दार्जिलिङमा टुसाएर काठमाडौंमा हुर्किएको कुन्ती-शिलाबहादुरको प्रेम

A+ A A-

‘प्रेम अन्धो हुन्छ भन्छन्, थियो पनि !’

गायिका कुन्ती मोक्तान ‘उनको जमाना’का कुरा सुनाउँछिन् । त्यो जमानामा प्रेम गरिन्थ्यो, भनिदैनथ्यो । अरुले थाहा पाउँथे त सर्वस्व हुन्थ्यो । कुन्तीले नभनी नभनी संगीतकार शिलाबहादुर मोक्तानलाई प्रेम गरिन् ।

प्रेमले डोर्‍याएर दार्जिलिङबाट काठमाडौं झर्दा कुन्तीको मन चिसो थियो । ‘म त भागेर आएकी । यो चानचुने कुरा होइन,’ उनी अत्तालिएकी थिइन् ।

के गर्ने, कसो गर्ने दुुवैसँग कुनै योजना थिएन । सिर्फ उनीहरू प्रेमको डोरो कसिलो गरी बाँध्न चाहन्थे ।

०००

सन् १९८० तिर कुन्तीले पहिलो पटक आफूले अल इण्डिया रेडियोमा सुनिरहेको प्रिय मान्छे आँखासामुन्य भेटिन् । उनी थिए, शिलाबहादुर मोक्तान ।

शास्त्रीय संगीत सिक्नका लागि उनी गुरु जेसी राईकहाँ पुगेकी थिइन् । गुरुले चिनाइदिएका थिए, शिलाबहादुरलाई ।

शिलाबहादुर गुरुका चेला रहेछन् । र, कुन्ती पनि उनैको शिष्य बन्न पुगेकी थिइन् ।

अल इण्डिया रेडियोमा भोकल पास गरेपछि कुन्ती आधुनिक गीतहरू गाउन चाहन्थिन् । शिलाबहादुर राम्रो गीत बनाउँथे । उनले शिलाबहादुरसँग गीत मागिन् ।

‘त्यसपछि नै हाम्रो भेट र सामीप्यता बढ्दै गयो,’ कुन्ती सुनाउँछिन् ।

दार्जिलिङमा कुन्तीको घर वल्लो डाँडामा, शिलाबहादुरको घर पल्लो डाँडामा । महिनामा एकपटक भेट्न पनि उति सजिलो थिएन । दुवैले एकअर्कालाई चिट्ठी लेख्थे । चिट्ठी पुग्न एक हप्ता लाग्थ्यो ।

‘चिट्ठी प्रेमसम्बन्धीभन्दा साथीको हैसियतले पठाउँथ्यौँ । पत्रमा संगीतबारे कुरा हुन्थ्यो । सुखदुःखबारे कुरा हुन्थ्यो,’ कुन्ती सुनाउँछिन् ।

एकपटक कुन्तीले पठाएको चिट्ठीको जवाफ हप्तादिनसम्म आएन । शिलाबहादुरको पनि उस्तै भयो, बाटो कुरिरहे तर चिट्ठी आएन ।

दुवै नियास्रिन थाले । चिट्ठी आउने प्रतीक्षामा दुवैको दिन बित्न थाल्यो । ‘त्यसपछि मैले अर्को चिट्ठी लेखेर पठाएँ । उहाँले पनि फेरि लेखेर पठाउनुभएछ । जब दुवै चिट्ठी एकैपटक आइपुग्यो । दुवैको अनुहारमा खुसी छाएछ,’ कुन्ती सम्झन्छिन् ।

त्यसपछि नै कुन्ती र शिलाबहादुरले महसुस गरे, उनीहरू दुवै जना प्रेममा रहेछन् ।

०००

प्रेमबारे न कुन्तीले आफ्ना साथीहरूलाई भनिन्, न शिलाबहादुरले । साथीहरू त ठान्थे, सायद कुन्ती बिहे नै पो नगर्लिन् कि ! तर, भित्रभित्रै फुलिरहेको कुन्तीको प्रेमले महत्त्वपूर्ण निर्णय गर्दै थियो ।

दुवैको परिवारलाई उनीहरूको सम्बन्धबारे थाहा थिएन । सम्बन्धबारे सुनाउँदा परिवारले स्वीकार्ने कुरै थिएन । तर, नयाँ जीवनको सुरुवात गर्नु नै थियो ।

उनीहरूले भाग्ने निर्णय गरे । तर, भागेर कहाँ जाने ?

कुन्तीले भनिन्– काठमाडौं !

त्यसअघि कुन्ती काठमाडौं आएकी थिइन् । उनले आफ्नो सांगीतिक जीवनको करिअर काठमाडौंमै देखेकी थिइन् ।

कुन्तीले त्यतिबेला कक्षा १२ पास गरेकी थिइन् । घरमा थप पढ्न दिने अवस्था थिएन । तर, उनी पढ्न चाहन्थिन् ।

डर थियो, कतै भागे पनि फर्काउने पो हो कि । उनले देखेकी थिइन्, भागेका प्रेमीप्रेमिकालाई परिवारले खोसेर ल्याएको । तर, उनले मन दह्रो बनाइन् ।

भाग्ने निर्णय गरेसँगै कुन्ती आफ्ना कपडाहरू पोको पारेर घरबाट सुटुक्क निस्किइन् । शिलाबहादुर पनि उसैगरी निस्के ।

मन परेको मान्छेसँग दुवै जना जीवन बिताउँदै थिए । ‘एकअर्काको हात समातेर काठमाडौं जाने बस चढ्यौँ । त्यतिबेला मलाई लाग्यो, हामी प्रेमको इतिहास रच्दैछौँ,’ कुन्ती सुनाउँछिन् ।

काठमाडौं ओर्लने बेलामा उनीहरूको सबै सामान हरायो । केवल एउटा हार्मोनियम र आफूले लगाएको कपडाबाहेक साथमा केही थिएन । खोज्दा पनि भेटिएन । ‘मनमा डर उम्रिरहेको थियो । तैपनि, हामी सम्हालियौँ । त्यही अवस्थाबाट काठमाडौंमा नयाँ जीवन सुरु गर्‍यौँ,’ कुन्ती सुनाउँछिन् ।

काठमाडौंमा कुन्ती र शिलाबहादुरले नयाँ संघर्ष सुरु गरे । सुरुमा चामल पसल राखे । तर, घाटा व्यहोर्नु पर्‍यो । भएको पैसा पनि सकियो ।

अब के गर्ने ?

विकल्प खोजे । त्यसपछि स्कुलमा संगीत सिकाउने काम गरे । होटलमा नेपाली गीत गाउने जागिर गरे । ‘हामीसँग सीप थियो । काम पायौँ, जब पैसा जम्मा भयो, सामानहरू थप्यौँ,’ कुन्ती सुनाउँछिन् ।

यसरी संघर्ष गर्ने क्रममा यो जोडीको सांगीतिक यात्रा कहिल्यै टुटेन । काम र चर्चा पनि बटुल्दै गए ।

उनीहरू भागेको कुरा निकै पछि मात्र थाहा भयो परिवारलाई । काठमाडौंमा एक दिन गुरुसँग भेट भयो । कुन्तीलाई लागेको थियो, ‘उहाँले अब गाली गर्नुहुन्छ ।’

अभिभावकजत्तिकै प्रिय गुरु खुसी भए उनीहरूको जोडी देखेर । आशीर्वाद दिए ।

०००

शिलाबहादुर र कुन्ती दुवैको नेपाली सांगीतिकक्षेत्रमा अलग्गै नाम छ । यो नाम बनाउन कुन्ती शिलाबहादुरलाई श्रेय दिन्छिन्, शिलाबहादुर कुन्तीलाई ।

तीन दशकभन्दा बढी भयो, उनीहरू सँगसँगै हिँडेको । शिला र कुन्तीका दुई छोरी छन्- शीतल र सुबानी । दुवै छोरी गायनक्षेत्रमा सक्रिय छन् ।

अहिले कुन्ती ६० वर्षकी भइन्, शिलाबहादुर ६४ । तर, दुवैको माया र साथ उत्तिकै कसिलो छ । केही समयअघि दुवै जनालाई कोरोना संक्रमण भयो । कुन्ती एक दिनमै निको भइन् । तर, शिलाबहादुरलाई केही दिन संक्रमणले थलायो ।

‘आफ्नो साथीलाई गाह्रो हुँदा जीवनकै सबैभन्दा गाह्रो क्षण महसुस हुँदो रहेछ,’ कुन्ती सुनाउँछिन् ।

प्रकाशित मिति: सोमबार, फागुन २, २०७८ १४:१६