ब्लगः हर्ककाे आँसु

A+ A A-

झट्ट हेर्दा गहुँगोरो, त्यस्तै साढे पाँच फिट उचाइ भएको । हल्का चिम्से आँखा । थेप्चो नाक भएको । अधबैँसे ठिटो । जब्बर । हम्मेसी कोहीँ कसैसँग नझुक्ने । साहसी स्वभावकाे । जिन्दगीको केही समय वैदेशिक रोजगारको सिलसिलामा परदेशमा बिताएर स्वदेश फर्केको ।

आफ्नै देशमा केही गर्छु भन्ने हुटहुटी बोकेको । उनको दृढ़ संकल्प देख्दा त लाग्छ, किराँती देउता पारुहाङले बास बसेको छ उनको हृदयमा । सामाजिक काम गरिरहेका उनी २०७४ सालकाे स्थानीय चुनावबाट धरान उपमहानगरकाे मेयर उम्मेदवार बने ।

उनीसँग दल थिएन । अघिपछि हिँड्ने कार्यकर्ता थिएनन् । स्वतन्त्र थिए सबै जनताको । चुनावी मेलामा एक्लै हाेमिए । तर, जितेनन् । केही सय मत पाए । त्यसैमा चित्त बुझाए । तर मनभित्र सल्केको राजनीतिक आगो निभेकै थिएन ।

याे पनि..

प्रयासहरूलाई बिसाएनन् । निरन्तर लागिरहे जनताको सुखदुःखको पछाडि । समय बित्दै गयो । फेरि चुनाव हुने भयो । त्यो चुनावका लागि उनी तयार थिए । लागे चुनावी प्रचारप्रसारमा । उनीसँग अब हजारौँ संख्याको हुल थिएन । थियो त एउटा हाते माइक र सग्लो अटो ।

चोक-चोक पुगेर चुनाव प्रचार गरे । बिस्तारै-बिस्तारै उनी धराने जनताको मनमा डेरा जमाउन सफल भए । उनको नाम धेरैले सुने, चिने । चुनाव भयो । भारी मत ल्याएर धरान उपमहानगरपालिकाबाट विजयी भएरै छाडे । प्रयास गरे सम्भव छ भन्ने कुराको उदाहरण पनि बने उनी ।

याे पनि..

‘हर्क साम्पाङ, मुर्दावाद’ भन्दा हर्कको धन्यवाद ! (भिडियो)

चुनावमा जनतालाई उनले देखाएको एउटा ठूलो सपना थियो– धराने जनतालाई पानी ख्वाएरै छाड्ने । धराननजिकै भएको पानीको मुहान र जरुवा छाँद मारे । खोला-खोलीका ढुंगासँग मितेरी गाँसे । उजाड बगरलाई बगैँचा बनाउन नानाथरी फूलहरू रोप्न थाले । भू-क्षयले नाङ्गिएको पाखा-पखेरीमा वृक्षरोपण गर्न सबैलाई हौस्याए ।

अनि लेख्छन् हर्क साम्पाङ:

सुतेको मान्छे मौन बस्ती
भ्रष्ट र दुष्टको शासन छ मस्ती
गिद्ध र हुँडारको छ लुछाचुँडी
देशको माया के लाग्दो रहेछ र ?
पार्टीकै भक्तिभाव ठूलो
हिमाल ढलोस्, सीमा सरोस्
बस्ती जलाउँदै बगाउँछ्न्
लोकतन्त्र भन्दै दासत्वभित्र
झण्डाले आँखा छोपेर हिँड्छ्न् ।

यस्तै-यस्तै क्रियाकलापमा सहभागी हुँदैगर्दा हर्क साम्पाङको प्रशंसा धरानमा मात्रै सीमित रहेन । नेपालीको मुखमा जनताको नेता भनेको त हर्कजस्तो हुनुपर्छ भनेर सामाजिक सञ्जालमा वाहवाही पाइरहेका छन् ।

उनका खुट्टा तान्नेहरूको कमी थिएन । तर, उनले कसैको पर्वाह गर्दै गरेनन् । उनले आफ्नै सिद्धान्तको प्रतिपादन गरे । शनिबारलाई श्रमबारमा परिवर्तन गराएर हरेक शनिबार केही न केही श्रम गर्नका लागि जनतालाई जुटाए । जनता पनि जुटे । 'एक थुकी सुकी, हजार थुकी नदी' भन्ने उक्तिलाई सत्य साबित गर्न उनी लागेका लाग्यै छन् ।

निकै आए उनको बाटो छेक्न तगारो बनेर । तर, तगारोहरूलाई तहसनहस गरेर अघि बढिरहे अविरल बगेको नदीजस्तै बनेर । उनीसँग सेवा-सुविधा टन्नै थियो । तर, आफ्नो लागि सदुपयोग गरेनन् । उनीसँग पावर थियो । व्यक्तिगत स्वार्थमा लागेको भए आफ्नो लागि जे गर्न नि सक्थे उनी । तर, त्यो बाटोमा लागेनन् । बरु चुनावताका जनतालाई बाँडेको सपना पूरा गर्नतिर खटिइरहे, अरबमा खटेको नेपाली युवाजसरी ।

पानीको समस्या समाधान गर्न पकुवा खोलामा बाँध बाँधे । त्यति पानीले मात्रै नपुग्ने भएपछि धरानदेखि ४० किलोमिटरभन्दा टाढाको कोकाहा खोलामा उनको नजर पर्‍यो । यो काम त्यति सजिलो थिएन, त्यति टाढादेखि पानी ल्याउन ।

अप्ठ्यारोमा पनि सजिलो पहिल्याउँदै अनुभवी प्राविधिकहरूको सहयोगमा कोकाहा खोलाको पानी पकुवा खोलामा झार्ने शपथ खाए । अनि खाएको शपथ पूरा गरिछाडे । हजारौँ जनताको मुफ्त श्रमदानद्वारा । स्वदेशमा भएकाले भौतिक रूपमै उपस्थित भएर मैले पनि श्रमदान गरेँ । परदेशमा हुनेले आर्थिक सहयोग गरे र हर्कको सपना पूरा गरे ।

उनले धेरै ठूलठूला काम गर्न नसक्लान् तर झुक्याउने छैनन् । जनताकै भेषमा जनतासँगै रहनेछन् । हामीलाई मालिक नेता होइन, साथी नेता चाहिएको हो । हामीलाई देशै बनाउन नसके पनि कम्तीमा देश नबिगार्ने नेता चाहिएको हो ।

उनी बगरमै सुते । सुटेटबुटेट भएर हिँड्न पाउने अवसर हुँदाहुँदै माटो र ढुंगासँग खेलेर धुस्रे र मुस्रे बनेर सादगी नेतामै सीमित भए ।

कोशीका पुलहरू तर्दै-तर्दै लगभग सय दिनको हाराहारीमा कोकाहा खोलाको पानी पकुवा खोलामा मिसिएर धरान आइपुग्याे । त्यो पानी ल्याउन कति धेरै मान्छेले थुप्रै पसिना बगाए । ती सबै पसिना जम्मा गर्न पाएको भए सायद ठिक्कको एउटा पोखरी नै बन्थ्याे होला ।

याे पनि..

थाहा छैन, आँसुको प्रकार हुन्छ कि हुन्न । भन्नेहरूले त भन्छन्– आँसु सुख र दु:खको हुन्छ रे । सम्भवत: सुखको अर्थात् खुसीको आँसु हुँदो हो हर्क साम्पाङको । कोकाहा खोलाको पानी धरान आइपुगेर धरानको माटो चुम्दा खुब रोएको देखियो उनी । उनको आँसु हर्षको आँसु हो । श्रमदानसँगै आइपुगेको पानीसँगै हर्कले आँसु खसाले बरर ।

त्याे आँसु पानीमा मिसिएर, खोला बनेर टाढा पुग्यो होला । तर, आँसु बगाउने मान्छे त्यहीँ छ, पहिला जहाँ थियो । अझै बाँकी छन् उनका धेरै सपनाहरू । पूरा हुन्छन् होला समयसँगै । नि:स्वार्थ मान्छेलाई चिन्न थालेका छन् नेपाली जनताले, अनि साथ पनि त्यस्तैलाई दिन थालेका छन् ।

(शिलापत्रमा शनिबार प्रकाशित सम्पूर्ण सामग्रीहरू पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुहाेस्)

भानुचोकको मैलाे पखालेको छ, कोकाहा र पकुवा खोलाको पानीसँगै हर्क साम्पाङको आँसुले । सडक वारिपारि गमलामा फूल फुलेर हाँस्दै छन् । सँगसँगै अकबरे खुर्सानी पनि उम्रदै छ । पकुवा खोलाको बगरभरि मखमली र सयपत्री खुलेर फुल्न आँट्दै छन् । धराने जनताको आशालाई जगाइराख्दै छन् हर्क साम्पाङले ।

देश र जनतालाई केही गर्छु भन्नेको खुट्टामा छिर्की लाउनेको कमी नभएर होला, सुनिँदै छ– उनले गरेका कामबापत उच्च अदालतमा मुद्दा परेका छन् । आशा छ, जित सत्यकै हुन्छ ।

आफूलाई बौद्धिक भन्नेहरूलाई लाग्छ, हर्क स्टन्टवाज र अटेन्सन सिकर हुन् । तर, हामीलाई वाचा गरेर बारम्बार झुक्याउने, सत्ता र शक्तिमा पुगेपछि स्रोतको चरम दुरुपयोग गर्ने, आफन्त र आसेपासेहरूका कुरा सुनेर अघि बढ्ने नेता वा प्रतिनिधिभन्दा हर्कजस्तो सादगी नेतालाई समर्थन गर्नुमा आनन्द छ ।

उनले धेरै ठूलठूला काम गर्न नसक्लान् तर झुक्याउने छैनन् । जनताकै भेषमा जनतासँगै रहनेछन् । उनको नाममा प्रशंसाका शब्द खर्च गर्दा अर्को कुनै युवा उनीजस्तै भएर राजनीतिमा आउन चाहोस् । हामीलाई मालिक नेता होइन, साथी नेता चाहिएको हो । हामीलाई देशै बनाउन नसके पनि कम्तीमा देश नबिगार्ने नेता चाहिएको हो ।

सम्बन्धित ब्लगः