पुष्कर शाह र मनसराको प्रेम (भाग -२)

A+ A A-

पुष्कर शाहलाई काठमाडौंमा भेटेपछि म नेपालगञ्ज आएँ । आफन्तकहाँ केही दिन बसेर म आफ्नै थातथलो जुम्ला फर्किएँ । जुम्ला आएपछि म नुन खाएको कुखुराजस्ती भएँ- झोक्राएर बस्ने । दिनरात पुष्करको मात्र याद आउने भयो । पत्रमित्रको बेला म केवल शब्दमा, उनको तस्वीरको चित्रण गर्थें । मेरो सपनामा एक किसिमको चित्र थियो उनको तर वास्तविक पुष्कर देख्दा म दंग परेँ ।

साह्रै फरासिलो, हाँसेर बोल्ने अनि मजाक गरिरहने । मलाई राम्रो केयर गरे । किन आयौ काठमाडौं भनेर सोधे । घर लगे । खाना खाए नखाएको सोधे । सञ्चो-बिसञ्चो सोधे । जाने बाटो खर्च छ कि छैन भनेर सोधे । मप्रति ठूलै आदरभाव देखाए । अहिले मलाई मनमा पछुतो लाग्न थाल्यो ।

मेराे बुद्धि ढिलाे आयाे, पुष्करको कुरा मानेर ऊसँगै घरजम गरेको भए पनि हुने रहेछजस्तो लाग्न थाल्यो । उसको विवाह प्रस्ताव मिनी सेकेन्ड पनि नसोची मैले इन्कार गरिदिएँ ।

'यो बुढेसकालमा बिहे गरेर कहिले केटाकेटी हुर्काउने ? कहिले पढाउने बढाउने ? म मेरो खुसीका लागि सन्तानकाे भविष्य बर्बाद पार्न चाहन्नँ । तिमी अरु केटी खोजेर विवाह गर ।'

त्यो बोली नै मेरो दुर्भाग्य बनेर आयो । त्यही बेला थोरै सोचिदिएको भए मेरो जीवनले अर्को बाटो समात्न पनि सक्थ्यो तर मेरो मुखबाट त्यो वचन निस्कियो, जुन दुर्भाग्य भो मेरो लागि ।

मेरो जीवन चुच्चे ढुंगो उही टुंगो भनेझैँ भयो । म जुम्लाबाट जुम्लै आएँ । ऊ त केटा मान्छे, म नभए अर्को केटी पाऊला । तर, यो बुढेसकालमा मलाई कसले स्याहार्ला ? दुःख, बिराम हुँदा कसले हेर्ला ? खाएको नखाएको कसले सोध्ला ? मेरो सन्तान हुन्थ्यो कि हुन्थेन ? म आफैँ झाँक्री बन्दिए । ऊ पनि त बुढै भइसकेको छ । ऊबाट पनि त सन्तान नहुन सक्छ । तर, श्रीमान् श्रीमती बनेर बाँकी जीवन चलाउन सकिन्थ्यो । मलाई कहाँबाट त्यो घमण्ड आयो । म आफैँलाई धिकार्न थालेँ ।

प्रारब्धमा दुःख लेखेपछि नमेटिने होला । अखिर मैले आएको अवसर गुमाएँ । अब मलाई एक्लै जिउने बानी पार्नु छ । भाइहरू जागिर खान जान्छन् । कति बेला जान्छन्, कति बेला आउँछन्, म पत्तो पाउँदिनँ । उनकै सुर छ । आजभोलि मसँग कुरा पनि गर्दैनन् । नेपालगञ्जमा घर बनाउने अनि विवाह गर्ने सुरमा छन् । म अब एक्लै बस्नुपर्ने अवस्था छ । जागिरेका जागिरे बुहारी आऊलान्, मलाई हेला हिंसा गर्लान् । त्यो बेला मलाई पछुतो होला । मैले भाइबैनी भने उनीहरूले दिदी नसम्झेलान् । श्रीमती उनकै बालबच्चा प्यारा होलान् । म के गर्ने दोधारमा छु ।

रूप र जवानीलाई माया गर्ने जमानामा जुम्लाको नारी, तिला नदीको बगरजस्तो मेरो रूप । हिउँले डढेका गाला । बाँसजस्तो मेरो शरीर । मलाई के देखेर पुष्करले विवाहको प्रस्ताव गर्‍यो होला ? सायद ऊ पनि मलाई मैलेझैँ माया गर्थ्यो होला । मैले यो पाटो खोतल्दै खोतलिनँ ।

अल्लारे केटीले झैँ तिमीसँग बिहे गर्दिनँ भनेँ । बस्, त्यही अभिशाप बन्यो ।

मन साह्रै भारी हुने, निद्रा नलाग्ने, कमजोरी हुने, काम गर्ने जाँगर नै नआउने हुन थाल्यो मलाई । कहिलेकाहीँ जीवनदेखि विरक्त पनि लाग्न थाल्यो । अनि कर्णाली स्वास्थ्य विज्ञान प्रतिष्ठानमा जाँच गराउन गएँ । डाक्टरले डिप्रेसनको दबाई लेखिदिए । म शारीरिक रूपले त बिरामी थिएँ नै, अब मानसिक राेगी पनि भएछु ।

सानोमा हामी काँडा निकाल्न काँडा नै प्रयोग गर्थ्यौं । अब डिप्रेसनभन्दा पनि पुष्कर फोबिया भो मलाई । त्यसैले यसको निदानका लागि पुष्करलाई नै फोन गर्ने निधो गरेँ । तर, महिलाको घमण्ड न हो, कहाँ झुक्नु ? मलाई फोन गरोस्, केयर गरोस्, मलाई मात्र माया गरोस् भन्ने भित्र मनमा भइरह्यो । ऊ त मुसाफिर- कहाँ एक ठाउँमा बस्ला ?

पापी पुष्करेले कहाँ पुग्यो, कसरी पुग्यो भनेर त फोन गर्नुपर्ने नि, त्यो पनि गरेन । मलाई फेरि रिस उठ्यो ।

संसार नापेर आएको मान्छे ऊ डुलिरहन्छ, घुमिरहन्छ । सयौँ साइक्लिस्ट उसका साथी छन् । रातदिन उसको चासो राख्नेहरू छन् । म बबुरोलाई कसले सोध्ने ? पापी पुष्करे पुग्यो, पुगेन भनेर त फोन गर्नुपर्ने नि, त्यो नि गरेन । मलाई फेरि रिस उठ्यो । मेरो साँघुरो सोचाइ- उसले मलाई माया गर्दैनजस्तो लाग्न थाल्यो ।

'हातको धुलो झरेपछि तै सुन फुल
माया मीठो छुट्दा मात्र, खै कसको भुल ।'

हिजाेआज मलाई यही गीतको हरफ मात्र मुखमा आउँछ । अगाडि भेट्दा मैले पुष्करको महत्त्व बुझिनँ, अहिले पछुतो भो । अब म मलाई नै गाली गर्न लागेँ- तँ घमण्डी मनसरा ! अब त झुक्, पुष्करलाई फोन गर् । तेरो के बिगारेको छ पुष्करले ? आखिर मनसरा भनेर माया त गरिहाल्छ ।

शनिबारको दिन थियो । म कान्जिरा हिमाल हेर्दै त्यसै घाम तापेर बसेकी थिएँ । हातमा मोबाइल थियो । कति बेला पुष्करको नम्बर थिचियो, थाहै भएन । उताबाट ठूलो स्वरमा 'मनसरा' भन्दा पो झस्केँ । 'के छ, के गर्दै छौ,' फटाफट बोल्न थाल्यो पुष्कर । उही हाँसो उही ठट्टा । 'आऊ न त फेरि के भो, विवाह गरौँ, टिकट पठाइदिऊँ ?' भनेर जिस्किन थाल्यो । कहिले सिरियस, कहिले ठट्टा, आधा घण्टा कुरा गरेको पत्तै भएन ।

मेरो ब्यालेन्स सकिएछ । फेरि उतैबाट कल आयाे ।

'आफ्नो ख्याल राख मनसरा । समयमा खाना खाऊ, दबाई खाऊ । श्रीमान् श्रीमती हुन नसकेर के भो त, हामी आआफ्नो ठाउँमा एउटा असल साथी त छौँ । गाह्रो अप्ठ्यारो पर्दा मलाई सम्झ । म पनि सम्झँदै गर्छु । तिमीलाई थाहा छ- म यायावर, सधैँ एकै ठाउँ बस्दिनँ । तिमीसँग भेटेको केही दिनमा म अस्ट्रेलिया गएँ । झण्डै ६ महिना बसेर आएँ । तिमी पुग्यौ कि पुगेनौ भन्ने चासो त लागेको थियो । यता रात हुँदा उता दिन हुने, म बियर खाएर एकछिन फुर्सद नहुने, त्यसैले फोन नगरेको । तिमीले सम्झ्यौ । मिस यु मनसरा !,' पुष्करले फोन राखे ।

म कस्ती ? पुष्करलाई नै दोषी सम्झेर बसेको ।

मैले कल गरेको भए पनि त डिप्रेसनको सिकार त नहुने । पढेका र नपढेका बीच यही फरक होला सायद । हुन त पुष्कर एलएलसीमा सबै विषयमा ३२ मात्र ल्याएर पास हुनेलाई के पढेको भन्नु, घुमेरै सबै सिके ।

अब मेराे खुसीको सीमा नाघ्याे । मेरो अनुहारमा पुरानै खुसी, चमक र स्फूर्ति आयो । पुष्करसँगको गफले मेरो मनमा गढेको काँडा निकालिदियो । अब म काँडाविहीन भएँ । पुरानै लयमा फर्कें । पुष्कर मेरो मनमा काँडाझैँ बिझेका रहेछन् । उनीसँग बोलेपछि म डिप्रेसनमुक्त भएँ । त्यो डिप्रेसनको दबाई मैले तिला नदीमा बगाइदिएँ ।

प्रेममा यस्तो शक्ति हुँदो रहेछ । प्रेमको ऊर्जाले साँच्चिकै ओखतीको काम गर्दो रहेछ । शास्त्रले प्रेम प्रतिदान गर्नु धर्म हो भन्छ । साँच्चै रहेछ । कसैले प्रेमले दिएको वस्तु इन्कार गर्नु पाप हो, स्वीकार्नुपर्छ भन्छन् । मलाई पुष्करको प्रेम स्वीकार नगरेको पाप लागेको रहेछ । यो कलियुगमा पनि माया पिरतीको नतिजाचाहिँ चाँडै देखिने ।

मैले देख्थेँ– विवाहित महिला अनि सन्तानका आमाहरू खुसी भएको कारण यो रहेछ । श्रीमान्‌सँग वर्तमानमा खुसी अनि सन्तानले दिने भविष्यको खुसीका कारण तिनको अनुहारको आभा नै फरक हुन्छ ।तिनीहरूको अनुहारको चमक सधैँ एकैनास हुने । म त्यही कल्पना गरेर दिनभरि खुसी भएर बसेँ ।

पुष्कर शाह र मनसराको प्रेम भाग– १

प्रकाशित मिति: शनिबार, पुस ७, २०८० ०७:३०