सम्झनामा एउटा असल मानिस

A+ A A-

धर्तीमा मान्छे आउँछन्, जान्छन । प्राय: सम्झनामा रहने असल मान्छे हुन् या मानवरूपी दानव नै हुन्, स्मरणको सागरमा सधैँजस्तो एउटा असल मानिस आइरहन्छ । सङ्लाे, सबल, सारगर्वित र स्मरणीय जीवन बाँचेका एक नेपालीलाई सम्झँदै छु ।

कुरा २०४७ सालकाे गर्मीयामको हो । बनेपा सहरसँगै डाँडामा रहेको कृष्णप्रसाद बन्जाराको घरपछाडिको चौरमा काभ्रेपलान्चोक जिल्लाका साथीहरू भेला भएका थियौँ । नेता ईश्वर पोख्रेल हामीलाई प्रशिक्षण दिँदै हुनुहुन्थ्यो । त्यतिबेला मनमोहन अधिकारीले नेतृत्व गर्नुभएको नेकपा (मार्क्सवादी) प्रति तत्कालीन नेकपा (माले) को दृष्टिकोण निम्सरो खालको थियो । ‘मार्क्सवादीहरू पौने कांग्रेस हुन् । उनीहरूसँग हाम्रो धेरै कुरा मिल्दैन’, नेता पोख्रेल समकालीन नेपाली राजनीतिक अवस्था, दलहरू र अनेकौँ आयामका बारेमा कुरा गर्दै हुनुहुन्थ्यो ।

आफ्नो उमेर र समयअनुसार त्यतिबेला संसारलाई हेर्ने, बुझ्ने, परख गर्ने अनि त्यसकै अधारमा ठीक बेठीक छुट्याउने लेठो गरिएन । तिनताक अलि गाढा रातो मन पराउने भएर होला, नेता पोख्रेलको भनाइ चित्त बुझ्यो । आफूलाई गाढा रातो ठान्ने, बुझ्ने, सोच्ने र हेर्ने मजस्ता नेपालभर छरिएकाहरूको मानसिकता उतिबेला मेरोभन्दा भिन्न थिएन होला ।

समय र जीवन एउटै नदी हो । निरन्तर बगिरहन्छ, अडिँदैन । देश, परिवेश र समयको अपरिहार्य आवश्यकताले मार्क्सवादीसँग मालेको एकता भयो । नेकपा एकीकृत मार्क्सवादी लेनिनवादी पार्टी बन्यो । मनमोहन अधिकारी र उनको पार्टीलाई पौने कांग्रेस ठान्ने माले र मार्क्सवादीको सुमधुर मिलन भयो । ३ जेठ २०५० मा लोकप्रिय र इमानदार नेता तत्कालीन महासचिव मदन भण्डारी र संगठन विभाग प्रमुख जीवराज आश्रित दासढुंगामा रहस्यमय दुर्घटनामा दिवंगत हुनुभयो । मनमोहन अधिकारीको नेतृत्वमा २०५१ सालमा नेकपा (एमाले)को अल्पमतको सरकार बन्यो । प्रधानमन्त्री अधिकारीको प्रमुख सल्लाहकार नेता ईश्वर पोख्रेल बन्नुभयो । अनौठो संयोग नै मान्नुपर्छ, हामीलाई नेकपा (मार्क्सवादी) पौने कांग्रेस हो भनेर सिकाउने नेता पोख्रेल प्रधानमन्त्री अधिकारीको प्रमुख सल्लाहकार हुनुभएको थियो ।

कुरा तिनताकाकै हो । रेडियो नेपालको रिपोर्टिङ शाखामा फोन आयो । प्रधानमन्त्री अधिकारी सुदूरपश्चिमाञ्चल भ्रमणमा जाने हुनुभयो । एक जना रिपोर्टर पठाउनुपर्‍यो । प्रधानमन्त्री अधिकारीका सचिवालयका चन्द्र सुवेदीजीसँग फोन संवाद भएको थियो । बिनाकुनै पूर्वतयारी भ्रमणदलमा नेपाल टेलिभिजनका क्यामरा शाखा प्रमुख किरण चित्रकार र रेडियो नेपालबाट यो पंक्तिकार सहभागी भएको थियो ।

नेपालले क्यानडासँग दशकौँ अघि किनेको १८ सिटे ट्विनटर थियो । त्यो ट्विनटर पक्षी दुर्घटनामा परेर सखाप भयो । त्यो सानो विमानमा प्रधानमन्त्री अधिकारी, सल्लाहकार पोख्रेल, सुरक्षाकर्मीलगायतको टोली बैतडीको पाटनका लागि उड्यो । मौसम भर्खर पानी परेर खुलेको जस्तो खुल्ला थियो । स्वच्छ, सफा, स्निग्ध र मनोहर थिए ट्विनटरको झ्यालबाट बाहिर देखिएका दृश्यहरू । जसोजसो विमान पश्चिमतिर उडिरहयो, उसोउसो बैतडी पाटनको विमानस्थल क्षेत्रको मौसम बिग्रिएको जानकारी विमानचालकले पाइरहे ।

भ्रमण टोली सिधै बैतडी पाटन उत्रन नसक्ने भो । विमानलाई बैतडी पाटनमा अवतरण गराउन प्रधानमन्त्री अधिकारीले एकपटक आग्रह गरेको सुनेको थिएँ । नेपालको सरकार प्रमुख बोकेको जहाज मौसमलाई चुनौती दिएर बैतडीमा अवतरण गराउन चालक दल तयार भएन । त्यसपछि धनगढी विमानस्थलमा अवतरण गरेर मौसम सुधार नहुन्जेल कुर्ने सल्लाहबमोजिम त्यता लाग्यो । दिउँसोको ३ बजेको हुँदो हो । झण्डै डेढ घण्टा कुर्दा पनि बैतडीतिरको मौसममा सुधार आएन । अब टोली नेपालगञ्ज गएर बस्ने र भोलिपल्ट काठमाण्डू फर्कने निधो भयो । प्रधानमन्त्री अधिकारीको भ्रमणदल साँझ ६ बजेतिर नेपालगञ्ज ओर्लियो ।

भेरी अञ्चल अस्पतालको पाहुनाघरमा पत्रकार बस्ने व्यवस्था गरिएको रहेछ । साँझ यो थाहा पाउनेबितिक्कै पत्रकार किरण चित्रकार र म धम्बोजीको कुनै चमेनागृहमा छिर्‍यौँ । चर्चित टेली क्यामरा पत्रकारसँग धेरै ठूलो चिनजान थिएन । तर, मेरा बुबा शम्भुप्रसाद चापागाईं र किरण चित्रकारका बुबा साथी हुनुहुँदो रहेछ ।

मेरो बुबाले काष्ठमण्डपमा बसेर क्षेत्रपाटीको जुद्धोदय पब्लिक हाईस्कुलमा पढ्नुभएको थियो । के कसरी हो, गणेशस्थानका रैथाने किरण चित्रकारका बुबा र मेरो बुबा मित्र हुनुहुँदो रहेछ । मेरो पुर्खौली थलो धादिङकाे नौबिसे धुनीबेँसी भएको कुरा मैले पत्रकार किरण चित्रकारलाई बताएको थिएँ । सायद तिनै आधारमा किरण चित्रकारजीले मलाई ‘गुरु, गुरु’ भनेर बोलाउन थालेको केही समय भइसकेको थियो ।

प्रधानमन्त्री अधिकारीले ती विद्यार्थीमाझ भने, ‘म पनि नारा जुलुस गरेर, कालो झण्डा देखाउँदै, प्रजातन्त्रका लागि धेरै वर्ष जेल बसेर प्रधानमन्त्रीको पदमा आइपुगेको मान्छे हुँ । म पनि तपाईंहरूजस्तै जनताको छोरा हुँ । जनताको छोरा प्रधानमन्त्री भएको छु । भोलि तपाईं पनि प्रधानमन्त्री हुन सक्नुहुन्छ । प्रजातन्त्रमा जनताको प्रतिनिधिले जनताको कुरा सुन्नुपर्छ । जनताले प्रतिनिधिको कुरा सुन्नुपर्छ । मेरो कुरा सुन्नुस् ।’ यति कुरा सुनेपछि विद्यार्थीहरू चुप लागे ।

पेसागत कर्मको दौरानमा बेलाबखत भेट हुन्थ्यो । क्षम कुशल सोधखोज हुन्थ्यो । त्यति हो । तर उठबस खानपिन सँगै गर्ने चाँजो कहिल्यै मिलेको थिएन । त्यस्तो फुर्सद पनि हुँदैन थियो । यो संयोग नै थियो पत्रकार किरण चित्रकारजीलाई चिन्ने र बातचित गर्ने ।

‘गुरु ! ल सुरु गरौँ ।' चित्रकारले यसो भनिरहँदा उनले हातमा त्यतिबेलाको चर्चित झिल्केपानी रुस्लान भोड्काको आधा बोतल समाएको सम्झन्छु । 'ल, गुरु मलाई एक हाफ नभई पुग्दैन । गुरुलाई रुस्लान भोड्काको एक क्वार्टर आउँदै छ । नपुगे थप्नुहोला ।' कम्प्युटरको झोल खान भर्खर सिक्दै थिएँ । मलाई क्वार्टरले पुग्छ भनेँ ।

‘उफ ! गर्मी !’ त्यसमाथि नेपालगञ्जको । निदालमा झुण्ड्याइएको बिजुली पङ्खा अनवरत चलिरहेको छ । जीउभरि पसिनाको धारा छुटिरहेको थियो । गर्मी यति धेरै थियो कि कट्टुसमेत लचेप्रै भएर भिजिसकेको थियो । शरीर हनहनी ज्वरो आएको त होइन भन्ने आशंका लाग्नेगरी तातेको थियो । अघिपछिको मौसममा धेरै लामखुट्टे र झिँगा लाग्थ्यो त्यहाँ । तर, त्यतिबेला कुनै मर्न लागेको मान्छेलाई ब्युँताउन एउटा लामखुटे र एउटा झिँगा चाहिए पनि पाउने अवस्था थिएन । बरु मरुभूमिमा धुइँपत्ताल लगाएर खोजे हरियाली उद्यान (ओएसिस) पाइँदो हो तर त्यहाँ लामखुट्टे र झिँगा थिएनन् । यो उखरमाउलो गर्मीकै कारण थियो । रौतहटमा हुर्किएको यो अकिञ्चनलाई पनि उल्कै गर्मी भएको थियो । दिउँसोतिर त पक्कै ‘लु’ चलेको हुनुपर्छ । मेरो मनले त्यस्तो अनुमान गरेको थियो ।

ए अचम्म ! म त हेरेको हेरैं भएँ । पत्रकार किरण चित्रकारले पानी-सोडा केही पनि नमिसाएको एक हाफ रुस्लान भोड्काको बोतल घटघटी एक सासमा घुट्क्याए । न मैले जीवनमा त्यस्तो दृश्य त्यसअघि देखेको थिएँ, न त्यसपछि देखेँ । शायद ६ फिट अग्ला, खाइलाग्दो ज्यान भएका काठमाडौंको रैथाने पत्रकार किरण चित्रकारको खाद्य वा पेय संस्कृतिको संयोजनले त्यसरी घुट्क्याउन सक्ने लत पो बसेको थियो कि ! अहिलेसम्म बुझ्न र मेसो पाउन सकेको छैन ।

चमेनागृहको बसाइपछि हामी भेरी अञ्चल अस्पतालको पाहुनाघरतिर गयौँ । मलाई रौसीकाे रमरम नशा लागिसकेको थियो । तर, पत्रकार किरण चित्रकारलाई उनको व्यवहार र बोलीका आधारमा खासै नशा लागेजस्तो बुझिँदैन्थ्यो ।

जे होस, पत्रकार चित्रकारले गरेको मद्यपानको त्यो दृश्य जो कसैका लागि न भुत, न भविष्य, त्यहीँ नै रहला । पाहुनाघरमा आएपछि चित्रकारजीलाई शौच आयो । तर, शौचालय पाहुनाघरको भुइँतलाको कोठाभन्दा केही कदम बाहिर थियो । चित्रकारजीले शौचका लागि बाहिर जान सानो लाइट बालेर निस्किए । लोडसेडिङका कारण जताततै अँध्यारो थियो । शौच गरेर फर्कंदा उनले एउटा सर्प देखे । रातिको माम्लो, उखरमाउलो गर्मीमा शायद सर्प पनि आहारको खोजीमा वा टहलिन दुलोबाट बाहिर निस्किएको हुँदो हो । चित्रकारजी अत्तालिँदै कोठाभित्र छिरे ।

रौतहटको गर्मीमा हुर्किएको यो अकिञ्चनलाई हल्का डर लागे पनि सातोपुत्लो नजाने भइसकेको थिएँ । यो अकिञ्चन गाउँमा बस्दा केही सर्प आफैँले मारे पनि १५-२० वटा सर्प मार्न प्रत्यक्ष वा परोक्ष सहभागी भएको थिएँ । करेट सर्पले डसेर तीन जनाको निधन भएको देखेको थिएँ । चन्द्रपुरको नेपाल बैंकमा काम गर्ने बनेपाका उमेश श्रेष्ठकी बहिनीलाई सर्पले डसेको थियो । ती नवयुवतीलाई गर्मीमा बाहिर बार्दलीमा निस्कँदा डा. शालीग्राम पौडेलको पुरानो घरमा करेट सर्पले डसेर निधन भएको हृदयविदारक दृश्य देखेको थिएँ । त्यसैले सर्प भनेपछि सतर्क हुँदै सर्पको सजग र सफल सिकार गर्न सिपालु भइसकेको थिएँ ।

किरणजीको आग्रहमा बाहिर गएर हेरेँ । सानो कालो गोमन सर्प रहेछ । जसलाई हामी मधेसमा तेलिया नाग वा गोमन सर्प भन्छौँ । लोडसेडिङका कारण अन्धकार थियो । सर्प देखेपछि मारिहाल्न तम्सिने यो अकिञ्चनलाई सर्प मार्न आवश्यक लट्ठी वा अन्य साधनको अभावमा सर्प मार्न जाँगर चलेन । किरणजीलाई त्यो सर्पको क्रियाकलाप टेलिभिजन क्यामरामा छायांकन गरेर राख्न सुझाएँ ।

रौसीले मातेको थिएँ, कतिबेला भुसुक्कै निदाएछु, पत्तै भएन । बिहान उठ्दा हामी सुतेको कोठाको भुइँमा एक लिटरजति पानी बगेको वा जमेको देखेँ । सायद सहकर्मीलाई बाहिर गएर पिसाब फेर्न डर लागेर कोठाभित्रै शौच गरेको आशंका गर्दै थिएँ । सहकर्मीले मेरो आशंकालाई सत्य सावित गर्दै स्वीकारोक्ति जनाए ।

प्रधानमन्त्री अधिकारीमाथि प्लास्टिकका कुर्सीहरू हान्न थालियो । कार्यक्रमस्थलमा सुरक्षा प्रमुखको जिम्मेवारीमा ध्रुवबहादुर प्रधान थिए । त्यतिखेर प्रधानले सोधे, ‘स्थिति नियन्त्रणबाहिर जालाजस्तो छ । पीएमज्यू, फायर खोलौँ ?’ प्रधानमान्त्री अधिकारीले ‘कुनै हालतमा फायर खोल्नु हुँदैन' भनेको सम्झन्छु ।

त्यसपछि हामी नित्यकर्म सकेर प्रधानमन्त्री अधिकारी भएतिर गयौँ । त्यहाँ पुगेर चियाको चुस्की केही पटक लिएका मात्र थियौँ, सँगै भएका सुरक्षा प्रमुखले भने, ’पीएमज्यू, नेपालगञ्ज चिकित्सा शिक्षण क्याम्पसका नेपाल विद्यार्थी संघका केही विद्यार्थी कालो झण्डा देखाउन नारा लगाएर पीएमज्यूलाई भेट्न आउँदै छन । लाठीचार्ज गरेर तितरबितर पारिदिऊँ ?’

प्रधानमन्त्री अधिकारीको जवाफ थियो, ’हुँदैन । म भेट्छु । कुरा सुन्छु ।’

केही समयपछि ३० जनाजति विद्यार्थी हातमा कालो झण्डा बोकेर नारा लगाउँदै हामी बसेको घरतिर आउँदै गरेको देखियो । 'असमान व्यवहार गर्न पाइँदैन', 'नेपालगञ्ज चिकित्सा शिक्षण क्याम्पसलाई कानुनी मान्यता दे', 'चिकित्साशास्त्र पढ्न चाहने विद्यार्थीहरूको माग पूरा गर' जस्ता नारा लगाउँदै विद्यार्थीहरू प्रधानमन्त्री अधिकारी बसेको घरभन्दा ३० मिटरजति पर आइपुगे ।

त्यसबीच सुरक्षा प्रमुखले फेरि पुरानै प्रश्न दोहोर्‍याए तर प्रधानमन्त्री अधिकारीले आफू विद्यार्थीहरूको कुरा सुन्न तयार रहेको र विद्यार्थीहरूलाई केही नगर्न आदेश दिए । ती विद्यार्थीमाझ प्रधानमन्त्री अधिकारीसँगै हामी पनि पुग्यौँ । केही क्षण विद्यार्थीले प्रधानमन्त्री अधिकारीलाई बोल्नसमेत दिएनन । त्यसपछि प्रधानमन्त्री अधिकारीले ती विद्यार्थीमाझ भने, ‘म पनि नारा जुलुस गरेर, कालो झण्डा देखाउँदै, प्रजातन्त्रका लागि धेरै वर्ष जेल बसेर प्रधानमन्त्रीको पदमा आइपुगेको मान्छे हुँ । म पनि तपाईंहरूजस्तै जनताको छोरा हुँ । जनताको छोरा प्रधानमन्त्री भएको छु । भोलि तपाईं पनि प्रधानमन्त्री हुन सक्नुहुन्छ । प्रजातन्त्रमा जनताको प्रतिनिधिले जनताको कुरा सुन्नुपर्छ । जनताले प्रतिनिधिको कुरा सुन्नुपर्छ । मेरो कुरा सुन्नुस् ।’ यति कुरा सुनेपछि विद्यार्थीहरू चुप लागे ।

त्यसपछि सरकार प्रमुख अधिकारीले भने, ‘पोखराको मणिपाल चिकित्सा शिक्षण क्याम्पसले आवश्यक पूर्वाधार पूरा गरेकाले सरकारले क्याम्पस चलाउने अनुमति दिएको हो । नेपालगञ्ज चिकित्सा शिक्षण क्याम्पसले पूर्वाधार पूरा गर्नेबित्तिकै चिकित्सा शिक्षण क्याम्पस चलाउने अनुमति पाउँछ ।’

सरकार प्रमुखको मुखबाट यति सुनेपछि नारा जुलुस गर्दै आएको विद्यार्थीको समूह शान्त भएर लाखापाखा लाग्यो । त्यो दृश्य सम्झँदा त्याे बेला प्रधानमन्त्री अधिकारीको स्थानमा अन्य व्यक्ति प्रम भएको भए के हुन सक्थ्यो भन्ने प्रश्नको काल्पनिक जवाफ सम्झँदा पनि आङ सिरिङ्ग हुन्छ ।

त्यसपछि मेरो दिमागमा एउटा दृश्य झुल्कियो- नेपाल विश्व हिन्दु परिषदले पशुपतिको वनकालीमा कार्यक्रम आयोजना गरेको थियो । रेडियो नेपालको रिपोर्टरका हिसाबले यो पंक्तिकार पनि आयोजनास्थलमा पुगेको थियो, २०५२ सालको कुन महिना हो सम्झना छैन । तर, त्यो घटना र दृश्य भने बेलाबखत मेरो स्मरणमा आइरहन्छ । वनकाली संस्कृत विद्यापीठको प्राङ्गणमा समेना टाँगिएको थियो । सहभागीहरू बस्नलाई प्लास्टिकका कुर्सीहरू राखिएका थिए । सहभागीहरूको संख्या त्यति ठूलो थिएन । पत्रकारको हिसाबले म पनि मञ्चमै थिएँ । प्रधानमन्त्री अधिकारी बोल्न पोड़िएममा पुग्नुभयो । बोल्ने सुरसार गर्दै हुनुहुन्थ्यो । ‘गाई काट्न पाइँदैन, हिन्दु धर्मको सम्मान गर, हिन्दु धर्मविरोधी सरकार मुर्दावाद, गाई कटुवा स्वास्थ्यमन्त्री पद्मरत्न तुलाधर राजीनामा दे’ लगायतका नारा लगाउँदै प्रधानमन्त्री अधिकारीलाई बोल्नै नदिने गरी हल्लाखल्ला सुरु भयो । केही क्षण हल्लाखल्ला भएपछि अधिकारीले यस्तै वातावरणमा आफ्नो भनाइ छोटो समयमा टुंग्याउनुभयो । लगभग कार्यक्रम गर्न नदिने तयारीसहित प्रधानमन्त्री मनमोहन अधिकारीलाई प्रमुख अतिथिको रूपमा आमन्त्रण गरिएको रहेछ ।

तत्कालीन स्वास्थ्यमन्त्री पद्मरत्न तुलाधर बारा जिल्लामा आयोजित नेपाल मानवअधिकार संगठनको सम्मेलनमा निम्त्याइएका थिए । एउटा गैरसरकारी संस्थाको सम्मेलनमा मानवअधिकारवादीको रूपमा चिनिएका तुलाधरलाई निम्त्याउनु वाञ्छनीय थियो ।

त्यो सम्मेलनमा तुलाधरले नेपालमा सबैको मानवअधिकार सुनिश्चित गर्नुपर्ने विचार राखेका थिए । त्यसका लागि सबैले आ-आफ्नो धर्मसंस्कृतिअनुसार मुस्लिम धर्मावलम्बी, बुद्ध धर्मका अनुयायी तामाङ, शेर्पाहरूले गाई काटेर खान पाउनुपर्ने जिकिर थियो उनको भाषणमा । यो विषय त्यतिबेला गर्मीयाममा वनमा डढेलो फैलिएझैँ नेपालभरि विवादास्पद भएको थियो । मनमोहन अधिकारीलाई बोलाएर हिन्दु विश्व परिषदले अपमान गर्न चाहेको थियो । त्यसकै परिणामस्वरूप कार्यक्रम बिथोलिएको थियो ।

प्रधानमन्त्री अधिकारीमाथि प्लास्टिकका कुर्सीहरू हान्न थालियो । कार्यक्रमस्थलमा सुरक्षा प्रमुखको जिम्मेवारीमा ध्रुवबहादुर प्रधान थिए । ध्रुवबहादुर प्रधान पछि नेपाल प्रहरीको प्रहरी महानिरीक्षक बनेर सेवानिवृत्त भएका थिए । त्यतिखेर ध्रुवबहादुर प्रधानले सोधे, ‘स्थिति नियन्त्रणबाहिर जालाजस्तो छ । पीएमज्यू, फायर खोलौँ ?’ प्रधानमान्त्री अधिकारीले ‘कुनै हालतमा फायर खोल्नु हुँदैन' भनेको सम्झन्छु । स्थिति असामान्य नै थियो ।

रौसीले मातेको थिएँ, कतिबेला भुसुक्कै निदाएछु, पत्तै भएन । बिहान उठ्दा हामी सुतेको कोठाको भुइँमा एक लिटरजति पानी बगेको वा जमेको देखेँ । सायद सहकर्मीलाई बाहिर गएर पिसाब फेर्न डर लागेर कोठाभित्रै शौच गरेको आशंका गर्दै थिएँ । सहकर्मीले मेरो आशंकालाई सत्य सावित गर्दै स्वीकारोक्ति जनाए ।

चारैतिरबाट प्लास्टिकका कुर्सीहरू प्रहार गरिएको थियो । नागरिक पोशाकमा रहेका सुरक्षाकर्मीले सरकार प्रमुख अधिकारीलाई चारैतिरबाट घेरेर सुरक्षागोलो बनाएको थिए । तिनले सहभागीहरूबाट फालिएका लगभग १५-२० वटा कुर्सी समाउँदै फाल्दै गरेको दृश्य देखेको थिएँ । झण्डै ३ सय मिटरको दूरी पैदल हिँडेपछि प्रधानमन्त्री अधिकारी आफ्नो सवारीमा पुगे । त्यसपछि उनी कार्यक्रमस्थलबाट बाहिर हिँडे । तर, मैले लामो श्वास लिएँ ।

सुरक्षा निकायको कमजोर तयारी र सहभागीहरूको उग्र व्यवहारका बाबजुद पनि सरकार प्रमुख अधिकारीको साहस, धैर्यता र संयमले त्यहाँ कुनै अप्रिय घटना घटेन । तर, मेरो मनमा सधैँ अहिले पनि लागि रहन्छ- यदि अधिकारीको स्थानमा अरु कुनै व्यक्ति सरकार प्रमुख थियो भने प्रहरीलाई गोली हान्ने आदेश पक्कै पनि दिने थिए । र, केही नेपालीले त्यसै घटनास्थलमा जीवन गुमाउनुपर्थ्यो । सम्भावित त्यस्तो डरलाग्दो मुठभेडको साक्षी हुनु नपरेकोमा मेरो मन दंग भएको थियो ।

कुरो २०५२ साल साउनको अन्तिम हप्ताको हो । वर्षाका कारण देशभरि बाढीपहिरोले दु:ख दिएको थियो । सरकार प्रमुख अधिकारीको नेतृत्वमा तत्कालीन गृहमन्त्री खड्गप्रसाद शर्मा ओली, एमालेका तत्कालीन उपमहासचिव वामदेव गौतमलगायतको टोली सुदूर पश्चिमको भ्रमणमा गएको थियो ।

नेपाली सेनाका विमानचालक मदन केसीले सेनाको पुमा हेलिकोप्टर उडाएका थिए । अचानक हेलिकोप्टर दुर्घटना भयो । धन्न अनुभवी, साहसी, कुशल विमानचालक केसीले खाली ठाउँमा लगेर ल्याण्ड गरे । सहयात्रीहरूलाई सामान्य चोट लाग्यो । तर, सरकार प्रमुख ७४ वर्षीय अधिकारीको दाहिने काँध भाँचियो । उनलाई त्रिविवि चिकित्सा शिक्षण अस्पतालमा भर्ना गरियो ।

रेडियो नेपालको रिपोर्टरको नाताले म सरकार प्रमुखको स्वास्थ्य अवस्थाका बारेमा कुराकानी गर्न अस्पताल पुगेको थिएँ । संक्षिप्त अन्तर्वार्ताका क्रममा अधिकारीले आफ्नो स्वास्थ्यप्रति चासो राख्ने र शुभकामना दिने सबै जनालाई हार्दिक धन्यवाद दिनुभएको थियो । कुराकानी सकेर हिँड्नै लागेको बेला फेरि बोलाउनुभयो । र, भन्नुभयो, ‘राजा वीरेन्द्रले पनि मलाई फोन गरेर स्वास्थ्यलाभको कामना गरेको कुरा समाचारमा हाल्नु है !’

त्यसैअनुसार मैले सरकार प्रमुखको समाचार र आवाज रेडियो नेपालमा प्रसारण गरेको थिएँ । त्यो दुर्घटनापछि नेता अधिकारी कहिल्यै पनि पहिलेजस्तो गरी तंग्रिन सक्नु भएन । २०५६ सालको आमनिर्वाचनमा वैशाखको चर्को गर्मीको बेला काठमाडौँको गोठाटारमा एउटा सानो सभालाई सम्बोधन गर्दा अचानक बेहोस हुनुभयो । अन्तत: १३ वैशाख २०५६ मा नेता अधिकारी दिवंगत हुनुभयो ।

अहिले सम्झँदा उदेक लाग्छ । सत्ता र शक्ति कति निष्ठुर र क्रूर हुन्छ । 'सादा जीवन उच्च विचार'का धनी नेता अधिकारी जनताको लोकप्रिय मत पाएर जित्दाजित्दै पनि उनलाई खासै अधिकार र कामको क्षेत्र नदिई केवल आलङ्कारिक प्रधानमन्त्री मात्र बनाइएको थियो । किन ? यो खोजको विषय हो ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, फागुन १, २०७७ ०८:०९