कोरोना कोषको पैसा हाम्लाई बाँड्न भन्दिनु ल

A+ A A-

घरै अगाडि घाम ताप्नका लागि राखिएको सानो खाटमा बसेर ल्यापटपमा काम गरिरहेकी थिएँ । सामान्यतया मेरो घरको सामुन्नेमा कुनै घर नभएकाले पनि घाम ताप्दै खाटमा बसेर अफिसको काम गर्न सुरक्षित ठानेर बाहिरै थिएँ ।

कामको धुनमा एकोहोरो ल्यापटपमा घोरिइरहँदा कोही मेरो छेवैमा आएको पत्तै पाइनछु । चीन, अमेरिका, इटाली जस्ता देशहरूमा कोरोना भाइरसले बनाएको दुर्गती देखेरै तर्सिएकी म ४ दिनदेखि घरलाई नै क्वारेन्टाइन बनाउँदै बसेकी छु ।

यसरी कोही नसोधी मेरै छेवैमा आएर नानी, के गर्नुभएको ? भनेर सोध्दा झस्किएँ । भनौँ, एकछिन त अत्तालिएँ नै । व्यस्त जीवनबाट फुर्सद पाएकी मैले व्यस्तता भीडभाडलाई पनि बिर्सिसकेछु । झस्किँदै तपाईं किन हिँड्नुभएको ? लकडाउन छ, थाहा छैन तपाइलाईं ? अलिक पर बस्नुस् भन्दै रिसको झोँकमा पर बस्न इसारा गरेँ ।

मनमनै स्टुपिडहरू! आफू पनि मर्छन्, अरूलाई पनि मार्छन् । किन हिँड्नुपरेको ? भन्दै एक्लै भट्भटाउँदै आफ्नै काममा लागेँ । कोरोना कोषमा जम्मा भएको रकमको सामाचार तयार पार्दै थिएँ । वाणिज्य बैंकका सीईओ किरण श्रेष्ठसँग कति रकम जम्मा भयो भनेर सौेध्दै थिएँ । उनले १४ करोड भने ।

जे होस्, कोरोना कोषका लागि कर्मचारीदेखि ठूला व्यापारीसमेतले अग्रसरता देखाएका छन्, राम्रै हो । लाउडस्पिकरमा राखेर बोल्दै गर्दा सीईओ श्रेष्ठले बैनी, कोरोना कोष त ठीकै छ तर हुने खानेहरूले पनि एक महिनाका लागि बैंकको व्याज नै लिन नहुने भन्दै छन् । समय त थप गरिएकै छ अब व्याज नै मिनाह गर्दा बैंकलाई घाटा हुन देखिन्छ भन्दै थिए ।

म उनले भनेका कुराहरूलाई टिपोट गर्दै थिएँ । गइसके होलान् भनेर पुलुक्क ती व्यक्तितर्फ हेर्दा भुइँमा बसिरहेका रहेछन् । मनमनै सम्झिएँ, धत्! कस्तो कुर्सी पनि दिइनछु ।

भित्रबाट कुर्सी ल्याएर २ मिटर पर राखिदिँदै बस्न आग्रह गरेँ । निन्याउरो अनुहारमा केही भन्न खोज्दै थिए । खासमा ती व्यक्ति मेरै घर बनाउँदै गरेका मिस्त्री थिए । घरको सबै जिम्मेवारी ममीको भएकाले खासै बोलचाल हुँदैनथ्यो मेरो उनीहरूसँग ।

किन आउनुभएको, काम त रोकेको छ त ! मैले बोली नसक्दै उनले नानी, के कोष रे अगिको ? प्रश्न गरिहाले । पत्राकारिता मेरो पेसा । मानिसलाई आफूले लेखेको समाचार बुझाउनु मेरो धर्म । त्यसैले उनलाई सरकारले खडा गरेको कोषमा १४ करोड रुपैयाँ सहायोग रकम जुटेछ, त्यही लेख्दै थिएँ भने ।

उनी उत्सुक हुँदै सोधे, नानी, के मिनाह गर्छ रे ? मैले उसैगरी उत्तर दिएँ, बैंकको लोन लिएकाहरूलाई एक महिनाको ब्याज तिर्न नपर्ने व्यवस्था गर्दै छ । राम्रै होइन त अङ्कल ?

यति भनिसक्दा म पनि शान्त भइसकेकी थिएँ । पल्लो घरको अङ्कल पनि छतमा बसेर हाम्रा कुरा सुनिरहेका रहेछन् । छतबाटै भने, ठीक गरेछ सरकारले । कोरोनाकै कारण कष्ट व्यहोर्ने जनतालाई त्यही पैसाले सहयोग गर्छ । योचाहिँ राम्रो काम गर्‍यो है सरकारले ।

कांग्रेसका कट्टर उनी पहिलो पल्ट कम्युनिस्ट सरकारको प्रशंसा गर्दै थिए । हाँस्दै भने, अनलाइनबाट कसरी लोन तिर्ने भनेर सोच्दै थिएँ, तिर्न नपर्ने बनाइदिएछ । उनी निकै खुसी दिखिए । हाँस्दै बोलिरहेका थिए । यता कुर्सीमा बसेर सुनिरहेका घरको काम गर्ने दाइको अनुहार अझै उस्तै थियो ।

उनी बल्ल बोल्न थाले- के गर्नु, कोषमा जति कारोड आए नि सुक्ने हाम्रै मुख हो । निचोरिने हाम्रै पेट । कोरोनाको डरभन्दा २ महिने छोरो भोकले रोएको पीडा कस्तो हुन्छ, के थाहा र सरकारलाई ? उनी एकोहोरो बोलिरहेका थिए ।

मनमनै सोचेँ, पैसा पाउनेवित्तिकै भोलिका लागि जोहो गर्नु छैन, रक्सी खान कुद्नु छ, दोषचाहिम्ह सरकारलाई ? मैले बाहिर बोल्न नपाउँदै आफैँ बोले, बैनी, पैसा नभएर रक्सी पनि खा को छैन ।

उनी पैसा पेस्की माग्न आएका रहेछन् । म पनि उस्तै, एटीएम पनि प्रयोग नगर्ने । लकडाउन हुन सक्छ भन्ने थाहा पाउना साथ केही खाद्यान्न र आवश्यक कुराको जोहो गरेर अनलाइन बैंकिङ खाता खोलेकी थिएँ, रिचार्ज त हो, त्यसैबाट गरूँला भन्दै । पैसा भने ४ हजार रुपैयाँ मात्र राखेकी थिएँ ।

उनको २ महिने छोरो भोकै छ भन्ने कुराले मन कुँडियो । उनी उसै गरी फेरि बोले, नानी, अहिलेलाई अलिकति पैसा दिइरहनु, पछि काम सकेपछि बरु कटाएर दिनुस् न है । मैले उत्तर दिन नपाई उनी भन्दै थिए, सरकारले घरमा बस भन्छ, कसरी बस्नु घरमा ? एक दानो चामल छैन । यो काकाकुल ठाउँमा पानी पनि ४० रुपैयाँ हालेर किन्नुपर्छ, तरकारी त परै जाओस् ।

बाहिर काम गर्न निस्कियो, पुलिसको डन्डा खानुपर्छ । डन्डा खाए पनि परिवारको भोक टार्न निस्कनै पर्ने उनको दुखेसो छ । ए, साँची नानी, सरकारले १४ करोड जम्मा पारिसकेछ । यसो हामी जस्ता काम गरेर छाक टार्ने मजदुरहरूलाई १ करोड बाँडे त मेरो भागमा पनि १-२ हजार पर्थ्यो होला , उनले भने, कमसेकम चामल र पानी त किन्न पुग्थ्यो अनि त धरोधर्म रक्सी खान पनि निस्किन्न थिएँ बाहिर ।

उनी भन्दै थिए, बरु नानी, तपाईं त अघि ठूलो मान्छेसँग कुरा गरेजस्तो लागेको थियो । भनिदिनु न तिनिहरूलाई हामी जस्ता मजदुरहरूलाई अलिकति पैसा वा खानेकुरा बाँड्न ।

उनको अनुरोध सुनेर म अवाक भएँ । आफैँलाई ग्लानि भयो । हामीले यी तमाम मजदुरहरूको आवज सुन्न सकेका रहेनछौँ । मसँग उत्तर थिएन । न त उनलाई हुन्छ भन्ने साहस नै । केही नबोली पर्समा भएको ४ हजार रुपैयाँ नै उनलाई दिएँ परैबाट अनि सोधेँ, मास्क छ तपाईंसँग ?

किन चाहियो र ? उत्तर उही ।

छोराको लागि भए पनि यसरी हिँड्दा मास्क लगाउनुस् है , भन्दै एउटा मास्क दिएर पठाएँ । अघिसम्म निन्याउरिएको मुहार थोरै भए पनि उजेलिएको महसुस गरेँ । तर, भित्रभित्र आत्मग्लानिले भने छाडेको थिएन ।

धत्, कस्तो हुस्सु हामी पनि ! आफूले लकडाउनमा चाहिने कुराको जोहो गर्दा काम गर्ने उनीहरूलाई जोहो गर्न पनि भनेनछौँ । कमसे कम पैसा त दिएको भए हुन्थ्यो । आफैँलाई गाली गरेँ !

प्रकाशित मिति: शनिबार, चैत १५, २०७६ १५:५९