पोहोरको लकडाउनमा सुरु गरेको व्यवसायले यो निषेधाज्ञामा मालामाल

A+ A A-

कोरोना महामारीका कारण गत वर्षको ११ चैतमा देश लकडाउन भएसँगै माधव र सञ्जीव बेकामे बने । राजधानीको कीर्तिपुर बस्दै आएका उनीहरू लकडाउनका कारण बेरोजगार भएपछि साँझ–बिहान कीर्तिपुरका डाडाँपाखा घुम्नेबाहेक केही काम थिएन । एक दिन घुम्दै जाँदा उनीहरूले कुखुरा फार्मका लागि बनाइएका धेरै खाली टहरा देखे ।

उनीहरूले ती कुखुरा फार्म किन खाली भए भनेर बुझ्ने प्रयास गरे । ‘बुझ्दै जाँदा रानीखेत भन्ने रोगले सबै कुखुरा मरेका रहेछन्,’ माधव सुनाउँछन्, ‘हामीले त्यही खाली खोरमा ब्रोइलर कखुरा पाल्ने सोच बनायौँ ।’

ब्रोइलर कुखुरा पाल्ने सोच बनाए पनि उनीहरूलाई त्यहाँका अरु किसानले भने टर्की पाल्न सुझाए । धेरै आम्दानी हुने र ब्रोइलर कुखुरापालनजस्तो जोखिम पनि नहुने भएपछि उनीहरूले टर्की नै पाल्ने निधो गरे ।

कीर्तिपुरस्थित टर्की फार्ममा पालिएका पहिलो लटका चल्ला ।

सञ्जोग पनि कस्तो, उनीहरूले पोहोर सालको लकडाउनमा ल्याएका टर्की अहिले जारी निषेधाज्ञामा बेच्न लायक भएका छन् । आजभोलि दैनिक ४० देखि ५० किलोसम्म टर्कीको मासु अर्डर आएको छ । सामान्यतया २०/२५ किलो त बेचेकै छन् ।

‘अहिले हाम्रो उत्पादनले नभ्याएर अन्यत्रबाट पनि मगाइरहेका छौँ,’ माधवले भने ।

उनीहरूले जिउँदो टर्की प्रतिगोटा ७ सय र टर्कीको मासु १ हजार रुपैयाँ प्रतिकेजीमा घरमै पुर्‍याइदिन्छन् । निषेधाज्ञामै उनीहरूले करिब २ लाख ५० हजार रुपैयाँबराबरको कारोबार गरिसके । व्यापार अझै बढ्ने देखेका छन् उनीहरूले ।

दुवै जना कञ्चनपुर जिल्लाका भए पनि आठ वर्षअगाडिसम्म उनीहरूको चिनजान थिएन । माधव त्रिभुवन विश्वविद्यालयमा अखिलको राजनीति गर्थे भने सञ्जीव बक्सिङ खेलाडी हुन् ।

चिनजानका साथीभाइमार्फत जोडिएका सञ्जीव र माधले ३ लाख रुपैयाँमा किनेको खोरबाट अहिले मनग्य आम्दानी गरिरहेका छन् । ‘खोरको ३ लाख पर्ने रहेछ । थोरै लगानी गर्‍यो भने राम्रै आम्दानी हुन्छजस्तो लाग्यो र टर्कीपालन गर्ने आँट गर्‍यौँ,’ माधवले भने ।

मासुका लागि तयार टर्कीसँग सञ्जीव ।

उनीहरूले टर्कीपालनका बारेमा इन्टरनेटमा रिसर्च गरे । ‘नेपालमा चितवन, बूढानीलकण्ठ, भक्तपुरलगायत स्थानमा टर्की पालेको थाहा पायौँ,’ उनले शिलापत्रसँग भने ।

उनीहरूले टर्कीका बारेमा लिइएको राष्ट्रिय, अन्तर्राष्ट्रिय मिडियादेखिदेखि युट्युबरसम्मको अन्तर्वार्ता हेर्न थाले । इन्टरनेटबाट जानकारी लिएरै उनीहरूले नैकापबाट टर्कीका चल्ला किने । ‘हामीले पुरानो नैकापको एउटा फार्ममा टर्कीको चल्ला पायौँ । अहिले सस्तो भए पनि त्यो बेलामा प्रतिगोटा ३ सय ८० रुपैयाँ प्रतिगोटाका दरले चल्ला किन्यौँ,’ उनले भने ।

उनीहरू दुवै जना आ–आफ्नो काममा व्यस्त हुने भएकाले दुई जना स्टाफ खोजे । माधव त धेरैजसो अध्ययन र राजनीतिमा व्यस्त हुन्थे । तर, सञ्जीव भने चल्ला एकआपसमा थुप्रिएर मर्छन् भन्ने डरले धेरै रात खोरमै अनिदो बसेका छन् । सुरुमा टर्की पाल्न नजान्दा धेरै घाटा व्यहोर्नुपरेको अनुभव सुनाउँछन् माधव ।

‘सुरुमा त हामीले महँगो दाना खुवायौँ । पछि यसले घाँस पनि खान्छ भन्ने थाहा पाएपछि एजोला नामको घाँस पनि रोप्यौँ र तरकारी बजारमा गएर काउली र बन्दाको पात ल्याएर खुवायौँ,’ उनले भने ‘ यसो गर्दा हाम्रो मासिक झण्डै ५० हजार जोगियो,' उनले भने ।

टर्की पाल्न सुरु गरेको छ महिनासम्म नाफाको आस गर्नु नहुने उनीहरूको भनाइ छ । ‘कम्तीमा छ महिना त हेरचाह नै गर्ने हो । दाना र घाँसबाहेक तीनवटा भ्याक्सिन, भिटामिन, चामलको ढुटो र सख्खर पनि दिनुपर्छ,’ माधवले भने ।

उनीहरूले ३ सय ८५ वटा चल्ला पाले पनि ३५ वटालाई भने बचाउन सकेनन् । यी टर्की बेच्दै गर्दा उनीहरूले १ सयवटा चल्ला थपिसकेका छन् ।

‘पहिले अनुभव नभएकाले हामीले एकैपटक धेरै चल्ला हाल्यौँ । अब १ सयका दरले हाल्ने योजना बनाएका छौँ,’ उनले भने । माधवले आफ्नो पीएचडी सकेपछि राजनीतीसँगै टर्कीपालनलाई निरन्तरता दिने योजना बनाएका छन् ।

‘हाम्रो खोर ७/८ सय टर्की पाल्न सकिने क्षमताको छ । अब यसको क्षमता बढाउने तयारीमा छौँ,’ उनले भने ।

टर्कीसँग खेल्दै माधव ।

उनीहरूले अहिले मासु मात्र नभई चल्ला र अण्डा पनि बेच्न थालेका छन् । अहिलेको व्यापार हेर्दा टर्की व्यवसायले खान, बस्न मात्र नभई कमाइ पनि हुने भएकाले यो पेसा नछाड्ने निर्णय गरेका छन् उनीहरूले ।

‘धेरैले कृषिमा राजनीति गरे । हामी राजनीतिसँगै कृषि गर्न चाहन्छौँ,’ उनले भने, ‘सबैले हेलाको रूपमा हेर्ने गरेको कृषि पेसाबाट मनग्य आम्दानी गर्न सकिन्छ भन्ने उदाहरण हामी दिन चाहन्छौँ,’ माधवले भने ।