जब ८ वर्षीया छोरीको बलात्कार भएको थाहा पाएपछि बाबुले आत्महत्या गरे

A+ A A-

आँगनमा दुई/चार जना केटाकेटी खेलिरहेका छन् । त्यसबाहेक घरमा कुनै चहलपहल छैन । दिउँसो १२ बजे, घरभित्रबाट एउटी वृद्ध महिला र अधवैंशे मानिस पिँढीमा निस्किए, र भुइँमा टुसुक्क बसे ।

उनीहरू टुलुटुलु हेरिरहेका थिए । केहीबेरमा सेतो वस्त्र लगाएकी महिला उदास अनुहार लिएर पिँढीमा देखापरिन् । उनका आँखा ओभाएका थिएनन् । आलस्य शरीरलाई छेवैको भित्तामा अडेस लगाइन् ।

तीन दिनदेखि पतिको किरिया बसेकी नम्रता पराजुली आफूलाई सम्हाल्न सकिरहेकी छैनन् । पति ३० वर्षका थिए, उनी २६ की । कल्पेकी थिइनन्, यो उमेरमै यतिठूलो बज्रपात पर्ला भनेर । ‘उसो त उहाँ बिरामी हुनुहुन्थ्यो । छोरीको घटना थाहा भएको दिन झुण्डिएर आत्महत्या गर्नुभयो,’ उनले भक्कानिँदै भनिन् ।

सुनसरी रामधुनी नगरपालिका–३ को घटना हो, यो । ८ वर्षीया बालिकालाई दुई महिनादेखि २४ वर्षीय विश्वमणि आचार्यले जबर्जस्ती बलात्कार गरे । यो घटनाबारे गाउँभरि हल्ला फिँजियो । १८ फागुनमा मात्र बालिकाकी आमा र आफन्तले छोरी बलात्कृत भएको थाहा पाए ।

डिप्रेसनको सिकार भएका बाबुलाई उनीहरूले यो घटना थाहा दिएनन् । १९ फागुनको साँझ बालिकाका बुबाले यो कुरा गाउँलेमार्फत् थाहा पाए । घटनाबारे थाहा पाएको दिन उनी झन् तनावमा परे । र त्यसैदिन राति साढे १ बजे घरको छतमा झुण्डिएर उनले आत्महत्या गरे ।

बलात्कार आरोपित विश्वमणि आचार्यलाई इलाका प्रहरी कार्यालय पकलीले २१ फागुनमा पक्राउ गर्‍यो । अहिले उनलाई सात दिनको म्याद थप गरी अनुसन्धान गरिरहेको जिल्ला प्रहरी कार्यालय सुनसरीका प्रहरी नायव उपरीक्षक (डीएसपी) नरेन्द्र कुमार कार्कीले जानकारी दिए । ‘बालिकाको स्वास्थ्य परीक्षण वीपी कोइराला स्वास्थ्य विज्ञान प्रतिष्ठानमा गरिसकेको छ । रिपोर्ट आउन बाँकी छ । थप अनुसन्धान गरिरहेका छौं,’ डीएसपी कार्कीले शिलापत्रलाई भने ।

मोबाइल दिएर बलात्कार
बालिका कक्षा तीनमा पढ्दैछिन् । उनी खेल्नका लागि विश्वमणिको घर वरिपरी पुग्थिन् । विश्वमणिको आमासँग मोबाइल मागेर खेल्थिन् । विश्वमणिको घरमा पसल थियो । बालिकाको परिवार पनि सामानहरू किन्न त्यहाँ जाने गर्थे । ‘हामी कतै जानुपर्दा उनीहरूलाई नै रेखदेख गरिदिनु है भनेर जान्थ्यौं । के थाहा र यस्तो हुन्छ भनेर,’ बालिकाकी आमा नम्रता भन्छिन् ।

दुई महिनाअघि बालिका विश्वमणिको घर पुगेकी थिइन् । उनले विश्वमणिको आमासँग गेम खेल्नका लागि मोबाइल मागिन् । तर उनले दिइनन् । ‘मलाई विश्वमणि दाइले मोबाइल खेल्न दिन्छु आऊ भन्नुभयो, म गएँ । मोबाइल दिनुभयो, अनि उहाँको कोठामा लैजानुभयो,’ बालिका भन्छिन् ।

बालिकालाई आफूमाथि के भयो भेउ छैन । बाको मृत्युले घरमा परेको शोकबारे उनलाई थाहा छैन । तर, उनले सबै कुरा भोगिरहेकी छिन्, देखिरहेकी छिन् । जसलाई ‘कखरा’ पढेजस्तै गरी बेलिविस्तार लगाउन सक्छिन् ।

‘त्यो दिन बहिनीलाई कोठामा लगेर बलात्कार गरेछन् । बहिनी चिच्याउन खोज्दा मुख थुनिदिएछन् । पछि कसैलाई भनिस् भने मारिदिन्छु भनेर धम्क्याएछन्,’ बालिकाका फुपूका छोराले भने ।

बालिकाले घर आएर आफ्नो १० वर्षका दाइलाई यो घटना सुनाइन् । ‘बहिनीले उसको दाइलाई कसैलाई नभन हैन, आमाले कराउनुहुन्छ, विश्वमणिले मार्छु भनेका छन् भनेर सुनाइछन् । उसको दाइले पनि केही हप्ता यो कुरा कसैलाई सुनाएनछन्,’ फुपूका छोरा भन्छन् ।

एकदिन खाजा खाने क्रममा बालिकाको दाइलाई बहिनीसँग रिस उठ्यो । रिस उठेपछि कसैलाई नभन्नु है भनेर बहिनीले सुनाएको कुरा हजुरआमालाई सुनाएछन् । हजुरआमा छाँगाबाट खसेजस्तो भइन् । उसो त छोरा बिरामी । यो थाहा पाएपछि जे पनि हुन्छ भनेर उनले यो कुरा कसैलाई सुनाइनन् ।

बालिकाले एकदिन आफ्नी आमालाई दिसा पिसाब गर्दा रगत आउने कुरा सुनाइन् । ‘रगत देखिएपछि हामीले मेडिकलमा चेक गराउन लग्यौं । त्यस्तो भएको भन्ने होस थिएन । बिरामी भइन् भन्ने सोचेँ । मेडिकलले रगत रोक्ने औषधि दियो,’ बालिकाकी आमा भन्छिन् ।

बालिकाले खेल्ने क्रममा साथीहरूलाई पनि यो कुरा सुनाएकी रहिछन् । उनका साथीहरूले यो कुरा आफ्ना बा–आमालाई सुनाएछन् । विस्तारै यो घटनाबारे गाउँभरि हल्ला फिँजियो ।

आमाले थाहा पाएपछि जाहेरी

१८ फागुनमा बालिकाकी आमाले यस घटनाबारे गाउँलेमार्फत् थाहा पाइन् । थाहा पाएपछि उनले भान्जालाई फोन गरिन् । ‘माइजूले ३ बजेतिर फोन गरेर मलाई घटनाबारे भन्नुभयो । कहिले भएको भन्ने कुरा पनि थाहा थिएन । त्यसपछि म मामाघर आएँ, नानीलाई सोध्यौं । सुरुमा त भन्न डराइन् । पछि सबै कुरा भनिन्,’ बालिकाका फुपूका छोरा भन्छन् ।

त्यसपछि बालिकाको परिवारले विश्वमणिको परिवारलाई फोन गर्‍यो । फुपूको छोरा, बालिकाकी आमा र जेठाजु विश्वमणिको परिवारलाई भेट्न गए । ‘म, ठूलो मामा, केटाको बा र ठूलोबासँग बसेर कुरा गर्यौं । तपाईंको छोराले यस्तो गर्‍यो भन्दा उनका बाले मेरो छोरा दुई महिना भयो, घर आएको छैन भन्नुभयो । हामीले छोरालाई बोलाउनु भन्दा छोरा आएनन्,’ बालिकाका फुपूका छोरा भन्छन् ।

जाहेरी नदिनका लागि विश्वमणिको परिवारले बालिकाको परिवारलाई आग्रह गर्‍यो । ‘मिलौं, गाउँमा इज्जत जान्छ भन्नुभयो । तर, मेरो छोरीले न्याय त पाउनैपर्छ नि !’ बालिकाकी आमा भन्छिन् ।

१९ गते साँझ ५ बजे बालिकाको परिवारले इलाका प्रहरी कार्यालय पकलीमा गएर उजुरी दर्ता गर्‍यो ।

जब घटनाबारे बिरामी बाबुले थाहा पाए
बालिकाका बुबा डिप्रेसनका बिरामी थिए । ५ वर्षदेखि उनमा मानसिक समस्या देखिएको थियो । गत साउनबाट यो समस्या बढेको थियो । ‘हामीले दुई पटक अस्पतालमा उपचार गर्‍यौं, साउनमा र केही दिनअघि । रिपोर्टमा केही देखिएको थिएन । हामीले धामी पनि लगाइरहेका थियौं,’ बालिकाकी आमा नम्रता भन्छिन् ।

नम्रता श्रीमानकाे रोगका कारण आजित थिइन् । उनले श्रीमानकाे उपचारका क्रममा कहिले काठमाडौं त कहिले धरान धाउँथिन् ।

उनीहरू इटहरीमा तरकारी व्यापार गर्थे । व्यापारकै क्रममा ७० हजार रुपैयाँ हराएपछि श्रीमान थप चिन्तित बनेका थिए । त्यसपछि नम्रता र उनका श्रीमान् काठमाडौं बसेर सब्जी व्यापार गर्थे ।

उपचारकै क्रममा केही दिनअघि उनीहरू सुनसरी आएका थिए । यही क्रममा यो घटनाबारे बालिकाको परिवारले थाहा पाएको थियो ।

‘हामीले घटनाबारे कान्छो मामालाई थाहा दिएका थिएनौं । जाहेरी दिँदासम्म पनि थाहा थिएन । तर, उहाँले गाउँमा यो कुरा सुन्नुभएछ । हामीले गरेको कुराकानी पनि सुन्नुभएछ,’ फुपूका छोरा भन्छन् ।

त्यसदिन बालिकाका बाबु घरमा बस्न चाहेनन् । उनी बस्नका लागि काकाकोमा गए । ठूलो दाजुले उनको साथ छाडेका थिएनन् । ‘त्यसदिन उसको अनुहार रुन्चे थियो । छोरीलाई धेरै माया गर्थ्याे । त्यसदिनचाहिँ छोरीसँग भेटन पनि चाहेन,’ मृतक बाबुका काकी भन्छिन् ।

त्यसदिन बालिकाका बाबुसँग उनका दाइसँगै बसे । ‘भाइ राति १ बजे पिसाब फेर्न गयो । फेरि १ : २० मा ब्युँझेर कहाँ गयो भनेर खोज्दा माथि छतमा झुण्डिएको रहेछ,’ मृतकका दाजु भन्छन्, ‘बिमार भएको ५ वर्ष भयो । तर, ऊ मर्ने खालको थिएन । छोरीलाई असाध्यै माया गर्थ्याे । त्यो कुरा सुनेपछि उसले सहन सकेन जस्तो लाग्यो ।’

नम्रता र उनका जेठाजु यतिबेला किरिया बसिरहेका छन् । उनीहरूको घरमा गाउँलेहरूको चहलपहल खासै देखिन्न ।

आरोपित छिमेकी भएकै कारण गाउँलेहरू पनि यो विषयमा बोल्न हच्किन्छन् । नम्रतालाई परिवारमा परेको बज्रपात सहन गाह्रो परिरहेको छ । उनी बेला बेला हिँड्दा हिँड्दै लड्छिन् । एकोहोरिँदै भन्छिन्, ‘जसले आए पनि यही कुरा सोध्छन् । अपराध गर्नेले सजाय पाउँछ कि पाउँदैन, थाहा छैन । तर हामीले भोलि अनुहार कसरी देखाउनु । म एक्लो अब कसरी लड्नु !’

* पीडितकाे नाम परिवर्तन

प्रकाशित मिति: आइतबार, फागुन २२, २०७८ २१:४५