आँखा छैन भाका छ, न कोही दाता छ

A+ A A-

बन्द आँखाले सृष्टिलाई कस्तो देख्ला ? प्रश्न पेचिलो छ । आँखाको ज्योति हुनेका लागि यो प्रश्न नै होइन । जब ज्योति गुम्छ, २२ वर्षसम्म अर्काको सहारामा बाँच्नुपर्छ तब मात्र प्रश्न गम्भीर बन्छ, उत्तर फुर्दैन ।

२२ वर्षदेखि आँखाको ज्योति गुमाएर बाँचेका केशवराज पन्तलाई पढौं ।

डडेल्धुराको अजयमेरु गाउँपालिका–५ का नरेन्द्र पन्त २०५३ सालमा जन्मिए, आँखाको ज्योति नलिई ।

‘संसार कस्तो छ ?’ साथीभाइलाई कहिलेकाहीँ फ्याट्ट सोध्छन् नरेन्द्र ।
‘अरुभन्दा पनि जन्म दिने आमा बुबालाई हेर्ने ठूलो रहर छ,’ पन्तले मनमा लागेको कुरा खोले । तर उनको धोको कल्पनामै सीमित छ ।

उपचारमै सकियो सम्पत्ति

जन्मिएको एक वर्षपछि छोराले आँखा देख्दैन भन्ने थाहा पाए बुबाआमाले ।

‘छोरो ठूलो हुँदै गयो,’ बुबा केशवराज पन्त भन्छन्, ‘अलि अलि बोल्ने भएदेखि बुबा म किन आँखा देख्दिनँ, म हजुुरलाई हेर्न चाहन्छु तर पनि किन देख्दिनँ भन्दै रुन थाल्यो ।’

छोराले आँखा देखिहाल्छ कि भनेर बुबाले पैसाको जोहो गरे उपचारका लागि । तर, सम्पत्ति सिद्धियो, नरेन्द्रले आँखा देखेनन् ।

विद्यालयले भर्ना गरेन

आँखा नदेखे पनि छोरालाई विद्यालय पठाउँथे केशवराज ।
‘तर विद्यालय जानु परे मर्छु भन्न थाल्यो छोराले,’ पन्त सम्झन्छन्, ‘बुझ्दै जाँदा स्कुलले भन्यो– आँखा देख्दैन, कसरी पढ्छ ? भो भर्ना नगर्नुहोस् ।’

विभिन्न स्कुलमा दौडधुप गरेपछि डडेल्धुराको जोगबुढास्थित सिद्धनाथ उच्च माविमा १० वर्षको उमेरमा नरेन्द्र भर्ना भए ।

‘सामुदायिक विद्यालयमा सबैले भर्ना गर्न पाउनुपर्ने हो तर छोराले किन पाएन ?’ केशवराजले शिलापत्रकर्मीलाई सरकारका सरोकारवाला निकायसम्म यो प्रश्न लगिदिन आग्रह गरे ।

बिस्तारै पलायो खुसी

कुनै बेला भर्ना लिन नमान्ने विद्यालयले नै आजभोलि नरेन्द्रलाई चासो दिन थालेको छ किनकि संसार नदेखे पनि उनले स्वरको जादुले सबैको मन जिते । नरेन्द्रको कला देखेर विद्यालयका शिक्षक तथा विद्यार्थीले पनि नरेन्द्रलाई माया गर्न थाले ।

पढाइमा पनि अव्बल छन् नरेन्द्र । अहिले डडेल्धुरा बहुमुखी क्याम्पसमा बीएड प्रथम वर्षमा अध्ययनरत छन् । छोरालाई माथिल्लो तहसम्म पढाउन चाहन्छन् उनका केशवराज । ‘तर, सबै सम्पत्ति उपचारमा सकें, अब कसरी पढाउने भन्ने चिन्ता छ,’ केशवराज भन्छन् ।

सुरुसुरुमा विद्यालय जाँदा साथीहरूले अनौठो मानेर कुरा गरे पनि अहिले साथीहरूले निकै सहयोग गरेको अनुभव छ नरेन्द्रसँग ।

‘समाजमा अपांगता भएकालाई चिन्ने कमै हुँदा रहेछन् । सार्वजनिक ठाउँमा अपांगता भएका व्यक्तिलाई केहीले सहानुभूति देखाउने गरे पनि धेरैले महत्त्व दिँदैनन्,’ नरेन्द्रको अनुभव यस्तो रहेछ ।

सार्वजनिक ठाउँमा बस्दा या बाटोमा हिँड्दा फरक क्षमता भएकै कारण दुःख खेपेको अनुभव छ उनीसँग ।