दुबईबाट बुबाकाे शव आयाे, मृत्युकाे कारण खाेज्न आमासँगै भाैँतारिरहेका छन् प्रेमराज

दुबईबाट बुबाकाे शव आयाे, मृत्युकाे कारण खाेज्न आमासँगै भाैँतारिरहेका छन् प्रेमराज

A+ A A-

दार्चुलाको ब्याँस गाउँपालिका– ५, धौलाकोटका १८ वर्षीय प्रेमराज बडूको दैनिकी झोला भिर्दै सुरक्षा निकाय तथा सञ्चारमाध्यम धाउँदै बित्ने गरेको छ । पिठ्युँमा झोला भिरेका उनले पत्रबाट नै न्याय पाउँछु होला भन्दै विभिन्न कार्यालय र सञ्चारमाध्यम धाइरहेका छन् । तर, उनले अहिलेसम्म कतैबाट न्याय नपाए पनि आश्वासन पाइरहेका छन् ।

बडूका बाबु कृष्णानन्दको दुबईमा २०७९ साल कात्तिक ६ गते मृत्यु भयो । बुबाको मृत्युको कारण भने अहिलेसम्म थाहा पाउन नसकिएको उनी बताउँछन् । उनले बुबाको मृत्यु भएको सात महिना बितिसक्दासमेत कारण थाहा हुन नसकेको बताए । ‘दुबईमा मेरो बुबाको मृत्यु भएको अहिले सात महिना भइसक्यो । के कारणले मृत्यु भयो र कसरी मृत्यु भयो भन्ने कुरा हामीलाई अहिलेसम्म पनि थाहा छैन । मेरो बुबाको मृत्यु नभएर हत्या भएको हो भन्ने शंका हामीलाई लागेको छ,’ उनले भने ।

बुबा बितेको सात महिना बितिसक्दा पनि सरकारबाट आफूहरूले कुनै किसिमको सहयोग नपाएको प्रेमराजले बताए । न्यायका लागि सुदूरपश्चिम मुख्यमन्त्री कार्यालय, भौतिक पूर्वाधार विकास मन्त्रालय, प्रदेश प्रहरी प्रमुख कार्यालय, जिल्ला प्रशासन कार्यालय, जिल्ला प्रहरी कार्यालय तथा अन्य सरकारी कार्यालयहरूमा धाउनुका साथै विभिन्न राजनीतिक दलका नेताहरूलाई समेत प्रत्यक्ष भेटेर न्यायका लागि आग्रह गरेको उनी सुनाउँछन् । उनले भने, ‘सबैलाई भेटेँ तर आश्वासन मात्र पाएको छु । न्याय पाइनँ ।’

धनगढीको हसनपुरमा विगत चार वर्षदेखि भाडामा बस्दै आएका प्रेमराजको परिवारलाई अहिले दैनिक छाक टार्न पनि समस्या भएको उनी सुनाउँछन् । ‘नेपाली दूतावासले पहल नचालिदिँदा बुबाले काम गर्ने कम्पनीमार्फत पाउनुपर्ने रकमसमेत पाएका छैनौँ,’ उनले भने, ‘बुबाको दुबईमा आफ्नै गाडी छ । तर, त्यो गाडी दुबईबाटै बिक्री गरेर पैसा नेपाल पठाइदिन नेपाली दूतावाससँग आग्रह गर्छु । बुबाले आफ्नो कमाइको २ हजार दिराम प्रतिमहिना त्यहाँकै एक बैँकमा जम्मा गर्दै आउनुभएकाे थियाे । त्यो रूपैयाँ पनि कुन बैंकमा जम्मा भएको छ र त्यो रकम दूतावासमार्फत नेपाल पठाइदिन आग्रह गर्छु ।’

उनले दुबई सरकारबाट आफ्नो बुबाको मेडिकल रिपोर्ट र पुलिस रिपोर्टसमेत नआएको बताए । उनले स्थानीय सरकार ब्याँस गाउँपालिकाले आफूलाई सहयोग तथा राहत उपलब्ध गराउने आश्वासन दिए पनि अहिलेसम्म त्यस्तो कुनै राहत नपाएको बताए ।

उनले भने, ‘मेरो परिवारको यो समस्यालाई गाउँपालिकाले प्रदेश सरकार र केन्द्रीय सरकारसम्म पुर्‍याई सहयोग तथा न्याय दिलाइदिन आग्रह गर्दछु ।’

विगत चार महिनादेखि सरकारबाट कुनै न्याय तथा सहयोग नपाएका प्रेमले अहिले सरकार नभएको आभास भइरहेको प्रेम बताउँछन् । उनले यसै वर्ष एसईई पास गरेका छन् । उमेरले १८ मात्रै पुगेका उनी पाए जुनसुकै काम गर्न पनि तयार रहेको बताउँछन् ।

४० कटेसी रमाउने आशा तुहियो

विदेश गएकाले उमेर छँदा कमाएर नेपाल फर्किने र उमेर ढल्किएपछि नेपालमै बसेर परिवारसँग रमाउने सोच राखेका हुन्छन् । ४ वर्षपहिले विदेश गएका कृष्णानन्द २०७९ फागुन १ गते घर आउने तयारीमा थिए ।

बिहे भएकै वर्षदेखि विभिन्न देशमा काम गरिसकेका उनले अब भने नेपाल फर्किएर परिवारसँग बस्ने सोच बनाएका थिए । श्रीमान्‌सँग बसेर धेरै समय रमाउन नपाएकी द्रौपदीलाई यसपटक भने लामो समय नै श्रीमान्‌सँग बस्ने अपेक्षा थियो । तर, नियतिले कृष्णानन्द बडूलाई सकुशल नेपाल फर्किन दिएन ।

कृष्णानन्दको मृत्यु भएको सात महिना बितिसके पनि उनकी श्रीमती द्रौपदीले भने सो घटनालाई सहन र पत्याउनै सकेकी छैनन् । करिब २२ दिनपछि कृष्णानन्दको शव नेपाल आइपुगेको थियो । तर, द्रौपदीले खबर पाएको दिनदेखि अहिलेसम्म आफूलाई सम्हाल्न सकेकी छैनन् ।

३९ वर्षीया द्रौपदी भन्छिन्, 'मेरा श्रीमान्‌ ४५ वर्षका मात्रै थिए । लाऊँलाऊँ खाऊँखाऊँ भन्ने उमेरमै यस्तो घटना भयो । अब के गरौँ, मैले न्याय पाउन सकेकी छैन ।’

द्रौपदीका एक छोरा १८ वर्षका भए । उनले यसैवर्ष कक्षा १० को परीक्षा दिएका छन् । ११ वर्षीया छोरी कक्षा ५ मा पढ्छिन् । छोराछोरीलाई राम्रो शिक्षादीक्षा दिन भनेर दार्चुलाबाट धनगढीमा कोठा भाडामा लिएर बसेको ५ वर्ष भयो । श्रीमान्‌कै सल्लाहअनुसार छोराछोरी लिएर धनगढी आएकी थिइन् द्रौपदी ।

तर, कमाएर पठाउने श्रीमान्‌को विदेशमा मृत्यु भएपछि अब उनलाई छोराछोरी कसरी पढाउने र पाल्ने भन्ने चिन्ताले सताएको छ । अहिले खानलाई कसैले सहयोग गरिरहेको भए पनि बच्चाहरूको पढाइका लागि के गर्ने भन्ने ठूलो चिन्तामा उनी छिन् ।

अब द्रौपदीको एउटै मात्र माग छ, श्रीमान्‌को मृत्युको कारण र सरकारबाट राहत । उनी भन्छिन्, 'श्रीमान्‌को मृत्युपछि मलाई ठूलो वज्रपात परेको छ । मेरा श्रीमान्‌को मृत्युको कारण पत्ता लगाई म र मेरो परिवारलाई सरकारले उचित राहत देओस् । मलाई परेजस्तो दु:ख अरु कसैलाई पनि नपरोस् ।'

प्रकाशित मिति: सोमबार, जेठ २९, २०८० ०७:४५