सरकार ! रेमिट्यान्स चल्ने तर देशमा आउन नपाउने ?

A+ A A-

अहिले कोरोनाको महामारीले विश्व आक्रान्त छ । हाम्रो देश पनि यो महामारीबाट अछुतो रहन सकेन ।

सिमानामा आइपुगेर नेपाल छिर्न नपाएका नेपालीको दर्दानक खबरले स्तब्ध बनायो । नेपालको सुदूरपश्चिमका अधिकांश मानिस मजदुरी गर्न भारत पस्छन् । उनीहरूको आर्थिक जोरजामको मूलथलो भनेकै भारत हो ।

भारतमा गएर धेरै नेपालीहरूले काम गर्ने भनेको दैनिक ज्यालादारी नै हो । कोरोनाको आतंक बढेपछि त्यहाँ पनि कामहरू ठप्प हुन थाले । नेपाली कामदारहरू हेपिन, चेपिन, थिचिन, किचिन र पिल्सिन थाले ।

आत्मसम्मानमा ठेस लाग्न थाल्यो । स्वाभिमानमा चोट पुग्यो त्यसैले सम्झिए आफ्नै देश नेपाल ।

हप्तौँ हिँडेर नेपालको सिमाना आइपुगे उनीहरूले कल्पनै नगरेको पीडासँग सामना गर्नुपर्‍याे । आफ्नै देशमा यस्तो तिरष्कार सामना गर्नुपर्छ भनेर सोचेकै थिएनन् उनीहरूले ।

समाचारमा भनिएअनुसार नेपाल भारतको सिमानामा अहिले हजारौँको संख्यामा नेपाली रोइरहेका छन, उनीहरूको दर्दको आँसु बोकेर महाकाली बगिरहेको छ ।

आफ्नो देशमा पस्न पाउनुपर्छ भनेर आफ्नै नागरिकले नाराजुलुस लगाइरहेका छन् । विश्वले यो रमिता हेरिरहेको छ । मरेपनि आफ्नै देशमा मर्छौं भनेर ती नेपाली चिच्याइरहेको दृश्यले चैतकाे डढेलोमा चराचुरूङ्गी चिच्याइरहेको आभाष दिलाउँछ ।

ती मजदुरसँग एउटा गतिलो मास्क छैन भनिएको छ । हप्तौँदेखि एउटै रूमालले मुख छोपिरहेका छन् भन्ने खबर छ । कोरोनाभन्दा पनि खतरनाक संक्रमण होला भन्ने त्रास छ ।

१ जनालाई मात्रै कोरोना संक्रमण भएको रहेछ भने ती सबै सत्यानाश हुने भयवह अवस्था देखिन्छ । भोक र प्यासले सबैका ओठमुख कलेटी परेको अवस्था बुझिन्छ ।

सरकार ती पनि हाम्रै नेपाल आमाका सन्तान नेपाली हुन् । भारतमा मजदुर बन्न जानु उनीहरूको रहर होइन बाध्यता हो । अहिले विपदको बेला आफ्नो देश, घर, आफन्त सम्झिएर नेपाल फर्किएका छन् । संसारको जुनसुकै कुनामा भए पनि विपदमा परेका नेपालीलाई संरक्षण गर्नु नेपाल सरकारको कर्तव्य हो ।

राज्यका माथिल्ला ओहोदामा रहेकाहरूको फजुल खर्च वा विलासी खर्च घटाएर भए पनि ती विपतमा परेका नागरिकलाई सुरक्षित तवरले नेपालमा ल्याएर क्वारेन्टाइनमा व्यवस्थापन गर्न अत्यन्तै जरूरी छ ।

विभिन्न देशमा रहेका जो जीवनमरणको दोसाँधमा भौँतारिइरहेका नेपाली छन्, उनीहरू सुरक्षाका लागि नेपाल सरकारसँग अपिल गरिरहेका छन् । ती सबैलाई राज्यले संरक्षण गर्नुपर्दछ, जसरी अन्य देशले आफ्ना नागरिकलाई जेट चार्टर गरेरसमेत आफ्नै देश फर्काउने गरेका छन् ।

सरकार यो निर्णय गर्न कदापि ढिलाइ नहोस् । यदि सरकारसँग बजेट छैन भने भनोस्, मेरो तलबबाट आधा महिनाको रकम कटाए हुन्छ । कम्तीमा त्यतिले पनि सिमानामा आफ्नो देश हेर्दै आँसु पिइरहेका १ जना नेपालीलाई नेपाल ल्याएर १४ दिन क्वारेन्टाइनमा राख्न पुग्छ ।

मेरो कारणले १ जना नेपाली मृत्युको मुखबाट फर्काउन सकिन्छ भने म केही दिन आधा पेट खाएर बस्न सक्छु । अब कति पनि ढिला नगरी ती नेपालीलाई नेपाल ल्याउनुपर्छ सरकार !

हामीसँग क्वारेन्टाइनका लागि भवन छैनन् भने खाली चौर छन् । वनपाखा छन् । अस्थायी टेन्ट बनाएर पनि व्यवस्था गर्न सकिन्छ । अनि चेकजाँच गर्दै घर पठाउन सकिन्छ ।

यो कान थुनेर आँखा चिम्लिएर बस्ने समय होइन । रेमिट्यान्सले देश चलाउने तर ती नै नेपाली विपदमा पर्दा रमिता हेरेर बस्न मिल्दैन सरकार ।

राज्यको नागरिकप्रतिको गैरजिम्मेवारीपन देखेर विश्व हाँस्छ । याे समय आफ्ना नागरिकलाई रूवाएर संसार हसाउने बेला होइन, समयमै सचेत बन्नुपर्छ ।

प्रकाशित मिति: बुधबार, चैत १९, २०७६ १२:०१