कोरोना संक्रमितको सेवामा खटिएकी ६० वर्षीया वृद्धा

कोरोना संक्रमितको सेवामा खटिएकी ६० वर्षीया पार्वती जोशी । तस्वीर : सागर चन्द/शिलापत्र

A+ A A-

रातो गाउन लगाएर धनगढीस्थित अस्थायी कोरोना अस्पतालको आँगनमा स्ट्रेचर ओसार्दै छिन् पार्वती जोशी ।

सोमबार बिहानै मृत्यु भएका कोरोना संक्रमित बिरामी राखिएको राखिएको स्ट्रेचर हो त्यो । ‘अब सफा गर्न लिन थालेको,’ जोशीले भनिन् ।

'अहिले फेरि यहाँ कसलाई चाहिन्छ,' उनले संक्रमितको मृत्युतर्फ संकेत गरेकी थिइन् । गत वर्ष कोरोना महामारी सुरु भएसँगै कोरोना अस्पतालमा सरसफाइ कर्मचारीका रुपमा खटिएकी हुन् जोशी । त्यसअघि उनी भारतको खटिमास्थित एक निजी अस्पतालमा काम गर्थिन् । लकडाउन भएपछि आउजाउ गर्न नसकेर उनले भारतको जागिर छोडेर यतै बस्न थालिन् ।

सुरुमा त उनलाई कोरोना अस्पतालमा काम गर्न डर लागेको थियो । ‘छोयो कि मरिहाल्छ भन्थे,’ उनले भनिन्, ‘त्यस्तो सुनेपछि मलाई पनि डर लाग्थ्यो । तर, सधैँ डराएर मात्र पुग्दैन थियो । डर मानेर एक छाक पो छाड्न सकिन्छ, सधैँ त भोकै बस्न सकिँदैन । भोकका अगाडि रोग र डर केही होइनन् ।'

६० वर्षे जीवनमा उनले यति धेरै डराएर काम गरेको यो पहिलोपटक हो । कोरोना संक्रमण फैलिनुअघिसम्म उनले सामान्य सावधानी अपनाए पुग्थ्यो । ‘अहिले त कति हो कति,’ उनी दिक्क मानेझैँ गरेर सुनाइन्, ‘के-के लुगा लगाउनुपर्छ । कतिथरी त मास्क नै लगाउनुपर्छ ।’

दुई-तीन थरीका केमिकल पानीमा मिसाएर स्ट्रेचर सफा गरिसकेपछि उनी फेरि व्यस्त भइन् । संक्रमितलाई अक्सिजन दिन प्रयोग गरिने पाइप र मास्क लिएर आइन् । कोरोना संक्रमितका लागि जीवनदान जस्तै बनेका यी सामान पनि उनी सफा गर्छिन् ।

‘यस्ता धेरै सामान हुन्छन्,’ उनी भन्छिन्, ‘बिरामीले ओच्छ्याएका तन्नादेखि उनीहरूले लगाउने अक्सिजन पाइप सबै सफा गर्नुपर्छ ।’

जोखिमबीच काम गरिरहेकी उनको काम गर्ने समयतालिका भने निश्चित छैन । आवश्यकता अनुसार उनी जतिखेर पनि काममा खटिनुपर्छ । ‘कहिले दिनभर हुन्छ,’ उनले भनिन्, ‘कहिले राति हुन्छ । केही ठेगान छैन ।’

जीवनको उत्तरार्धमा पुगेकी उनको परिवारमा उनीसहित ६ जना छन् । गत वर्षभन्दा यसपटक उनले बिरामी छटपटाएको धेरै देखिन् । ‘पहिला त यति धेरै अक्सिजन पनि चाहिँदैन थियो,’ उनले भनिन्, ‘अहिले त कति जना त बोल्नै सक्दैनन् । सप्पैको मुखमा अक्सिजन लगाको हुन्छ । सासै फेर्न नसकेर छटपटिन्छन् ।’

यस्तो देख्दा उनको मन पोल्छ । कतै आफू पनि संक्रमित भएर त्यही अवस्थामा पुग्ने हुँ कि भन्ने चिन्ता पनि लाग्छ । ‘पहिलाभन्दा बलियो भाइरस आयो रे त अहिले,’ उनले भनिन्, ‘यो भाइरस पनि रंगीचंगी आउँछ, मान्छे त बाँच्नै नदिने भयो ।’

त्यसो त गत वर्ष उनलाई पनि संक्रमण देखिएको थियो । सरसफाइको काम गर्दागर्दै संक्रमित भएपछि उनी २४ दिन अस्पताल नै बस्नुपर्‍यो । उनलाई कोरोना संक्रमण भएकोमा भन्दा ठूलो पीडा बीमाको रुपैयाँ नपाएकोमा छ ।

‘कोरोना लाग्यो भने एक लाख दिने बीमा गर्‍या थियो,’ गुनासो गर्दै उनले भनिन्, ‘म त कोरोना लागेर २४ दिन अस्पताल बस्दा पनि बीमाको रुपैयाँ पाइनँ ।’ बीमा कम्पनीले कागजात नमिलेको भन्दै हैरानीमा परेको सुनाइन् उनले । ‘अब त्यसका कागजात खोज्नु जानु कि यहाँ काम गर्नु ?,’ उनले दिक्क मान्दै भनिन् ।

गत वर्ष नै कोरोना लागेकोमा उनलाई सन्तोक पनि छ । ‘मलाई त पहिलाको कमजोर कोरोना लागेर ठीकै भयो,’ उनले भनिन्, ‘अहिले लाग्या भए त म पनि के बाँच्थे र ?’

१४ हजार ८ सय रुपैयाँ मासिक तलबमा काम गर्ने उनी कम्तीमा पनि दिनको १० देखि १२ घण्टा संक्रमितको सेवामा खटिरहेकी छिन् । अक्सिजन मास्क सफा गरिसक्दा मध्यान्हको १२ बज्यो । तर, अझै पनि उनको खाना नआएपछि उनी हतारिँदै सुरक्षा गार्डकहाँ पुगिन्, ‘खोई, बाबु मेरो खाना आएन ?’

‘तपाईं त्यहाँ काम गर्दै हुनुहुन्थ्यो, तपाईंको खाना अर्कैले खायो । म अर्को मगाउँछु,’ सुरक्षा गार्डले जवाफ फर्काए ।

‘यी यस्तै हो, भन्या समयमा खाना पनि खान पाइँदैन,’ यति भनेर उनी फेरि काममै फर्किइन् । कोरोना संक्रमितका लागि पानी, खाना ओसार्ने उनी आफैँ भने समयमा खान पाउँदिनन् ।

यो पनि पढ्नुस् :

स्थलगत : धनगढीमा नियन्त्रणबाहिर जाँदै कोरोना संक्रमण, चिकित्सक भन्छन्– अवस्था जटिल भइसक्यो

प्रकाशित मिति: सोमबार, वैशाख १३, २०७८ १२:४५