ऋण तिर्न मलेसिया गए, फर्केपछि त्यहीँको सीपले मनग्य कमाए

A+ A A-

रामचन्द्र खत्रीलाई बिहान उज्यालो नहुँदै भ्याइ नभ्याइ हुन्छ । भक्तपुरको बोडेमा रहेको उनको मासु पसलबाट होलसेल र रिटेल गरेर दिनको ६/७ सय किलो त ब्राेइलर कुखुरा मात्रै बिक्री हुन्छ । यो बाहेक लोकल कुखुरा, अण्डा र खसीको मासु पनि बेच्छन् । थोरै बिक्री भएको बेलामा पनि १ लाख भन्दा धेरैको व्यापार हुने उनी बताउँछन् ।

परिवारकै चार जना र एक जना स्टाफलाई रोजगारी दिइरहेको उनको पसलबाट सबै खर्च कटाएर पनि दैनिक ७/८ हजार नाफा हुने रामचन्द्रले बताए । डेलिभरी गर्नका लागि उनले अहिले भ्यान पनि किनेका छन् । त्यो भ्यानबाट उनले २० भन्दा भेरै मासुपसलमा तयारी कुखुरा पुर्‍याउँछन् । मासु पसल उनको पहिलो रोजाइ भने थिएन ।

ओखलढुंगाका रामचन्द्र एसएलसी सकेर काठमाडौं आए । व्यवसाय गरेर भविष्य बनाउने सोचमा राजधानी छिरेका उनले २०६४ सालमा माइक्रो बस किने । उनले रत्नपार्क–नारायणथान रुटमा चलाउन थाले । यातायातको बारेमा जानकारी नभएरै अरुको लहैलहैमा माइक्रोमा लगानी गरेका उनलाई त्यो व्यवसायबाट कहिल्यै फाइदा भएन ।

‘ड्राइभरले बुझाएको पैसाले सावा त परै जाओस, ब्याज तिर्न पनि पुग्थेन । गाडी बिग्रेर त्यस्तै खर्च', उनले भने । ब्याज तिर्नसमेत ऋण खोज्नुपर्ने अवस्था आयो । त्यसपछि उनले गाडी व्यवसाय छोड्ने निणर्य गरे । ‘व्यवसाय छोड्दा १० लाख ऋण नै भएछ । गाडी बेचेपछि २ वर्ष यातायात समितिमा काम गरेँ', उनले भने ।

१० लाख ऋण तिर्न यातायात समितिको पाँच/छ हजारको जागिरले कहाँ धान्थ्यो र ? ऋण दिएका मान्छेहरूले पैसा मागेर 'किचकिच' गर्न थालेपछि उनले विदेश जाने सोच बनाए । मलेसियामा वेटरको काममा मान्छे मागेको रहेछ । 'डेढ लाख ऋण खोजेर मलेसिया गएँ', उनले भने ।

मलेसिया गएपछि पनि उनलाई भाग्यले ठग्यो । वेटर भनेर गएको भाँडा माझ्ने काम पर्‍याे । बिहान ११ बजेदेखि राति १ बजेसम्म भाडा माझ्नुपर्थ्यो । पानीले हात कुहिन्थ्यो, खुट्टा सुनिन्थ्यो तर पनि उनी ऋण सम्झेर काम गरिरहे ।
‘खाना पनि दुई टाइम मात्र दिन्थ्यो । होटलमा जुन कुरा बिक्री हुँदैन, त्यही खानुपर्थ्यो', विगत सम्झिँदै उनी भन्छन्, ‘होटलको म्यानेजरले बिनाकारण नराम्रो गाली गर्थ्यो । धरै मन दुख्थ्यो, त्यो बेलामा म कति रोएँ कति ।’

जति दु:ख पाए पनि उनी जसोतसो काम गर्दै थिए । एक दिन पेयपदार्थ पकाउने क्रममा कराइको बिँड भाचिँयो । त्यो पेयपदार्थ पोखिएर हात पूरै पोल्यो । कानमा तातो पानी पनि छिर्‍याे । उनी त्यहीँ बेहोस भए । होस आउँदा उनी अस्पतालको बेडमा थिए ।

त्यो घटनापछि उनले नेपाल फर्किन मेनपावरमा सम्पर्क गरे । मेनपावरले त्यहाँको एजेन्टलाई भन्यो । एजेन्टले होटल सञ्चालकलाई ८ घण्टाभन्दा धेरै काम नगराउन भन्यो । ८ घण्टाभन्दा धेरै काम लगाए ओभर टाइमको पैसा दिन निर्देशन दियो ।

सञ्चो भएपछि उनले असिस्टेन्ट कुकको काम पाए । त्यो काममा पहिलेको भन्दा धेरै कमाइ हुन्थ्यो र भाडा माझ्नुभन्दा सजिलो पनि थियो । ‘असिस्टेन्ट कुक भएपछि मैले १ सयदेखि १ सय ५० किलो कुखुराको मासु काट्नुपर्थ्यो । त्याे बेला नै हाे मैले कुखुरा काट्ने सीप सिकेकाे', उनले भने ।

३ वर्ष मलेसिया बसेपछि उनले सबै ऋण तिरेर केही पुँजी जम्मा पनि गरे । ‘महिनाको ५२/५३ हजार रुपैयाँ कमाइ हुन्थ्यो । ३ वर्ष बसेपछि नेपाल फर्किएर व्यवसाय गर्ने सोच बनाएँ', उनले भने । २०७३ असारमा उनी नेपाल फर्किए ।

नेपाल त आइयो अब के गर्ने त ?

उनी सोच्न थाले । गाउँका धेरै मान्छेहरूले कुखुराको मासुको व्यवसाय गरेर राम्रो प्रगति गरेको उनले देखेका थिए ।

मासुकै व्यवसाय गरेका उनका एक जना भिनाजुलाई यो काम गर्दा के होला भनेर उनले सोधे । ‘भिनाजुले राम्रो त हुन्छ तर दु:ख हुन्छ भन्नुभयो । दु:खको त कुरै नगरौँ । विदेशमा धेरै दु:ख पाएर आएको हो भन्ने सोचेर व्यवसाय सुरु गर्ने निधाे गरेँ', उनले भने ।

आफन्तको सहयोगमा भक्तपुरको बोडेमा जग्गा भाडामा लिए र त्यहाँ मासुपसल र बस्नको लागि संरचना बनाए । १० लाख लगानीमा होलसेल मासु पसल सुरु गरेका उनले सुरुवाती दिनमा २०/२५ वटा मात्रै कुखुरा काट्थे । मोटरसाइकलमा राखेर आसपासका मासु पसलमा बेच्थे । त्यो पसलबाट अहिले एउटा स्टाफ, उनकी श्रीमती र उनका भाइबुहारी गरी पाँच जनाले रोजगारी पाएका छन् । २० वटा पसलमा मासु पुर्‍याउन मोटरसाइकलमा समस्या भएर भ्यान पनि किनेका छन् ।

सुरुमा काम नजान्दा थोरै नाफामा काम गर्नुपरेको अनुभव उनीसँग छ । ‘होलसेलमा बेच्दा एक किलोमा १५ रुपैयाँ नाफा बस्ने रहेछ । सुरुको २ वर्ष त ३/४ रुपैयाँमा काम गरेँ', उनले भने । उनले खुद्रा ग्राहकलाई बजारमूल्यभन्दा सस्तोमा मासु दिन्छन् । अहिले ४ सय २० चलिरहेको बेलामा ३ सय ९५ मा बेचिरहेको उनले बताए । होलसेलको मासु तयार पार्न व्यस्त भएर खुद्राको काउन्टर खोल्नै बिहान ८ बज्ने उनले बताए ।

खुद्रा मात्रै उनको पसलबाट ५०/६० किलो मासु बिक्री हुन्छ । अब उनी व्यवसाय बढाउने सोचमा छन् । स्टाफ थपेर दिनमा १५ सय किलो बेच्ने योजना उनले सुनाए । विदेश जानुभन्दा नेपालमै धेरै गर्न सकिने उनको बुझाइ छ । ‘नेपालमा मरिएछ भने पनि आफन्तले देख्छन्, खुसी भए पनि आफन्तले नै देख्छन् । विदेशमा कसले देख्छ र ? बाध्यताले जानै परे पनि त्यहाँको सीप नेपालमा प्रयोग गर्न सके धेरै प्रगति गर्न सकिन्छ', उनी भन्छन् ।

भिडियाे हेर्नुहाेस् :