सन्ध्या साँझको चिसो बतासले झ्यालको पर्दा हल्का फरफराउँदै थियो । मनको वेगसँग उडेर आएका सपनाहरू हावासँगै घुलमिल बन्दा रोमा आँखा चिम्म गर्दै कुर्सीमा थचक्क बसिन् । उनको ध्यान टेबुलमा राखिएको चिट्ठीको थुप्रोबाट एउटा पुरानो खाममा पर्यो । मनमा उत्सुकता भरेर पुलकित भई त्यो खामलाई हातले समातिन् ।
'प्रिय रोमा…' शब्दहरूले उनको मन भारी बनायो । त्यो खामसँगसँगै पुरिएका अनेक सपनाहरू, जुन उनलाई जीवनमा पहिलोपटक कसैले दिएको थियो । सन्देशले सुरुमा मुस्कान ल्यायो, अनि बिस्तारै आँखाबाट आँसु झर्न थाल्यो । जीवनमा उनलाई माया गर्ने वचन दिएका राज, जो अहिले अरु कसैको जीवनको सहयात्री भइसकेका थिएँ । रोमाले सबै सम्झना मनभित्र गुम्स्याएर बसेकी थिइन् । आज त्यो खाम जलाउने निर्णय उनले गरिन् । 'म किन यो बोझलाई साथमा राखूँ ?,' उनले आफैँसँग प्रश्न गरिन् । चुलोमा आगो सल्काएर त्यो खाम जलाइन् ।
तर, जल्नुअघि खामभित्रका केही अक्षर फेरि स्पष्ट देखिए । 'प्रिय रोमा, तिमीसँग जीवन बिताउन नपाए पनि तिमी सधैँ मेरो मनमा रहिरहन्छ्यौ, तिम्रो धेरै प्रगति उन्नति होस् । निरन्तर पाइला अघि बढिरहून् । म तिम्रो साहसलाई विश्वास गर्छु ।'
रोमाले हतारहतार आगो निभाइन् । खाम जलाउन सकिनन् । त्यो एउटा सम्झना मात्र थिएन उसको, त्यो त एक प्रेरणादायक पल थियो, जहाँ 'म प्रेमभन्दा बढी मेरै साहसलाई साथ लिन्छु' भन्ने संकल्पले मनभित्र उकुसमुकुस डेरा जमाएपछि रोमाले खामलाई दराजमा राख्दै नजलाउने निधो गरिन् ।
प्रकाशित मिति: शनिबार, मंसिर २९, २०८१ ०८:०१
-1740966043.jpg)
