दुर्घटनापछि बल पर्ने काम गर्न सक्दिनन्, 'ज्यान पाल्ने' ठेला महानगरले लग्यो

A+ A A-

‘...मेरो गरिखाने भाँडो यही मात्र हो ।’

बिहीबार दिउँसो करिब १ बजे थापाथलीस्थित प्रसूतिगृहको ‘गेट नं २’ नजिकै चटपटे, चिया बेच्दै गरेको ठेलागाडा काठमाडौं महानगर प्रहरीले हुत्याउँदै आफ्नो गाडीमा हालेपछि शर्मिला तामाङले गरेको अनुनय हो यो ।

आफ्नो ठेलाको सामान हुत्याएर ठेला जफत गरेपछि तामाङ महानगरको गाडीमै टेकु पुगिन् । टेकुमा महानगरले जफत गरेका सामानहरू राखिन्छ । जफत गरेका सामानहरू महानगरले फिर्ता गर्दैन भन्नेमा तामाङ जानकार थिइन् । तर, पनि फिर्ता पाउने आशाले उनले प्रहरीलाई आफ्नो ठेला फिर्ता गरिदिन बिन्ती गरिरहिन् । आफ्नो ठेला च्यापेर रोइकराइ गरिन् ।

‘आजदेखि आउँदिनँ त भनिराख्या थिएँ नि...,’ तामाङ प्रहरीसँग बिन्ती गर्दै थिइन्, ‘मेरो बच्चा बाटोमा रोइरहेको छ, मेरो गरिखाने भाँडो यही मात्र हो ।’

महानगर प्रहरीले उनलाई ठेला फिर्ता दिएन । उनी फर्किइन् ।

प्रहरीले ठेला जफत गरेको र उनले ठेलागाडा फिर्ता मागेको भिडियोले बिहीबार सामाजिक सञ्जाल पनि ततायो । उनी रोइकराइ गरेर अलपत्र परेको भिडियोले उनलाई सहयोग गर्न सहयोगी हातहरू पनि आएका छन् । तामाङलाई धरान उपमहानगरपालिकाका मेयर हर्क साम्पाङले एक महिनाको तलब दिने घोषणा गरेका छन् ।

'एक्सिडेन्ट भएपछि हातमा स्टिल राख्या'छ..., त्यसैले काम पनि कसैले दिँदैन'

३४ वर्षीया शर्मिला तामाङ दुईवर्षे छोरा च्यापेर चटपटे बेच्न निस्कन्थिन् । लमजुङ स्थायी घर भएकी तामाङ झण्डै दुई वर्षदेखि नै त्यही ठाउँमा ठेलागाडामा व्यवसाय गर्दै आएकी थिइन् ।

उनका अनुसार प्रसूतिगृहनजिकै सुकुम्बासी बस्तीमा बसोबास गर्ने उनलाई काखमा छोरा बोकेर टाढा व्यवसाय गर्न पनि सहज थिएन । र त हस्पिटल छेवैमा भए पनि ठेला व्यवसाय गर्थिन् ।

यद्यपि, उनी त्यहाँ व्यवसाय गर्न नपाइनेबारे जानकार पनि थिइन् । केही पटक महानगरले ठेला हटाउन चेतावनी पनि दिएको थियो । तर, खाली ठाउँ नपाएपछि उनी त्यहाँबाट हट्न सकिनन् । ‘बस्तीनजिक खाली ठाउँ त छ तर त्यहाँ अरुको पनि ठेलागाडा छ । मैले त्यहाँ ठाउँ पाइनँ । अन्त त जाने ठाउँ नै छैन,’ तामाङ सुनाउँछिन् ।

छोरा बोकेर व्यवसाय गर्न हिँड्दाको असहजता त छँदैछ, उनी शारीरिक रूपमा पनि स्वस्थ छैनन् । पहिलो लकडाउनताका उनी दुर्घटनामा परिन् । र, हाल उनको दाहिने काँधमा स्टिल राखिएको छ । स्टिल राखिएकै कारण उनी गरुङ्गो सामान उठाउन सक्दिनन् । काँधमा भार पर्ने काम उनलाई डाक्टरले नगर्नू भनेका छन् ।

‘एक्सिडेन्ट भएपछि हातमा स्टिल राख्या'छ । त्यसैले काम पनि कसैले दिँदैन,’ उनी विवश हुँदै भन्छिन्, ‘हातको स्टिल झिक्ने पैसा त छैन, कसरी पसल थापेर बस्नु ?’

उनी लमजुङबाट श्रीमान्‌सँग १० वर्षअघि नै काठमाडौं आएकी थिइन् । तर, काठमाडौंमा काम नपाएपछि उनका श्रीमान् लमजुङ नै फर्किए । लमजुङमै ज्यामी काम गरेर जिनोतिनो कमाएका थिए । खर्च धान्न नसकेपछि तामाङले अरुको घरमा ज्यालामा काम पनि गर्थिन् । काँधमा स्टिल राखेपछि भने यस्तै व्यवसाय गर्नुको विकल्प उनीसँग छैन । हाल उनका श्रीमान्‌लाई पनि डेंगी भएको छ ।

बसोबास गर्ने सुकुम्बासी बस्तीको टहरा पनि उनको आफ्नो होइन । वर्षौंदेखि चिनेका एक जनाले उनलाई बस्नलाई दिएका थिए । यिनै कारणले पनि शर्मिला काम नगरी बस्न सक्दिनन् ।

काठमाडौं महानगरले सडकपेटीमा व्यवसाय गर्न रोक लगाएको जान्दाजान्दै शर्मिला‘हरू’ व्यवसाय गर्न विवश छन् । महानगरले ठेला लगिदियो अब के गर्ने ? शर्मिला पनि अलमलमा छिन् ।

शर्मिलालाई हाल विभिन्न ठाउँबाट सहयोग आइरहेको छ । ‘त्यसैबाट पसल राख्न सक्छु कि...,’ शर्मिला राहत महसुस गर्छिन् । तर, शारीरिक अशक्तता र छोराको चिन्ता उनको मनमा खट्किरहेको छ । भन्छिन्, ‘हामीजस्तो गरिबले के गर्ने, कसरी दुई छाक खान जोरजाम गर्ने ? सधैँ अरुको सहयोगले जीवन चल्छ र ?’

तस्वीर : सुशील श्रेष्ठ/शिलापत्र

प्रकाशित मिति: आइतबार, असोज ३०, २०७९ १९:४६