‘एउटा खड्गप्रसाद ओलीको ठाउँमा अर्को खड्गप्रसादको पुनर्स्थापनाका लागि आन्दोलित नबनौं’

‘एउटा खड्गप्रसाद ओलीको ठाउँमा अर्को खड्गप्रसादको पुनर्स्थापनाका लागि आन्दोलित नबनौं’

A+ A A-

पहिलो संविधानसभामा नेपाली पक्षको समग्रताको उपस्थिति थियो । हिमाल, पहाड र मधेस । मुलधारदेखि सीमान्तसम्मका सारा मानिसहरूको प्रतिनिधित्व थियो । त्यो प्रतिनिधित्व अन्तरिम संविधानमा प्रतिविम्बित भएको थियो । अन्तरिम संविधानमा व्यापक नेपाली समाजका अधिकारहरूको रेखांकन भएको थियो ।

पछिल्लो संविधानलाई अन्तरिम संविधान दाँज्ने हो भने मेरो बाल्यकालको सुरुवाल जस्तो भएको छ । गाउँमा वर्ष एक पटक लुगा सिउने चलन थियो । लुगा पनि धेरै महँगो थियो । दुई-तीन महिनामा सुरुवालको घुँडानिर फाट्थ्यो । टाल्दै जाँदा अर्को दशैंसम्ममा सुरुवालको आदि रुप बाँकी नै रहन्थेन । टालो मात्रै बाँकी रहन्थ्यो । अन्तरिम संविधानमा लिपिबद्ध भएका अधिकारहरूलाई एक-एक गरी काट्दै जाँदा खड्गप्रसाद ओलीका अध्यादेशदेखि अन्य कदम जोड्दा यो संविधान मेरो बाल्यकालको सुरुवाल जस्तै भएको छ ।

प्रश्न के छ भने त्यही सुरुवाल फेरि टाल्ने हो कि नयाँ सुरुवाल सिउने हो ? संसारमा कुनै पनि तानाशाह एक्लै तानाशाह हुँदैन । त्यसको वरिपरि कति अन्धभक्त होलान्, कति निर्दोष मान्छेहरू लागेका होलान् । निष्पाप मान्छे लागेका होलान् । धेरै चिज लागेपछि एउटा तानाशाह हुन्छ । मुसोलिनी वा पिनोसे जो भन्नुस् यसैगरी जन्मिएका हुन् । खड्गप्रसाद ओली पनि आफ्नो वरिपरिका धेरै मानिसहरूको मलजलबाट, चाकरीबाट, फुक्र्याइबाट बनेको एउटा प्रवृत्ति हो ।

अन्तरिम संविधानबाट नागरिका अधिकारहरू कटौती गर्दै संविधानलाई बाल्यकालको सुरुवाल जस्तो बनाउँदै आखिरमा जसले खड्गप्रसाद ओली बनायो तिनीहरू को हुन् ? अहिले ठूलो ओली सत्तामा र साना ओलीहरू सडकमा छन्। स्वार्थ, मनोवृत्ति, प्रवृत्ति र भविष्यको हिसाबले सडकमा साना ओलीहरू थुप्रो छन् । ती साना ओलीले ठूलो ओलीलाई निन्दा, कटाक्ष र श्राप गरेका छन्, मानौं साना ओली दूधले नुहाएका छन् र खड्गप्रसाद ओली नर्कबाट आएका हुन् ।

अहिलेको आधारभूत कुरा भनेको आत्मसमीक्षा हो । आन्तरिक जनवाद नभएको पार्टी आलोचना गर्दै पार्टीमा जीवन्त तरंग ल्याउने व्यक्ति घनश्याम भुसाल हुनुहुन्थ्यो । खड्गप्रसाद ओलीले उहाँलाई मन्त्री बनाइदिए र ओली प्रवृतिले उहाँलाई पनि खोटो बनाइदियो । मन्त्री बनाउनेमाथि मेरो कुनै टिप्पणी छैन । बयलगाडाका प्रवर्द्धकसँग मेरो कहिल्यैपनि अपेक्षा थिएन तर घनश्याम जी र उहाँका वरिपरिका मान्छेसँग मेरो अपेक्षा थिए । त्यसैले खड्गप्रसाद ओलीले जस्तो बने त्यसमा साना ओलीहरू पनि उत्तिकै जिम्मेवारी छ ।

संसद् पुनर्स्थापना भएपछि ओलीको ठाउँमा पुष्पकमल दाहाल प्रचण्ड, माधवकुमार नेपाल वा शेरबहादुर देउवा भएपछि सम्पूर्ण हल हुन्छ भन्ने बुझिन्छ तर प्रवृत्तिगत हिसाबले यिनीहरू एउटै ड्याङका मुला हुन्। ०४६ सालमा लड्नका निम्ति हामीसँग मुर्त विकल्प थियो, निर्दलको विकल्पमा बहुदल । ०६२-०६३ मा लड्नका निम्ति निरंकुश राजतन्त्रको विकल्पमा गणतन्त्र । अहिले त सबै कुरा प्राप्त भएको छ । गणतन्त्र छ, संघीयता छ, समावेशीता छ, धर्मनिरपेक्षता सबै छ । अहिलेको दुर्भाग्य के हो भने रोज्नका निम्ति व्यवस्थागत रुपमा पनि कुनै आदर्श छैन, व्यक्तिका रुपमा पनि छैन । मानौं यो आन्दोलनले हिटलरको रुपमा उदय भएको खड्गप्रसाद ओलीलाई फाल्यो र प्रचण्ड, नेपाल वा देउवा जसको उदय भएपनि पुनर्स्थापित हुने भनेको प्रवृत्तिगत रुपमा खड्गप्रसाद ओली हो । अभिव्यक्तिका स्वरुप फरक होलान्, दमन र ठगीका शैली फरक होलान् तर प्रवृत्ति उहीँ नै हो ।

हाम्रो समस्याको जड भनेको व्यवस्था हो । यो संविधान निर्माण गर्दा देशको आधा जनसंख्या बाहिर थियो । बाहिर भएको जनसंख्याको गुनासो के छ भने यो संविधान मेरो रगतले लेखिएको छ । मेरो रगतले लेखिएको संविधान मेरो हित अनुकुल हुँदैन भने म मान्दिनँ भन्ने उनीहरूको मत छ । यो संसद् पुनर्स्थापित भयो र अंगभंग तुल्याइएको संविधान पनि पुनर्स्थापित भयो पनि समस्याको हल कसरी हुन्छ ? यो संविधान तिम्रो पनि हो यो राज्य तिम्रो पनि हो भन्ने सुनिश्चतता कसरी हुनसक्छ? यहाँको साधनश्रोतको अंशियारी तिम्रो पनि हो भन्ने सुनिश्चितता कसरी हुन्छ ?

खड्गप्रसाद ओली प्रवृत्तिले राज्य अन्तर्गतका संवैधानिक अंगलाई क्षतविच्छेद बनाएको छ । कुनै पनि संवैधानिक अंगमा स्वायत्ता छैन, स्वतन्त्रता छैन । मनोबल पनि अत्यन्त न्यून छ । राज्यका सम्पूर्ण घाउहरूलाई पुनर्स्थापनाले कसरी उपचार गर्छ ? यी कुराहरू सोचिएन भने पुनर्स्थापित हुने भनेको एउटा खड्गप्रसाद ओलीको ठाउँमा अर्को खड्गप्रसाद ओली हो ।