नयाँ बसपार्ककाे पुलमा २ घण्टा

A+ A A-

काठमाडौंको नयाँ बसपार्क । झमक्क साँझ । मानिसहरूको दौडादौड । चक्रपथको वारिपारि टेकेर उभिएको पुलले लामो समयपछि भारी महसुस गरेकाे हुँदो हो ।

झण्डै चार महिना लामो लकडाउन र त्यसपछिको निषेधाज्ञाका कारण छ महिनाजति त्याे पुल करिब सुनसानजस्तै थियो । तर, निषेधाज्ञा खुकुलो बनाइएसँगै पुलमा देखिएको नीरवता अन्त्य भएको छ । पुरानै शैलीमा ‘सामान’को मोलमोलाइ हुन थालेकाे छ । पुलको दुई किनारामा बसेका फुटपाथका व्यापारी र ग्राहकबीच उसैगरी बार्गेनिङ चलिरहेको छ । होहल्ला उस्तै छ । मानौँ, अब कुनै महामारीको जोखिम छैन ।

साँझ ६ बजेको हुँदो हो । फुटपाथका व्यापारीबाट बचेको पुलको कुना युवायुवतीहरूको लस्करले ओगटेको थियो । पुल हुँदै हिँड्ने तरुनीहरूतिर आँखा मार्दै जिब्रो पड्काउँदै गरेका तन्नेरीहरू कुनै केटीले आफूतिर हेरेर केही सोध्ली कि भन्ने अपेक्षामा देखिन्थे ।

पुलमुनि सवारीसाधनको आवाजमा ताल मिलाउँदै सहचालकहरू कराइरहेका थिए, ‘ए, बालाजु, स्वयम्भू, कलङ्की, चाबेल, गौशाला...!’

पुलमाथि व्यापारीहरू चिच्याउँदै थिए ‘पान सेको दुइटा’, ‘ए हजुर एक पटक हेरर त जानुस्’ ।

लामो समयपछि देख्न पाएको यो क्राउड पुलमाथि बसेर म एकतमासले नियालिरहेकी थिएँ । मानौँ, म यी सबै कुरा पहिलो पटक देखिरहेकी छु ।

पुलमुनिको होहल्ला पनि कम थिएन । ‘हरेक माल २०’ भनिरहेको रेकर्डेड लाउड भ्वाइसले मेरो सुर भङ्ग गरिदियो । र, पुलबाट तल ओर्लिएँ, बाटोकै छेउमा ।

यो पुलका बारेमा मैले धेरै कुरा सुनेकी छु । ‘धत् यो त बदनाम पुल पो हो !’ कसैले भनेको थियो ।

तर, मलाई यसको वास्तविकता जान्न मन लागेको थियो । यो पुल र यससँग जोडिएकी एक पात्रलाई कुरिरहेकी थिएँ म । त्यसैले त झमक्कै हुँदासम्म म यहाँ उभिएकी । शिलापत्रमा प्रकाशित हुने स्तम्भ ‘भुइँमान्छे’की पात्रले केही ढिला गरी, शायद मलाई केही थाहा दिन खोजेकी थिइन ।

यस्तै सोचिरहेका बेला कानमा कसैको आवाज आएर ठोक्कियो, ‘माल बुलेट छ त, ओ कान्छी जाने हो ?’

मोटरसाइकलमा आएका एक युवकले मलाई नै सोधेका रहेछन् । चिन्नु न जान्नु घँचेटी माग्नु । यति सोधेर शायद उनले मेरो जवाफको प्रतीक्षा गरिरहेका थिए । म रिसले चुरचुर भएँ । जवाफ नफर्काए पनि मेरो अनुहारमा झल्किएको क्रोध बुझेर ती व्यक्तिले सुइँकुच्चा ठोक्न कति पनि ढिला गरेनन् ।

म कसैको प्रतीक्षामा छु, तिनै युवती, जसले हरेक साँझ यस्तै आवाज सुन्नुपर्छ र सम्झौता पनि गर्नुपर्छ ।

आकाशे पुलमाथिबाट दुई जना युवती मतिर आउँदै थिए । चट्ट मिलेको शरीर, फिटिङ ड्रेसअप, अग्लो हिलमा थिए उनीहरू । नाक र मुखको भागचाहिँ मास्कले छेकेको थियो । जेहोस्, उनीहरू फुल मेकअपमा थिए भन्ने कुरा आँखाको गाजल र परेलाको आइल्यासले प्रस्ट पार्थ्यो ।

उनीहरू मतिरै आइरहेको देखेर म अलि सतर्क भएँ । अघिको एउटा उदेकलाग्दो प्रश्नले मभित्रको क्रोध मत्थर भइसकेको थिएन । तैपनि उनीहरू मतिर लम्केको देखेर आफूलाई सामान्य बनाउने प्रयास गरेँ ।

‘ओइ केटी, कति भन्यो पैसा ? त्यस्तो ह्यान्डसम बुलेटवाला केटो पाउँदा नि के ट्वाल्ल परेर बसेकी, जानु पर्दैन ?’

लौ ! मेरा लागि झनै अप्रत्याशित र रिसउठ्दो प्रश्न आयो ।

त्यो केटाले अघि सिर्फ जिस्काएको जस्तो लागेको थियो मलाई । तर, यी केटीहरूको प्रश्नपछि म झसङ्ग भएँ । तब त पुल बदनाम छ भनिएको रहेछ !

यस पटक मभित्र रिस कम र जिज्ञासा बढी जाग्यो । मैले सरल जवाफ दिएँ, ‘दिदी त्यो मान्छेले ‘माल’ भन्ने शब्द प्रयोग गरी जिस्कायो तर त्यस्ताको मुख के लाग्नु भनेर चुपचाप बसेकी !’

‘ओइ केटी वर्ता नबोल्, मान्छे न पाको बेला, तेरो भाषण सुन्नु छैन । तँ जान्नस् भने हामी जान्छौँ, कसैले सोधे भने हामीलाई देखाएस्, बुझिस् !,’ अर्की युवतीले थर्काइन् ।

कस्तो अचम्म ! उनीहरूले सोचेछन्, ‘म उनीहरूको धन्दामा बाधक बनेकी छु ।’

मेरो पूरा कुरा नसुनी प्वाक्क बीचमै रोकेर थर्काएको सुन्दा निकै रिस उठ्यो । तर, सम्हालिएँ । र, उनीहरूलाई पछ्याउन थालेँ ।

आकाशेपुलबाट उनीहरू माछापोखरीतिर लागे । जाँदै गर्दा बीचबाटोमै उनीहरूलाई दुई जना केटाले रोके । झट्ट हेर्दा २५ देखि ३० वर्षका जस्तो देखिने दुई युवकसँग ती युवतीहरू छिल्लिएर कुरा गर्न थाले ।

म अझै नजिक गएर उनीहरूबीचको संवाद सुन्न थालेँ । त्यहाँ मोलमोलाइ चलिरहेको रहेछ !

केही बेरपछि युवतीहरू बरबराउँदै आकाशे पुलतिरै फर्किए, ‘खल्तीमा रोगडा छैन, माल चाहिने !’

उनीहरूले मलाई देखेर रिस पोखे, ‘बुलेटवाला पाउँदा गइनस्, अब ऊ तिनेरुसँग जान पछि लागेकी ?’

उनीहरू आकाशेपुलकै आडमा रहेको चिया पसलमा गएर उभिए । म पनि त्यतै लागेँ । चिया बेच्ने आमैले मुडामा बस्न आग्रह गरिन् । हामी बस्यौँ ।

यस बेलासम्म उनीहरूले मलाई आफ्नै परिस्थिति र बाध्यतासँग लगभग उनिसकेका थिए । उनीहरू ढुक्क भए, ‘यो पनि हामीजस्तै ‘सामान’ हो ।’

त्यसैले उनीहरू अब मसँग अलिक नरम भएर बोल्न थाले । आमैले तीन कप चिया अगाडि राखिदिइन् ।

चिया हातमा लिँदै मैले ती युवतीमाझ आफ्नो परिचय खुलाएँ, कार्यालयको आईडी कार्ड देखाएँ । यो उनीहरूका लागि अप्रत्याशित थियो । उनीहरू अवाक् भए ।

‘प्लिज बहिनी हाम्रो फोटोचाहिँ नखिच्नू ल ! हाम्रो रोजीरोटी यही धन्दा (यौन व्यवसाय) गरेरै चलेको छ, हामीलाई जिउनु छ, भाइरल हुनु छैन,’ तत्क्षण युवतीको मलिन स्वर सुनियो ।

कसिलो शरीरमा सुकिलो कपडा, उज्यालाे देखिने अनुहारमा बाेल्ड मेकअपले बाहिर सुन्दर र खुसी लाग्ने उनीहरूकाे भित्री वेदना भयानक छ ।

आफूभित्रको त्यही क्लेशले उनीहरूलाई यो बदनाम पुलसम्म ल्याइपुर्‍याउँछ ।

उनीहरू त्याे भित्री वेदना सुनाउन राजी भए ।

ताताे चियाले वाफ फालिरहेकाे थियाे । शायद ती युवतीभित्र पनि यस्तै उदजन वाफ मडारिइरहेकाे छ उकुसमुकु भएर ।

आफ्ना अस्पट सुनाउने क्रममा उनीहरू घरीघरी एकले अर्कालाई 'ओभरटेक' गर्थे । चियाका प्यालाले जिब्राे गुलियाे भए पनि बाध्यता र निरिहताले भरिएका ती दिदीहरूकाे कथाले आँत तीताे भयाे ।

पुल उस्तै अटल थियाे । फुटपाथ व्यापारीका बच्चा च्याँच्याँ र चुँचुँ राेइरहेका आवाज आइरहेकाे थियाे । शायद अब ती व्यापारी पनि ग्राहक बाेलाउन छाडेर बच्चा फकाउनतिर लागे हाेलान् । सडकमा सवारी पतलिँदै गएकाे आभास हुन्थ्याे । 'ल नानी हाे, छिटाे गर अब पसल बन्द गर्नुपर्छ, नत्र अहिले पुलिस आएर ठेला पल्टाइदिन्छ', चियावाली आमैले सूचित गरिन् । मैले सहमति सूचित मुन्टाे हल्लाएँ ।

घडीले ८ बजाइसकेकाे थियाे । धत्, म पनि ! आज ती दिदीहरूकाे बिजनेस चाैपट गरिदिएँ । हाेइन, हाेइन, यसका लागि उनीहरूसँग अझै समय छ । अँ बरु मैले यसअघि थाहा नपाएका धेरै कुरा थाहा पाएँ । एउटी महिला कसरी कालो संसारमा छिर्छिन्, कति कहालीलाग्दा पल झेल्छिन् । फाेनले घण्टी हान्याे, भुइँमान्छेका लागि बाेलाइएकी अर्की युवतीकाे थियाे, जाे यही 'धन्दा'सँग सम्बन्धित छिन् । उनीसँगकाे कुराकानी पढ्न शिलापत्रकाे साप्ताहिक 'काेलम भुइँमान्छे'काे प्रतीक्षा गर्नुहाेला ।

प्रकाशित मिति: मंगलबार, असोज ६, २०७७ १७:५७