अपाङ्ग अस्पताल गाउँमा कोरोना कहर : चामल सकियो अब के खाने ?

A+ A A-

कोरोना भाइरस (कोभिड-१९) को त्रासले घरभित्रै थुनिएर बसेको पनि १ महिना भइसक्यो । चहलपहल ठप्प छ । ५० परिवार रहेको गाउँमा लभगभ सबै अपांग र वृद्धवृद्धा छन् । त्यसैले पनि अचेल सुनसान छ बूढानीलकण्ठ चोकनजिकै रहेको अपांग अस्पताल गाउँ ।

कुष्ठरोगले कुँजिएको शरीर लिएर भए पनि जसो तसो मजदुरी गर्दै आएका गाउँका केही वृद्ध तथा युवा घरभित्रै थुनिएका छन् ।

मजदुरी गरेर जसोतसो छाक टार्दै आएका अस्पताल गाउँ बासीलाई अहिले भने कसरी बाँच्ने भन्ने चिन्ताले पिरोल्न थालेको छ ।

लकडाउनपूर्व पनि दाताको सहयोगबाट जीवन गुजारा गर्दै आएका अस्पताल गाउँबासी अहिले भने घरमा खाने नूनसमेत नभएको गुनासो गर्छन् ।

कुँजो हात लिएर भए पनि अलिअलि काम गरेर पैसा कमाउँथे । त्यसैले, बिहान बेलुकाको छाक टर्थ्यो । अब त त्यो पनि खोसियो । बोल्दा बोल्दै रोकिए ६५ वर्षीय हिलकुमार क्षेत्री ।

हुन त क्षेत्री लकडाउन भएपछि पनि कैयौँ पटक लुक्दैछिप्दै कामको खोजिमा बालुवाटारसम्म पुगेका रहेछन् । तर, काम कस्ले दिने ?

एकपल्ट टिचिङ हस्पिटलसम्म पुगेँ । नजिकै एउटी आमाले चामलको बोरा घरसम्म पुर्‍याइदेउ १०० रुपैयाँ दिन्छु भनिन्, उनी आफ्ना नमीठा अनुभव सुनाउँछन्, हातखुटा काम्छ त्यसैले बोकेको थिइन । सक्दिन थिएँ । तर, पेट भोको हुँदा कहाँ मान्दो रहेछ र, हुन्छ भनेर बोक्न लाग्दा ती आमा भयो भयो नछोउ भन्दै कराउन थालिन् ।

मैले बोरा उचाल्न लाग्दा पैसा मेरो नजिकै फालेर भैगो जाउ अरूलाई लाउँछु भनेको उलने सुनाए । पछि पो थाहा पाए, आफ्नो कुँजो हात देखेर सर्छ भनेर छुन नदिएकी रै छिन् ती आमाले ।

काम नगरी पैसा लिए पनि फालेर दिएको पैसा उठाउन भने साह्रै नै चित्त दुख्दो रहेछ, नानी, उनी अगाडि थप्छन्, के गर्नु त्यही पनि बोकेर आएँ । पीडा बताइरहँदा उनले प्रहरीको डण्डा खानुपरेको पनि दुखेसो गरे ।

खासमा सोही दिन घर फर्किदा प्रहरीले नराम्रो सँग कुटेछ क्षेत्रीलाई । उनले पटकपटक आफू अशक्त हो भन्दा पनि कुट्न छाडेनछन् । बूढानीलकण्ठसम्म आइपुग्दा प्रहरीको कुटाइले हिँड्नसमेत नसक्ने भएका क्षेत्री त्यही सय रुपैयाँले औषधि बोकेर घर फर्किए । त्यहाँबाट उनी घरबाहिर समेत निस्किएका छैनन् ।

त्यसो त नन्दी कुमारी पुनको घरमा चामल सकिएको पनि ३ दिन भइसकेछ । पुन पनि गाउँमै पिकेट बनाएर आफ्नो गुजारा चलाउँदै आएकी थिइन् । पिकेट किन्न नआएपछि उनको पनि पैसा आउने बाटो नै बन्द भएछ ।

पहिला त पुरानो लुगा भए पनि बोकेर केही मानिस आउँथे । अहिले लुगा त के कुरा चामल, नून केही दिन कोही आउँदैनन्, उनी भन्छिन् कोरोना लाग्छ नहिँड्नु भन्दै एक हुल मान्छे अस्ति नै आएका थिए । तर खानेकुरा लिएर कोही पनि आएनन् ।

उनको परिवारले २ दिन भयो अलिकति बारीमा आलु थियो । त्यही खनेर उसिनेर खाइरहेको उनीले सुनाइन् । अब त्यो पनि सकिएपछि के खाने ? उनको गुनासो छ ।

त्यसो त अस्पताल गाउँका अधिकांश मानिस दिनहुँ औषधि सेवन गर्नु पर्ने छन् । लकडाउन भएपछि उनीहरूको औषधि पनि टुटेको छ ।

सरकारले तथा विभिन्न स्थानीय तहले राहत वितरण गरिरहेका छन् तर, यी अस्पताल गाउँबासीमा भने अझै कुनै राहत पुग्न सकेको छैन ।

पछिल्लो समय केन्द्रीय सरकारभन्दा धेरै स्थानीय तह राहत वितरणमा जुटेका छन् । मुलुकका कुना कन्धरामा पनि स्थानीय तहले घरघरै राहत बाड्दै आएका छन् । तर, काठमाडौं जिल्लामा नै पर्ने विकसित क्षेत्रमा नै स्थानीय तह निस्क्रिय देखिन्छन् । बूढानीलकण्ठ नगरपालिकाले पनि यी अस्पताल गाउँबासीका पीडालाई देख्न सकेको छैन ।

पुन भन्छिन् भोट माग्न आएदेखि देखेका छैनौँ नेतालाई अब के आउलान र हामीलाई सहयोग गर्न ?