'जिम्मेवारीले थिचेपछि दसैँ दसैँजस्तो नहुँदो रहेछ'

A+ A A-

नवौँ राष्ट्रिय खेलकुद प्रतियोगिता नजिकिँदो छ । खेलाडीहरू तयारीमा व्यस्त छन् । सबैको उद्देश्य छ, गोल्ड मेडल जित्ने । गोल्ड मेडल जित्ने लक्ष्य बनाएका खेलाडीको योपटकको दसैँचाहिँ कस्तो हुनेछ ?

पुनम श्रेष्ठ जो सयौँ कठिनाइ र समस्यालाई चिर्दै यहाँसम्म आइपुगेकी खेलाडी हुन् । जसले ३ वर्षको उमेरमै बाबाको न्यानो काख गुमाइन् । गरिबी र संघर्षले परिवारलाई थिच्यो। जीवन गुजाराकै लागि आमाले चितवनदेखि काठमाडौंसम्म ल्याइन् । आमाको जेनतेन कमाइकै कारण पुनमको यात्रा यहाँसम्म आइपुग्यो ।

जुडो खेलाडी पुनमले २०१९ मा नेपालमा भएको १३औँ दक्षिण एसियाली खेलकुद (साग) प्रतियोगितामा स्वर्ण पदक जितिन् । ७८ केजीमुनिको तौल समूहमा स्वर्ण जितेकी पुनम १२औँ सागकी कास्य पदक विजेता पनि हुन् । उनै पुनमसँग दसैँको सेरोफेरोमा रहेर गरिएका दश प्रश्नः

योपटकको दसैँ कसरी मनाउँदै हुनुहुन्छ ?

योपटकको दसैँ नवौँ राष्ट्रिय खेलकुद प्रतियोगिताले खायो । अब दसैँ नै नवौँ खेलकुद हो हाम्रा लागि । तयारीले गर्दा योपटकको दसैँ परिवारसँग मनाउन पाइँदैन । हामीलाई त टीकाको दिन मात्रै छुट्टी होला ।

दसैँलगत्तै हुने नवौँ राष्ट्रिय खेलकुद प्रतियोगिताका लागि तपाईं कत्तिको उत्साहित हुनुहुन्छ ?

प्रत्येक २–२ वर्षमा हुने राष्ट्रिय खेलकुद लामो समयपछि हुँदैछ । राष्ट्रियस्तरको सबैभन्दा ठूलो प्रतियोगिता खेल्न पाउँदा उत्साहित त भइहालिन्छ नि । गोल्ड मेडल जित्ने लक्ष्य छ । तयारी पनि त्यसरी नै भइरहेको छ ।

बाल्यकालमा दसैँ आउँदा कस्तो उत्साह छाउँथ्यो ?

धेरै रमाइलो हुन्थ्यो त्यो बेला । बाल्यकाल भनेको बाल्यकाल नै रहेछ । फर्केर जान नमिल्ने । लुगा किन्ने, मामाघर जाने, रमाइलो गर्ने यस्तै थियो । जब दसैँ आउँथ्यो खुसी भइन्थ्यो ।

बाल्यकालको दसैँ र अहिलेको दसैँमा के फरक छ ?

धेरै फरक छ । त्यो बेला केही थाहा हुँदैनथ्यो । लाउन पाए, खान पाए, भनेको कुरा पुगे खुसी हुने समय थिएछ त्यो । अहिले त दसैँ दसैँजस्तो लाग्दैन । परिवारको धेरै जिम्मेवारी आफ्नो काँधमा छ । घरको आर्थिक अवस्था आफैँले हेर्नुपरेको छ ।

दसैँ भन्नेबित्तिकै तपाईंलाई आइरहने यादहरू केके छन् ?

हामी काठमाडौंमै बस्ने भएर रमाइलो नै हुन्थ्यो । किनभने दसैँमा हामी सधैँ गाउँ जान्थ्यौँ । किनमेल गर्ने, मामाघरमा हामीलाई पर्खेर बसिरहनुहुन्थ्यो । स्कुल पनि लामो समयसम्म बिदा हुन्थ्यो । यस्तै यादहरू आइरहन्छन् ।

यसअघिका दसैँहरूमा विशेषगरी तपाईं के गर्नुहुन्थ्यो ?

दसैँमा त्यस्तो घरको काम गर्ने भन्ने त भएन । किनभने हामी काठमाडौंबाट सधैँ दसैँ मनाउन गाउँ जान्थ्यौँ । अब उता गएपछि हामी त पाहुनाजस्तै हो । घुल्ने, ठूलाबडाको हातको टीका लगाउने । मीठोमीठो खाने । चङ्गा उडाउने, पिङ खेल्ने यस्तै हुन्थ्यो ।

अब अलिक ठूलो भइसकेपछिचाहिँ सबै आफन्तहरूसँग भेट हुँदा मेरो खेल जीवनका बारेमा सोध्नुहुन्थ्यो । कस्तो हुँदैछ ? अब के गर्छौ ? राम्रो गर्नू भन्ने कुराहरू नै हुन्थे ।

दसैँमा आउनैपर्छ भनेर बोलाउनुहुने आफन्तलाई के भनेर सम्झाउनुभएको छ ?

गाउँमा सबैले आइज भन्दै बोलाइरहनुभएको छ । यसरी बोलाउँदाचाहिँ अभ्यास गर्न पनि मन लाग्दैन बेलाबेला । मामाहरूले नआएको धेरै भयो । योपटक त आउनैपर्छ है भन्नुहुँदै थियो । तर, खेलका कारण जान नपाउने भएँ । नरमाइलो छ योपटकको दसैँ ।

दसैँका लागि आफूले मागेको कुरा नपाउँदा रुनुभएको छ ?

त्यस्तो ढिपी गर्ने खालको चाहिँ म थिइनँ । आमाले जे दिनुहुन्थ्यो, त्यही लाउँथे । खानलाउन नै धौधौ पर्थ्यो । यो चाहियो, त्यो चाहियो भन्ने अवस्था नै थिएन । अहिले आफूलाई भन्दा पनि घरका लागि किनमेलहरू किन्छु । योपटक पनि मेरो लागि चाहिँ केही किनिनँ तर अलिअलि घरका लागि किनिदिएकी छु ।

खेल खेल्न बाहिर जाँदा दसैँ छुटेको छ ?

छ । दुई/तीनपटक छुटेको छ । हामी खेलाडी हौँ । दसैँभन्दा पनि महत्त्वपूर्ण त हाम्रो लागि खेल नै हो । अब दसैँ छुट्यो भनेर दुःखी हुनु पनि त भएन ।

सबैलाई दसैँका लागि के सन्देश दिनुहुन्छ ?

वर्षमा एकपटक आउने महान् चाड राम्रोसँग मनाउनुहोला । आफ्नो स्वास्थ्यको ख्याल गर्नुहोला । अहिले डेंगीको प्रकोप बढिरहेको छ । सबैले उत्सवको रूपमा मनाउनुहोला भन्न चाहन्छु ।

प्रकाशित मिति: मंगलबार, असोज १८, २०७९ ०६:५५