अनाम पाठकलाई प्रत्युत्तर
प्रिय पाठक, तपाईंको यो अनामपनमा निहित विछट्टको विनयशीलताप्रति म नतमस्तक छु । सचेत र संवेदनशील एवं सुसंस्कृत र मुखर पाठक सदैव लेखकको असल सचेतक हो, जस्तो तपाईं हुनुहुन्छ ।
४ पुस, २०७९
13 min read
Share
वृद्ध योद्धाको भव्य अवसान
१७ मंसिर, २०७९
11 min read
Share
तरुण कुममाथि विकल्पवालाको वृद्ध टाउको
खासगरी एमाले र माकेका दोस्रो पुस्ताका थुप्रा पत्रु, बुद्ध र भ्रष्टाचारीहरू हारे । यिनले दलका ख्वामित्लाई सभक्ति परिक्रमा गर्दै आफ्नो कमाउ धन्दा चलाएका थिए ।
८ मंसिर, २०७९
12 min read
Share
किसन र म : सङ्गत छोटो, सम्झना अमिट
हङकङे एभरेस्ट सूचना सञ्चार गर्ने माध्यम मात्र थिएन । यो त नेपालीभाषी प्रतिभाहरूलाई उभिने चौतारी दिने, तिनलाई अभिव्यक्तिको माध्यम दिने, तिनलाई हौसला दिने, तिनका रचनात्मक यत्नहरूलाई प्रेमले गोडमेल गरिदिने मायालु माध्यम पनि थियो ।
३ मंसिर, २०७९
7 min read
Share
निकाला (कथा)
गोरेले लगाएको गाह्रोमा गणपति साहु कड्किँदै गोरेलाई गाली गर्दै थियो । त्यत्ति नै खेर उसको कम्मरमुनिको गुप्त क्षेत्रमा उपियाँले किटिक्क टोक्यो । साहु छाता तल झारेर उपियाँको सिकार गर्नतिर लाग्यो, यता गोरेले मौका छोपेर इँटाको चोसो मिलायो ।
२१ कात्तिक, २०७९
21 min read
Share
पहिलेको तिहार, अहिलेको तिहार
बालबालिकाहरूको देउसीको कुरै बेग्लै । तिनको कुनै दाबी हँदैन । न हुन्छ तिनको कुनै घुर्की, न त घ्याक पसाराइ नै । सय–सय रुपैयाँ हातमा राखिदियो, हर्षले ती विभोर हुन्छन् । प-पाँच रुपैयाँ हातमा राखिदियो, हर्षले ती त्यति नै विभोर हुन्छन् । पाँच जनालाई सिङ्गासिङ्गै सेल दियो, खुसीले ती मखलेल हुन्छन् । एउटा सेल पाँच जनालाई बाँडिदियो, ती उति नै मखलेल हुन्छन् ।
१० कात्तिक, २०७९
12 min read
Share
गोलीको पीडा र पानको पात
म ठान्छु, पानपाते मानसिकता पञ्च संस्कारकै डकार हो । मात्रा भेद जरुर होला, तर म देख्छु, पञ्चदेखि अपञ्चसम्म यो व्याप्त छ । प्रजातान्त्रिक संस्कारको सबभन्दा ठूलो शत्रु यही हो– यही ‘पानको पात... ।’
२६ असोज, २०७९
10 min read
Share
झर्ला र खाउँलाबाट खतरा
अहो, पहिलेको सवारीको ठाँटबाँट र हुङ्कारै बैग्लै ! पहिले जब विष्णु औतारी महाराजको सवारी हुन्थ्यो, धूलिकण सरहका प्रजा नाथेहरूलाई झ्यालबाट चियाउन पनि बर्जित थियो । अहिले ? अहिलेको सवारीमा त्यस्तो विशेष के छ ? अहिले जे छ, त्यो त केवल फयाँ छ । बस्, पश्चगामीलाई जङ चल्छ ।
१६ असोज, २०७९
14 min read
Share
पटके मन्त्रीको आत्म–मन्थन
मेरी आमा ! त्यो दिन मेरो बेइज्जती ! उत्तेजनाको उन्मादी घोडामा सवार भएको उच्छृङ्खल भिडले मलाई घेर्यो । त्यो पनि अन्त होइन, प्रहरी जत्थाको नाकैअगाडि । मलाई घेर्नेहरूमा मेरै लाल दलका बेसोमत ठेट्नाहरू पनि थिए ।
४ असोज, २०७९
17 min read
Share
नाम रामराजा, काम राजतन्त्रको विनाश
२०२४ सालमा रामराजा स्नातक निर्वाचनमा खडा भए । उनको दाउ थियो, संविधानको आवरणभित्र लुकेर राजनीतिक गतिविधि गर्नु । उनको चुनावी घोषणापत्रको गाँठी कुरा थियो– ‘निर्दलीय संविधानको ध्वंस ।’
२६ भदौ, २०७९
28 min read
Share
कैदी र परेवा
दुवै हत्केलामा चमेली र पुतलीलाई बोकेर ऊ भनिरहेको थियो, 'तिमीहरूको संसारमा प्रेम छ, साँचो प्रेम । यहाँ पनि डाहा गर्नेहरू त होलान् तर मान्छेको संसारमा जस्तो यहाँ प्रेमका हत्यारो मैले देखिनँ । मेरो संसारमा न्यायालय छ तर न्याय छैन । तिमीहरूको संसारमा न्यायालय छैन तर न्याय छ ।'
१४ भदौ, २०७९
26 min read
Share
विलुप्त प्रदीप गिरिको यादमा
‘फुर्सद भयो कि म पढ्न थालिहाल्छु,’ प्रदीप भन्थे । पठन प्रदीपको सोख थियो, लत थियो, नशा थियो । प्रदीपका लागि पठन जीवनको पनि जीवन थियो, नित्य आलोकदायी जीवन ।
५ भदौ, २०७९
13 min read
Share
अजीवको जीव र निजका ‘बा’
ऋषि सरको एक प्रश्नको उत्तरमा अजीवका यी जीवले भने, ‘उमेर मात्र हेरेर हुँदैन । विचार पनि हेर्नुपर्छ । नपत्याए असी वर्षका गिरिजाप्रसाद कोइरालालाई नै हेर्नोस् न ।’
३ भदौ, २०७९
10 min read
Share
अघिअघि गद्दार पुष्पलाल, पछिपछि क्रान्तिकारी कामरेड
पुष्पलाललाई गद्दारको फत्तुर लगाएको आनन्दबहादुरले थियो । यो गुप्त नाम खासमा कमरेड माहेनविक्रम सिंह ‘घर्ती’ले पुष्पलालमाथि छद्म भेषमा प्रहार गर्ने मनसायले पहिरिएको छलकारी आवरण थियो ।
२० साउन, २०७९
8 min read
Share
झोले गठबन्धन रहे के, गए के ?
गठबन्धनको तेस्रो झोलाधारी हो– केही एकीकृत नभएको र हुने किञ्चित् लक्षण नभएको ‘एकीकृत समाजवादी’ । यो झुण्डका झोलाधारी शीर्ष पुरुष हुन्– माधवकुमार नेपाल । यो झोले झुण्डका आफ्नै दुःख छन्, यसका आफ्नै मर्का छन्, यसका आफ्नै गनगन छन् ।
१३ साउन, २०७९
12 min read
Share
फर्केर हेर्दा (कथा)
म विद्यालय छेवैको मर्स्याङ्दीको किनारमा एउटा थोत्रो पौवामा बस्थेँ । माथि आकाश छुने कहालीलाग्दो डाँडो छ र तल फेदीमा छ आँधीबेहरीको कोलाहल बोकेर कुर्लिँदै बग्ने धमिलो मर्स्याङ्दी । पौवा चिहानघारीजस्तै चकमन्न छ र म लमतन्न सुतेको छु । बितेको जीवनको अल्लारे बैँशका उट्पट्याङ सपना र भविष्यका अलिअलि आकार लिन थालेका अस्पष्ट योजनाहरू मनमा खेल्छन् । मसँग एक पित्को ओखती छैन ।
३२ असार, २०७९
25 min read
Share
मौसमी सचेतक, मौसमी भुईंफुट्टा
खासमा श्री मिश्र जे हुन्, लोकले त्यो प्रत्यक्ष देख्न पायो । तर दुर्भाग्य, श्री मिश्रलाई सङ्कटकालमा राजावादी, हिन्दुवादी एवं पश्चगामी राप्रपाले पनि शरण दिएन । र, श्री मिश्रको ‘स्वतन्त्र’ राजनीतिक पथ सदाका लागि स्वर्गे भयो । मलाई लाग्छ, सबै ‘स्वतन्त्र’ भुईंफुट्टाहरूको नियति आखिर यस्तै हो
२१ असार, २०७९
12 min read
Share
मेरो प्रिय नाटक जो हरायो
गोबरगणेश टाइपका तारा महोदयले नाटकको निहितार्थबारे मसँग केरकार गरे । प्रत्युत्तरमा मैले भनेँ, ‘यो केवल कथेको कथा हो, श्रीमान् ! जीवनको वास्तविकतासँग यसको बाह्र हात परको साइनो पनि छैन ।’ सीडीओले कन्चट कन्याए, नाक निमोठे, सुस्तरी सुस्केरा हाले र हान्ने अर्नाका आँखाले हेरेर मलाई एकपटकलाई फुकुवा गरिदिए ।
१७ असार, २०७९
16 min read
Share