मन्त्रीका छोराको गाडीले गम्भीर घाइते 'प्राध्यापक'को बकपत्रः प्रधानमन्त्रीज्यू, मैले न्याय नपाउने हो ?

मन्त्रीका छोराको गाडीले गम्भीर घाइते 'प्राध्यापक'को बकपत्रः प्रधानमन्त्रीज्यू, मैले न्याय नपाउने हो ?

A+ A A-

धेरै घोत्लिन्थेँ म– जीवन के हो भनेर । अझै अनुत्तरित छ मेरो अनुभवमा जीवनको साझा परिभाषा । सुखको चुलीबाट देखिने जीवन र दु:खको थुम्कोबाट देखिने जीवन पृथक्‌पृथक् हुन्छन् । जीवनको परिभाषा भोगाइसँग जोडिन्छ । जतिजति भोगाइ खोतल्दै जान्छौँ, जीवनको गहिराइ पनि त्यतित्यति बढ्दै जान्छ । प्राय: मान्छेहरू जीवनलाई लम्बाइ र चौडाइमा नाप्छन् तर जीवनको खास रहस्य गहिराइमा भेटिन्छ । म अहिले त्यही गहिराइ खोतल्दै छु । जीवनसँग जोडिने अर्को अपरिहार्य पाटो छ- मृत्यु । हामी जति जीवनको चर्चा गर्न उत्साहित हुन्छौँ, त्यति नै अरुचि राख्छौँ मृत्युको छलफलमा । तर, जीवनले मृत्यु पनि बोकेर हिँड्दैछ भन्ने कुरा हामी त्यति ख्याल राख्दैनौँ । हामी स्वीकार गरौँ या नगरौँ, जीवनको अन्त्य ध्रुवसत्य हो, जसको कल्पना मात्र गर्दा पनि हाम्रो जिउ सिरिङ्ग हुन्छ ।

मिति २०७९ मंसिर ७ । मेरो मृत्युसँगको लुकामारी भनौँ कि पौँठेजोरी । गम्भीर घाइते भएर पनि मृत्युलाई जितेको क्षण । त्यस दिन म ग्वार्कोबाट बा ३३ प ६३७४ नं को पठाओको बाइकमा थापाथली क्याम्पस जाँदै थिएँ । समय दिउँसो ११:१५ हुनुपर्छ । म सवार बाइकलाई बिजुलीबज़ार पुलनेर बबरमहलतर्फबाट बुद्धनगरतर्फ़ जाने सेतो गाडीले ठक्कर दियो । ड्याम्म आवाज आयो । म उछिट्टिएर आठ/दश फिट पर सडकमा बजारिन पुगेछु । सायद केही सेकेन्ड होस् गुम्यो होला । भुईंमा पछारिएपछि यसो जिउ तन्काएँ । अरु भाग त ठीकैजस्तो लाग्यो तर बायाँ खुट्टाको गोलीगाँठोनेर खुट्टा नै भाँचिएजस्तो लाग्यो । वरिपरि भिड थियो तर सबै रमिते ।

नेपाली समाजको मनोविज्ञान सहयोगीभन्दा रमिते बन्दै गरेको नमीठो अनुभूति भो । त्यत्तिकैमा एक जना ट्याक्सी ड्राइभर 'केको रमिता मात्र हेर्छौं, घाइतेलाई उठाउनुपर्दैन ?' भन्दै मनेर आउनुभो र मलाई उठाउन खोज्नुभो । मैले मेरो बायाँ खुट्टा भाँचिएको छ, उठ्न सक्दिनँ भनेपछि मलाई बोकेर आफ्नो ट्याक्सीमा राख्नुभो । अनि एक जना प्रहरी पनि ट्याक्सीमा बस्नुभो र मलाई तत्काल सिभिल अस्पताल लैजानुभो । ट्याक्सीमा नै मैले पत्नी सीता र भान्जा विजयलाई दुर्घटनामा परेको र सिभिल अस्पताल आउन भनेँ । ती ट्याक्सी ड्राइभर मानवताको खडेरीमा बर्सेको शीतल वर्षाझैँ लाग्यो । कसैकसैले त जोगाएका छन् मासिन लागेको मानवताको बिउ ! मलाई अस्पतालको इमर्जेन्सीको बेडमा सुताएर उहाँ बिदा हुनुभो । मैले नाम सोध्न भुलेछु । पछुतो लाग्छ । म उहाँप्रति सधैँ आभारी रहनेछु ।

केही बेरपछि विनोद सर सीतालाई लिएर अस्पताल आउनुभो । भान्जाले डा. राजीवलाई मामा दुर्घटनामा परेर आउनु भा'छ, हेर्दिनुहोला भनेका रहेछन् । उहाँले चेकजाँच गर्नुभो । त्यहीबीचमा प्रहरीले मेरो व्यक्तिगत विवरण सबै टिप्नुभो । गाडी र बाइक नयाँ बानेश्वर प्रहरी वृत्त, तीनकुनेमा लगेको छ भन्नुभो । मन ढुक्क भो, सत्यतथ्य छानबिन हुनेभो भनेर । मेरो जिउको एक्सरे भयो । मुख्य तीन ठाउँमा -बायाँ खुट्टा, बायाँ हिप र दायाँ खुट्टामा असर देखियो । दायाँ खुट्टामा पनि क्र्याक रहेछ । मैले त बायाँ खुट्टा मात्र दुख्छ भनेको थिएँ । सायद ठूलो पीडा अगाडि सानो पीडा भुलिँदोरहेछ ।

सम्बन्धित समाचार

मन्त्रीका छोराले चलाएको कारको ठक्करबाट घाइते पाण्डे चार महिनादेखि न्यायकै खोजीमा

धुलिखेलबाट भान्जा पनि आइपुगे । मेडिकल क्षेत्रमै काम गर्ने भएर होला, भान्जालाई देखेपछि अलिक ढुक्क भयो । केही बेरमै घनराम दाइ र दामु दाइ पनि आउनुभो । पठाओको अफिसको प्रतिनिधिले पनि भेटेर जानुभो । मेरो एक्सरे रिपोर्ट हेरिसकेपछि डा. सुमनबाबु मरहट्टाले बायाँ खुट्टामा गम्भीर क्षति छ, घाउ पनि छ । एउटा अप्रेसन आजै गर्नुपर्छ भनी थप स्वास्थ्य जाँच गर्न सल्लाह दिनुभयो । मलाई पेनकिलर दिइएको थियो । साँझ पठाओचालक भाइ मलिन मुख बनाउँदै भेट्न आए । उनले प्रहरीले कुनै अनुसन्धान नगरीकन सबै दोष मेरो देखाई गाडीलाई उन्मुक्ति दियो पो भन्छन् । जब कि गम्भीर घाइते म एक किलोमिटर वर अस्पतालमा छु । म त झसङ्ग भएँ । मसँग नबुझी कसरी छाड्यो होला र गाडीजस्तो लाग्यो । अनि मेरोतर्फबाट कसले गर्‍यो त हस्ताक्षर भनेर सोधे । खै तपाईंको कलेजको स्टाफ भन्नुहुन्थ्यो, उहाँले गर्नुभो पो भन्छन् । मेरो मन्जुरीबिना कसरी राखियो प्रतिनिधि भनेर मलाई विश्वास लागेन । हामीहरू अप्रेसनकै तयारीमा लाग्यौँ । साँझ मेरो बायाँ खुट्टाको हड्डीमा प्वाल पारी बाहिरबाट रडहरू राखी खुट्टा तन्काउने अप्रेसन भयो । गाडीचालकले घाइते भेट्ने मानवीयतासमेत देखाएनन् । त्यो रात पोस्टअपरेटिभ वार्डमा राखी अर्को दिन ८ गते वार्डमा सारियो मलाई । धन्यवाद डा. मरहट्टा र उहाँको टिमलाई, मेरो जीवनकै पहिलो अप्रेसन सफलतापूर्वक गरेकोमा ।

मैले आफैँ पनि गाडीचालक तुसार केसीसँग फोन सम्पर्क गर्दा उल्टै मलाई सरकारी अस्पतालमा उपचार नगराएर किन प्राइभेट गएको रे ? मेरो स्वास्थ्य उपचार उनको खटनपटनमा गर्नुपर्ने रे ? हेर्नुस् त पहिलो दर्जाका नागरिकहरूको शक्ति उन्माद र दम्भ ।

दुई बेड भएको रुममा अर्को बेडमा मधु सोल्टिना आउनुभो । चिरपरिचित भएकाले बस्न सहज पनि भो । बेडमै दिसापिसाब गर्नुपर्ने भएकाले कुरुवा पत्नी सीता नै बसिन् साथमा । भान्जा उत्सव पनि बस्थे कहिलेकाहीँ । अस्पतालको बसाइमा जीवनका कहिल्यै नपढेका पाठहरू पढेँ । जीवनको सक्कली रूप र गहिराइ बुझ्दै गएँ । धेरै इस्टमित्र, साथीभाइ, स्टाफहरू र आफन्तहरू भेट्न आउनुभो । घरबाट दाइ पनि आउनुभो । कतिले फोन म्यासेजबाट शीघ्र स्वास्थ्यलाभको कामना गर्नुभो । दु:खको त्यो घडीमा आफ़्नो र पराई मज्जाले चिनिँदोरहेछ । दु:खको ऐनामा छरछिमेक साथीभाइको अनुहार प्रस्टसँग देखियो । कुनै भ्रम बाँकी रहेन । घरमा दुई जना साना छोरीहरू छन् । हामी बुढाबुढी अस्पतालमा छौँ । बुटवलबाट कान्छी बहिनी आएर नानीहरूको हेरचाह गरेपछि मन अलिक ढुक्क भयो । अस्पतालको बेडमा सुत्दा छोरीहरूको धेरै माया लाग्यो । मनमा अनेकौँ तर्कनाहरू खेलिरहे । म हिँड्न सकिनँ भने मेरा नानीहरूको हालत के होला भनेर कुनै बेला मन बेचैन हुन्थ्यो ।

शारीरिक पीडा र मानसिक पीडाको दोभानमा कैयौँ रातहरू अनिदोमै बिते । एक दिन छोरीहरू भेट्न अस्पतालमै आए । ठूली छोरी संस्कृति अलिक भावुक र अन्तर्मुखी छे । मलाई देखेर आँखाभरि आँसु झारी । सानी सान्वी त सानै छे । मलाई र मेरो खुट्टा हेरिरही । म पनि केही बोल्न सकिनँ । सिरकभित्र मुख लुकाएर रोएँ । यी आँसु पनि रहस्यमय लाग्छ मलाई । आफ्नालाई देखे खसिहाल्ने, पराई देखे आँखाभित्रै लुकिहाल्ने । नानीहरूको अनुहार हेरेर भेट्न आउनेहरूले 'भगवान् रहेछन् भने तिम्रो बाबालाई यो हालत बनाउने पापीलाई सजाय दिन्छन्' भनेर सान्त्वना दिए । बायाँ खुट्टाको घाउ निको नभएकाले अस्पतालको बसाइ लम्बियो । कृतज्ञ छु ती नर्स बहिनीहरूप्रति जसले मेरो सेवा गर्नुभयो ।

एघार दिनको सिभिल अस्पतालको बसाइपछि ओपीडीमा बोलाएर औषधि दिएर डिस्चार्ज गरियो । घरमा आउँदा सानी छोरीले बाबा हिँडेरै आउँछ भन्ने आशा गरेकी रहिछ । मलाई गाडीबाट बोकेरै घरभित्र ल्याउँदा मलिन अनुहारले हेरिरही । जे होस्, बाँचेर त घर आइयो भनेर खुसी पनि लाग्यो । घरमा आएपछि पनि शौचालय जानचाहिँ सकिनँ । केही दिनपछि ससुराबुवा आउनुभो । अनि सुरु भो प्रहरी चौकीको कामकारबाही । उहाँ, दाइहरू र विनोद सर बुझ्न जाँदा प्रदेश ३-०१ ०२३ च ७५०१ नं को गाडीचालक तुल्सीपुर दाङ निवासी तुसार केसी भएको र सबै गल्ती बाइकको भएको भन्ने व्यहोराको कागज देखाइएछ । त्यहाँ त सीसीटीभी फुटेज हुनुपर्ने । त्यो नहेरी कसरी बाइकको गल्ती देख्नुभो भन्दा सीसीटीभी नै छैन भन्ने जवाफ दिइयो । पछि आफन्त र अन्य चिनेजानेका प्रहरीहरूको सहयोगमा सीसीटीभी छ भन्ने थाहा भो । त्यसपछि वृत्तबाट नै एक जना प्रहरीले बाइकचालकलाई सँगै लगेर रानीपोखरी प्रहरी अफिसमा जानुभो तर उहाँहरूले त्यो दिनको त्यहाँको फुटेज भेटिएन भन्नुभो ।

दुई दिनपछि रानीपोखरीकै प्रहरी अधिकृतको सहयोगमा दाइहरूले २ घन्टा लगाएर सीसीटीभी फुटेज भेटाउनुभो । फुटेजमा स्पस्ट रूपमा गाडीले बाइकलाई ठक्कर दिएको देखियो, त्यो पनि लापर्वाहीपूर्ण तरिकाले चलाएर । बल्ल प्रहरी वृत्त नयाँ बानेश्वर तीनकुनेले सीसीटीभी फुटेज मगाउनुभो । प्रमाण पनि हामी आफैँले जुटाउनुपर्दा हामीहरूलाई अचम्मै लाग्यो । फुटेज हेरिसकेपछि वृत्त प्रमुखले गाडीचालक खोज्ने चासो देखाउनुभयो र हामीलाई पनि आशा लाग्यो, न्याय पाइने भो भनेर । सुरुमै किन हेरिएन सीसीटीभी फुटेज अनि कसरी सजिलै उन्मुक्ति दिइयो गाडीचालकलाई भनेर बुझ्दा मन्त्रीको भनसुनले भन्ने अनौपचारिक जानकारी पाइयो । पछि बुझ्दा त मन्त्रीको आफ्नै छोरा पो रहेछन् गाडीचालक ।

तत्कालीन स्वास्थ्य राज्यमन्त्री हीराचन्द्र केसीका छोरा तुसार केसी । हाम्रोतर्फबाट पटकपटक मन्त्रीका पीए अमित शर्मा र चालक तुसार केसीलाई सीसीटीभी फुटेज हेर्न अनुरोध गरियो तर उहाँहरूले अनेक बहाना बनाउँदै आलटाल गरिराख्नुभयो । मेरो अर्को अप्रेसन बी एन्ड बी अस्पतालमा गर्ने निधो गरियो । भान्जाले चिनेजानेका डाक्टरहरू भएकाले सजिलोका लागि । डाक्टर विवेक वासुकला घरमै आएर मलाई भेट्नुभयो । उहाँको सल्लाहअनुसार पहिले बाहिर राखेका रडहरू निकाल्ने अनि दुई हप्तापछि अर्को अप्रेसन गर्ने निर्णय गरियो । त्यसैअनुसार पुस ५ मा मेरो अस्पताल भर्ना र पुस ६ मा अप्रेसन गर्ने सल्लाह भो ।

पुस ६ गते डा. विवेक र उहाँको टिमले ४ घन्टा लगाएर मेरो बायाँ खुट्टाको दोस्रो अप्रेसन गर्नुभयो । जीवनमा सबभन्दा पीडा महसुस भो । तीन ठाउँमा चिरफार गरिएकोमा एउटा घाउ सुन्निएर फोका आयो । ७ गते फेरि अपरेसन थियटरमा लगेर त्यो घाउको टाँका निकालियो । ११ गते पुन: अपरेसन थियटरमा लगेर त्यो घाउमा बायाँ तिघ्राको छाला निकालेर टाँस्ने काम भयो । यो पालि नानीहरूको हेरचाह गर्न सासूआमा आउनुभो ।

म बी एन्ड बीमा हुँदा एक दिन अमित शर्मा आउनुभो भेट्न । मन्त्रीको पीए हुँ भन्नुभो । मैले गुनासो पोखेँ । उहाँले म आधिकारिक मान्छे हैन, मन्त्री र उहाँको छोरालाई खबर पुर्‍याऊँला भनेर जानुभो । घाउ निको नभएकाले अस्पतालको बसाइ अलिक लम्बियो । उता हरेक दिनजसो दाइहरू प्रहरी वृत्तमा गइराख्नुभयो । वृत्त प्रमुखले जसरी भए पनि न्याय दिन्छु भनेर आश्वस्त त पार्नुहुन्थ्यो तर गाडीचालकलाई कार्यालयमा ल्याउन सक्नुभएन । उहाँ पनि आजित भएको कुरा गर्नुहुन्थ्यो रे । मैले पनि अमितजीसँग तपाईंहरू छानबिनको दायरामा नै आउन अटेर गर्नुभयो, हामी जाहेरी दिँदैछौँ भनेर कुरा गर्दा म आधिकारिक व्यक्ति परिनँ, १ घन्टापछि सम्पर्क गर्छु भन्नुभयो तर सम्पर्क नै गर्नुभएन ।

हाम्रो अनुरोधलाई वास्तै नगरेपछि हामीहरू किटानी जाहेरी दिनपट्टि लाग्यौँ । सुरुसुरुमा वृत्त प्रमुखले गाडीचालकलाई झिकाउँछु, जाहेरी दर्ता नगरौँ भन्नुभयो तर प्रहरीप्रति नै हाम्रो विश्वास धरासायी भएकाले हामी गृह मन्त्रालय गुहार्न पुग्यौँ । तत्कालीन गृहमन्त्री रवि लामिछानेले वृत्त प्रमुखलाई फोनसम्पर्क गरी किटानी जाहेरी दर्ता गर्न निर्देशन दिनुभयो पुस १३ गते । पुस १४ गते पनि वृत्त प्रमुखले गाडीचालकलाई बोलाउँछु, अदालत नजाऊँ, २ घन्टा कुरौँ भन्नुभो । त्यो पनि ठीकै छ भनेर कुर्‍यौँ । उहाँले बोलाउँदा पनि अर्को पक्षले वास्तै गरेन । सायद शक्तिको उन्मादले होला । अनि पुस १४ गते जाहेरी दर्ता भई अदालतले पक्राउ गर्ने आदेश दियो ।

मलाई नेपाल प्रहरीको व्यावसायिक दक्षता र अनुसन्धानप्रति औधी नै विश्वास थियो । सायद २०-२५ वर्ष अघि ठमेलमा एउटा रिक्साचालकको हत्यारा पत्ता लगाउन एक जना जवानलाई रिक्सा किनिदिएर एक वर्ष रिक्सा चालक बनाएर हत्यारा पत्ता लगाएको सत्य कथा पढेको थिएँ । साथीभाइहरूबीच गफ गर्दा नेपाल प्रहरी अनुसन्धानमा अब्बल छ भनेर तर्क गर्थें । तर, पक्राउ पुर्जी जारी हुँदा पनि प्रहरीले चालक र गाडी नियन्त्रणमा लिन नसक्दा भने नेपाल प्रहरीप्रतिको मेरो विश्वास गर्ल्यामगुर्लुम भएर ढल्यो ।

सुन्दैछु, गाडीचालक दिनहुँ त्यही गाडी चढेर बानेश्वर घरदेखि इस्लिङटन कलेज, कमलपोखरी आउजाउ गरिराखेका छन् रे । अदालतले पक्राउ गर्ने आदेश दिँदा पनि प्रहरीले पक्राउ नगर्नु रहस्यमय छैन त ! ल मान्छे त कोठाभित्र लुक्न सक्छ तर गाडी त पक्राउ गर्न सकिन्थ्यो नि । त्यो पनि गर्नु भएन । पक्कै पनि शक्ति केन्द्रको करामत त होला । म सबै प्रहरी अधिकृतहरू नै शक्ति केन्द्रहरूको इशारामा चल्छन् भनेर आक्षेप लगाउने पक्षमा पनि छैन । गृह मन्त्रालयमा इमानदार कर्मचारी पनि हुनुहुन्छ तर भ्रष्ट नेताहरूको अगाडि आफ्नो दक्षता देखाउन सक्नुभएको छैन । मेरो गृह मन्त्रालयकै सहसचिवसँग पनि कुरा भएको थियो तर उहाँ एक्लैले सुशासन दिन सक्ने कुरा पनि भएन, पक्राउ गर्ने त प्रहरीले हो । सोच्छु– त्यो गाडीचालकको ठाउँमा मजस्तै भुईं मान्छे भएको भए सायद आजभोलि जेलको चिसो छिँडीमा हुन्थेँ होला ।

सडक दुर्घटना मेरो पहिलो पनि हैन र अन्तिम पनि हैन । दिनहुँ दर्जनौँ सडक दुर्घटना भइरहेका छन् । यदि मेरो दुर्घटना भएको स्थानमा सीसीटीभी नभैदिएको भए मैले गुनासो गर्ने ठाउँ नै थिएन । प्रहरीले जे भन्नुभो, त्यही शिरोधार्य गर्थें । मेरो भनाइ विधिको शासन हुनुपर्‍यो भन्ने हो । त्यो सीसीटीभी फुटेज सार्वजनिक हुनुपर्छ ताकि आमजनताले हेर्न सकून् । तर, त्यो फुटेज प्रहरी कार्यालयबाहेक अरुले लैजान नपाउने नियम रहेछ । हेर्न मन लागे प्रहरी कार्यालामै जानुपर्ने, म त बेडमै सुतेकाले हेर्न पाएको छैन । आशा छ, त्यो फुटेज सुरक्षित तवरले राखिनेछ । मेरो दुर्घटना एउटा दुर्घटना मात्र नभएर यसले पटाक्षेप गरेका विधिको शासन, न्याय र समतामूलक समाजका पाटाहरू महत्त्वपूर्ण हुन् । मेरो अनुरोध निष्पक्ष छानबिन होस् भन्ने हो, जहाँ गाडीचालक निर्दोष पनि देखिन सक्छन् । तर, छानबिनको दायरामा त आउनुपर्‍यो नि ।

आज मेरो गुनासो राज्यप्रति नै हो । यस्तो बेथिति भोग्दा म कसरी विश्वास गरूँ कि यो राज्य मेरो पनि हो भनेर ? म कसरी ढुक्क हुन सकूँ कि यो सरकारले न्यायपूर्ण समाज निर्माण गर्छ भनेर ?

गाडीचालक जेल नै परे पनि मेरो खुट्टा पहिलेजस्तै त हुँदैन नि ! एउटा राजनीतिक परिवारको सदस्य भएको नाताले छानबिनको दायरामै नआउनु लाजमर्दो र खेदजनक कुरा हो । यो घटनाले नेताहरूले फलाक्ने सुशासन, विधिको शासन र सामाजिक न्यायलाई लोप्पा खुवाएको छैन र ? राज्यले नै विभेदकारी भूमिका खेल्दा यो देशको दोस्रो दर्जाको नागरिक भएको महसुस भएको छ । मैले आफैँ पनि गाडीचालक तुसार केसीसँग फोन सम्पर्क गर्दा उल्टै मलाई सरकारी अस्पतालमा उपचार नगराएर किन प्राइभेट गएको रे ? मेरो स्वास्थ्य उपचार उनको खटनपटनमा गर्नुपर्ने रे ? हेर्नुस् त पहिलो दर्जाका नागरिकहरूको शक्ति उन्माद र दम्भ ।

पहिलो दर्जाका नागरिकहरू अपराध गरे पनि छाती खोलेर हिँडेकै छन् । सानी छोरी बाटोमा गाडी देख्दा तर्सेर भाग्छे, मेरो बाबालाईजस्तै मलाई पनि ठक्कर दिन्छ कि भन्ने डरले । राज्यले नै विभेद गर्दा आक्रोशको ज्वाला दन्कँदोरहेछ । आज महसुस हुँदैछ, माओवादी जनयुद्धमा किन लागे त्यत्रो मान्छे भन्ने कुरा । आज मेरी आमा जिउँदो भएको भएको भए सोध्थेँ होला 'आमा, तपाईंले मलाई विदेश नजा, आफ्नो देश आफ्नो हुन्छ, यही बस्' भनेर । मैले त्यो बेला विदेशिने मोह त्यागेँ ।'

विगत पन्ध्र वर्ष भो डीभी नभरेको । आमा ! मैले मेरो देश भनेर मात्र पनि त नहुने रहेछ, राज्यले नै दोस्रो दर्जाको नागरिक होस् भनेपछि । आज सीताले पनि गुनासो गरिन् विदेश नगएकोमा । बेलैमा ख्याल गरिएन, अहिले बुढेसकाल लागिसक्यो । मजस्तै हजारौँ इन्जिनियर गएकै छन् । चाहेको भए म पनि जान्थेँ होला । बीस वर्षअगाडि नेपाल–अस्ट्रेलिया मैत्री संघका अध्यक्ष श्रीराम लामिछानेले अस्ट्रेलिया जाने व्यवस्था मिलाइदिन्छु भन्दा 'भैगो जादिनँ सर' भनेँ । सालीहरू अमेरिका र अस्ट्रेलिया छन् । भिनाजु आउनुस् भनेकै थिए तर चासो दिइनँ । आज पछुतो लाग्छ ।

साथीभाइ, समाजले चिन्ता व्यक्त गर्छन्, 'तपाईं जत्तिको एउटा इन्जिनियर र उपप्राध्यापकले त यस्तो पीडा भोग्नु भा'छ विभेदको भने तपाईंभन्दा पिँधमा बस्नेहरूको हालत कस्तो होला ?'

म भन्छु, 'यो देशमा बौद्धिकताको कुनै कदर र इज्जत छ र ? नेता, मन्त्री र तिनका आसेपासेका अगाडि हामी त निरीह प्राणी त रहेछौँ । हाम्रो लागि देश भन्नु त माटो र सिमाना मात्रै त रहेछ । सम्माननीय प्रधानमन्त्रीज्यू, हजुर नै हुनुहुन्छ गृहमन्त्री पनि, म जनयुद्धमा सहभागी नभए पनि ६२\६३ को आन्दोलनमा हिँडेको यस्तै शासन भोग्नलाई हो त ? रवि लामिछानेप्रति आभारी छु, कम्तीमा एउटा भुईं मान्छेलाई न्याय दिनुपर्छ भन्ने भावना बोकेर पहल गर्नुभएकोमा । तपाईं गृहमन्त्रीमा भएको भए आजसम्म न्याय पाउँथे कि ।'

बिहानदेखि साँझसम्म काम गर्ने म चार महिना हुन लाग्यो बिस्तारामा सुतेको । शारीरिक र मानसिक पीडा त कति भोगियो कति, भनिसाध्य छैन । आर्थिक समस्याले पनि बिस्तारै पिरोल्दैछ । दोस्रो अप्रेसन गरेर घरमै आराम गर्दैछु । खुट्टा टेक्न अझै दुई महिना लाग्छ भन्नुहुन्छ डाक्टर विवेक । पहिलेजस्तै हिँड्न सकूँला कि नसकूँला भन्ने पिर लाग्छ । मलाई लाग्छ, कुनै पनि क्षतिपूर्तिले मेरो शारीरिक अवस्था त पूर्ति हुँदैन, खालि चित्त बुझाउने बाटो मात्रै त हो । अर्को अप्रेसन डेढ/दुई वर्षपछि गर्नुपर्नेछ । कस्तो हुने हो, थाहा छैन । कति निराशाका कुरा गर्ने । योबीचमा मलाई मेरो पीडासँगै साथ दिने आफन्तजन र शुभचिन्तकहरू पनि हुनुहुन्थ्यो ।

अस्पतालको बेडमा अनिदा रातहरू काट्दै गर्दा आध्यात्मिक रूपले मनोबल उकास्न प्रा.डा. गोविन्दराज पोखरेलले दिनुभएको आत्मबल र हौसला अविस्मरणीय छ । उहाँजस्तै धेरै शुभचिन्तकहरूले हामी छौँ साथमा भनेर चरम निराशामा डुबेको मलाई आशाको दियो बालिदिनुभो मनमा । डाक्टर विवेक, डाक्टर राजीवलगायत टिमप्रति आभारी छु, जसले मलाई ठिङ्ग उभिने बनाउँछौँ भन्नुभा'छ । अर्को अप्रेसन त गर्न बाँकी नै छ । भान्जा विजय, तिमीप्रति त म सधैँ ऋणी नै हुनेछु । पत्नी सीता, तिमीप्रति म जीवनभर आभारी छु । तिमी नभैदिएको भए सायद म डिप्रेसनमा पुगिसक्थेँ । आज मेरो गुनासो राज्यप्रति नै हो । यस्तो बेथिति भोग्दा म कसरी विश्वास गरूँ कि यो राज्य मेरो पनि हो भनेर ? म कसरी ढुक्क हुन सकूँ कि यो सरकारले न्यायपूर्ण समाज निर्माण गर्छ भनेर ? म त खुट्टाको घाउ सञ्चो भएर हिँडडुल गर्न सकूँला तर म र मेरा छोरीहरूको मनमस्तिष्कमा यो राज्यले खोपेको अन्याय र कुशासनको गहिरो घाउ कहिल्यै निको हुने छैन ।

घाइते पाण्डे थापाथली इन्जिनियरिङ कलेजका उपप्राध्याक हुन् ।

प्रकाशित मिति: बिहीबार, फागुन ४, २०७९ १४:३५