लकडाउनले अभिनय सिकायाे

A+ A A-

युथ रिपोर्टर शिलापत्रडटकमले सुरु गरेको युवालक्षित स्तम्भ हो । यो स्तम्भमा दूरदराजमा रहेर सामाजिक जागरण र समाज रूपान्तरणमा भूमिका खेलिरहेका युवावर्गका सूचना संकलन सीप, लेखन कला र सिर्जनात्मक क्षमतालाई प्रोत्साहन गरी उनीहरूका अंकुराउँदै गरेका सिर्जनात्मक चेतलाई प्रोत्साहन गर्ने खालका सामग्री प्रकाशन गर्नेछौँ । यो अभियानमा जोडिएर सहकार्य गर्न शिलापत्रडटकम आह्वान गर्दछ । (सं.)

नमस्कार, मेरो नाम सावित्रा फुयाँल हो । म सिन्धुली जिल्लाको भिमान भन्ने ठाउँमा बस्छु । अहिले सबै जना कोरोना भाइरसको डरले घरभित्रै हुनुहुन्छ होला । लकडाउन भएको २ महिना हुन लागिसक्यो । घरमा बस्दाबस्दा सबैलाई दिक्क लागेको हुन सक्छ । अझ कहिले खुल्छ भन्ने पनि थाहा नहुँदा कतिपय बालबालिका आलश्यताको मात्र नभएर डिप्रेसनको समेत शिकार हुने सम्भावना बढ्दै गएको छ ।

तपाईं नै सोच्नुस् त, यदि तपाईंले गर्न चाहेको काम गर्न नपाउँदा, नियमित कार्यहरू गर्न नपाउँदा र घरमा गरिबीको चपेटाले दिनदिनै गाँजिरहेको परिवारको जोकाेही सदस्य डिप्रेसनको शिकार हुन सक्छन् ।

त्यसो त मोबाइल हरदम चलाइरहँदा र बाहिर साथीभाइसँग हिँडडुल गर्न नपाउँदा पनि ती कलिला मस्तिष्कमा नकारात्मक असर परिरहेकाे हुन्छ । लकडाउनकाे अर्काे नकारात्मक असर भनेकाे आत्महत्या हाे । नेपालमा लकडाउनपश्चात् ११ सयभन्दा बढी मानिसले आत्महत्या गरेकाे समाचार आएकाे हामी सबैले पढिसकेका छाैँ । आत्महत्या गर्नेकाे साे संख्यामा बालबालिका समेत रहेकाे पाइएकाे छ । आत्महत्या आफैँमा नराम्राे विषय हाे । अझ त्यसमा बालबालिकाबाट हुने आत्महत्या झन् अत्यन्त दु:खद हाे ।

लकडाउन जस्ताे समयमा आफूलाई त्यस्ता कुराहरूबाट अलग राख्नुपर्छ, जसले आत्महत्या गर्न प्रेरित गराेस् । त्यसैले लकडाउन भनेकाे फुर्सदिलाे समय हाे । यस्ताे फुर्सदिलो समयलाई हामीले ऊर्जाशील बनाउन नसक्दा नै धेरै मानिस मानसिक समस्याबाट पीडित बन्न पुग्दछन् । त्यसैले आज मैले लकडाउनमा फुर्सदिलो समयलाई कसरी सदुपयोग गरिरहेकी छु भनेर अनुभव सुनाउने जमर्को गरेकी छु ।

यस्तो छ मेरो दिन चर्या:

लकडाउनले फुर्सदिलो बनाएपछि अन्य समयको भन्दा ढिलो उठ्छु बिहान । सामान्यतया सबैको अहिले यस्तै अवस्था छ । म पनि कहाँँ छुट्न सक्थेँ र ? तर, उठेपछि भने आमालाई बिहान भान्सामा सघाउने, बाबासँग बसेर गफ गर्ने, हजुरआमालाई नयाँ नयाँ कथा भन्नलाई उक्साउने गर्छु । बिहानबेलुका घरको काममा सहयोग गर्दा शरीर पनि फुर्तिलो हुन्छ । अनि परिवारमा आत्मीयता पनि बढ्ने रहेछ ।

त्यति मात्रले कहाँ दिन बित्छ र ? दिन कटाउन साह्रै गाह्रो हुने रहेछ । त्यसैले आजभोलि विद्यालयका किताबबाट थोरै माथि उठेर आफूभित्रका प्रतिभाहरू नियाल्न थालेकी छु । हामी विद्यार्थीलाई सर्वप्रथम त आफूभित्रको प्रतिभा चिन्न र उजागर गर्न नै गाह्रो हुन्छ ।

यो पनि पढ्नुहोस्

के हो क्वारेन्टाइन ? किन पालना गर्ने नियम ?

विद्यालय जानु आउनु होमवर्क भन्दाभन्दै आफैँलाई बुझ्ने मौका नै पाउँदैनौँ । त्यसैले मैलेचाहिँ लकडाउनलाई आफ्नो प्रतिभा प्रस्फुटन गर्ने समयको रूपमा रुपान्तरण गरेकी छु । यसले गर्दा मनमा अनावश्यक कुरा खेल्न पाउँदैन र आफैँलाई खुसी र फुर्तिली राख्न सकेकी छु ।

लकडाउनले फुराएको मेराे प्रतिभा

मलाई सानैदेखि बालकथा, परिकथाहरू सुन्न साह्रै मन पर्थ्याे । त्यसैको प्रभावले पनि होला, मैले विस्तारै कथा कविताहरू लेख्न थालेँ । तर कथा लेखनले खासै गति भने लिन सकेको थिएन । किनकि हरेक बिहान उठेर विद्यालयको पुस्तक पढ्ने, ९ बजे खाना खाने अनि विद्यालय जाने । ४ बजे फर्किने, एकछिन् आराम गरेर बेलुुकाको खाना खाने अनि विद्यालयको होमर्वक सकेर सुत्यो । यो नियमित रुटिन नै थियो । त्यसैले कथाहरू लेख्न फुर्सदै नपाउने । हेर्दाहेर्दै मैले त कथा लेख्न नै बिर्सिएछु ।

अहिले यो फुर्सदिलो समयलाई भने मैले गजबले उपयोग गरेकी छु, कथाहरू लेखेर । बिर्सिनै लागेको आफ्नो प्रतिभालाई फेरि उजागर गर्न अहिले म हरेक दिन नयाँनयाँ कथा र कविताहरू कोर्ने गरिरहेकी छु । यसरी दिनहुँ लेखिरहँदा आफैँमा आएको सुधार र आफ्नै बदलिएको लेखनशैली देखेर पुलकित हुन थालेकी छु । साँच्चै आफ्नो सिर्जना देखेर कसलाई पो खुसी लाग्दैन र ?

वास्तवमा मेरा कथा र कविताहरूमा सामाजिक भेदभाव, कुसंस्कृति केन्द्रित हुने गर्दछन् । मलाई सामाजिक विषयमा कथा कविता फुराउन साह्रै रमाइलो लाग्छ ।

घरमो अभिनय गरेर सबैलाई हसाउँछु

म घरमा बसेर कथा कविता मात्र लेख्ने गर्दिनँ, सँगसँगै अभिनय गरेर घरका परिवारलाई पनि देखाउने गर्छु । लकडाउनमा परिवारका अन्य सदस्यलाई पनि मनोरञ्जन हुने भयो र आफ्नो प्रतिभा पनि निखारिने भयो । मलाई अभिनय र साहित्य दुवैमा रुचि भएकाले होला फुर्सदिलो समय पाउनासाथ त्यसलाई खेर जान दिन्नँ ।

अहिले मेरो घरतिर लकडाउन निकै कडा रूपमा लगाइएको छ । त्यसैले अहिले सबैको साथी इन्टरनेट भएको छ । तर, मेरा लागि भने मेरा साथी मेरै प्रतिभा र रुचिहरू भएका छन् । अनि त्यसको दर्शक पाठक र मूल्यांकन कर्ता मेरा आमाबाबाहरू हुनुभएको छ । धेरै लामाे समयसम्म माेबाइल र ट्याब्लेटहरूमा इन्टरनेट चलाएर गेम खेल्नु र नराम्रा साइटमा छिरेर आफुलाई गलत बाटाेतिर धकेल्नु राम्राे पनि हाेइन ।

फुर्सदिलो समयमा सबैलाई पट्यारलाग्दा म भने नयाँनयाँ अभिनय गरेर बाबाआमाहरूलाई देखाउने गर्छु । उहाँहरू मेरो अभिनयलाई चाख मानेर हेर्नुहुन्छ र सबै हाँस्नुहुन्छ । यसरी राम्रो गर भनेर पनि मलाई बाटो देखाउनुहुन्छ । यसरी मेरो अभिनयले उहाँहरूलाई हसाउँछ पनि, अनि मलाई खुसी दिन्छ पनि ।

यीबाहेक इन्टरनेटमा अन्य साथीहरूले हालेका राम्रा राम्रा कथा र कविताहरू पढ्ने र अरुलाई सुनाउने पनि गर्छु । त्यति मात्र होइन, अरु साथीहरू पनि पढून् भनेर सेयर पनि गर्छु । हो यसरी नै यो लकडाउनलाई मैले सिर्जनशील बनाउँदै आएकी छु । यसले गर्दा बढ्दै गएको महामारीको त्रास पनि कम भएको छ ।

लकडाउनले गर्दा घरमा बसेका मजस्ता धेरै साथीलाई आलश्य बढ्दै गएको होला । त्यसैले मैलेजसरी नै आलश्यबाट टाढा रहन दैनिक व्यायाम गर्ने, घरायसी काममा बाबाममीलाई सघाउने, कथा कविता लेख्ने र आफूमा भएको प्रतिभा चिन्ने प्रयास गर्नुपर्छ ।

गर्छु मात्र भनेर नबस्नुस् नि फेरि, मन लागेको कुरा गर्न थालिहाल्नुस् है । दिन पनि सजिलै काटिन्छ र धेरै कुरा आफैँबाट सिकिन्छ पनि । नपात्याए एक पटक प्रयास गरेर हेर्नुस त ?

प्रकाशित मिति: आइतबार, जेठ ३२, २०७७ १५:१६