नर्स बोलाउँदै रातभर रोएँ, आइसोलेसनबाट भाग्ने योजना पनि बनाएँ

A+ A A-

२८ माघको बेलुकी बाहिरको वातावरण चिसो थियो । खोटाङकी तारा पौडेलको शरीर भने निकै तातो । तातो शरीर लिएर उनी पुगिन् शुक्रराज ट्रपिकल अस्पताल, टेकु ।

बिरामी ससुरा बुबाको उपचारका लागि उनी काठमाडौंको वीर अस्पतालमा बस्दाबस्दै बिरामी परिन् ।

बिरामी शरीर लिएर घर पुग्दा उनी आफैँलाई सम्हाल्न नसक्ने भइसकेकी थिइन् ।

शहरभरि हल्ला थियो– चीनमा देखिएको कोरोना भाइरस (कोभिड १९)को संक्रमण नेपालमा पनि भेटियो रे ।

उनलाई थाहा थियो, यो भाइरस लागेपछि एक्कासि बेस्सरी ज्वरो आउँछ । ससुरा बुबाको स्याहारमा बसेकी उनलाई पनि धान्नै नसक्ने ज्वरो आएको थियो ।

काठमाडौंको वाल्मीकि क्याम्पसको परिसर (जहाँ उनी श्रीमानसँगै क्याम्पसले उपलब्ध गराएको क्वार्टरमा बस्छिन्) मा भेटिएकी तारा कोरोना त्रासमा उपचार गर्न अस्पताल पुग्दा गरेको अनुभव सुनाउन थालिन् ।

छोइन्छ कि भनेर सबै डराए

होसमा आउँदा अस्पतालको बेडमा थिइन् तारा । ताराले सुनाइन्, ‘जब मलाई होस आयो, अस्पतालका नर्स त छेउमा पनि आउन छाडेका रहेछन् ।’

उनी भन्छिन्, ‘सबै मबाट टाढाटाढा भागेको देख्दा धेरै दिनसम्म रोएर दिन कटाएँ । आफैँलाई दिक्क पनि लाग्थ्यो, अनि हाँसो पनि ।’

अधिक ज्वरो र डरका कारण अस्पताल पुग्नेबित्तिकै उनको वोली बन्द भएछ । डरका कारण बेहोेस भइछन् । परिवार र चिकित्सकलाई लाग्यो– तारालाई कोरोना भाइरसको संक्रमण छ ।

कोरोनाको त्रासले अस्पतालको आइसोलेसन बेडसम्म पुगेर फर्किएकी ताराको अस्पताल अनुभव निकै तीतो रहेछ । भन्छिन्, ‘नर्स पनि तर्किएर हिँड्न थाले ।’

चिकित्सक, नर्स सबै तर्किन थालेपछि तारालाई ताराले सोचिन्, ‘मलाई साँच्चिकै कोरोना भाइरस लागेछ, अब नबाँच्ने भएँ ।’

डाक्टरले छिटोभन्दा छिटो भर्ना गर्नुपर्छ भन्दै श्रीमानसँग सल्लाह गरेकोसम्म उनलाई थाहा छ, त्यसपछि बेहोस भइछन् ।

टेकु अस्पताल बसाइबारे उनी हाँस्दै सुनाउँछिन्, ‘त्यसपछि त म बेहोस भइहालेछु ।’

त्यसपछि राखियो आइसोलेसनमा

३ दिन सामान्य बिरामी जसरी अन्य बिरामीसँगै भर्ना भएर बेडमा बसेकी उनलाई त्यसपछि आइसोलेसनमा राखियो । जहाँ उनी एक्लै सुनसान कोठामा बस्नुपथ्र्याे ।

यताउता आँखा डुलाउँदा नर्सहरू उनलाई हेर्दै कानेखुसी गरेको मात्र देख्थिन् । पौडेल विगत सम्झँदै भन्छिन्, ‘नर्सहरूले मलाई औँल्याउँदै परपरबाट कुरा गरेकाले त झन् मलाई कोरोना लागेको पक्का हो रहेछ भनेर अत्यन्तै त्रसित भएँ ।’

नर्स बोलाउँदै रातभर रोएँ, तर आएनन्

एक्लै कोठामा बस्नुपर्ने भएपछि अत्तालिएकी तारा झन्झन् थलिँदै गएको महसुस गर्न थालिन् । स्लाइन चढाउँदा हातमा राखिएको सुई सरेपछि हात एकाएक सुन्नियो ।

असह्य भएपछि रुँदै नर्सलाई बोलाउँदा पनि छेउमा नर्स नआएको उनको अनुभव छ । ‘धेरै बेरपछि एक जना नर्स आएर भोलि थप उपचार हुन्छ, यो दबाई खानुस् भन्दै परैबाट मेरो बेडमा फालिन्,’ उनी अस्पतालका नर्सले गरेको व्यवहार सम्झँदै भन्छिन् ।

आइसोलेसन वार्डमा राखेपछि ४ दिनसम्म उनलाई मर्ने भएँ भन्ने लाग्यो रे । भन्छिन्, ‘मनमा त्रास, हराएको आवाज र सानो छोरा सम्झेर रुँदैमा बित्यो मेरो अस्पताल बसाइ ।’

४ दिनसम्म एक्लै कोठामा बसेकी पौडेललाई पाँचौँ दिनभने एक जना डाक्टरले नजिकै आएर ‘कस्तो छ तपाईंलाई’ भनेर सोधे ।

तारा पौडेललाई त्यस बेला भने डाक्टर भगवान्जस्तै लाग्यो । भन्छिन्, ‘डाक्टर नजिक मात्रै आएनन्, उल्टै मेरो हातको सुई निकालेर छोएरै ज्वरो जाँचे, मुसुक्क हाँसे र नडराउनुस्, केही हुँदैन भने ।’

डाक्टर छेउमा आएर हाँसेपछि उनलाई लागेछ अब म बाँँच्छु, मलाई केही भएको छैन ।

अनि अस्पतालबाट भाग्ने योजना बनाएँ

तारा टेकु अस्पतालको आइसोलेसन वार्डमा उपचाररत अवस्थामै उनका ससुरा बुबाको मृत्यु भयो । आइसोलेसन वार्डबाट उनले चिकित्सकलाई घर पठाइदिन आग्रह गरिन् । तर केही दिन अझै अस्पताल बस्नुपर्छ भन्ने जवाफ आयो । बुबाको मृत्यु भएको खबर सुनेर अस्पतालबाट भाग्ने योजना पनि बनाइछन् उनले ।

भन्छिन्, ‘भाग्नुपर्‍यो भनेर योजना पनि बनाएँ, तर परिवारलाई समेत सर्न सक्छ भन्ने लागेपछि भाग्ने विषय त्यत्तिकै हरायो ।’

मृत्युको मुखमा पुगेको अनुभव गरिसकेकी ताराको अस्पताल बसाइको आठौँ दिन रिपोर्ट आयो । रिपोर्ट हातमा थमाउँदै डाक्टरले भनेछन्, ‘तपाईंलाई कोरोना होइन, यो सामान्य रुघाखोकी मात्र हो, अब घर जान सक्नुहुन्छ ।’

वाल्मीकि क्याम्पस परिसरमा रहेको उनको क्वार्टरबाट बिदाइ गर्दै उनले भनिन्, ‘बुझ्नु भो, त्यस दिन नयाँ जुनी पाएँ भनेर जति खुसी लाग्यो, त्योभन्दा बढी दुःख अस्पतालका नर्स र चिकित्सकको व्यवहारबाट लाग्यो ।’

प्रकाशित मिति: आइतबार, फागुन २५, २०७६ १२:५७