तिम्रो मेस्सी को हो ?

A+ A A-

यो वि.स. २१३२ को कुरा हो । (वा हुनेछ)

एउटा फुटबल बुढो भयो । उसको जिउको छाला खुम्चिन थाल्यो । ऊभित्रको ब्लाडरले सकी नसकी आफूभित्र हावा जोगाइरहेको थियो । उसलाई ‘अब मेरो मर्ने दिन आयो’ जस्तो लाग्यो । छटपटिन थाल्यो । आफ्नो जवानी सम्झियो । क–कसले आफूलाई लात हानेका थिए, सम्झियो । सम्झेर ल्याउँदा कुनै प्रहार सुन्दर लागेनन् । सोच्यो– 'मलाई जवानीभर कसैले त्यसरी छोएन, जुन सम्झिँदै आज म प्राण त्याग्न सकूँ । यसरी त म मरी पनि हाल्दिनँ । र, बाँचिरहेको पनि छैन ।'

मर्नुअघि एक सुन्दर स्पर्श सम्झिँदै मर्ने हक सबैलाई छ ।

फुटबलको मृत्यु उसको नजिकै आयो र भन्यो, 'म तिमीलाई लिन आएको । तर, किनकिन म तिमीलाई जान तयार नै देख्दिनँ ।'

फुटबलले आफ्ना चाउरिएका गाला आफैँले मुसार्दै मृत्युलाई सारा दु:ख सुनायो ।

मृत्युले खै के सोचेजस्तो गरेर भन्यो, 'म तिमीलाई केही जादुजस्ता वर्षहरूको अवधि दिन्छु । तिमी अघिल्लो शताब्दीको कुनै समयमा जाऊ । जहाँ मन लाग्छ त्यहीँ जाऊ । कुनै एक महान् फुटबलरको समय छान । तिम्रो ब्लाडरमा जति प्राणवायु छ, यही वायु लिएर तिमी खेलमैदानमा हुनू । ऊसँगै दौडिनू । ऊ लड्दा ऊ तिम्रै वायुको ‌औँला समातेर उठोस् । ऊ विपक्षीको गोलपोस्टतिर दौडिएको मौका छोप्नू । ठ्याक्कै त्यतिखेरै उसले दौडाइरहेको फुटबलको देहभित्र तिमीले आफ्नो यो प्राणवायु छिराउनू । उसले जसरी गोल गरे पनि तिमी उसले गोल गर्दाका जादुमय स्पर्श पाउनू । चाँडोभन्दा चाँडो धेरैभन्दा धेरै उसका ती स्पर्शहरू भेला गर्नू । ती स्पर्श स्मृतिमा बोकी ल्याउनू । आउनू फेरि यो वि.स. २१३२ मा । उसका यति धेरै सुन्दर स्पर्शहरू ल्याउनू कि तिमीलाई यहाँ धेरै बेर मरिरहन मन लागोस् ।'

बुढो फुटबलले आफ्ना थोते गिजाको खाली भागमा जिब्रोले छुँदै फुर्किंदै भन्यो, 'मैले त्यो खेलाडी र उसको समय छानिसकेँ ।'

यो सरर पढ्दा तपाईंलाई कस्तो दन्त्यकथाजस्तो लाग्यो होला है ? हावादारी गफजस्तो । यस्तो भएको हुँदै हैनजस्तो । तर, कताकताचाहिँ अलिअलि हो कि हो कि जस्तो पनि लाग्यो हो ।

अलिअलि होजस्तो । अलिअलि हैनजस्तो । जादुजस्तो ।

‘हो’ सजिलो हुन्छ । भन्न पनि सजिलो । पत्याउन पनि सजिलो । खेल्न सजिलो ।

‘हैन’ सजिलो हुन्छ । भन्न पनि सजिलो । पत्याउन पनि सजिलो । खेल्न सजिलो ।

‘हो पनि हैन पनि’ चाहिँ सजिलो हुँदैन ।

महान् खेलाडीहरूले खेल्ने खेल भनेकै ‘हो पनि हैन पनि’ हो ।

यही त लीला हो ।

यही त माया हो ।

हिजो थियो पनि थिएन पनि ।

भोलि हुन्छ पनि हुँदैन पनि ।

आज छ पनि छैन पनि ।

यो अस्तित्वमा ईश्वर छ पनि छैन पनि ।

यो पढिरहेको तपाईं यो पढ्न सुरु गर्दाको तपाईं हो पनि हैन पनि ।

एक समय एउटा ठूलो सभाहलमा एक जादुगर हातमा रुमाल हल्लाइरहेका हुन्छन् । ठ्याक्कै त्यतिखेरै अन्त कतै एउटा रंगशालामा मेस्सी खुट्टामा बल लिएर दौडिरहेका हुन्छन् ।

सभाहलमा सारा मान्छेले सोच्छन्- 'रुमाल यति हलुका छ । उसले रुमाललाई त्यति ठूलो हलको सबैभन्दा पछाडिको झ्यालबाट छिराएर बाहिर निकाल्छु भनेको छ । यो कसरी सम्भव छ ?'

भोलि वि.स. २१३२ आउनेछ । तपाईं बुढो हुनुहुनेछ । छाला खुम्चिन थाल्नेछ । तपाईंको फोक्सोले सकी नसकी तपाईंभित्र हावा जोगाइरहेको हुनेछ । तपाईंलाई अब मेरो मर्ने दिन आएजस्तो लाग्नेछ । तपाईं छटपटिन थाल्नुहुनेछ ।

रंगशालाका दर्शकहरूले सोच्छन्- 'मेस्सीलाई त्यतिका धेरै डिफेन्डरहरूले घेरेका छन् । गोलपोस्ट त्यति पर छ । तर, गोल गर्छुझैँ गरेर मेस्सी दौडिरहेका छन् । यो कसरी सम्भव छ ?'

जादुगरले हावासँग मिलेर यस्तरी रुमाल हल्लाउँछन् कि रुमालबाट परेवा निस्किन्छ । अनि भुर्र उडेर हलको पछाडिको झ्यालबाट बाहिर जान्छ ।

मेस्सीले हावासँग मिलेर केही यस्तरी खुट्टा हल्लाउँछन् कि गोल आफैँ हावाको बाटोतिर जान्छ । अनि भुर्र उडेर गोलपोस्टभित्रको आफ्नो गुँडमा गएर बस्छ ।

दर्शकहरू उदेक मान्दै सोच्छन्, 'त्यो मेस्सीले स्पर्श गरेपछि त्यो फुटबलमा के मिसियो ? त्यसमा कसको प्राणवायु मिसियो ?'

यो हेरेर प्रत्यक्ष उद्घोषण गरिरहेका उद्घोषकको घाँटीबाट खुलेको आवाज आउँछ, 'मानिसहरू भन्छन् कि ईश्वरको नजरमा सारा मानिसहरू बराबर हुन्छन् । तर, मेस्सीलाई हेर्दा यो वाक्य ठीक होजस्तो लाग्दैन ।'

१२ सेप्टेम्बर २०१५ मा एथ्लेटिको मड्रिड र बार्सिलोनाबीचको खेल हुन्छ । एथ्लेटिको मड्रिडका प्रशिक्षक डिएगो सिमिओनी मैदानबाहिरको बेन्चमा टिमिक्क परेको टाई लगाएर बसेका हुन्छन् । बसेका त के भन्नु, खेलाडीलाई उचालिरहेका हुन्छन् । उनी खेललाई यसरी लिन्छन् कि मानौँ, खेल युद्धमैदान हो । उनी घोडामा चढेर हातको तरबार हल्लाउँदै सैनिकहरूलाई आक्रमणको आह्वान गरिरहेका हुन्छन् । आफ्ना सेनाले आक्रमण गर्दा उनी उफ्रिन्छन् । चिच्याउँछन् । उत्सव मनाउँछन् । पड्किन्छन् । जोसिँदै आफ्नो घाँटीको टाई झन् टिमिक्क मिलाउँछन् ।

सेनापति सिमीओनीको आह्वानलाई मानेजस्तरी नै फर्नान्डो टोरेस गोल लिएर दौडिन्छन् । उनीसँगै पूर्वबाट हावा चल्छ । टोरेसले हावामा खुट्टा नचाउँदै हुर्रिएर पहिलो गोल गर्छन् ।

गोलसँगै एथ्लेटिको मड्रिडका फ्यानहरू यसरी चिच्याउँछन् कि मानौँ, विपक्षीको सेनापति ढल्यो । फ्यानहरू पड्किन्छन् । जोसिन्छन् । सधैँझैँ आफ्नो सेनापति उफ्रिएको हेर्न उनीहरू सिमिओनीतिर फर्किन्छन् । फ्यानहरू उफ्रिएर स्टेडियम नै उठ्लाजस्तो भएको त्यो पलमा सिमिओनी भने स्तब्ध भएर बसिरहन्छन्, ब्लाडर फुटेको फुटबलजस्तो । उनको घाँटीमा केही पासो लागेजस्तो हुन्छ । घाँटीको टाई खुकुल्याउँछन् । यस्तो देखिन्छ मानौँ, गोल उनको टिमले नगरेर उनको टिमविरुद्ध भएको होस् ।

खेल सकिन्छ । अन्तर्वार्तामा सिमोनीलाई सोधिन्छ- फर्नान्डो टोरेसले गोल गर्दा तपाईं किन नरमाउनुभएको ?

उनको कस्सिएको घाँटीबाट एउटा दबिएको आवाज निस्किन्छ– जब टोरेसले गोल गरे, ठ्याक्कै त्यतिखेरै मैले विपक्षी टिमबाट खेलमैदानभित्र छिर्नका लागि मेस्सीले हातखुट्टा तन्काउँदै गरेको देखेँ ।

नभन्दै सिमिओनीले देखेको केही बेरमै मेस्सी मैदानमा छिर्छन् । मेस्सी छिर्नेबित्तिकै हावा पश्चिमबाट चल्न थाल्छ । जतिजति मेस्सी गोल लिएर दगुर्छन्, त्यतित्यति सिमिओनीको घाँटीको टाई रस्सी बनेर घाँटीमा कस्सिन थाल्छ । खेलको अन्त्यनेर फेरि मेस्सीको फुटबलमा कसैको प्राणवायु छिर्छ । परेवा उडेर विपक्षीको गोलपोस्टभित्रको गुँडमा बस्छ । हावाले जितिरहेको बार्सिलोनाको जर्सीलाई हल्लाउँछ । सिमोनीको टिमले हार्छ । सिमोनीको डरले जित्छ ।

मेस्सीका गोलजत्तिकै सुन्दर हुन्छन् उनका ‘असिस्ट’हरू । जब उनलाई ‘म जहाँ छु, त्यहाँबाट म आफैँ गोल गर्न सक्छु’जस्तो लाग्छ, तब आफैँ प्रहार गर्छन् । र, जब उनलाई ‘म जहाँ छु, त्यहाँबाट गोल गर्न सक्दिनँ होला तर त्यहाँ अरु कोही हुन्छ, जहाँबाट पक्का गोल हुन्छ’ जस्तो लाग्छ, तब उनी अर्को साथीलाई पास दिन्छन् । अरुमा आफूभन्दा अलिकति मात्रै बढी सम्भावना देख्नासाथ अरुलाई दिन्छन् । कैलेकाहीँ दुर्लभ केही गर्छन्- मेस्सी आफूले पेनाल्टी हान्न पाएको गोल पनि साथीलाई पास दिन्छन् । अनि साथीले गोल गर्छन् ।

मेस्सी दिन जान्दछन् ।

जान्नुहरूमध्ये सबैभन्दा सुन्दर जान्नु भनेको दिन जान्नु हो ।

मेस्सीले हामीलाई हरेक खेलमा दिन जान्नुको उदाहरण दिन्छन् ।

२४ जूनमा हामी मेस्सीलाई जन्मदिनको शुभकामना दिन्छौँ । संसारभरिबाट । हामी आफ्नो फेसबुक, ट्वीटर आदिमा मेस्सीको फोटो राखेर शुभकामना लेख्छम् । हामीलाई थाहा छ, हामीले लेखेको शुभकामना मेस्सीले देख्दैनन् । तर, हामी उनलाई कल्पेर लेखिरहन्छौँ किनकि हामीलाई थाहा छ, हाम्रो कुरा मेसीसम्म पुग्छ । हामीले राखेको फोटो नै भएर नपुग्ला । हामीले लेखेको सन्देश अक्षर नै भएर नपुग्ला । तर, कुनै न कुनै रूपमा पुग्छ । कुनै न कुनै ऊर्जा भएर पुग्छ ।

कसरी पुगिन्छ मुख्य कुरा हैन । मुख्य कुरा भनेको आफू कसैसम्म पुग्नु हो ।

जुन दिन मेस्सीको खेल हुन्छ, त्यो दिन संसारभरिबाट हामी उनले जितून् भनेर प्रार्थना गर्छौं । म एक जनाको प्रार्थना एक्लै नपुग्ला । तपाईंको एक्लै नपुग्ला । तर, संसारभरिबाट आ–आफ्नो भाषामा गरिएका यी प्रार्थनाहरू जब एक ऊर्जा बन्छन्, तब भाषा हराउँछ । भाव रहन्छ । एक वायु बन्छ । प्राणवायु । त्यो वायु अस्तित्वले लिन्छ र खुसुक्क मेस्सीलाई दिन्छ ।

हामीले मेस्सीलाई पठाउने त्यो ऊर्जा हामीबाट सुरु भएको हैन । सबै उनकै हो । मेस्सीलाई देख्नुअघि त्यो ऊर्जा हामीसँगै थिएन । मेस्सीको खेल हेर्दैगर्दा हामीमा उनीप्रति पलायो । हामीले त उनीबाट पाएको ऊर्जा उनलाई चाहिएको बेला उनैलाई फिर्ता दिएको मात्रै हो ।

जो जसको हो, सबैभन्दा बढी चाहिएको बेला उसैले पाउनुपर्छ । र, चाहिएकै बेला दिन पाउनु पनि त कत्रो संयोगको कुरा हो । हामी आज यहाँ छौँ । मेस्सी आज यहाँ खेलिरहेछन् । हामी एउटै समयमा एउटै आकाशको छाता ओढिरहेका छौँ । हामी एउटै समयको सिरक ओढिरहेका छौँ ।

मेस्सीले ती महान् गोलहरू जतिखेर गरे हामीले पनि ठ्याक्कै त्यतिखेर हेर्न पाएका छौँ ।

हिजोआज 'तपाईं कसको ब्याचको एसएलसी ?' भनेर सोधेजस्तै भोलि हामी जब वृद्ध हुनेछौँ, तब युवाहरूले सोध्लान्– 'तपाईं युवा हुँदा संसारमा के भइरहेको थियो ?' त्यतिखेर हामी हाम्रा चाउरिएका गाला आफैँ मुसार्छौं होला । अनि गर्वसाथ भन्छौँ होला, 'म युवा हुँदा मेस्सीले गोल गरिरहेका थिए ।'

अथवा थोते गिजाको खाली भागमा जिब्रो लैजान्छम् होला । अनि खै के सम्झिएजसरी फुर्किंदै भन्छौँ होला, 'म रातरातभर नसुतेर मेस्सीले गोल गरेको प्रत्यक्ष हेर्ने पुस्ताको मान्छे हुँ ।'

यसो भनिरहँदा हामी ऊबेला आफ्नो फेसबुकमा मेस्सीलाई जन्मदिनको शुभकामना दिइरहेको सम्झिन्छौँ होला । आजको फेसबुक पोस्ट बुढेसकालको कसैले सोध्ने प्रश्नको जवाफ हुन्छ होला ।

उद्घोषकको घाँटीबाट खुलेको आवाज आउँछ, 'मानिसहरू भन्छन् कि ईश्वरको नजरमा सारा मानिसहरू बराबर हुन्छन् । तर, मेस्सीलाई हेर्दा यो वाक्य ठीक होजस्तो लाग्दैन ।'

हुन त आजको हरेक कर्म बुढेसकालमा कसैले सोध्ने प्रश्नको जवाफ हो । तर हैन । हो पनि हैन पनि ।

खैर ।

बुढेसकालमा जब तपाईंलाई सोधिनेछ, 'तँ कसको समयको मानिस होस् ?' त्यतिखेर तपाईं मेस्सीबाहेक अरु क–कसलाई सम्झिनुहुन्छ ?

हाम्रो देशको कसलाई सम्झिनुहुन्छ ?

आज आफ्नो नजिक भएको कसलाई सम्झिनुहुन्छ ?

जसको हावामा आफ्नो प्राणवायु लिएर ऊसँगसँगै तपाईंलाई हिँड्न मन लागोस्, त्यो ऊ को हो ?

तपाईंको मेस्सी को हो ?

जीवनमा ऊ कतै लडेछ भने तपाईंको प्राणवायुको औँला समातेर ऊ उठोस्, त्यो ऊ को हो ?

तपाईंको मेस्सी को हो ?

कुनै समय तपाईंको जिन्दगीको मैदानमा तपाईं एक्लै हुनुहोला । तपाईंको विपक्षमा ११ खेलाडी होलान् । सात बार अनि चारै दिशा । सात बारले तपाईंविरुद्ध गोल गर्लान् । मैदानबाहिर बसेको भाग्य उसको टिमले तपाईंविरुद्ध गोल गरेको देखेर मक्ख पर्ला । जोस्सिएला । उसले टाई झन् कस्ला । तपाईंलाई श्वास फेर्न गाह्रो होला । फेरि चारै दिशाहरूले चारै दिशाबाट तपाईंविरुद्ध गोल गर्लान् । मैदानबाहिर भाग्य खुसीले उफ्रेला । ठ्याक्कै त्यतिखेर तपाईंको पक्षमा तपाईंलाई जिताउन मैदान पस्ने खेलाडी को हो ?

तपाईंको मेस्सी को हो ?

स्पर्शलाई आयु मान्नुपरे कुन स्पर्शलाई सम्झिनुहुन्छ ?

कहिल्यै नमेटिने गरी कसले छोएको छ ?

त्यस्तो फेरि नभेटिने गरी केले छोएको छ ?

यौवनको कुनै तरङ्गले ?

प्रेमको कुनै रङ्गले ?

जादुले ?

ध्यानले ?

ईश्वरले ?

आज हामी के–के गरिरहेकाछौँ । उब्जाइरहेका छौँ । पालिरहेका छौँ । कमाइरहेका छौँ । सिर्जना गरिरहेका छौँ । प्रेम गरिरहेका छौँ । त्यो सबै एउटै कुराको तयारी त हो । मर्नुअघिको त्यो एक पलको तैयारी जुन पलमा त्यो सुन्दर स्पर्श सम्झिन सकियोस्, जुन सम्झिँदै सम्झिँदै मर्न मन लागोस् ।

तपाईंले त्यो स्पर्श भेट्नुभयो ?

नत्र भोलि वि.स. २१३२ आउनेछ । तपाईं बुढो हुनुहुनेछ । छाला खुम्चिन थाल्नेछ । तपाईंको फोक्सोले सकी नसकी तपाईंभित्र हावा जोगाइरहेको हुनेछ । तपाईंलाई अब मेरो मर्ने दिन आएजस्तो लाग्नेछ । तपाईं छटपटिन थाल्नुहुनेछ । आफ्नो जवानी सम्झिनुहुनेछ । क–कसले आफूलाई छोए भनेर सम्झिनुहुनेछ । के–केले आफूलाई छोयो भनेर सम्झिनुहुनेछ । कुनै स्पर्श सुन्दर लाग्ने छैन । तपाईंले सोच्नुहुनेछ, 'मलाई जवानीभर कसैले/केहीले त्यसरी छोएन, जुन सम्झिँदै आज म प्राण त्याग्न सकूँ । यसरी त म मरी पनि हाल्दिनँ । र, बाँचिरहेको पनि छैन ।'

मर्नुअघि एक सुन्दर स्पर्श सम्झिँदै मर्ने हक सबैलाई छ ।

तपाईंको मृत्यु तपाईंको नजिकै आउनेछ र भन्नेछ, 'म तँलाई लिन आएको । तर, किनकिन म तँलाई तयार नै देख्दिनँ ।'

तपाईंले आफ्ना चाउरिएका गाला आफैँ मुसार्दै मृत्युलाई सारा कुरा सुनाउनुहुनेछ ।

मृत्युले खै के सोचेजस्तो गरी तपाईंलाई भन्नेछ, 'माफ गर । म तिमीलाई फेरि तिम्रो पुरानो उमेरमा पठाउन सक्दिनँ । मैले तिमीलाई पहिले नै केही जादुजस्ता वर्षहरू दिएको थिएँ । तिमीले त्यतिखेर धेरैभन्दा धेरैधेरै त्यस्ता स्पर्शहरू भेला गर्नुपर्थ्यो, जुन सम्झिँदै आज तिमीलाई धेरै बेर मरिरहन मन लागोस् । तर, तिम्रो स्मृतिमा त त्यस्तो कुनै स्पर्श छैन, जुन सम्झिँदै तिमी आफ्नो प्राणवायु छोड्न सक्छौ । तिमी त्यतिखेर के गरिरहेका थियौ ?'

यो पनि पढ्नुस् :

केटाहरूले मानेनन्

केटीहरू किन रुख चढ्दैनन् ?

कसैलाई नसुनाएको कुरा

त्यो पर्दैन

ढुकुर, कमिला र शिकारीको कथा

मेरी पुलिस दिदी घाटामा सुरक्षा दिइरहेकी छे

रावण

म नाटक गर्छु

हिन्दुस्तान ए नेपाल || Nawaraj Parajuli || Shilapatra Podcast ||

तिम्रो उमेर कति भयो ? || Nawaraj Parajuli || Shilapatra Podcast ||

नेपाल- बलिङ, भारत- ब्याटिङ