कोरोनाको नाममा कहिल्यै नबल्ने गरी निभ्योे दियो

A+ A A-

गुल्मीको मदाने गाउँपालिका–६ का ४१ वर्षीय शिक्षकले श्रीमतीसँग भनेका थिए, ‘धेरै बिरामी होइन । सामान्य हो । तिमी जानु पर्दैन । म साथीसँग जान्छु । ठीक भएर फर्किन्छु ।’

शिक्षक न ठीक नै भए । न घर फर्किए ।

अन्तत: गत बिहीबार कोरोना भाइरस (कोभिड १९) का कारण उनकाे मृत्यु भएको सरकारले घोषणा गर्‍यो ।

रुपन्देहीको तिलोत्तमा नगरपालिका–५ स्थित क्रिमसन अस्पतालको शय्यामा उनले अन्तिम सास फेरे । निको भएपछि उनलाई भेट्ने श्रीमती र छोराहरूकाे सपना अधुरै रह्यो ।

उनको मृत्यु भएको ६ दिन बित्यो । घरमा सन्नाटा छ । बत्ती बलेको छैन । कोरोनाका कारण मृत्यु भएको हो भन्नेमा परिवार विश्वस्त छैन ।

‘सामान्य बिरामी भएर मोटरसाइकलमा बसेर जानुभएको थियो,’ मृतक शिक्षककी श्रीमतीले भनिन्, ‘कसरी पत्याऊँ, श्रीमानको मृत्यु कोरोनाको कारणले भएको हो भनेर ?’

उनलाई केही दिन सामान्य ज्वरो आएको थियो । मेडिकलबाट औषधि ल्याएर खाए । ज्वरो रोकिएन । टाइफाइडकाे औषधि खाए । त्यसपछि वान्ता हुन थाल्यो । अनि उनी उपचारका लागि सन्धिखर्क पुगे । त्यहाँ दुईवटा स्लाइन चढाएपछि क्रिमसन अस्पताल रिफर गरियो ।

‘२९ गते राति क्रिमसन अस्पताल आइपुग्दासम्म उहाँ राम्रोसँग बोल्नुभएको थियो,’ श्रीमतीले भनिन्, ‘१/२ दिनमा फर्किन्छु । भाइलाई पठाइदिनू भन्नुभएपछि मैले भाइलाई पठाएँ ।’

क्रिमसन अस्पतालको बेडमा भोलिपल्ट बिहान उनले चिया, बिस्कुट, पानी आफैँ खाएका थिए । घर परिवारमा फोनबाट राम्रैसँग कुरा गरेका थिए । त्यसपछि अस्पतालले उनको उपचार सुरु गर्‍यो । तर, उनको स्वास्थ्य अवस्था कमजोर हुँदै गयो ।

‘हाम्रो सहमतिविना नै अस्पतालले ढाडबाट पानी झिक्यो । भाइ औषधि लिएर आउँदा उहाँ बेहोस हुनुभएको रहेछ । रगत धेरै बगेको थियो । डेढ लिटर रगत बगेको रहेछ,’ ढाडबाट पानी झिक्दा त्यत्रो रगत बग्छ ?,’ उनले प्रश्न गरिन् ।

त्यसपछि परिवारले अस्पतालमा हारगुहार गर्न थाल्यो । २ गतेपछि उनको स्वास्थ्य झन् बिग्रिन थाल्यो । परिवारले हेलिकोप्टरमार्फत काठमाडौं ल्याउने तयारी गरे । तर, अस्पतालले ठीक बनाउने आश्वासन दियाे ।

‘जहाँ लगे पनि यस्तै हो । हामी ठीक बनाउँछौँ, नआत्तिनु भन्नुभयो । रिपोर्ट पनि राम्रो देखाउनुभयो । रिपोर्ट राम्रो आएपछि ठीक हुन्छ भन्ने थियो । तर, ५ गते कोरोना लागेको भनेर भनियो । हामीलाई अस्पतालले झुक्यायो,’ उनी भन्छिन् ।

त्यसपछि अस्पतालले के भएको हो भन्ने राम्रोसँग जानकारीसमेत दिन छोडेको उनीले गुनासो गरिन् ।

‘राम्रोसँग गएको मान्छेलाई बिहीबार मृत घोषणा गर्‍यो । त्यो पनि कोरोनाका कारण रे ! हामीलाई अझै पनि विश्वास छैन कोरोनाका कारण मृत्यु भएकाे हो भन्नेमा,’ उनी भन्छिन्, ‘अस्पतालको लापरबाहीले उहाँको मृत्यु भएको हो ।’

उनले थपिन्, 'सरकार ! याे त सिधै अन्याय भयाे । यस्ताे लापरबाही गर्नेमाथि सख्त कारबाही हाेस् ।'

‘हामी अन्यायमा परेका छौँ,’ उनले भनिन्, ‘हामीमाथि शत्रु लागेका हुन् । न न्याय पायौँ । न मृत शरीर नै पाएका छौँ । कहाँ लगेर गाडेको छ, त्यो पनि थाहा छैन । संस्कारअनुसारको काम गर्न पनि दिइएन । योभन्दा ठूलो अन्याय के हुन्छ ?’

३ छोरासँगै लाखौँ विद्यार्थीको भविष्य सुन्दर बनाउने सपना देख्थे मृतक शिक्षक। शिक्षाको ज्योतिबाट कोही पनि बालबालिका वञ्चित भएको देख्न सक्दैनथे । समाजमा अब्बल शिक्षकका रूपमा परिचित थिए ।

‘आज किरियामा बसेको ६ दिन भयो । न भेट्न कोही आउँछन् । न कोही छन् सम्झाउनेहरू । अनेकन नराम्रा प्रश्नहरू आउँछन् । घाउमाथि घाउ बनाउनेहरू छन् । छोराहरू टुहुरा भए । म एक्लो भएँ । घरमा बत्ति नै निभेको छ, कहिल्यै नबल्ने गरी,’ उनी विक्षिप्त हुन्छिन् ।