टाइफाइड बिर्सेर जब मैले खेतको आलीमा भ्यागुतोको तस्वीर खिचेँ

A+ A A-

करिब १७ वर्षअघिको कुरा हो । १६ वर्ष लामो आईएनजीओको जागिर छोडेर म पहिलोपटक काठमाडौं छिरेँ । काठमाडौं छिर्नुको मेरो एउटै उद्देश्य थियो, फोटोग्राफीमा आफ्नो करियर बनाउने ।

अनि सुरु भयो, मेरो संघर्षको यात्रा ।

ओभरसियर इञ्जिनियरबाट एकाएक फोटोग्राफीतर्फको यात्रा तय गर्दैगर्दा म जति उत्साहित थिएँ, उति नै निराश पनि नभएको होइन । कारण, मैले फोटोग्राफीमा मेरो जीवन छ भन्ने बोध निकै ढिला गरेको थिएँ ।

आफ्नै इच्छाको मालिक भएर जीवन बाँच्ने आँट ढिला जो पलाएको थियो ।

यद्यपि फोटोग्राफीबारे मलाई प्रशस्त ज्ञान भइसकेको थियो । सबैले मलाई एनजीओको फोटोग्राफर भनेर चिन्थे ।

फिल्म क्यामेरा छोडेर मैले डिजिटल क्यामेरा किनेको पनि दुई वर्ष भइसकेको थियो । क्यामेराको मोडल थियो, Fujifinepix S1500 । ३४ हजारमा मैले यो क्यामेरा किनेको थिएँ । डीएसएलआर किनिसकेको थिइनँ ।

काठमाडौंमा संघर्ष गर्दैगर्दा टाइफाइड भएर म नराम्ररी बिरामी परेँ । त्यो असार महिनाको कुरा थियो । डाक्टरले पूरै एक महिना जति आराम गर्न भनिदिए ।

श्रीमती माइतीघर कलैयामै थिइन् । घर सिरहाको (मिर्चैया), घर जाऊँ कि कलैया जाऊँ भन्ने दोधारमा परेँ । अन्ततः कलैया गएरै आराम गर्ने निधो गरेँ । कलैया पुगेपछि त झरी सुरु हुन थालिहाल्यो ।

खेत पूरै जलमग्न भएपछि भ्यागुताहरू खेतमा ट्वारट्वार कराउन थाले । भ्यागुता कराएको आवाजले कानमा एक किसिमको मीठो लय बज्न थाल्यो । वाइल्डलाइफमा प्यासन भएरै होला, मलाई भ्यागुताको फोटो खिच्ने चाहना भयो । म फोटो खिच्न तत्काल तयार भएँ ।

‘बिरामी मान्छे फोटो खिच्न जानुपर्दैन है’, अकास्मात् श्रीमतीले मेरो ध्यान भंग गरिदिइन् । म फिस्स हाँसेँ । उसलाई फकाउन त्यति सजिलो थिएन । मनाउन मलाई निकै पापड बेल्नुपर्‍यो । अनि छाता ओढेर हाफ पाइन्ट लगाएर, क्यामरा समातेर बाहिर खेतमा निस्किएँ ।

भ्यागुता भएको जलमग्न खेत । टाढैबाट भ्यागुताका केही तस्वीर खिचेँ । तर अहँ ! चित्तै बुझेन । अनि बिस्तारै भ्यागुताको नजिक जाने कोसिस गरेँ । तर, भ्यागुता बुरुक्क उफ्रेर भागिहाल्थे । अनि अलि टाढा गएर कराउन थाल्थे ।

राम्रो फोटो आएकै थिएन । जतिपटक प्रयास गर्दा पनि राम्रो फोटो नआएपछि एकछिन आराम गर्छु भनी खेतको आलीमा म बसेँ । आराम गरिरहेकै बेला एउटा भ्यागुता ( इन्डियन बुल फ्रग) एकोहोरो मेरो नजिकै आएर कराउन थाल्यो । केही बेर नचलीकन बसेँ । आफ्नो अनुहारलाई छाताले छोपेँ । त्यसपछि क्यामरा ‘अन’ गरेँ । अनि बिस्तारै नहल्लीकन छातालाई उचालेर उक्त कराइरहेको भ्यागुताको तस्वीर खिचेँ । करिब ३०/४० वटा तस्वीर खिचेँ होला, त्यो भ्यागुताको ।

फोटो खिच्ने क्रममा म पूरै भिजिसकेको थिएँ । टाढाबाट श्रीमती कराएको आवाज सुनेपछि बल्ल म खेतबाट निस्किएर घरतिर लागेँ ।

केही बेरपछि खिचेका तस्वीरहरू हेरेँ । दुई/चारवटा तस्वीर साँच्चिकै सूक्ष्म तरिकाले खिचेको रहेछु । भ्यागुताको चालढाल सबै देखिने गरी आएको थियो, तस्वीरमा ।

सो तस्वीरले सन् २००८ मा ‘वाइल्डलाइफ कन्जर्भेसन नेपाल’ले आयोजना गरेको ‘नेचर एन्ड वाइल्डलाइफ फोटोग्राफी कम्पिटिसन’मा प्रथम स्थान हासिल गर्न सफल भयो ।

मैले उक्त तस्वीरलाई flick.com र ५०० पिक्सेलमा हालेपछि त ‘भ्यागुतो’ थप चर्चित बन्न पुग्यो । अहिले पनि सबैभन्दा बढी बिक्री भएको एक तस्वीरमध्येमा उक्त भ्यागुतोको तस्वीर नै पर्छ । एउटा तस्वीर हेर्दा भ्यागुताको भावभंगी यस्तो प्रगाढ देखियो कि मानौँ, तस्वीरको भ्यागुतो अहिले ट्वारट्वार गर्दै कराइहाल्छ !

उक्त समययता मैले भ्यागुताका विभिन्न प्रजातिका तस्वीरहरू क्यामेरामा कैद गर्न सफल भएको छु । जब म यी भ्यागुताको तस्वीर हेर्छु, तब मलाई लाग्छ, कहिलेकाहीँ बिरामी हुनु पनि काम आउँदोरहेछ ।

आखिर शरीर बिरामी भए पनि रहर त स्वस्थ थियो नै ।

केही तस्वीरहरू यस प्रकारका छन् । (मिर्चैया र कलैयामा खिचेका) :