प्यारा ओली ब्राण्ड हनुमानहरू !

A+ A A-

आयुको छोरालाई वायुको के डर ! कुरा उखानबाटै सुरू गरौँ । ‘उखाने’ उपनाम जो राखिदिएका छन् ।

म राम होइन । यो रामराज्य पनि होइन । मसँग ‘सीता’ छैनन्, राधिका छिन् । वाण हान्न धनुष र रावण दुवै छैनन् । तर, मसँग हनुमान प्रशस्त छन् ।

भाग्यमा भएपछि के लाग्दो रहेछ र ! कसैले डाह गरेर हुन्छ ?

सबै कुरा सम्झेर ल्याउँदा कम्ता हाँस उठ्दैन । कहिलेकाहीँ गल्ती नै गरेँ कि जस्तो महसुस हुन्छ । तर, बाहिर सुन्छु, ‘ठीक हजुर ठीक !’

अप्ठेरै परेका बेला ‘कि हस्तिनापुरको राज, कि चपरीमुनिको बास’ हुने खालको निर्णय गरिदिन्छु । यसो मुन्टो निकालेर बाहिर हेर्‍यो, हनुमान कीर्तन, ‘चपरीमुनिको बास, चपरीमुनिको बास !’

हुनत जसको तरबार उसैको घरबार !

केही दिनअघि यसो के हुँदो रहेछ भनेर राम नेपालमा जन्मिएका हुन् भनिदिएँ । राम कहाँका थिए, म पनि यसै भन्न सक्दिनँ तर हनुमान नेपालकै थिए भन्ने कुरामा म ढुक्क भएँ ।

विपत्तिका बेलामा निराधार कुरा गर्ने ? भनेर मप्रति आइलाग्नेमाथि मेरा प्यारा हनुमानहरू जाइलागेका देखेँ । केही हनुमान त अयोध्या खोज्न निस्किसकेछन् ! कति बफादार छन् मप्रति, दिल्लगी गरेको समेत भेउ पाउँदैनन् । वास्तवमै म भाग्यमानी हुँ ।

म त देशको प्रधानमन्त्री । यो पदमा आइपुग्न मैले थोरै मात्र ढाँट्नुपरेको छैन, कम्ता सपना बाँड्नुपरेको छैन ।

केसम्म गरिनँ मैले, सिंगापुर र स्विट्जरल्याण्डका जुवाडे गफ सुनाइनँ कि, समुद्रमा नेपालको जहाज कुदाउने सपना बाँडिनँ कि, ५ वर्षमै कायाकल्प गरिदिने वाचा गरिनँ कि !

खै ३ वर्ष सकिइसक्यो । केही नै लछारपाटो लगाउन सकिएन । तर, जब हनुमानलाई सुन्छु, मन ढुक्क हुन्छ ।

‘हिजोकाले चाहिँ के लछारपाटो लगाएका थिए र ? अहिले जति भाको छ, उधुमै राम्रो भाको छ ।’

कति बुझ्झकी हनुमानहरू !

देश त यी हनुमानहरूको पनि हो नि ! उनीहरू नै यति सन्तुष्ट छन् भने म किन टेन्सन लिने ?

विष्णुजीले ललितानिवासमा झेल गरिदिए । गोकुलले सञ्चार मन्त्रालयमा बदमासी गरे ।

महामारीको माझमा ईश्वरदेखि भानुभक्तसम्म ‘नेरु कलेक्सन’मा उत्रिए । म प्रधानमन्त्री भएपछि थुप्रै काण्ड भए, विगतका ‘काण्डे फाइल’ पनि खुले ।

निर्मला हत्याकाण्ड, वाइडबडी काण्ड, न्यारोबडी काण्ड, सुनकाण्ड, बालुवाटार काण्ड, ओम्नीकाण्ड, औषधि खरिदकाण्ड, अपहरण काण्ड । राम राम !

तर, खै के मिलेन, कुनै काण्ड पार लगाउन सकिएन । ‘काम न धाम पेटभरि माम’ भनेजस्तो मात्र भयो बरु विगतका काण्डमाथि अर्को काण्ड हुँदै गयो ।

मैले केही गर्न सकिनँ । त्यसैले त राधिका बेलाबेला भन्छिन्, ‘तपाईं पहिल्यैदेखि यस्तै हो, केही गर्न नसक्ने !’

तर, मलाई ताज्जुब लाग्छ, मेरा प्यारा हनुमानहरूले यी काण्डलाई सामान्य रूपमा लिए । ‘जहाँ ताल उहीँ पानी’ भनेजस्तै त होला नि, मलाई खुसी पार्न हुन सक्छ, हनुमानहरू सबै काण्ड ढाकछोप गर्न ‘अरिङ्गाल’ बनेर थुप्रिए ।

कहिलेकाहीँ भित्रभित्रै हाँस्छु, गाई मारी गधा पोस्ने भनेको यही होला ।

म मिर्गौलापीडित हुँ । धेरैलाई यति मात्र थाहा छ । तर, मलाई अर्को पनि रोग छ, ह्युब्रिस सिन्ड्रोम । मनोवैज्ञानिकहरू यसलाई एक खालको व्यक्तिगत दोष भन्दा रहेछन् ।

सत्तामा रहेका बेला ‘आफूतिर व्यापक जनसमर्थन छ, मैले जे गरे पनि कसैले रोक्न सक्दैन’ भन्ने घमण्ड पैदा हुनु ह्युब्रिस सिन्ड्रोम हो रे ! मलाई यस्तै हुन्छ ।

धेरै व्याख्या गर्न थाल्दा 'हाम्रो प्रधानमन्त्री मनोवैज्ञानिक पनि भएछ' भन्लान् ।

मैले भनेको होइन, मनोवैज्ञानिकद्वय डेभिड ओवेन र जोनाथन डेभिड्सनले सन् २००९ मा तयार गरेको रिसर्च पेपरमा भनिएको रहेछ, ‘ह्युब्रिस सिन्ड्रोमका बिरामी तानाशाही प्रवृत्तिका हुन्छन् । बेतुकका निर्णय हतारहतार गर्छन् । आलोचना र असन्तुष्टिका स्वर सुन्नै हुँदैन, दबाउनतिर लाग्छन् ।'

यो पनि..

क्याबात सरकार ! निर्मला पन्तको बलात्कारी हत्यारा पत्ता लाग्यो

सबै लक्षण मेरा कार्यशैलीसँग मिल्छन् । गत वैशाखमा मात्र मैले २ अध्यादेश हतारहतार ल्याएँ । तर, पछि फिर्ता गर्न बाध्य भएँ । यस्तो निर्णय त कति गरियो, गरियो ।

बयलगाडामा चढेर अमेरिका पुगिँदैन भन्ने मान्यता जो राख्छु । यो समस्याले आगामी दिनमा असर गर्ला कि भन्ने चिन्ताले सताउँछ ।

तर, मेरा हनुमानहरू भन्छन्, ‘यो तपाईंको अहङ्कार होइन, आत्मविश्वास हो ।’ उनीहरूलाई के थाहा, ‘बारी न बिरुवा नौ मुरी तोरी ।’

फेरि सर्वोच्चदेखि अख्तियारसम्मका संवैधानिक निकायमा आफ्नै मान्छे हुलेको छु । त्यहाँ पनि मेरा हनुमान छन् । जता जे निर्णय गरे पनि मलाई केको चिन्ता !

त्यसैले त विपक्षीहरू मेरो रिस गर्छन् । ‘मिलीभगत गरी सबैले खाए, सिध्याए’ भन्छन् । उनीहरूलाई के थाहा, जसले बोक्छ भारी, खान्छ मेख मारी ।

फेरि उनीहरू सत्तामा हुँदा छाडेका थिए र ?

म कम्युनिस्ट हुँ, नाम मात्रको । मार्क्स, एङ्गेल्सका कुनै सिद्धान्त मेरा व्यवहारमा मेल खाँदैनन् । तर, मेरा प्यारा हनुमानहरू सोधीखोजी गर्दैनन् बरु मेरा व्यवहारलाई कम्युनिज्मको अभ्यास मानेर बसिदिन्छन् । उनीहरूले कम्युनिज्म नबुझेर पनि हुन सक्छ, नत्र कम्युनिस्ट पार्टी छोडेर उहिल्यै हिँडिसक्थे । सायद उनीहरूलाई सिद्धान्तसँग मतलब छैन । मलगायतलाई यसैमा फाइदा छ ।

देशमा चरम भ्रष्टाचार छ, यो कुरा मलाई राम्रोसँग थाहा छ । तर, के गर्नु, भ्रष्टाचार गर्ने कि त आफ्नै पार्टीका नेता हुन्छन्, कि त पार्टी सङ्गठनसँग जोडिएका कर्मचारी ।

हरेक मञ्चमा गएर बोल्छु, ‘भ्रष्टाचार गर्दिनँ, गर्नेलाई छोड्दिनँ ।’ छेउमै रहेका विष्णु, गोकुलहरू ताली बजाउँछन् ।

साँझमा ओम्नीवालाहरूको किचनले डिनरका लागि पर्खिइरहेको हुन्छ । मनको बह, कसैलाई नकह’ भन्छन् । यहाँभन्दा धेरै के भनौँ ।

तर, मेरा प्यारा हनुमानहरूले इतिहासकै मितव्ययी र जवाफदेही सरकार भनेर प्रचार गरिरहेकाे पाउँछु । वास्तवमै म भाग्यमानी हुँ ।

हुन त ‘लाटो देशमा गाँडो तन्नेरी’ भएर पो यस्तो भएको हो कि ! जे होस्, म भाग्यमानी नै हुँ ।

बालुवाटारमा वंशको भोज गर्छु, हनुमानहरू चुप लागिदिन्छन् । जनता दुःखमा परेका बेला बालुवाटारमा बाँसुरी बजाएर रमाइलो गर्छु तर हनुमानहरूले भनिदिन्छन्, ‘हेर, हाम्रा प्रधानमन्त्री कति बुझ्झकी छन्, दुःखमा परेका जनतालाई बाँसुरी बजाएर प्रफुल्लित पार्न खोजिरहेका छन् ।'

कोरोना कहरमा परेका जनतालाई यसो सान्त्वना दिनुपर्‍यो भनेर बेसारपानी खानुपर्छ मात्र के भनेको थिएँ, विरोधीहरूले ट्रोल नै बनाएछन् ।

जवाफ दिउँला भन्ने थियो, बाहिर हेर्छु, मैले तयार गरेका जवाफ फिक्का हुने गरी हनुमानहरूले रिसर्च गरिसकेछन्, ‘बेसार बन्न सक्छ कोरोनाको औषधि, यस कारण छ रोगप्रतिरोधी ।’

मलाई पढेको छैन भनेर गिल्ला गरेको पनि सुन्छु । धेरै त डाहले पनि होला ! तर, उत्तर मैले दिनुपरेको छैन, प्यारा हनुमानहरूसँग रेडिमेड उत्तर छ, ‘बुद्धले पढ्न त के स्कुलसमेत देखेका थिएनन् तर बुद्धमाथि पीएचडी गर्नेहरू कति छन् ?’

वास्तवमा मैले देश चलाउनुपरेको छैन । चलाएको भन्नलाई केही भएको हुनुपर्‍यो नि ! काम न धाम, पेटभरि माम परेकै छ ।

तर, मेरा हनुमानहरूका लागि यो नै ‘समृद्ध लङ्का’ हो र म नै ‘सम्राट राम’ हुँ । वास्तवमा म राम नभए पनि हनुमान पाएको छु, म भाग्यमानी नै हुँ ।

राजनीतिमा अरू कुरा होस्, नहोस्, त्यसले खासै ठूलो फरक पार्दैन तर केही हनुमानचाहिँ पाल्नुपर्दोरहेछ । नत्र असफल भइन्छ । अहिले मलाई ढुक्क छ ।

हनुमानै हनुमानले घेरिएको बालुवाटारमा बसेको छु । बाहिर मेरो विरोध पनि हुँदो रहेछ । तर, मेरा प्यारा हनुमानले विरोधका खबर बालुवाटारको गेटबाट भित्र छिर्न दिए पो !

मलाई कार्यकर्ताभन्दा हनुमान नै प्यारो, बलशाली पनि हनुमान नै लाग्यो । सत्ता टिकाइदिएका छन् । सधैँ राम्रो काम गर्न सकिँदैन ।

कार्यकर्ताले ताली बजाउने भनेको राम्रो काम गरेका बेला मात्र रहेछ । नत्र त ‘सरकार बदनाम भो, पार्टी बदनाम भो, सच्चिनुपर्‍यो, राजीनामा दिनुपर्‍यो’ जस्ता गनगन सुनिरहनुपर्छ । हनुमानले त जे गरे पनि अगरबत्ती घुमाएर पूजा नै गरिरहन्छन् ।

पार्टीभित्र पीके, एमकेहरूले रोइलो मच्चाइरहेका छन् । हुन त गोरुलाई नाङ्गो देख्दा मलाई अहिलेसम्म लाज लागेको छैन ।

कहिलेकाहीँ त लाग्छ, पीके र एमकेहरू नै मेरालागि रावण हुन् । तर, वाण हान्न सक्ने तागत मसँग छैन । मैले माथि नै भनेँ नि, न यो लङ्का हो, न म राम नै हुँ । उनीहरू मलाई हटाउन न्वारानदेखिको बल लगाइरहेका छन् ।

नेवारी भाषामा एउटा उखान छ- ‘माकः फुइँ’ अर्थात् बाँदरले फूर्ति लगाउने ! बुझ्नुपर्ने कुरा के भने बाँदरले हाँगा हल्लाउँदा रूख त हल्लिन्छ तर भाँचिदैन ।’

उनीहरूमा दम्भ पैदा भएजस्तो छ, ‘हाम्रो गुट ठूलो छ, शक्तिशाली छौँ ।’ तर मैले बेलाबेला भन्ने गरेको छु, ‘हावा भरिएको बेलुन जस्तो आकार मात्र ठूलो भएर हुँदैन, तौल पनि चाहिन्छ । तौल मतिरै छ ।’

मलाई खुइल्याउन खोज्नेहरूले किन बुझ्दैनन्, हात्ती दुब्लाएर बोरामा अँट्दैन, मुसो मोटाएर हात्ती हुँदैन ।

बार्गेनिङको पनि एउटा हद हुन्छ । मैले स्पष्ट भनिदिएको छु, 'प्रधानमन्त्री र पार्टी अध्यक्षबाहेक अरू विषयमा छलफल गर्न सकिन्छ ।' तर, रातदिन गनगन गरिरहेका छन् ।

मैले कतिलाई, केके बाँडेर सक्नु, कहिलेसम्म ? मैले पहिल्यैदेखि भन्दै आएको तुक्का याद आयो, ‘एउटा झोला किन्दे भनेर कसैले भन्यो भने झोला किनिदिन सकिन्छ । त्यतिले पुगेन, एउटा हात्ती पनि किनिदे भन्ला । त्यो पनि किनिदिन सकिएला । लौ अब त्यो हात्ती यो झोलामा हालिदे भनेर निहुँ खोज्यो भने के गर्ने ?'

मेरा हनुमानहरू भन्छन्, ‘महाराज, अहिले भइरहेको यही हो, टसमस हुन जरुरी छैन ।’

प्यारा हनुमानहरू !

पीके देखेर तिमेरलाई जस्तै मलाई नि दया लाग्छ हौ । अलि दिनअघि केटोलाई जंगली भन्देको ‘फायर’ भएछ ।

राम्रो सम्बन्ध भाको बेला जेएनले ल्याइदेको ‘ग्रीन टी’ बालुवा दरबारमा बोलाएर खुवाउन परो ।

टी हानेर एमकेलाई बुझ्न पीकेलाई पठाको एमकेले हिन्दी र चाइनिज भाषा सिकार पठाएछन् ।

फेरि बोलाएर जेरी खुवाउन पर्‍याे पीके डाम्नालाई ।

हनुमानहरूले सुनाको अहिले मुख गुलियो पारेर बसेका छन् रे ! तर, म नेता मात्र हो र ? आयुर्वेदको डाक्टरदेखि फन्टुस गफाडी पनि हुँ नि ! मुख मिठ्याउन दिन्छु ?

प्यारा हनुमान ! हेर्दै जाओ, पीकेलाई तीते करेला खुवाएर पठाउँछु ।

ग्रीन टीवाला जेएन र एमके सँगै बसेर मुख टर्रो पार्दै गरून् । म बालुवा महलमा केही वर्ष आराम गर्नेछु ।

प्यारा हनुमानहरू ! कस्तो लाग्यो आइडिया ?

प्रकाशित मिति: मंगलबार, साउन २०, २०७७ १७:०७