको छु म । चरप्पै सामानले भरिएको डोको आँगनको छेउमा अड्याएर राखिएको छ । ‘कान्ता दाइ’ भन्दै सानो भाइले मेरो भोटाको फुर्को छोडेको छैन । सधैँका लागि घर छाडेर जाँदैछु भन्ने मलाई थाहा थियो
१८ भदौ, २०७९
35 min read
Share