कोरोनाभन्दा बलात्कारीको डर !

A+ A A-

‘तिम्रो बरु छोरा छ, त्यसैले ढुक्क छौ । आफ्नो त बल्लबल्ल भएको बच्चा पनि छोरी हो, खुसीभन्दा बढी डर पो लागेको छ । जमाना यस्तो छ, हुर्काउने पो कसरी हो । जेनतेन हुर्काउन त सकिएला तर छोरीलाई सुरक्षित पो कसरी राख्ने हो । उफ ! यो तनावले छोरीको अनुहार हेर्दा पनि रुन मन लाग्छ ।’

पहिलो सन्तान छोरी जन्मिएकोमा मैले दिएको बधाईसँगै उनले यसरी आफ्नो डर साटिन् ।

मेरो मनमा भने बाटो हिँड्दा खुट्टामा काँडा बिजेझैँ उनको डर चस्स बिझ्यो । त्यतिबेलासम्म मैले उनको भनाइको अर्थ बुझिसकेकी थिएँ ।

प्रसव पीडालाई जितेर आफ्नो नितम्बलाई निचोर्दै बिगौते दूध खुवाउँदै गरेकी एक आमाको डरले हाम्रो समाजमा छोरीमाथि भइरहेका विभिन्न घटनाको असर छर्लङ्ग पार्‍याे ।

हिजोआज रेडियो, टीभी, पत्रपत्रिका, अनलाइनको प्रमुख समाचार बनिरहेको छ, ‘बलात्कार’ ! यी समाचारले कैयौँ आमाहरूलाई चिन्तित र दु:खी बनाइरहेको छ ।

एकातिर कोभिड–१९ को डर र त्रास । विश्व नै आतंकित छ । मान्छे मरिरहेका छन् । बिरामीले अस्पतालमा बेड पाइरहेका छैनन् । भोकले मान्छे मरिरहेका छन् । कोरोनाविरुद्ध लड्नुपर्ने समयमा छोरीहरू बलात्कारीबाट कसरी जोगिने भन्नेमा छन् ।

उनले प्रश्न गरिन्, तिम्ले याद गर्‍याै, सम्झना विकको फोटो ?’

'अहँ छैन, किन र प्रमिला ?,' मैलै प्रतिप्रश्न गरेँ ।

‘सम्झना विक र निर्मला पन्तको जोडिएकाे फोटो सामाजिक सञ्जालमा भाइरल भइरहेको छ नि ! कति इनोसेन्ट देखिन्छ उनीहरुको अनुहार । के गर्नु पापीले निमोठिहाले,’ उनी बहकिँदै थिइन् ।

म केही बोलिनँ या भनौँ, अस्पतालको बेडमा हुँदा यसरी डराएर बसेकी उनलाई अरु बलात्कारको घटना सुनाएर वा त्यसबारेमा धेरै गफ गरेर झन् डर पैदा गराउन चाहिनँ ।

‘कस्तो दिन आयो । जहाँ जहिले पनि छोरी असुरक्षित । गर्भमै असुरक्षित । जन्मिएपछि झनै असुरक्षित । के छोरी हुनु अभिशाप नै हो त ?’ उनले भनिन् ।

साथीको कुराले मेरो धड्कन नै रोकिएझैँ भयो ।

'१२ वर्षीया सम्झनाको बलात्कार । भोलि मेरी छोरी पनि त ठूली हुन्छे । सम्झनाको झैँ हालत भयो भने ....!,' अस्पतालको बेडमा रहेकी मेरी साथीको मनमा डरले डेरा जमाएको छ ।

एक जमाना थियो, जहाँ छोरीको चाहना पटक्कै हुँदैनथ्यो । बुबालाई वंश धान्न र बुढेसकालको सहाराका लागि छोरा चाहिने अनि आमालाई छोरी पाए श्रीमान्‌ले सौता हाल्ने, परिवार र समाजबाट हेला हुने डरले छोराकै चाहना राख्ने ।

तर, अहिलेका बुबाआमा रहरै गरेर छोरी जन्माए पनि ढुक्क हुनै सक्दैनन् । किनकि सम्झनाको बलात्कारपछि हत्याको घटना सुन्दा नै आङ जिरिङ्ग हुन्छ ।

यति मात्रै कहा हो र ? सार्वजनिक बसभित्र किशोरीमाथि सामूहिक बलात्कार, ससुरा र देवरबाटै बलात्कार, आफ्नै बाबुबाट बलात्कारलगायतका घटना दिनदिनै सुन्ने गरिएको छ ।

यस्ता घटनाले छोरी हुने बुबाआमाहरूको मनभित्र डरको जालो झाङ्गिनलाई टेको लगाइरहेको छ । के अब हरेक बुबाआमा यही डरमा बाँच्नुपर्ने हो त ?

दिन प्रतिदिन छोरीहरू बलात्कृत हुन्छन् । बलात्कारपछि मारिन्छन् । तर अपराधी खुलेआम छाती फुलाएर हिँडिरहेको हुन्छ । उल्टै पीडित छोरीले मुख छोपेर हिँड्नुपर्छ ।

शहरका गल्लीदेखि गाउँका पाखापखेरामा यौनका भोका ब्वाँसोहरूबाट हरपल अकल्पनीय प्रहारको शिकार बन्न बाध्य छन् छोरीहरू । आखिर कहिलेसम्म ब्वाँसोहरूबाट शिकार हुने ? कति जना निर्मला र सम्झनाहरू मरिरहने ?

एउटी निर्मलाको आत्माले शान्ति नपाएर छटपटाएको यो अवस्थामा अझै कति निर्मलाको आत्मा शान्तिका लागि, न्यायका लागि छटपटाउने ? आफ्नो सन्तान गुमाउनुकाे पीडाभन्दा सजाय पाउनुपर्ने मान्छे खुलेआम हिँडेको देख्दा कसरी चित्त बुझाउने परिवारले ? अनि छोरी पाएकोमा गर्व गर्दै आमाबाबुले सुरक्षित महसुस गर्ने दिन कहिले आउने ?

स्याबासी दिने बहानामा गाला, ढाड मुर्सार्ने शिक्षक, दुःख शेयर गर्दा सहयोग गरेझैँ गरी संवेदनशील अंगमा हात चलमलाउन पछि नपर्ने साथी, गल्ती गर्‍याे भन्दै सजाय दिने बहानामा आफ्नै छोरीको नितम्ब चिमाेट्ने पिता यस्तै-यस्तै क्रियाकलापबाट सुरु हुने महिला हिंसा बलात्कार र जघन्य हत्यासम्मका घटनामा परिणत हुन पुगेका छन् । तैपनि पीडितले न्याय पाउनु त कता हो कता, जिउँदो भए, समाजको दुर्व्यवहार सहेर बाँच्नुपर्छ, मुख छोपेर हिँड्नुपर्छ ।

यसरी दिनहुँ बालात्कारको घटना सुन्नु, हेर्नु, अनि कठैबरा भनेर बस्नुभन्दा बलात्कारीलाई फासी चढाइयो रे भन्ने सुन्न पाउने दिन कहिले आउँछ सरकार ? यस्तो दिन आए, बलात्कारीलाई त फाँसी हुन्छ । उफ ! मेरो पनि छोरा छ भनेर भन्न पाउँथेँ ।

सरकार ! बलात्कारीलाई फाँसी दिन किन डराउँछौँ ?

‘तिम्रो त छोरा छ’ भन्ने मेरो साथीलाई अब मैले के जवाफ दिने ?

प्रकाशित मिति: बुधबार, असोज २१, २०७७ ०२:४५