'महापुरुष'का एक्टर : जसले 'हिरो' बन्नकै लागि जापान छाडे

A+ A A-

अडिसनको दिन ।

उनका लागि अडिसन मात्र नभएर, जीवनकै ठूलो परीक्षा थियो । ५ वर्षदेखि फ्रस्ट्रेसन बोकेर शहरका गल्लीहरूमा भौँतारिइरहँदा उनी पटकपटक निरीह बनेका थिए ।

तैपनि ‘हिरो’ बन्ने सपना कहिल्यै त्यागेनन् ।

‘ड्याड-ममी, अब म वचन पूरा गर्दैछुु । मलाई आशीर्वाद दिनुहोस्,’ जापानमा रहेका बाआमालाई फोन गरेर भने । लामो सङ्घर्षपछि एउटा बिन्दुमा पुगेर झिनो आशा भेटिँदा के हुन्छ ? उनका आँखा टिलपिलाइरहेका थिए । ‘तिमीलाई आशीर्वाद छ, तिम्रो सपना पूरा हुनेछ,’ बाआमाले स्नेहपूर्ण लवजमा भने ।

‘जात्रा’ र ‘जात्रैजात्रा’का निर्देशक प्रदीप भट्टराईको नयाँ फिल्म ‘महापुरुष’का लागि मुख्य पात्र छनोटको अडिसन चलिरहेको थियो । ‘महापुरुष’ टिमले यसपालि नयाँ अनुहार खोजिरहेको थियो । २८ वर्षीय अरुण क्षत्री उनीहरूले चाहेजस्तै नयाँ अनुहार थिए ।

बाआमासँग आशीर्वाद मागेपछि उनी अडिसनका लागि भित्र गए । तर, उनी मात्र थिएनन् अडिसन दिनेमा । नाम चलेकै ‘हिरो’सँग पनि जम्काभेट भएको थियो । कताकता उनलाई लाग्यो- यो अवसर पनि फुत्किन्छ कि !

तर मनमा डर जमाउन दिएनन् । शतप्रतिशत दिन्छु भन्ने प्रण आफैँभित्र गरे । उनको अडिसन प्रसिद्ध कलाकार हरिवंश आचार्यसँग थियो । भौतिक रूपमा उपस्थित हुन नपाएका हरिवंशसँग उनले स्क्रिनबाट अभिनय गर्नुपर्ने भयो, बाबुछोराको भूमिकामा । ‘यो पक्कै पनि मुख्य पात्रकै लागि हुनुपर्छ,’ उनले अनुमान गरे ।

अडिसन दिन आउनेहरूको लहरमा आफू छानिन्छु, छानिन्न । त्यो सम्झेर टोलाइरहँदा एक दिन खबर आयो- अरुण, तिमी छनोट भयौ ।

बिस्तारै खुसीको ग्राफ उकालो लाग्दै थियो । अब उनको सपनाले लय पकड्दै थियो । ‘जीवनमा त्यतिबेला जतिको खुसी कहिल्यै भइनँ होला । अब त्यही खुसी मैले बचाइराख्नु थियो,’ अरुण सम्झन्छन् ।

अडिसन हुनुअघि अरुणका रित्ता आँखामा निराशा दगुरिरहन्थे । जापानको सुखसुविधा छाडेर कलाकार बन्न नेपाल आइपुग्दा उनमा जुन उत्साह थियो, त्यो मरिसकेको थियो । सबैतिरबाट निराश भएर अरुण थाकिसकेको बेला एक साँझ मोबाइलमा फोन आयो, ‘नमस्कार, म रवीन्द्रसिंह बानियाँ ।’

उनलाई त लाग्यो- साथीहरूले फेरि मजाक गर्न कल गरे ।

मसिनो आवाजमा उनले भेटौँ भन्ने प्रस्ताव राखे । यसअघि पनि साथीहरूले कुनै निर्देशक/निर्माताको लवज बनाएर झुक्याउँथे । कतिपटक उत्साहित भएर कुरा गरेका अरुण पछि खङ्ग्रङ्ग हुन्थे । साथीहरूका लागि त हाँस्ने बाटो थियो, तर त्यो मजाकले अरुणको मन झन्‌झन् चिरिन्थ्यो ।

त्यस दिन पनि उनले त्यही सोचे । यद्यपि, फोनमा उनले गम्भीर भएरै कुरा गरे । जब कुरा सकेर फोन काटियो, त्यो नम्बर चेक गरे । ‘योचाहिँ साँच्चै रवीन्द्रसिंह बानियाँकै कल रहेछ । भोलिपल्ट उहाँले भेट्न बोलाएपछि छटपटीले त्यो रात निदाउन सकिनँ,’ अरुण सुनाउँछन् ।

अडिसनमा छनोट भएपछि सुटिङका लागि फ्लोरमा जाने दिन नजिकिँदै थिए । औँला भाँचेर दिन गनिरहेका अरुणको गिन्तीमा अचानक पूर्णविराम लाग्यो । कोरोना महामारीले आक्रान्त भइरहेको समयमा तेस्रो लकडाउन भयो ।

लकडाउनमा एक त ज्यान जोगाउनु थियो, अर्को सपना । बाआमाले फोन गरेर सोधिरहन्थे । उनीसँग अब आफैँलाई दिने जवाफधरी थिएन । महामारीको प्रभाव कम हुँदै गर्दा उनले निर्देशक प्रदीपलाई फोन गरेर सम्झाइरहन्थे, ‘दाइ के हुुँदैछ ।’ त्यतिबेला जवाफ त प्रदीपसँग पनि थिएन । अरुणलाई डर थियो, ‘कतै रिप्लेस पो हुन्छु कि !’

१५ महिनापछि एक दिन प्रदीपको फोन आयो । उनले शंखमूलको एक क्याफेमा भेट्न बोलाए । ‘तिमीले त हामीलाई भर नभएका रै'छन् सोच्यौ होला है,’ प्रदीपले ठट्टा गरे । अरुण मुसुक्क हाँसे । त्यो हाँसोमा पुनः एउटा आशाको उदय भएको थियो । ‘केही दिनमा अब हामी वर्कसपमा जानेछौँ । तयार भइराख,’ प्रदीपले सुनाए ।

०००

दाङमा घरनजिकै हल थियो । हरेक हप्ता घरको भित्तामा नयाँनयाँ फिल्मका पोस्टर टाँसिन्थे । बालक अरुण त्यो पोस्टर देखेपछि सुटुक्क फिल्म हेर्न जान्थे । र, हलबाट फर्केर ‘हिरो’हरूको अभिनय गर्थे । एक्सन पोज दिन्थे । साथीहरूलाई खलनायक बनाएर आफूलाई नायक बनाउँथे । वरपरकाले भन्थे, ‘हिरो बन्छस् कि क्या हो ?’ उनलाई पछि गएर बन्नु ‘हिरो’ नै थियो ।

सन् २००६ तिर अरुणको परिवारमा सङ्कट आइलाग्यो । बाको व्यवसायमा ३० लाख रुपैयाँ डुब्यो । दिनहुँ घरमा पैसा माग्न आउनेहरूको लर्को हुन्थ्यो । तर, त्यो पैसा दिन सक्ने सामर्थ्य थिएन । बाले भएको रेस्टुरेन्ट र गाडीहरू बेचे । ऋण तिर्नकै लागि उनी जापान उडे । बा गएको केही वर्षपछि ममी र दिदी पनि गए । गएको केही वर्षमा ऋण पनि चुक्ता गरे । अरुणले प्लस टुसम्म नेपालमै पढे । उनलाई नेपाल छाड्न मन त थिएन । तर, पारिवारिक दबाबका कारण उनी जापान जान बाध्य भए ।

जापानमा कलेज पढ्दा र रेस्टुरेन्टमा काम गर्दा पनि उनको मन भने अन्त कतै भुल्थ्यो । कुनै फिल्मको पोस्टर देख्यो कि ‘हिरो’ बन्ने आकांक्षा बढिहाल्थ्यो । उनी साथीहरूलाई रहर सुनाउँथे- म हिरो बन्छु ।

साथीहरू हाँस्थे । उनीहरूलाई पत्यार थिएन । उनको ब्राजिलियन साथी एउटा म्यागजिनमा मोडलिङ गर्थे । साथीकै मद्दतमा उनले २/३ वटा मोडलिङका काम गरे । त्यही क्रममा एउटा इजिप्सियन नाटकबाट अफर आयो । ‘भिडमा गएर २० सेकेण्ड चिच्याउनुपर्ने काम थियो । त्यति पनि गर्न उत्सुक भएँ,’ उनी सम्झन्छन् ।

एक दिन त्यो नाटकको पोस्टर टाँगिएको ठाउँतिर औँलो देखाउँदै आफूसँग हिँडिरहेका साथीलाई भने, ‘मैले यो नाटकमा काम गरेको छु नि ।’ अरुणको अपत्यारिलो कुरा सुनेर साथी हाँसे ।

अरुणलाई अभिनय सिक्नु थियो । अमेरिकामा भएका साथीले फिल्म पढ्नका लागि बोलाए । तर, कोर्सको मूल्य त करोडौँ पो छ ! अर्को ५ लाखको स्पेसल कोर्स पनि थियो । त्यसका लागि भने उनलाई बाले जान दिएनन् । उनले इण्डिया गएर पढ्ने प्रस्ताव पनि राखे । त्यो पनि पूरा भएन । त्यही बेला उनले नेपालको एउटा समाचार पढे, ‘सुनिल थापाले एभरेस्ट फिल्म एकेडेमी उद्घाटन गरे ।’

नेपालमा फिल्म एकेडेमी खुलेको थाहा पाएलगत्तै उनले कल गरे । पहिलो ब्याचमा उनी भ्याउने भएनन् । दोस्रो ब्याचका लागि उनी फिल्म पढ्न नेपाल फर्कने भए । सोचे, ‘६ महिनाभर पढ्नका लागि पैसा कमाउँछु । अनि नेपाल जान्छु ।’

एक दिन उनले खाना खाने बेला बाआमालाई भने, ‘अब म एक्टर बन्छु ।’

अचानक छोराको यो कुरा बाआमाले कसरी पत्याउनु ? उनीहरू राजी भएनन् । तर, जसरी पनि उनलाई अब ‘एक्टर’ बन्नु थियो । उनी राजी गराउन हरदिन लागिपरे । छोराको जिद्दीपनालाई जित्न सकेनन् बाआमाले । त्यसमाथि दिदीले बाआमालाई ‘कन्भिन्स्ड’ गराइन् । जापानबाट बिदाइ हुुँदै गर्दा उनले वचन दिएका थिए, ‘म एक वर्षमा एक्टर बन्नेछुु ।’

०००

सन् २०१६ को नोभेम्बरतिर अरुण नेपाल आए । नेपाल आउँदा उनीसँग आफूले कमाएको ५ लाख रुपैयाँ थियो । उनी एभरेस्ट एकेडेमीमा भर्ना भए । त्यतिबेला उनलाई नेपाली फिल्म उद्योगबारे केही थाहा थिएन ।

सबै मानिसहरूलाई आफूजस्तै ‘इमानदार’ ठान्थे । मिहिनेत गर्‍यो भने सबै कुरा सहजै प्राप्त हुन्छ ठान्थे । तर, नेपाल आएको केही महिनामै उनको मन चिसियो । उनले पढिरहेको एभरेस्ट फिल्म एकेडेमी विभाजित भयो । पढाइका लागि लगानी गरेको पैसा डुब्ने भयो । ‘म गम्भीर भएर आइरहेको छु । सिक्नका लागि वातावरण चाहिएको थियो । त्यो घटनाले म केही धरमराउन पुगेँ,’ उनी सम्झन्छन् ।

एभरेस्ट विभाजित भएसँगै अर्को टिमले कान्तिपुर फिल्म एकेडेमी स्थापना गर्‍यो । अरुण जोमार्फत फिल्म पढ्न गएका थिए, त्यो टिमले नै कान्तिपुर फिल्म एकेडेमी सुरु गरेको थियो । कान्तिपुरमा पहिलो ब्याचका साथीहरू थिए । ‘तिमी कान्तिपुर आएर पहिलो ब्याचका साथीहरूसँगै पढ । तिमीले तीन महिनाको मात्र शुल्क तिर,’ उनलाई प्रस्ताव आयो । उनी कान्तिपुर फिल्म एकेडेमीमा पढ्न गए ।

नेपाल आएको तीन वर्षसम्म अरुणले नभेटेका फिल्ममेकर थिएनन् । उनलाई जसरी पनि सपना पूरा गर्नु थियो । ‘हिरो’ बन्छु भनेर नेपाल फर्केका अरुणमा अब ‘हिरो’ हैन कलाकार बन्नु थियो । राम्रो फिल्ममा ५ मिनेटको भूमिका नै सशक्त हुुन्छ भन्ने कुरा उनले बुझिसकेका थिए ।

उनलाई राम्रो ब्यानरको टिमसँग काम गर्ने हुटहुटी थियो । त्यसबीचमा उनले डान्स पनि सिके । फिल्मका लागि आफूूलाई जुनसुकै बेला पनि तयार राख्नु थियो ।

तर, नेपालको फिल्म उद्योगको अवस्था र समाचारले उनलाई असाध्यै पीडा हुन्थ्यो । जेमा करिअर सोचेर आए, त्यो अत्यन्तै अनिश्चित थियो । ‘कतिपय नाम चलेकै निर्देशकले ५० लाखसम्म पैसा मागे । कतिपयले त खिन्न बनाए,’ उनी सुनाउँछन् ।

एउटा फिल्मको प्रोजेक्ट सकिएको डेढ वर्षपछि एक जना साथीले भने, ‘अरुण, तिमी त्यो प्रोजेक्टमा थियौ नि । प्रोड्युसरले मन पराएका थिए । फोटो नि राखेका थिए । तर, निर्देशकले तिमीले राम्रो गर्दैनौ भने ।’

साथीको कुराले अरुण झस्किए । आफूलाई चिन्दै नचिनेको निर्देशक पूर्वाग्रही भएको देख्दा उनलाई नरमाइलो लाग्यो । त्यो कुराले गहिरो प्रभाव पार्‍यो अरुणलाई । ‘त्यसपछि झन् धेरै मिहिनेत गर्न थालेँ । एक दिन राम्रै गरेर देखाउँछुु भन्ने ईख बसिरह्यो,’ उनी सुनाउँछन् ।

आफूले अभिनय गरेको र डान्स गरेको भिडियो उनी निर्देशकहरूलाई पठाइरहन्थे । सोच्थे- एक न एक दिन त रेस्पोन्स आऊला ।

निर्देशकहरू भेट्ने क्रममा एक दिन उनलाई सन्तोष सेनले ४ घण्टा समय दिए । त्यो उनका लागि अनपेक्षित समय थियो । सन्तोष त्यतिबेला ‘प्रेम गीत- ३’को स्क्रिप्ट तयार गर्दै थिए । ‘सन्तोष दाइले मभित्र सकारात्मक आशा जगाउनुभयो, इनर्जी भरिदिनुभयो । त्यसपछि मैले प्रत्येक दिन, प्रत्येक क्षणलाई इनर्जीमा बदल्ने प्रयत्न गरेँ,’ उनी सुनाउँछन् ।

अरुणले पठाएको एउटा भिडियो हेरेर एकपटक निर्देशक रेनसा बान्तवा राईले रेस्पोन्स गरिन् । उनले अरुणको डान्स मन परेको बताइन् । उनले नयाँ फिल्म बनाउँदै थिइन् । त्यसका लागि एक्टर चाहिएको थियो । ‘उहाँले भेट्छुु भनेर म्यासेज गरेको दिन म निकै खुसी भएँ,’ अरुण भन्छन् ।

निकै समयसम्म रेनसासँग भेट भएन अरुणको । एक दिन उनले भेट्न बोलाइन् र सोधिन्, ‘आई एम २१ फिल्मका लागि सपोर्टिभ क्यारेक्टर चाहिएको छ, गर्छौ ?’ उनले केही नसोची तत्काल गर्छु भनिदिए । ‘मैले अगाडिको बाटो देख्न छाडिसकेको थिएँ । डिप्रेस भइसकेको थिएँ । त्यसैले ओके भनिहालेँ,’ उनी सम्झन्छन् ।

फिल्मको कास्टिङ डाइरेक्टर थिए, कलाकार सुदाम सीके । केही समयपछि फिल्म फ्लोरमा गयो । अहिलेसम्म त्यो फिल्म प्रदर्शनमा आएको भने छैन ।

सुदाम सीकेले अरुणको काम मन पराएका थिए । उनैले रवीन्द्रसिंह बानियाँलाई अरुणको नाम सिफारिस पनि गरेका थिए । त्यसपछि रवीन्द्रले अरुणलाई कल गरेर अडिसनका लागि बोलाए ।

०००

केही समयअघि मात्र फिल्म ‘महापुरुष’को पोस्टर सार्वजनिक भयो । पोस्टरबाट हरिवंश र अरुण चरित्रलाई लिएर सामाजिक सञ्जालमा तारिफ पनि आइरहेको थियो । फिल्मको सुटिङ सकेर फर्किएपछि रवीन्द्रले भनेका थिए, ‘अरुण यस्ता सम्भावना बोकेका कलाकार हुन्, जसले फिल्मक्षेत्रमा अब अनपेक्षित राज गर्नेछन् ।’

उनको कामबाट प्रभावित भएका हरिवंशले भनेका छन्, ‘अरुण ऊर्जा बोकेर फिल्म क्षेत्रमा आएका युवा हुन् । उनीसँग काम गर्दा नयाँ पुस्ताबाट सिक्ने अवसर पनि पाएँ ।’

कात्तिकबाट प्रदर्शनमा आउन लागेको फिल्म बाबु र छोराको सम्बन्धमाथि बनेको छ । फिल्मको प्रमुख भूमिकामा अरुण र हरिवंश छन् । सुटिङका क्रममा अरुणले धेरै कुरा महसुस गरे । आफू केका लागि दौडिरहेको छु, जीवनको सफलता के हो ? उनले प्रदीप र रवीन्द्रबाट सिके ।

वर्कसपदेखि नै अरुणको कामले उनीहरूलाई आकर्षित गर्‍यो । सुटिङका क्रममा हरिवंशले छोराजस्तै माया गर्न थाले । उनी भन्थे- अरुण मेरो कान्छो छोरा हो ।

काम र स्वभावका कारण अरुण प्रिय हुन थाले । ‘हरिवंश बा त म नहुँदा खल्लो मान्नुहुन्थ्यो,’ अरुण भन्छन् ।

हरिवंशले भिडियोमा अरुणको परिवारसँग पनि कुरा गर्थे । अरुणलाई लाग्थ्यो- उनी आफ्नै परिवारभित्रका मान्छे हुन् ।

नेपाल फर्केर अरुणले देखेको सपना सहज थिएन । जोकोहीले पत्याइहाल्ने कुरा पनि थिएन । जापानबाट ‘हिरो’ बन्न नेपाल आएको भन्नु नै सुन्नेहरूका लागि मूर्खतापूर्ण थियो । अब उनी करिअरको पहिलो ‘खुड्किलो’ चढिसकेका छन् । बाँकी ‘खुड्किला'हरूमा उनका लागि ‘महापुरुष’ निर्णायक पनि हुन सक्छ । त्यसको प्रतीक्षा भने ११ कात्तिकसम्म गर्नुपर्नेछ ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, भदौ २५, २०७९ १२:१८