बिम्बमा बुवा

स्केचः भेक्टरस्टक ।

A+ A A-

इजिप्सियन थियो । ओठमाथि मोटो जुँगा । दायाँबायाँ गालामा थियो, अलिअलि दारी । काट्नुपर्ने गरी धेरै लामो नै पनि होइन । र, पनि सोचेँ- ठीक छ काटिदिन्छु । उसको इच्छा पनि थियो ।

जुँगालाई नचलाई दायाँबायाँ रेजर चलाएँ । यो पनि उसको नै इच्छा थियो । जुँगालाई नचलाउने । एकैछिनमा अलि चट्ट देखियो ऊ । पेपर टावल भिजाएर अनुहार सफा गरिदिएँ, रहेलपहेल सेभिङ्ग क्रिम पनि हटेर गयो । ऊ थप कृतज्ञ देखियो । कोठाबाट निस्कनै आँटेको थिएँ, उसको अन्तिम आग्रह कानमा पर्‍याे ।

हुन पनि कस्तो भुसुक्कै बिर्सेछु !

बेडनजिक रहेको सानो झोलाबाट 'आफ्टर सेभ'को बोतल निकालेर उसले मेरो हातमा थमायो । हातको पन्जा यानिकी ग्लब्स निकालिसकेको थिएँ । फेरि लगाउने लठारो गरिनँ । आफ्टर सेभ लगाइदिएँ । ऊ अरु कृतज्ञ भयो ।

यो मेरो आम दिनचर्‍या हो । कामको दैनिकी हो । पेसाले नर्स जो हुँ । तर हरेक सानो घटनाले हामीलाई आफ्नो बाल्यकालमा लिएर जाँदैन । घटनासँग जोडिने वस्तुले सायद अर्थ राख्छ । बाल्यकालका याद अनि मेमोरी त हाम्रो मगजमा सधैँ नै सुरक्षित हुन्छन् । तर, तिनको 'रिकलेक्सन' गर्न सायद वर्तमानको कुनै घटना या वस्तु चाहिन्छ ।

०००

सोचेको थिइनँ, आफ्टर सेभको उक्त गन्धले मलाई बाल्यकालका गल्लीहरूमा डोर्‍याएर लिएर जानेछ ।

त्यो गन्ध यति कडा, यति मीठो…त्यसको बास्ना यति डेफिनेट थियो कि मेरो दिमागले एउटा त्यस्तै गन्ध 'रिकलेक्ट' गर्न पुग्यो । बुवाले प्रयोग गर्ने आफ्टर सेभको गन्ध थियो इजिप्सियन बुढाले अलिअघि मेरो हातमा थमाएको बोतलमा । त्यो बास्ना अझै पनि मेरो हातमा थियो ।

'भेरी नाइस स्मेल !'

यसपालि कम्प्लिमेन्टको दुई शब्द मेरो मुखबाट निस्कियो । इजिप्सियन बूढा दायाँ-बायाँ, तल-माथि टाउको चलाउन, उठाउन सक्दैनथ्यो । उसको घाँटीमा बडेमानको 'कलर ब्रेस' अवस्थित जो थियो । र पनि उसले प्रतिक्रिया जनायो ।

मेरो कम्प्लिमेन्टमा ऊ आफ्ना दुई आँखा दुई सेकेन्डको लागि चिम्म गरेर मुस्कुरायो ।

कोभिड-१९ को चरम अवस्थाबाट सिड्नी गुज्रिरहेको बेलामा पनि मैले त्यस दिउँसो निकैबेर आफ्नो हात सफा गरिनँ । आफ्टर सेभको गन्ध निकै बेरसम्म मेरो औँलामा सलबलाई रह्यो । मैले सुँघिरहेँ ।

आफ्टर अल, त्यो गन्ध आफ्टर सेभको मात्र थिएन । बाल्यकालीन नोस्टालजिया पनि कतै मेरो औँलामा लतपतिएको थियो ।

०००

जीवनमा बाँच्छन् । स्मृतिमा बाँच्छन् । र, कहिलेकाहीँ बुवाहरू बिम्बहरूमा पनि बाँच्छन् ।

पन्नाको बीचमा कतै बुक मार्कसहित पढिरहेको पुस्तक घरमा यतै त्यतै हुन्छ । सोफामा कतै, टेबलमा कतै, बेडनजिक या त डाइनिङ टेबलमा कतै । बुक मार्कलाई अलिकति पनि नचलाई, मैले पढ्ने क्रममा रहेको पुस्तक छोरी उठाउँछे ।

बीचबाट कतै पन्ना पल्टाउँदै, ऊ पढ्न सुरु गर्छे-

टुडे, ड्याडी केम टु पिक मी अप एट स्कुल । एण्ड वि अर्डर्ड पिज्जा फर डिनर । इट वाज अ वन्डरफुल डे !

पुस्तकमा के लेखिएको थियाे, त्यो छोरीको मतलबको कुरा थिएन । अक्षर चिन्ने उमेर बल्ल हुँदै छ उसको । तर, आफूले दिनभरि अनुभव गरेका कुरा ड्याडीले पढिरहेको पुस्तकमार्फत् ऊ यसरी बताउँछे मानौँ, ती कुरा त्यही किताबमा लेखिएका हुन् । मानौँ ती बनावटी हुँदै होइनन् । मानौँ टर्किस लेखक ओरहान पामुकले आफ्नो पुस्तक माई नेम इज रेड को बीचमा कुनै एक अनुच्छेद उपन्यासको कुरा नलेखेर छोरीकै अनुभव लेखेका हुन् ! मेरो छोरीकै लागि भनेर उनले यस्तो गरेका हुन् !

पुस्तकमा कथा हुन्छन् । चाहे ती काल्पनिक हुन् या फेरि व्यक्तिगत अनुभवका कथा । छोरीले सायद यो कुरा बुझेकी छ ।

र, सायद उसले यो पनि बुझेकी छ कि उसको ड्याडी किताब पढ्न रुचाउँछ ।

म अहिले जीवन बाँचिरहेछु ।

सायद स्मृतिमा पनि केही पल बाँच्नेछु ।

कहिलेकाहीँ सोच्छु- छोरीको मन, मस्तिष्कमा के म एक समानान्तर बिम्ब पनि बाँचिरहेछु ? आजको भनौँ बीस तीस वर्षपछि बुक मार्कसहितको कुनै मोटो पुस्तक छोरीले कतै देख्दा, के म उसको सम्झनामा आउँछु ?

पुस्तकको इमेजले के म 'रिकलेक्ट' हुन्छु, जसरी इजिप्सियन बुढाको आफ्टर सेभको गन्धले मैले मेरो बुवाको बाल्यकालीन पिता बिम्ब सम्झन पुगेको थिएँ ?

०००

केही समयअघि भारतीय फास्ट बलर जस्प्रित बुम्राको बारेमा एउटा लामो 'फिचर' पढ्दै थिएँ । अचानक नजिक आएर हातबाट फोन खोस्दै उसले सोधी- हु इज ही, ड्याडी ?

मैले भनेँ, ही इज बुम्रा । यु नो, ही इज अ क्रिकेटर ।

झुप्प दारीले छोपिएको तर हँसिलो अनुहारतिर हेर्दै उसले भनी- ' ब्रुम्बा !'

करिब दुई वर्षको हुँदा देखि नै छोरी मसँग क्रिकेट खेल्छे । प्लास्टिकको ब्याट सानै भए पनि उसलाई त्यो ठूलो लाग्छ र सायद यही कारण उसलाई ब्याटिङ त्यति मन पर्दैन । दौडेर मनपरी बल फाल्न नै उसलाई रमाइलो लाग्छ ।

बेलाबेला ऊ भनिरहन्छे, लेट्स डु क्रिकेट ! यु बिकम कोली, आई विल डु ब्रुम्बा ! उसको यस आग्रहमा म सहर्ष को(ह)ली भैदिन्छु ।

मुड न हो, कहिलेकाहीँ उसलाई अचानक ब्याटिङ गर्न मन लाग्छ अनि भन्छे, टुडे, आई विल डु कोली । यु बिकम ब्रुम्बा !

उसको यस आग्रहमा म फेरि तुरुन्त ब्रुम्बा बनिदिन्छु !

अघिल्लो वर्षको 'फादर्स डे' मा चाइल्ड केयर सेन्टरबाट एउटा इमेल आयो । सबै बच्चाहरूले आ-आफ्ना ड्याडीहरूलाई एउटा स-सानो नोट लेखेका थिए । किन आफ्नो ड्याडीलाई माया गर्छौ भन्ने रुटिन प्रश्नमा केटा केटीहरूको पनि रुटिन उत्तर थियो ।

ड्याडीले मेरो लागि यो गर्छ, ड्याडीले मेरो लागि त्यो गर्छ …. आदि इत्यादि !

यस्ता रुटिन उत्तरको बीचमा छोरीको तर्फबाट एउटा रुटिन बाहिरको उत्तर पनि थियो, जुन पढेर म भित्रभित्रै मुस्कुराएँ ।

आई लभ माई ड्याडी बिकज ही प्लेज क्रिकेट विथ मी !

र, म कहिलेकाहीँ फेरि सोच्छु- जीवन बाँच्नुको अलावा, सायद म एउटा बिम्ब पनि बाँचिरहेछु, जसरी म मेरो बुवालाई जीवनको साथसाथै आफ्नै बिम्बमा पनि जिउँदो पाउँछु । (कुमार शर्माकाे यसअघि प्रकाशित लेखकाे पुनः प्रकाशन)

प्रकाशित मिति: शनिबार, भदौ ११, २०७९ ०७:२१