अरुलाई खुसी बनाएर फोर्ब्स म्यागजिनमा छानिएका दुई नेपाली

सन्तोष पाण्डे भर्खर उठेर मोबाइल चलाउँदै थिए । बिहान ५ बजेर ४५ मिनेट जाँदा फोर्ब्सबाट इमेल आयो । इमेलमा सबैभन्दा माथि लेखिएको थियो– ‘कङ्ग्र्याचुलेसन’ ।

उनले पूरा इमेल पनि नपढी कम्पनीका को–फाउण्डर निरज काफ्लेलाई फोन गरे । ‘फोनलाई लाउड स्पिकरमा राखेर इमेल पढ्न थाले । फोर्ब्सले ‘३० अण्डर ३० मा छानेको रहेछ । काम गरेको ५/६ वर्षमा हाम्रो आइियालाई प्रोत्साहन भयोजस्तो लाग्यो,’ सन्तोषले भने । उनीहरूको संवाद सन्तोषकी आमाले सुनिरहेकी थिइन् । केमा छानिइस् भनेर सोधिन् ।

‘ममीलाई फोर्ब्स भनेको थाहा थिएन । एउटा पत्रिकामा नाम निस्कियो भनेँ । पत्रिकामा नाम त पहिले पनि आइरहेको थियो । विदेशी पत्रिकाको छनोटमा परेँ भन्नेबाहेक बुझाउन सकिनँ,’ उनले भने । नेपाली पत्रिका र अनलाइनमा समाचार आएपछि बल्ल बुबाआमाले बुझेछन् । सन्तोष र निरजलाई फोर्ब्ससम्म पुर्‍याएको हो उनीहरूको नौलो व्यवसाय अफरिङ ह्याप्पिनेसले ।

उनीहरूको कम्पनी अफरिङ ह्याप्पिनेसले मूलत: सर्प्राइज प्लान गर्छ । पछिल्लो समय धेरै कर्पोरेट हाउसहरूले आफ्ना कर्मचारी र सहकर्मीहरूलाई गिफ्ट दिन, इभेन्ट प्लान गर्ने अफरिङ ह्याप्पिनेसलाई सम्झन्छ ।

अफरिङ ह्याप्पिनेसले प्रेमिल जोडीका लागि डिनर डेट, घरमै गायक पठाएर जन्मदिनको शुभकामना दिने, फिल्म हेर्दा–हेर्दै हलको पर्दामा साथीहरूले बनाएको भिडियो चलाएर सर्प्राइज दिने, सगरमाथा बेस क्याम्पमा गएर विवाहको प्रस्ताव राख्न मिल्ने व्यवस्था मिलाइदिने, गोसाइँकुण्डमा गएर जन्मदिन मनाउने व्यवस्था मिलाइदिने, विदेशमा बसेका व्यक्तिले नेपालमा भएका आफ्ना प्रियजनलाई गिफ्ट पठाउन लगाएर सर्प्राइज दिनेलगायतका काम गर्छ ।

सुरुवाती दिनमा अफरिङ ह्याप्पिनेसले यी सबै काम गर्दैनथ्यो । सन् २०१६ ताका स्नातक दोस्रो वर्ष पढ्दा सन्तोषले कलेजमा हुने विभिन्न कार्यक्रममा आफ्ना सिनियरहरूसँग मिलेर काम गर्थे ।

कलेजमा इभेन्टहरू गर्दागर्दै उनी सिनियरहरूसँग घनिष्ठ साथी बने । सबै फरक–फरक क्षेत्रमा काम गरिरहेका उनीहरूमध्ये सन्तोष पाण्डे, निरज काफ्ले, अविनाश चौधरी र दर्शन पराजुलीले भने एउटै क्षेत्रमा केही नयाँ काम गर्ने सोच बनाए । काम गर्ने सोच त बनाए तर कुनै गतिलो आइडिया थिएन ।

उनीहरूकै कलेजमा स्नातक पहिलो वर्षका विद्यार्थीले निकै राम्रो कागजका हस्तकला बनाउने रहेछन् । निरजले त्यो हस्तकला बेच्ने आइडिया बनाए । ‘खासमा हामीले विदेशमा व्यक्तिहरू जो नेपालमा उपहार पठाउन चाहन्छन्, उनीहरूको तर्फबाट उपहार पठाइदिने र त्योबापत शुल्क लिने सोचका साथ अघि बढ्यौँ,’ उनले भने । काम के गर्ने त निश्चित भयो तर नाम के राख्ने भन्ने निश्चित भइसकेको थिएन । विश्वव्यापी रूपमा काम गर्ने सोच बनाएका उनीहरूलाई नाम राख्न नै २/३ महिना लाग्यो ।

‘हामीले केही नाम खोज्नै सकेनौँ । एक दिन हाम्रो टिमभन्दा बाहिरको साथीले अफरिङ ह्याप्पिनेस नाम सुझाए । स्लोगनजस्तो भएकाले त्यति मन त परेको थिएन । तर, अरु केही नाम नभएपछि हामी चारै जना त्यही नाम राख्न सहमत भयौँ,’ सन्तोषले भने । उनीहरूले कलेज पायक पार्न लाजिम्पाटमा एउटा कोठा लिए र फेसबुुक र इन्टाग्रामबाट सामान बेच्न सुरु गरे ।

उनीहरू कलेज सक्थे र त्यसपछि त्यहीँ आएर काम गर्थे । तर, दिनमा १ हजार रुपैयाँको व्यापार हुन मुस्किल पर्थ्यो । काम नभएर कोही फेसबुक चलाउने, कोही यूुट्युुबमा भिडियो हेर्ने गर्दै समय बित्थ्यो । काम सुरु गरेको २/३ महिनामै यसरी चल्दैन, बन्द गर्नुपर्छ भन्ने उनीहरूलाई परिसकेको थियो । सबै ढोका बन्द भएपछि नयाँ ढोका खुल्छ भनेझैँ एउटा घटनाले उनीहरूको व्यवसायले नयाँ मोड लियो ।

यी चार जनामध्ये एक जनाको साथीको प्रेमिका विदेशबाट आउँदै थिइन् । उसले मेरो गर्लफ्रेन्ड नेपाल आउँदैछ, मज्जाले सर्प्राइज प्लान गरौँ भन्यो । काम नभएर बसेका उनीहरूले साथीको प्रेमिकालाई सर्प्राइज दिने प्लान बनाए ।

‘हामीले एयरपोर्टमै गिटारिस्ट लगेर रिसिभ गर्‍यौँ, बाटोमा पाण्डाको मुकुन्डो लगाएर 'वेल कम टु नेपाल' को बोर्ड बोक्न लगायौँ । घरमा पनि डेकोरेसन गरेका थियौँ । भोलिपल्ट बिहानै गिफ्ट पठाइदियौँ । केही दिनपछि बच्चैदेखिका साथीहरूसँग गेट टुुगेदर गराइदियौँ । डिनर डेट व्यवस्था गरिदियौँ । क्याम्पियनको व्यवस्था गराइदियौँ,’ उनले सुनाए ।

एक जनालाई खुसी बनाउन उनीहरूले यस्ता धेरै काम गरे । यो सबै गरेको फोटो र भिडियो उनीहरूले फेसबुक र इन्स्टाग्राममा हालिरहेका थिए । सामाजिक सञ्जालमा उनीहरूले निकै राम्रो प्रतिक्रिया पाए ।

‘त्यसपछि त हाम्रो व्यवसायको दोस्रो इनिङ सुरु भइहाल्यो । धेरैले जन्मिदिन, एनिभर्सरीजस्ता अवसरहरूमा यस्तै सर्प्राइज चाहियो भनेर आग्रह गर्न थाले । हामीले प्रत्येक दिन नयाँ काम पाउन थाल्यौँ,’ सन्तोषले भने ।

सामान बेच्न सुरु भएको उनीहरूको कम्पनीले एकाएक सर्भिस बेच्न थाल्यो ।

‘नेपालमा ठूलाठूला इभेन्ट गर्ने कम्पनी त रहेछन् तर सानातिना एनिभर्सरी मनाइदिने, जन्मदिन मनाइदिने, डिनर डेट मिलाइदिनेलगायतका काम गर्ने कम्पनी भने रहेनछन् । काठमाडौंमा यति धेरै गायक खाली बसेका छन् तर घरमा गएर गाइदिने कोही रहेनछन् । त्यसैले हामी त्यो काम पनि गर्ने निर्णयमा पुग्यौँ,’ उनले भने ।

काम गर्दै जाँदा बिस्तारै उनीहरूलाई सर्प्राइज प्लानर भनेर चिन्न थाले । उनीहरू आफैँ बेलुन फुलाउँथे, आफैँ डेकोरेट गर्थे, आफैँ लाइट हाल्थे, आफैँ फोन गर्थे, आफैँ डेलिभरी गर्थे । ‘बुबाममीलाई भने काम बुझाउन सकिएको थिएन । घर जाँदा कहिले बेलुन बोकेर, कहिले लाइट बोकेर गएको छ । कसरी सम्झाउनुु,’ उनले भने ।

उनीहरूको काम बढ्दै थियो । कमाइ पनि निकै राम्रो भयो । काम आफैँले मात्र नभ्याउने भएपछि स्टाफ थपे, पहिले सानो १० हजारको कोठामा चकटीमा बसेर काम गर्थे, पछि ठूलो अफिस नै स्थापना गरे । अफिसको खर्च बढ्यो तर सोचेजस्तो प्रगति भएन । स्टाफलाई तलब दिन सकेनन्, भाडा तिर्न सकेनन् । ‘सफलताबाट हौसिएर हामीले त्यहाँ अलि गलत निर्णय गरेछौँ । चाहिँदोभन्दा धेरै मान्छे राख्यौँ र धेरै महँगो ठूलो अफिस लियौँ,’ उनले भने ।

निरन्तरको असफलतापछि दुई जना साथीले सहकार्य गर्न सकेनन् । ‘डाउन फल मात्र भइरहेको थियो । कुन बेला माथि जान्छ, टुङ्गो छैन । तर यो चलेको कम्पनी हो, हामीले केही सुर्धानुपर्छ भन्ने सोचेर म र निरजले कम्पनीलाई निरन्तरता दिने निर्णय गर्‍यौँ,’ उनले भने ।

त्यो बेलामा कम्पनीमा १६/१७ जना स्टाफ थिए । उनीहरूले स्टाफलाई । २/३ महिना तलब दिन सक्दैनौँ भने । तीमध्ये ७/८ जना मात्र स्टाफ उनीहरूसगँ रहे । ठूलो अफिस छोडेर साथीको कन्सल्टेन्सीको कक्षाकोठामा काम अघि बढाए ।

‘त्यसपछि बल्ल हाम्रो ‘रियल स्ट्रगल’ सुरु भयो । हामी दिनदिनै नयाँ–नयाँ मान्छेहरूसँग भेट्न थाल्यौँ,’ उनले भने । मान्छे भेट्ने क्रममा उनीहरूले ग्लोबल स्टुडेन्ट आन्टप्रिनर अवार्ड भन्ने कार्यक्रमका बारेमा थाहा पाए ।

‘यो हरेक देशमा वर्षको एकपटक हुने रहेछ । विद्यार्थी हुँदा व्यवसाय गरेकाले भाग लिन पाउने रहेछ । त्यहाँ लगानीकर्ताको अगाडि गएर ‘बिजनेस पिच’ गर्नुपर्ने रहेछ,’ उनले भने ।

उनीहरूले यसअघि यस्ता कार्यक्रममा भाग लिएका थिएनन् । सन्तोषले यस्ता कार्यक्रमको धेरै भिडियो हेरे, सिके र प्रतियोगितामा भाग लिए । उनी फाइनलमा छानिए र सबै देशबाट छानिएकाहरूसँग प्रतिस्पर्धा गर्न वर्ल्ड कपका लागि मकाउ जाने अवसर पाए ।

त्यहाँ उनले बिजनेस सिकाउने मेन्टरहरू पाए । कम्पनीको फाइनान्स, मार्केटिङ कसरी बिग्र्यो । टिम म्यानेज किन भएनलगायतका कुरा सिके ।

मकाउ जानुभन्दा पहिले २०१९ को मार्च/अप्रिलतिर नेसनल जियोग्राफी च्यानलबाट इमेल आयो । ‘इमेलमा अफरिङ ह्याप्पिनेसको यात्रा र काम युनिक लाग्यो । एउटा डकुमेन्ट्री बनाउँदै छौँ । अरु देशका ४/५ जनाको पनि बनाउँदैछौँ भनेर लेखिएको थियो,’ उनले भने ।

नेसनल जियोग्राफीको टिम ३ महिनापछि आउने कुरा थियो तर उनीहरूसँग आफ्नो अफिससमेत थिएन ।

‘५/६ महिना कन्सल्टेन्सीमा बसेर काम गरेपछि सानो ठाउँ हेरेर आफ्नै अफिस बनायौँ,’ उनले भने । अफरिङ ह्याप्पिनेसमा काम गर्दैगर्दा उनीहरूसँग केही मीठो अनुुभव पनि छ ।

‘आमाको मुख हेर्ने दिन थियो । एक जना युवकले आफ्नी आमालाई कहिल्यै पनि प्रेम देखाउन सकेका थिएनन् । उनले एउटा सरप्राइज प्लान गरे । ती युवकले घरबाहिरबाट आमालाई फोन गरेर चिट्ठीमा लेखेको कुरा सबै भन्छन् र आमालाई घरबाहिर बोलाउँछन् । त्यहाँ गायक र गिटारिस्टको पनि व्यवस्था हुन्छ । गिफ्ट दिन्छन्,’ उनले भने, ‘पहिले हामीलाई यसको रिजल्ट कस्तो आउँछ भन्ने थाहा थिएन । हामी विभिन्न एङ्गलमा क्यामेरा लिएर बसेका थियौँ । आमा निस्कँदा भावुक भएर रुँदै निस्कनुभयो । हामी सबैको आँखा रसायो । त्यो बेला हामीलाई पैसा कमाएको भन्दा पनि बढी आत्मसन्तुष्टि मिल्यो ।’

त्यसपछि नेसनल जियोग्राफी च्यानलको टिम आएर 'ओन द रुम' नामक डकुमेन्ट्री फिचर गर्‍यो । डकुमेन्ट्रीपछि बल्ल सन्तोषका बुबा–आमाले छोरोले जे गरिरा'छ, राम्रो गरिरा'छ भन्ने बुुझे । त्यसअघिसम्म त उनीहरूलाई छोराको कम्पनीको नाम पनि थाहा थिएन ।

डकुमेन्ट्री खिचिसकेपछि नेसनल जियोग्राफीको टिम सन्तोषसँगै मकाउ गयो । मकाउमा विजेतालाई करिब १ करोड रुपैयाँ थियो । तर, उत्कृष्ट तीनमा पर्न सकेनन् । उनी फर्के तर खाली हात होइन । कसरी व्यवसाय गर्ने भन्ने सीप सिकेर सन्तोष फर्किए ।

नेपाल फर्किएपछि उनले स्टार्ट अपका विभिन्न प्रतियोगिता जिते । सिड स्टार्स भन्ने प्रतियोगिता जितेर उनले कम्बोडिया जाने अवसर नै पाए । त्यहाँ उनले सिङ्गापुर बेस्ड लगानीकर्ताहरूलाई भेटेर लगानी ल्याउने प्रयास गरे । तर, ५ करोडभन्दा कमको लगानी नेपाल ल्याउन नमिल्ने र कम्पनीको भ्यालुुएसन त्यति धेरै नभइसकेका कारण उनले ल्याउन सकेनन् ।

तर, त्यो प्रतियोगिताबाट छानिएर स्वीट्जरल्यान्ड जाने अवसर भने उनले पाए । त्यहाँबाट पनि लगानी भने ल्याउन सकेनन् ।

नेपाल फर्किएर आफ्नै व्यवसायमा केन्द्रित भए । नेपालमै लगानी थपे । २०१९ को अन्तिमतिर टिम र अफिस ठूलो बनाए । तर, दुर्भाग्य, केही महिनामै कोभिड सुरु भयो । व्यवसाय पूरै ठप्प भयो ।

उनीहरूले फेरि नयाँ आइडिया निकाले । जन्मदिनमा विभिन्न सेलेब्रिटीले जुममार्फत जन्मदिनको विस गरिदिने । उनीहरूले भारतीय सेलेब्रिटीहरूको समेत प्याकेज बनाए । उनीहरूको प्याकेजमा भारतीय सिरियल, क्रिकेटर र मोडलहरूसमेत थिए । यो काम पनि फस्टाउन सकेन ।

त्यसपछि बच्चाहरूका लागि जादुुगर पठाइदिने काम गरे, त्यो पनि त्यति राम्रो भएन । उनीहरूले लकडाउनको पहिलो महिना यस्ता धेरै प्रयास गरे । त्यसपछि उनीहरूले केक, बुके गिफ्टहरू डेलिभरी गर्न थाले । यसबाट केही राम्रो भएपछि पहिलो लकडाउनभरि उनीहरूले यही मात्र गर्न थाले । यीमध्ये केकको डिमान्ड धेरै थियो । २०२१ को पहिलो महिनामै उनीहरूले ‘ओहो केक’ नामको केक कम्पनी सुरु गरे ।

‘सानो कोठा लियौँ, केक बनाउने मान्छे एक जना राख्यौँ । सामान कोभिडले बन्द भएका चिनेको मान्छेको रेस्टुरेन्टबाट सापट ल्यायौँ र केक कम्पनी सुरु गर्‍यौँ,’ उनले भने ।

यही क्रममा उनीहरूको कम्पनी अफरिङ ह्यापिनेसलाई फोर्ब्सका लागि कसैले नोमिनेट गरिदिएको रहेछ । उनीहरूजस्तै अरु ४ हजार जना नोमिनेट भएका रहेछन् ।

‘फोर्ब्सको ३० अन्डर ३० मा छानिनुभन्दा एक महिनाअघि सर्ट लिस्टमा छानियौँ भनेर इमेल आएको थियो । हामीले कम्पनीको पूर्ण विवरण पठायौँ । उनीहरूले यो सर्ट लिस्ट मात्रै हो । नाम आउन पनि सक्छ, नआउन पनि सक्छ भनेर मेल गरेका थिए,’ सन्तोषले भने ।

संयोगवश उनीहरू छानिए । फोर्ब्सको लिस्टमा छानिएपछि काम गर्ने ऊर्जा झनै बढेको सन्तोष बताउँछन् ।

हाल अफरिङ ह्याप्पिनेस र ओहो केकमा गरेर ३० जनाभन्दा धेरै स्टाफ छन् । यी दुुई कम्पनीको वार्षिक कारोबार ५/६ करोड हुने उनले बताए ।

अबको प्लानलाई अफरिङ ह्याप्पिनेस र ओहो केकलाई नेपालभरि फ्रेन्चाइज दिने भन्ने प्रस्ताव आएको थियो । ‘हाम्रो अबको काम भनेको व्यवसायलाई नेपालभर फैलाउनु नै हो । सबै कुरा राम्रो हुँदै गयो भने विदेशमा पनि सुरु गर्छौं,’ उनले भने ।

हेर्नुहोस् भिडियो: