देख्न नसक्ने हिमानीले केबीसीमा जितिन् एक करोड, भन्छिन्- आँट्यो भने धेरै कुरा सम्भव रहेछ

देख्न नसक्ने हिमानीले केबीसीमा जितिन् एक करोड, भन्छिन्- आँट्यो भने धेरै कुरा सम्भव रहेछ

A+ A A-

एकदिन आफ्नो सफलता देशभरका मान्छेले देख्लान् भनेर भारत आगराकी हिमानी बन्देलाले कल्पना समेत गरेकी थिइनन् । बलिवुडका ‘महानायक’ अमिताभ बच्चनले आफ्नो प्रशंसामा सयौँ शब्द खर्चिने कुरा त उनले झन् के सोचेकी थिइन् होला र !

तर, कहिलेकाहीँ नठानेका कुरा हुन्छन् । नसोचेका उपलब्धि हात पर्छन् । हिमानीको जीवनमा यस्तै भयो । उनले कल्पनासमेत गर्न नसकेका कुरा वास्तविक जीवनमा भोगिन् ।

२५ वर्षको उमेरमै हिमानी भारतकाे चर्चित शाे ‘कौन बनेगा करोडपति’ सिजन १३ मा पहिलो करोडपति बनिन् । उनको सफलता यस कारण पनि खास छ किनकि, आँखा देख्न सक्दिनन् ।

हिमानी १५ वर्षकी हुँदा एक दुर्घटनामा परी उनले आँखाको ज्योति गुमाएकी थिइन् । सामान्य आर्थिक अवस्था भए पनि परिवारले चारपल्ट हिमानीको आँखा अपरेसन गरायो तर ज्योति फर्किएन ।

तर, हिमानीले हिम्मत हारिनन् । नयाँ सिराबाट जीवन अगाडि बढाइन् । र, उनी परिवारमा सरकारी जागिर पाउने पहिलो सदस्य बनिन् । केन्द्रीय विद्यालयमा शिक्षिकाको जागिर गर्ने हिमानीले आफ्नो बालापन, आँखाको ज्योति गुमाउनुपरेको दुर्घटना, आफ्नो संघर्षदेखि केबीसीमा करोड रुपैयाँ जित्दासम्मका आफ्ना तमाम अनुभव यसरी सुनाइन् ।

१२ वर्षकाे प्रयास

मलाई बच्चैदेखि टीभी हेर्ने खुब सोख थियो । रियालिटी शोमा प्रतियोगीहरूले दिएको प्रस्तुति हेर्दा मलाई लाग्थ्यो- के म पनि टीभीमा आउन सक्छु ?

केबीसी हेरेपछि मलाई महसुस भयो, यो शोमा चाहिँ सामान्य ज्ञानकाे राम्राे जानकारी राखे पुग्न सकिन्छ । त्यसै बेला मैले तय गरेँ, म एक दिन त्यो हट सिटमा बस्ने छु र अमिताभ सरसँग भेट्ने छु । अहिले सबैले देखिसकेका छन्, म हट सिटसम्म त पुगेँ नै, सँगै एक करोड रुपैयाँसमेत जितेँ ।

यो अनुभवलाई म शब्दमा बयान गर्न सक्दिनँ । तर, यो झट्टै मिलेको सफलता होइन । मैले सन् २००९ देखि नै ‘कौन बनेगा करोडपति’मा रजिस्ट्रेसनको कोसिस थालेकी थिएँ । तर हरेकपल्ट फेल हुन्थेँ । रजिस्ट्रेसन नै हुन पाउँदैन थियो । यसबीच मेरो संसारै बदलियो । आँखाको ज्यति गुम्यो । तर, दस वर्षपछि सन् २०१९ मा रजिस्ट्रेसन सफल भयो । तर, हट सिटमा बस्ने मौका मिलेन । २०१९ देखि २०२१ सम्म लगातार तीन पटक रजिस्ट्रेसन सफल भयो । र, अन्तिममा मौका २०२१ मा मिल्यो ।

सोनी टीभीले मलाई भन्यो- तपाईं ‘कौन बनेगा करोडपति’मा भाग लिनका लागि मुम्बई आउँदै हुनुहुन्छ । तर, मलाई पत्यारै लागिरहेको थिएन । सुरुमा त कसैले मसँग मजाक गरिरहेको हो कि जस्तो लागेको थियो । अर्को मनले भन्दै थियो, ‘कि कसैले मसँग फ्रड गर्न खोजिरहेछ !’

तर, टीभीका मान्छेसित मेरो लामो कुराकानी भयो । उनीहरूले मेरो निजी जानकारी मागेनन् । अनि मलाई विश्वास लग्यो । केबीसीको सेटदेखि बाहिर निस्किएपछि मलाई यस्तो लागिरहेको थियो, ‘के यो सबै साँचो हो ? म अमिताभ सरको छेउमा बसेकी छु ?’

उहाँले आफ्नो हातले मलाई पानी दिनुभयो । मलाई यो सबै एउटा सपनाजस्तै लागेको थियो । मैले त जीवनमा सबै कुरा पाएजस्तो महसुस गरेँ । लाग्दै थियो, ‘कास जीवन यहीँ रोकिन्थ्यो !’

नदेख्ने भएकाले डर थियो

फास्टेस्ट फिङ्गर फर्स्ट हुनुअघि म रातभर सोचिरहेकी थिएँ, म कसरी सफल हुन्छु होला, मेरा प्रतिद्वन्द्वी त सबै देख्न, सुन्न सक्छन् । उनीहरू सबै कुरामा नर्मल छन् । उनीहरूसँग सबै खालका लर्निङ सोर्सेस प्रशस्तै थिए । उनीहरूसित म प्रतिस्पर्धा गर्दै थिएँ ।

त्यसैले एकपल्ट त मलाई हट सिटमा बस्ने मौका गुमाउँछु जस्तै लागेको थियो । तर, मलाई यी सबै आशंका र डरभन्दा ज्यादा आफूमा विश्वास थियो । केबीसी टिमले त मलाई झन् धेरै हौसला दियो । यसले मभित्र भएको डर समाप्त पारिदियो । घरबाट निस्कँदा नै म यही सोचेर आएकी थिएँ, या त जित्छु या त सिक्छु ।

जब एक करोडको प्रश्न मलाई सोधियो, म निकै नर्भस थिएँ । किनकि, सामान्य परिवारका लागि एक करोड धेरै ठूलो रकम हुन्छ । तर, मैले गलत जवाफ दिएँ भने म सिधै ३,२०,००० मा झर्ने छु । अनि सबै मेहनत बेकार हुन्छ । यो सोचेर म धेरै नर्भस भएकी थिएँ । तर, मेरो जवाफ सही भयो ।

मैले जीवनमा खुबै उतारचढाव झेलेकी छु । सानैदेखि मेराे आँखामा समस्या थियो । म कम देख्थेँ । तर, सन् २००६ मा एम्समा अपरेसन भएपछि मेरो भिजन निकै राम्रो भएको थियो । म सबै कुरा प्रस्टसँग देख्न सक्ने भएकी थिएँ । म आम केटीहरूजस्तै सबै काम गर्न सक्थेँ । बहिनीलाई पछाडि राखेर म स्कुटीसमेत चलाउँथे । आँखा ठीकठाक भएपछि मैले डाक्टर बन्ने लक्ष्य तय गरेकी थिएँ । तर, एक दुर्घटनाले मेरो जीवनमा ठूलै अदलाबदली ल्याइदियो ।

जुलाई, २०११ मा एक दिन म कोचिङ गइरहेकी थिएँ । त्यो बेला मेरो साइकल निकै तीव्र गतिमा थियो । र, छेउबाट आइरहेको एक मोटरसाइकल पनि तीव्र गतिमै थियो । त्यो मोटरसाइकलले अचानक अगाडिबाट टर्न लियो । स्पिडमा भएकाले मेरो साइकल त्यो मोटरसाइकलसँग ठोक्कियो । शरीरमा सामान्य चोट लागेको थियो । तर, दुर्घटनाको खास असरचाहिँ एक हप्तापछि देखियो ।

एक हप्तापछि मैले धमिलो देख्न थालेँ । बुवासँग गएर चश्माको नम्बर जँचाउने विचार गरेँ । मेरो आँखामा कुनै असर परेको छ भन्ने मलाई लागेको थिएन । दुर्घटनाका कारण रेटिना आफ्ना ठाउँबाट सरेको कुरा डाक्टरले बताए ।

चौथो अपरेसन असफल

मेरो आँखाको तीनपल्ट अपरेसन भयो । त्यसपछि मैले थोरैथोरै देख्न थालेकी थिएँ । तर, भिजन अझ स्पष्ट होस् भनेर डाक्टरले चौथो अपरेसनको सुझाव दिए । तर, चौथोपल्टको अपरेसन असफल भयो । म १२ कक्षामा पढिरहेकी थिएँ । मेरो अगाडि पूरै भविष्य थियो । डाक्टर बन्ने सपना थियो । अपरेसनपछि जब आँखा खुल्यो, सबै अँध्यारो थियो । म केही सोच्न, बुझ्न सकिरहेकी थिइनँ । केही प्रश्नले मलाई तिरमिर पारिरहेका थिए, यो के भयो ? अब के हुन्छ ? मलाई नै यस्तो किन भयो ? यस्तो लागिरहेको थियो, अब मेरो सबैथोक सकियो । जीवनको कुनै अर्थ रहेन ।

डाक्टरसँग कुरा गर्दा उनले कमजोरीका कारणले यस्तो भएको र केही समयपछि ज्योति फर्किने बताए । तर, २०१२ देखि आज २०२१ भयो । मेरो आँखाको ज्योति अहिलेसम्म फिर्ता आएको छैन ।

परिवारले निकै सहारा दियाे

म सामान्य परिवारकी केटी हुँ । बुवा प्राइभेट जागिरे हुनुहुन्थ्यो । हामी छोराछोरी पाँच जना छौँ । अभावका माझ मेरा बुवाले अपरेसनका लागि पैसा जुटाउनुभएकाे थियाे । एक अपरेसनको खर्च चालीस-पचास हजार रुपैयाँ थियो । त्यो पैसा मेरा बुवाले निकै मुस्किलले जुटाउनुभयाे ।

मेरो आँखाको ज्यति गुमेपछि ६ महिनासम्म मेरो अनुहारमा कुनै मुस्कान थिएन । म भगवानको नाम लिएर सोध्थेँ, ‘यो सबै मैमाथि किन भयो ?’

तर, मेरो परिवार र मेरा साथीहरूले मलाई सधैँ अघि बढ्न प्रोत्साहन गरे । उनीहरूको साथसहयोगले नै मैले सबै दुःख भुल्दै गएँ । अन्ततः त्यो दुर्घटना मेरो दिमागबाट बाहिर निस्क्यो ।

आमाबुवाले हामी सबै भाइबहिनीलाई राम्रोसँग पढाउनुभयो । मान्छेहरूले कुरा काट्थे- छोरीहरूलाई किन अंग्रेजी माध्यमबाट पढाएको होला ! तर, बुवाले हामीलाई कुनै भेदभाव गर्नुभएन । मलाई लाग्छ, पढाइकै कारण म यहाँसम्म पुग्न सकेकी हुँ ।

मैले आगरा सदरस्थित बीडी जेन कलेजदेखि बीए पास गरेँ । त्यसपछि लखनऊमा दिव्याङ्गका लागि बनेको एसियाकै सबैभन्दा ठूलो युनिभर्सिटी डाक्टर शकुन्तला मिश्रा रीह्याबिलिटेसनबाट डिप्लोमा इन एजुकेसन गरेँ । अनि २०१७ मा केन्द्रीय विद्यालयमा शिक्षिकाको जागिर पाएँ ।

अहिले मलाई डाक्टर बन्न नपाएकोमा कुनै पछुतो छैन । आज मलाई लाग्छ, मैले संसारको सबैभन्दा राम्रो पेसा चुनेकी छु । म धेरैभन्दा धेरै विद्यार्थीसँग जोडिएर उनीहरूको भविष्यका लागि काम गर्न सक्छु ।

दुर्घटनापछि मेरो जीवन विल्कुल बदलिएको कुरा सत्य हो । तर, दुर्घटना पछि र अघिको कुरा गर्नुपर्दा मैले दुर्घटनापछिको जिन्दगी बढी इन्जोय गरेँ । गीतसंगीत सिकेँ । पढाइ जारी राखेँ । २१ वर्षको उमेरमा म आफ्नो परिवारमा सरकारी जागिर प्राप्त गर्नेै पहिलो सदस्य बनेँ ।

शिक्षिकाका रूपमा मलाई मान्छेले सोध्छन्, 'बच्चाहरूले तपाईंलाई दुःख दिँदैनन् ?' मलाई थाहै थिएन, बच्चाहरू यति समझदार हुन्छन् । पहिला मलाई लाग्थ्यो, बच्चाहरू चकचके हुन्छन् । तर, यत्रो वर्ष पढाउँदा कहिल्यै पनि मेरो कक्षाका बच्चाले मेरो कमजोरीको फाइदा उठाएनन् । बरु स्कुलको गेटदेखि कक्षा कोठासम्म जान उनीहरूले नै सहयोग गर्छन् । मेरा हात समाएर कक्षा कोठासम्म लैजान उनीहरू तँछाडमछाड गर्छन् ।

संस्था खोल्ने सपना

मैले १३/१४ वर्षको उमेरदेखि नै आफ्ना दुई बहिनीसँगै बच्चाहरूलाई ट्युसन पढाउन थालेकी थिएँ । त्यसैले बच्चासँग कस्तो व्यवहार गर्नुपर्छ, उनीहरू कसरी पढ्न चाहन्छन् भन्ने कुरा मैले थाहा पाएँ । बच्चालाई पढाउने क्रममा मैले उनीहरूलाई कहिल्यै भनिनँ- तिमीहरूलाई म गणित पढाउँदैछु ।

म सधैँ म्याजिक म्याथको नाममा उनीहरूलाई पढाउँछु । र, उनीहरूसित भन्छु- आज तिमीहरूलाई जादु गर्न सिकाउँछु ।

मेरो यो यात्रामा मेरी दिदीहरू चेतना र भावना, बहिनी पूजासँगै सबैभन्दा कान्छो भाइ रोहितको ठूदो योगदान छ । उनीहरूले मलाई पाइलापाइलामा साथ दिए । फेरि पनि मलाई आँखामा ज्योति नभएको कुराप्रति कुनै पछुताे छैन, बरु म खुसी छु मेरा कारण बुवाआमाको आँखामा खुसी र गर्व देखेकी छु । मेरो लागि यही महत्त्वपूर्ण हाे ।

ए अँ, अर्को एउटा कुरा, मैले जितेको पैसाको एक हिस्सा म दिव्याङ्ग बच्चाको पढाइका लागि खर्च गर्नेछु । आगरामा एक यस्तो इन्स्टिच्युट बनाउने लक्ष्य छ, जहाँ सबै खाले दिव्याङ्ग बच्चाहरूले आफ्नो शिक्षाको दममा अघि बढ्ने मौका पाउन सकुन् । (बीबीसी हिन्दीबाट)

प्रकाशित मिति: बुधबार, भदौ १६, २०७८ १५:१३