मनोरञ्जनले भरिपूर्ण जात्रै जात्रा

A+ A A-

‘जात्रा’ को सिक्वेल हो, ‘जात्रै जात्रा’ । अन्त्य भएको ठाउँबाट कथा सुरु हुन्छ । फणिन्द्र तिमिल्सिना (विपिन कार्की), जयश (रवीन्द्रसिंह बानियाँ) र रवीन्द्र झा (मुन्ना ठाकुर)को मित्रतामा चलचित्रको मूल कथा बुनिएको छ । यो चलचित्र सुन तस्करीको अवस्थामा केन्द्रित छ ।

अदालतले सफाइ दिएका फणिन्द्र, जयश र मुन्नालाई समाजले निको मान्दैन् । जेल मुक्त भएपछि जीविकोपार्जनका लागि उनीहरु जागिरको खोजीमा लाग्छन् ।

ऋणमा चुर्लुम्म डुबेका जयशले सिलिन्डर बोक्ने काम पाउँछन् । उनले ठूला–ठूला सपना देखेका हुन्छन् । उनको चाहना हुन्छ, धन कमाएपछि राम्री गर्लफ्रेन्ड बनाउँला ।

त्यस्तै, मुन्नाले जागिर खानुको साटो खुला ठाउँमा कपाल काट्ने काम गर्न थाल्छन् । पैसा कमाएर श्रीमती र सासुलाई सुखसयलमा राख्ने उनको सपना हुन्छ ।

त्यस्तै, फणीन्द्र तिमिल्सिना एक पण्डित बाजेको ट्याक्सी चलाउन थाल्छन् । उनी डिभोर्सको तयारीमा रहेकी श्रीमती सम्पदा (वर्षा राउत)लाई फकाउनुपर्ने बाध्यतामा हुन्छन् । उनी मनग्य पैसा कमाएर श्रीमती र छोरोलाई महलमा राख्न चाहन्छन् । आफ्नो छोरालाई महँगो विद्यालयमा पढाउनु छ ।

कथा अघि बढ्दै जाँदा फणिन्द्रले ट्याक्सीमा १० तोला सुन भेट्छन् । त्यसपछि उनी सपनामा डुबुल्की मार्छन् । फणिन्द्रले भेटेको १० तोला सुन दावा (दयाहाङ राई) को हुन्छ ।

दावा सुन तस्कर हुन्छन् । तस्करीबाट कुम्ल्याएको पैसा लिएर दावा अस्ट्रेलिया जाने सुरमा हुन्छन् । तर, बाहिर दावाले आफूलाई प्रतिष्ठित व्यक्तिका रुपमा परिचित गराउँदै गर्लफ्रेन्ड बनाइसकेका हुन्छन् ।

फणिन्द्रले ट्याक्सीमा भेटेको १० तोला सुन पचाउन तीन जना सक्रिय हुन्छन् । यही कथाको सेरोफेरोमा जात्रै जात्रा बुनिएको छ ।

जेलबाट मुक्त भएपछि आफन्तले गर्ने व्यवहार र समाजमा स्थापित हुन गर्नुपरेको संघर्ष निकै सान्दर्भिक छ । समाजमा अपराधीको ट्याग पाएका मानिससँग जोडिन आउने जीवन कसरी प्रभावित हुन्छन् भन्ने चलचित्रले उठान गरेको छ ।

चलचित्रको अर्काे महत्त्वपूर्ण विषय भनेको महिलामाथि हुने दुव्र्यवहारको उजागर गर्नु हो । दयाको भाव देखाएर सालीप्रति कुदृष्टि राख्ने भिनाजु र पानीपुरी पसलमा आउने ग्राहक यसका प्रतिनिधि पात्र हुन् ।

अभावै अभावमा जेलिएर गलत बाटो हिँड्न पनि तयार हुने फणिन्द्र हरेक पाइलामा श्रीमतीको दुःख सम्झन्छन् । बेग्लै डेरा लिएर बसेका श्रीमतीलाई सँगै राखेर छोरालाई महँगो स्कुलमा पढाएको र डाक्टर बनाएको सपना देख्छन् । अनि खल्तीमा एकसुको नहुँदा जेठी सासूले गरेको दुव्र्यवहारले उनलाई पोलेको हुन्छ । त्यसैले कल्पना गर्छन्, ‘म हुने खाने भएपछि यस्तो पीडाबाट मुक्त हुनेछु ।’

दर्शकहरु चलचित्र नसकिउन्जेलसम्म अब के हुन्छ भन्ने कौतूहलतामै रहनेछन् ।

चलचित्रमा दर्शक हसाउन भद्दा र बहुअर्थी शब्द प्रयोग गरिएको छैन ।

चलचित्रको केन्द्रीय पात्रका रुपमा छन्, विपिन कार्की । उनको संवाद र अभिनयले दर्शकको ध्यान तान्छ । त्यस्तै, रवीन्द्रसिंह बानियाँ चलचित्रमा निकै सुहाएका छन् । उनले पात्रलाई न्याय गर्न सकेका छन् । अभिनयमा उनको कुनै बनावटीपन देखिँदैन । समग्रमा चलचित्र हेर्दा अभिनयमा कसैको पनि खोट लगाउने ठाउँ भेटिँदैन ।
कथाअनुसार उपयुक्त स्थान छनोट गरिएको छ । क्यामरा पर्सनले हरेक दृश्यलाई मिहिनेतका साथ खिचेका छन् ।

सम्पादन पक्ष निकै कुशल छ । कालीप्रसाद बाँस्कोटाको स्वरबद्ध गीत ‘जीवन जात्रै जात्रा’ हो पनि सान्दर्भिक ठाउँमा राखिएको छ । पाश्र्व संगीतले चलचित्रलाई सुन्दर बनाउन थप मद्दत गरेको छ । हाँसेरै सवा दुई घण्टा बितेको पत्तो पाइँदैन ।

सबल पक्ष हुँदाहुँदै पनि चलचित्रमा पूरानै शैलीका ‘स्टोरी’ प्रयोग गरिएको छ । अर्थात्, कथा खासै नयाँ लाग्दैन । फणिन्द्र पत्नी सम्पदाले संघर्षका लागि केही नयाँ काम गरेको देख्न पाइन्छ । तर, त्यति बलियो देखिँदैन ।

पात्रहरु सुन पचाउन अनेक जुक्ति निकाल्छन् । तर, त्यो खासै नयाँ लाग्दैन । निर्देशक प्रदीप भट्टराई चर्चित ‘३३ किलो सुन काण्ड’बाट प्रभावित भएकोजस्तो लाग्छ ।

ब्यागग्राउन्ड म्युजिक चर्काे छ । त्यसलाई दर्शकले रुचाएनन् ।

कथा सकिने बेलामा थाहा नपाई कथाका मुख्य तीन पात्रले दावा र ट्याक्सीका साउजी पण्डितलाई आफ्नो पक्षमा ल्याइसक्छन्, त्योचाहिँ आश्चर्यजनक लाग्छ ।

जात्राले वास्तविक कथाको चित्रण गरेको ट्याग लागेकाले जात्रै जात्रा हेर्ने दर्शकलाई यो कताकता नाटकीय पनि लाग्न सक्छ । तर, पछिल्लो समय निर्माण भएका ए मेरो हजुर ३ र यात्राका फिक्का कथा बोकेर विदेशका चम्किला सिन हेरेका दर्शकले नयाँ स्वाद चाख्न भने पाउँछन् ।

प्रकाशित मिति: मंगलबार, जेठ ७, २०७६ ०१:१२