'बिमला दिदी'काे तरक्की, चिया बेचेरै काठमाडाैंमा घरघडेरी

A+ A A-

जस्तापाताले बारेर बनाएको टहरो । वरिपरि चिया पिउनेको भीड । पुरानो बानेश्वरको साँघुरो गल्लीलाई छिचोल्दै जाँदा पुगिन्छ 'बिमला दिदीको चियाघर' ।

चियाका एक पारखी भन्दै थिए, ‘दिदीले मीठो चिया बनाउनुहुन्छ, यहाँ चिया नपिए त चित्तै बुझ्दैन ।’

हामी पुग्दा चियाघरकी सञ्चालिका बिमला पराजुली चिया पकाउनमै व्यस्त थिइन् । एकपछि अर्को मान्छे चिया पिउन आइरहन्छन् । उनलाई फुर्सद नै हुँदैन ।

चिया पकाउँदै गरेकी दिदीलाई सोध्यौँ, ‘दिनमा कति कप चिया बेच्नुहुन्छ ?’

‘दिनमा तीन सय कप चिया बेच्छु', उनले भनिन् ।

'अनि यसरी चिया बेच्दा मासिक कति कमाइ हुन्छ त ?'

उनले जवाफ दिइन्, 'महिनाको ६० हजारजति जाेगाउँछु ।' यति मात्र हाेइन, चिया बेचेरै उनले काठमाडाैंमा घरघडेरी जाेडिसकेकाे बताइन् ।

उनले बनाउने चिया जति गुलियाे छ, उति नै अमिलाे रहेछ उनकाे अहिलेकाे तरक्कीसम्मकाे यात्रा ।

भोजपुरमा जन्मिएकी बिमला १९ वर्षको उमेरमा विवाह गरेर काठमाडौं आइन् । श्रीमान्‌को जागिर त थियो तर त्यसले घरपरिवार चलाउन नपुग्ने भयो । कोठा भाडा तिर्न, खान र छोरालाई पढाउन नै उनलाई धौधौ भयो ।

अब के गर्ने ?

उनले आफैं केही गर्ने योजना बनाइन् । छिमेकी महिलाले उनलाई चिया पसल खोल्न सुझाइन् । ती दिदीको सुझाव उनलाई ठीकै लाग्यो ।

अनि नयाँ बानेश्वरको संसद् भवनअगाडि उनले फुटपाथमा पाँच सय रुपैयाँ लगानी गरेर चिया बेच्न सुरु गरिन् ।

‘पाँच सयबाट चिया बेच्न सुरु गरेकी हुँ । १२ वटा कप । एउटा स्टोभ । २ लिटर दूध । ३० रुपैयाँको चियापत्ती किनेर पाँच रुपैयाँ कपमा चिया बेच्न थालेकी हुँ’, बिमला भन्छिन्, ‘चिया बेचेर राम्रै भयो ।’

फुटपाथको चिया पसल राम्रै चल्दै थियो । दुई/चार सय दैनिक बचत गर्न थालेकी थिइन् । अब त खुसीका दिन आउने भए भनेर उनी मख्ख परेकी थिइन् ।

तर, एकाएक छोरा बिरामी परे । उनको खुसी धेरै दिन टिक्न सकेन । पसल छोडेर उनी छोराको उपचारमा लागिन् ।

‘छोराभन्दा ठूलो काम र पैसा भएन । ज्यान रहे त काम । छोराको उपचारमा लाग्नुपर्‍यो । कमाएको पैसा पनि सकियो । ऋणले थिलिनुपर्‍यो’, उनी भन्छिन् ।

उपचारपछि छोरालाई बिस्तारै निको हुन थाल्यो । उनी फेरि चिया बिच्न फुटपाथमै निस्किइन् । चिया बेचेरै छोरोको उपचार गर्दा लागेको ऋण घटाउँदै गइन् । ऋण तिरिसकेपछि उनले ठेलागाडामा चिया बेच्न थालिन् ।

ठेलागाडामा चिया बेच्दा नगरपालिकाको तारो बन्न पुगिन् । उनी भन्छिन्, ‘ठेलागाडा किनेर चिया बेच्न थालेँ, नगरपालिकाले ठेला उठाएर लैजान्थ्यो । के गर्नु, हामीजस्ता गरिबलाई सडकमा काम गर्न कति गाह्रो थियो ।’

नगरपालिकासँग उनले प्रत्येक दिन सडकमा मुकाबिला गर्नुपर्थ्यो । एक दिन त नगर प्रहरीसँग उनको झगडा नै पर्‍यो । विगत सम्झँदै बिमला भन्छिन्, ‘नगर प्रहरीले ठेलगाडामा आएर लात्तीले हान्यो । मैले त सहनै सकिनँ । प्रहरीसँग झगडा नै पर्‍यो ।’

कति दिन नगर प्रहरीसँग झगडा गर्ने ? चिया नबेचौँ कोठामा चुल्ह्रो बल्दैन । भोकसँग लड्ने कि प्रहरीसँग । उनी बेचैन भइन् ।

यसरी सधैँ चिया बेच्न नसकिने निष्कर्ष निकालेर उनी सटरको खोजी गर्न थालिन् । व्यवस्थित रूपमा नै पसल खोल्ने निचोडमा पुगिन् ।

बिमला भन्छिन्, ‘नगरपालिकासँग लड्नुभन्दा व्यवस्थित रूपमा नै पसल खोल्ने भनेर सुरु गरेकी हुँ । अहिले न त प्रहरीसँग लड्नुपरेको छ । न कसैको भनाइ नै खानुपरेको छ ।’

त्यसपछि उनको पसलमा चिया पिउनेको भीड नै लाग्न थाल्यो । हिजोआज उनलाई चिया पकाएर बेच्न भ्याइ नभ्याइ छ ।

‘दिनमा कम्तीमा पाँच हजारको चिया बिक्री हुन्छ’, खुसी हुँदै बिमला भन्छिन्, ‘बिहान र दिउँसोभन्दा साँझपख चाहिँ चिया पिउन आउने धेरै हुन्छन् । ग्राहककाे भीड लाग्छ । ग्राहकले मलाई प्रोत्साहन पनि गर्नुहुन्छ ।’

‘चिया बेचेरै कति कमाउनुभयो त ?’

‘चिया बेचेर काठमाडौंमा तीन ठाउँमा जग्गा किनेको छु । एउटा घर बनाएको छु’, उनले सगाैरव सुनाइन् ।

बिमला दिदीले चिया बेचेरै घरजग्गा जोडेको भन्दा जोकोही पनि आश्चर्यमा पर्छन् । उनी भन्छिन्, ‘काम ठूलोसानो हुँदैन । मान्छेले धैर्य गर्नुपर्छ । प्रतीक्षाको फल मीठो हुन्छ नि !’

महिनाको २० हजार कमाउनका लागि नेपाली युवा खाडी मुलुक पुग्छन् । देशमा अवसर नै देख्दैनन् । नेपालमा केही छैन । यहाँ काम नै छैन । पैसा कमाउन सम्भव नै छैन भनेर लाखौँ रुपैयाँ खर्च गरेर विदेश जाने युवालाई बिमला दिदी भन्छिन्, ‘जाँगर हुनेलाई नेपालमै सम्भव छ ।’

तस्वीरहरूः सुशील श्रेष्ठ

प्रकाशित मिति: बुधबार, माघ १४, २०७७ ११:५३