महाविपदमा काम नलाग्ने सरकार किन चाहियो ?

A+ A A-

केही समय अघि आदरणीय मुकुन्द अधिकारी दाइले भन्नुभयो, ‘राति ११.३० बजे सयौँ मान्छेहरू पोको र केटाकेटी बोकेर तिनकुने–कोटेश्वर हुँदै हिँडिरहेका थिए । त्यो अँध्यारो र चिसो रातमा सुत्केरी महिला बाटोमा बसेर २–३ महिनाका बच्चालाई दूध चुसाउन प्रयत्न गरिरहेका थिए । सुत्केरीले खान नपाएर होला, दूध नआएर शिशुहरू रोइरहेका थिए । त्यो दृश्य र चिच्याहटले मलाई रातभर निद्रा लागेन । लौन ! सरकारलाई सबैले ध्यानाकर्षण गरौँ ।’

उनीहरूको ब्यथा सुन्दा मेरो मन रोएको थियो । बिरामी भएर उपचारका लागि सीमित पैसा बोकेर काठमाडौं आएका मान्छे, बिरामीका कुरूवा, दैनिक ज्यालादारी गरेर आफ्ना तथा बालबच्चाको हातमुख जोडेका, बाटोमा ससाना व्यापार गरेर जीविका चलाएका, फलफूल तरकारी बेच्ने, कोरोनाले गर्दा बेरोजगार भएका तथा ज्यान परिवार पाल्न नसक्ने बर्गलाई कि सरकारले पाल्नुपर्‍याे कि उनीहरूलाई गाउँमा पुर्‍याउनुपर्‍यो ।

त्यस्ता लाखौँ व्यक्ति भोकले मर्ने अवस्था छ, त्यो सरकारले बुझ्न आवश्यक छ ।

सरकारले उनीहरूलाई गाउँ पुर्‍याएर ‘क्वारेन्टाइन’मा राख्नुपर्छ । सरकारले यति गरिदिए उनीहरूले आफ्नो खेत, बारी जे छ, खनखोस्री गरेर प्राण धान्ने थिए ।

के सरकार यतिविधि कृतघ्न र गैरजिम्मेवार हुन मिल्छ ? के सत्तामा पुगेपछि सबै जनता आफूजस्तै कालिज र बँदेल खान सक्छन् भन्ने सोच छ सरकारको ? भोलि भोट माग्न ती जनतासँग फेस हुने नैतिक बल नेतासँग रहला ? विदेशका सरकारले आफ्ना नागरिकलाई चार्टर गरेर धमाधम लगिरहेका छन् । के हाम्रो सरकारले ३ दिन बस चलाएर आफ्नो गाउँ पुर्‍याउन नसक्ने भयो ?

दैनिक हजारौँ मान्छे मध्यरातमा ४/५ दिन लगातार पैदल हिँडेर गाउँतर्फ लागिरहेका छन् । उनीहरूले बाटोमा के खालान् ? कहाँ सुत्लान ? बिरामी भए के गर्लान् ? बालबालिका, गर्भवती, सुत्केरी, बिरामी तथा वृद्धवृद्धाको बाटोमा के हालत भएको छ होला ?

यो महाविपदमा काम नलाग्ने सरकार जनतालाई किन चाहियो ? उनीहरूको मन कति भाँचिएको छ होला ? राजनैतिक इगोको कारण निम्न वर्गका जनतालाई यस्तो सजाय दिनु पाप हाेइन र ?

सरकार, भुइँमान्छेको आवाज सुनियोस् । मैले सरकारको विरोध गरेको होइन, ती असहायको पक्षमा बोलिरहेको छु ।