पुष्करलाई मनसराको माया अर्ग्यानिक लाग्छ रे !

A+ A A-

पुष्करलाई फोन गरेको दिनदेखि ज्यानमा नयाँ ऊर्जा थपिएको छ । अब काम गर्ने जाँगर बढेको छ । शरीर र मन दुवै चंगा छ । आजकाल जुम्लामा स्याउ र ओखरको सिजन छ । दिनभरि बारीमा स्याउ टिपे । स्याउ टिपुन्जेल पुष्करलाई नै सम्झे । स्याउ ओखर पठाइदिन पाए पनि खान्थे होला । कसरी पठाउने भनी मनमनै पुष्करलाई सम्झिएँ ।

जुम्लामा एयरलाइन्सका हाकिम राजाभन्दा ठूला छ्न् । पैसा तिरेर टिकट पाउन त कुर्नपर्छ । बिरामी र सुत्केरीले त टिकट पाउँदैनन् । मेरो एक पोका नासो के लगिदिन्थे ! हाकिमहरू नेता, ठेकेदार, डन, होटलको साहु र ठूलाबडाको पेवाजस्तै छन् । प्लेन पनि उनी मात्र चढ्ने, नासो कोसेली पनि उनीहरू मात्र पठाउन सक्ने । सम्झेर ल्याउँदा त हामीजस्ता भुईंमान्छेको केही छैन । हामी एक पोका कोसेली मनको मान्छेलाई पठाउने ल्याकत नभएका मान्ठ ।

पुष्करलाई फोन गरे त थुप्रैलाई चिनेका छन् होला । कति त पाइलट नै साथी होलान् । एयरलाइन्सका मालिकहरू पनि साथी हुन सक्छन् । सगरमाथा नै चढेका मान्छे हुन् । थुप्रै शेर्पा ट्रेकिङ गाइड साथी होलान् । कोही न कोही जुम्ला नि आउँदा हुन् । तिनले पो लगिदिन्थे कि ! आईएनजीओका हाकिम थुप्रै आउँछन् जुम्लामा । उनैले लगिदिए पनि त पुष्करको हातमा पर्थ्यो होला । सबैले मलाई चिन्छन् भन्थे क्यार !

मलाई बेलाबेला सुर्ता लाग्छ । ऊ एक्लो मान्छे । खाना न पकाउँछ्न्, न समयमा खान्छन् । जुम्ली अर्ग्यानिक स्याउ पाए स्वाद मानेर खाँदा हुन् । मैले पुष्करलाई मायाले सोचेँ । तर, उनी स्याउ के खान्थे । रक्सीका सौखिन उनी स्याउकै रक्सी खान पाएचैँ 'धन्यवाद मनसरा' भन्थे होलान् ।

रक्सीपारखीका लागि त प्यारा छन् पुष्कर । कैयौँ यस्ता रात छन्, कुखुराको भालेको डाँकसम्म जाँड खाको उनीसँग अनुभव छ । जाँडका सयौँ किस्सा छन् । रक्सी खाएर आफू सुत्ने होटल नभेटेर परालको थुप्रोमा बर्दिया निकुञ्जको गाउँमा सुतेको कथा छ । घर नभेटेर रातभरि गल्ली डुलेको । रक्सीको नशाले छाडेपछि घर गएर सुतेको मलाई थाहा छ ।

रातभरि छादेको छाद खाएर कुकुर र चरा ठाउँको ठाउँ ढलेका किस्सा पनि सुनाएकै हुन् । यस्ता सयौँ कथा कहानी छन् उनका जीवनमा । साथीभाइ नै भन्थे, 'रक्सी पुष्करको कान्छी श्रीमती हो । उसले छोड्न सक्दैन ।' जब रक्सीले बेहोस हुन्छन्, अनि उनलाई मनसराको याद आउँछ । मेरो सम्झना आउन पनि रक्सी चाहिन्छ । एक मनले भन्छ- रक्सी नखाइदिए हुन्थ्यो । अर्को मनले भन्छ- रक्सी नखाए त उनलाई मेरो सम्झनाधरि आउँदैन । त्यसैले मेरा लागि प्रेमपत्र बोकिदिने हल्काराजस्तै हो रक्सी । रक्सी खाएपछि फोन गरेर घन्टौँ बोल्नुपर्ने, बोल्दाबोल्दै निदाउनुपर्ने उनको बानी छ । मेरो बोली पुष्करलाई बच्चाको लोरीजस्तै हुन्छ । नसुनी निद्रै लाग्दैन रे !

जब रक्सीले बेहोस हुन्छन्, अनि उनलाई मनसराको याद आउँछ । मेरो सम्झना आउन पनि रक्सी चाहिन्छ । एक मनले भन्छ– रक्सी नखाइदिए हुन्थ्यो । अर्को मनले भन्छ– रक्सी नखाए त उनलाई मेरो सम्झनाधरि आउँदैन । त्यसैले रक्सी मेरा लागि प्रेमपत्र बोकिदिने हल्काराजस्तै हो रक्सी ।

ऊसँग संसारकै अग्लो सगरमाथाको काखमा बियर खाएको अनुभव छ । राराको डिलमा बियर खाएर हातमा बियरको बोतल बोकेर 'मनसरा' भन्दै कराउँदै शिवजी भएर हिँडेको हल्का सम्झना छ । पेरिसमा आइफिल टावर हेर्दै गीत गाउँदै बियरको चुस्की लिएको कथा छ । अस्ट्रेलियाको मेलबर्नमा भाँडा माझ्दै जुठै हातले बियर दन्काएको याद पनि छ ।

अमेरिकाको क्यालिफोर्नियामा एक हातमा बियरको क्यान, अर्को हात साइकल डोर्‍याएर लट्टर खैरे भाडा गीत गाउँदै हिँडेको सम्झना छ । साना भुईं मान्छेदेखि विदेशका राष्ट्रपतिसँग समेत रक्सी खाएको रेकर्ड बनाएका छन् । नन्दीभृङ्गीजस्ता उनका साथी छ्न् । म त कहिलेकाहीँ उनलाई 'डाक्टर पुष्कर' भनिदिन्छु । उनले किन भन्यौ भन्छन् । म 'रक्सीको केमिस्ट्री, सोसियोलोजी, फिजियोलोजीबारेमा सबै जानेका छौ त, के भनम् ?' भनिदिन्छु, उनी अट्टहास हाँस्छन् । उनको हाँसोले मलाई हिलिङको काम गर्छ ।

कोही उनलाई सम्हालिदिने भए, छोराछोरीको जिम्मेवारी भए रक्सी खाँदैनथे होलान् । बेफिक्री मनमोजी छन् । त्यसैले दिउँसै सड्काउँछन् । एक मनले सोच्छु– यस्ता अघोरीलाई कसले सम्हाल्ने ? रक्सी खाएर भाले बास्नेबेलासम्म घर नआउनेलाई को अभागी कुरेर बस्थी होला ? एक मनले सोच्छु– होइन, सच्चा मायाले मान्छे सुध्रिन पनि सक्छन् । धेरै मानिस जिम्मेवारी थपिएपछि जाडरक्सी खान छोडेर नयाँ पेसा व्यवसाय गरेका पनि छन् समाजमा । उनको दिमाग अनि योजना सुन्दा नामुद व्यापारी होलान्‌झैँ लाग्छ ।

एकपटक काठमाडौंको झम्सिखेलमा रेस्टुरेन्ट खोलेका रे ! त्यो पनि एक जना महिला साथीसँग मिलेर । महिला साथीले पकाउने, उनले काउन्टर हेर्ने भनी कामको बाडँफाँट भएछ । रक्सी खाने ग्राहकहरू बाहिरबाटै सस्तो बाई वान, गेट वानवाला बियर र मासु बोकेर आउँथे रे । पकाउने खाने । आफैँ भाँडा माझ्ने । रेस्टुरेन्ट कम्युनिटी किचेनजस्तो भएछ । जसले जे ल्याउँछ, पकाइदिने । कोही बँदेल भन्दै हुर्रा सुँगुरको मासु बोकेर आउने । कोही नाम नै नसुनेका २ किन्दा १ फ्री बियर बोकेर ल्याउने । पकाइदिएबापत साहुजीलाई फ्री खान दिने । यो व्यापार खासै चलेनछ ।

कोरोनापछि बन्द गरेछन् । महिला पार्टनर कता लागिन् तर पुष्कर मनसराको पछि लागेर छाडेका छैनन् । मेरो माया उनलाई अर्ग्यानिक लाग्छ रे ! 'जुम्ली हुँ, अर्ग्यानिक त भइहाल्छ नि,' म पनि उनकै झैँ जवाफ दिन सक्ने भएकी छु ।

यो बुढेसकालको प्रेमले पनि मलाई बाँच्ने हिम्मत दिएको छ । नत्र कति निरस हुन्थ्यो होला मेरो जीवन । कुनै बेलाको पत्रमित्र अहिले आएर मेरो बाँच्ने आधार बनेको छ । केटाकेटी के सम्झेको थिएँ, उनकै फोन आयो । म उनकै कुरामा रमाउन थाले है त !

यी पनि:

पुष्कर शाह र मनसराको प्रेम (भाग -२)

मनसरासँग प्रेममा परिणत हुन नसकेकाे पुष्कर शाहकाे बिहे

प्रकाशित मिति: शनिबार, चैत १०, २०८० ०७:१४