आत्महत्याको तेस्रो प्रयास पनि असफल भएपछि...

A+ A A-

तेस्रो प्रयास पनि असफल भएपछि आत्महत्या नगर्ने निष्कर्षमा पुगें ।

हुन त आत्महत्या कुनै योजनामा गरिँदैन । योजना भए पनि वर्षौं पुरानो हुँदैन । आत्महत्याको घोर विरोधीले नै आत्महत्या गरेका छन् । बारम्बार जीवनलाई धिक्कार्नेहरू जबर्जस्त बाँचिरहेका छन् । कसैलाई मृत्यु बाध्यता त कसैलाई प्रिय हुन सक्छ । मरेर रहर पूरा गर्नेलाई कसैले बुझ्ने कोसिस गरेको छैन । बाँचेकाले नै भनिरहेका हुन्छन्, ‘मर्ने कसैलाई रहर हुँदैन ।’

तर, मैले तीनपटक मर्ने रहर गरें, पूरा भएन । पूरा गर्नै नसक्ने रहर किन पाल्ने भनेर आत्महत्या नगर्ने निष्कर्षमा पुगेकी हुँ । यो रहर फेरि नजाग्ने ग्यारन्टी पनि छैन ।

आत्महत्या गर्ने रहर मात्रै होइन, धेरै रहरले आत्महत्या गरेका छन् । कतिपय रहरको हत्या भएको छ । कतिपयको बलात्कार ।

कतिपय कालगतिले मरे । कतिको आफैं मलामी गएकी छु । कति रहर त कुपोषित भए । आज तिनै गुमेका र कुपोषित रहरको सम्झनामा आफूलाई जिउँदो राखेकी छु । जिउँदो भएपछि रहर झन् अंकुराउँदा रहेछन् ।

तर, अब अंकुरित रहरलाई मलजल गर्दिनँ, सायद । कलिलैमा मरे पनि कसैले मारे पनि कुनै दुःख लाग्नेछैन किनकि मैले दुःखको सीमा नाघिसकेकी छु । अब सीमित घेराभित्रको दुःखले मलाई रुवाउनेछैन । अब दुःखलाई नै दुःख दिनेछु ।

धेरै भयो, नहाँसेको । नरोएको । नगाएको । ननाचेको । कुनै बेला खुब हाँसियो । रोइयो । गाइयो । नाचियो । अचेल कहिलेकाहीँ बोल्छु । कहिलेकाहीँ हिँड्छु । धेरैजसो सुत्छु । सोच्दिनँ, सम्झन्छु ।

धेरै भयो कपाल नकोरेको । पछिल्लोपटक कहिले मेरो कपालमा काइँयो पर्यो, याद छैन । मैलो र जर्खराउँदो भएको छ, कपाल । लट्टैलट्टा परेको छ, खुब चिलाउँछ, कनाउँदा लामो नङभित्र पोटिला ढाडी भेटिन्छन् ।

मन्दिरको पेटीमा राखेर नङले किचेर मार्छु तिनलाई । नङले किचेर जुम्रा मार्दा निस्कने ‘पिटिक्क’ आवाज मलाई उत्पात प्रिय लाग्छ । जुम्रा मार्दा निस्केको रगतले मन्दिरको पेटी र भित्तो रंगिएको छ । मलाई त्यो हेरेर बस्न झन् आनन्द लाग्छ । कटकटिएको रगत खप्पिस चित्रकारले क्यानभासमा पोतेको रंगजस्तो लाग्छ । मानौं, म दामी कलाकार हुँ । चित्रकार हुँ ।

अचेल आनन्द लाग्न कुनै ठूलो उपलब्धि चाहिँदैन । आनन्दको खिल्ली उडाउन सिकेकी छु । आनन्द हुने होइन, लुट्ने हो भन्न सिकेकी छु त्यसैले त मन्दिरको भित्तोमा कटकटिएको रगत हेरेरै आनन्द लिन्छु, क्यानभासमा पोतिएको रंग ठानेर । जीवन्त चित्र ठानेर ।

मेरो जीवनको क्यानभासमा धेरै रगत कटकटिएको छ । शरीरमा पनि धेरै रगत लतपतिएको छ ।

ननुहाएको कति भयो, पत्तो छैन । महिनावारी हुँदा प्याड त के ? कुनै टालोले समेत ढाकेकी छैन । शरीरमा मयलको पाप्रा कति पत्र भयो, गनेकी छैन । माडेको छैन । कहिलेकाहीँ कनाउँदा नङको काँपभरि मयल भरिन्छ ।

पहिला पहिला त जीउमा अलिअलि मयल हुँदा पनि धेरै चिलाउँथ्यो । अहिले खासै चिलाउँदैन । मयल मेरो परिचय भएको छ । यस्तो लाग्छ, मयलले ढाकेकै कारण मेरो लाज छोपिएको छ । घामपानी छेकिएको छ त्यसैले मलाई मेरो प्रिय मयलको खुब माया लाग्छ ।

नङ पालेको होइन, नकाटेको । कति लामो छ, नापेकी छैन । तर, मलाई जुम्रा मार्न र कनाउन पुगेको छ । मान्छेहरू मेरो लामो नङ देखेर तर्सन्छन् । बिचराहरू ! दया जागेर आउँछ । तर, दया गर्न सक्दिनँ ।

दाँत नमाझेको कति भयो, त्यो पनि याद छैन । तर, कपाल नकोेरेकोभन्दा दाँत नमाझेको धेरै भयो । पायरियाको गन्धले कसैलाई सताएको छैन । दाँत नमाझ्दा कुनै अप्ठ्यारो अनुभूति भएको छैन । मन्दिरको भित्तामा टाँसिएको मैलो ऐनामा हेर्दा मेरो दाँत सुनभन्दा कम पहेंलो छ । चाँदीमा बेसार लिपेजस्तो ।

यो म्याक्सी लगाएको करिब दुई वर्ष भयो । फेरेको छैन । धोएको छैन । मक्किएर धेरै ठाउँमा च्यातिएको छ । उध्रिएको छ । उध्रिएको ठाउँ सिएको छैन, च्यातिएको ठाउँ टालेको छैन । कम्मरमुनि धेरै ठाउँमा च्यातिएको छ । छातीको देब्रे पाटोमा उध्रिएको छ । अरू धेरै प्वाल परेको छ । सायद मान्छेले मेरो कपडाको रंग र शरीरको रंग छुट्याउन सक्दैनन् किनकि दुवै टाटैटाटा लागेको, कालो र मैला छन् ।

मेरो शरीरको प्राकृतिक रंग कस्तो थियो, थाहा नभएजस्तै मैले लगाएको म्यासीको रंग नयाँमा कस्तो थियो, याद छैन । सेतोमा रातो बुुट्टा भएकोजस्तो घुर्मौलो याद आइरहेको छ ।

जसरी म्याक्सी मक्किएर च्यातिएको छ, त्यसैगरी च्यातिएको छ जीवन । जसरी मैले जबर्जस्त म्यासी सिउने प्रयास गरेको छैन, त्यसरी नै च्यातिएको जीवन सिउने प्रयास गरेकी छैन । कुनै बेला सपना, आक्रोश र असन्तुष्टि सबै थियो, त्यतिबेला भएका र नभएका दुवै कुराले सताउँथ्यो । अहिले केही छैन । केही नभएको र नपुगेको अनुभूति नै छैन ।

दुब्ली छु । दुब्ली हुनुसँग पनि कुनै चिन्ता छैन । किन दुब्लाएको भनेर सोध्ने कोही छैनन् । कसैले नसोधेकोमै सन्तुष्ट छु । बरु कसैले मेरो बारेमा सोच्ला या सोध्ला भनेर खुब डर लाग्छ । त्यो खतरा मोल्न चाहन्नँ त्यसैले त मानिसको भीडभन्दा बाहिर छु । वा, भीडभित्र पनि एक्ली छु ।

होइन, होइन म कहाँ एक्ली छु र ! मेरो एउटा प्रिय कैलो बिरालो छ । उसैसँग बात मार्छु । रहलपहल मनका कुरा गर्छु । साँझ–बिहान उसैसँग बिताउँछु । दिउँसो कताकता जान्छ, फेरि फर्केर आउँछ । मलाई बिरालाले माया गर्छ, म बिरालोलाई । बिरालो छ र त म निर्धक्क बस्न सकेकी छु । कैलो बिरालोको टठिलो आँखा नै अहिले मेरो जीवनको तेज भएको छ । ओहो, म धेरै बहकिएछु ।

०००

हो, म सान्तोना गल्लीकी चर्चित बहुलाही हुँ । धेरैले मलाई ‘भलादमी बहुलाही’ भन्छन् । यसो भनेको मैले सुनेकी छु । यो मन्दिरको बाटो हुँदै हिँड्नेले मलाई देखेर भन्छन्, ‘बिचरी ! सारै सोझी छे । बहुलाहीजस्तो व्यवहार छैन । के पीर परेर दिमाग सड्केको हो कुन्नि !’

‘मलाई त यसको खुब दया लाग्छ । कहिलेकाहीँ केही मीठो–चोखो बनाएर दिन मन लाग्छ । यस्तैलाई दियो भने धर्म होला बरु...’

‘म्याउँ......’ मेरो प्रिय कैलो बिरालो करायो । झस्किएँ ।

मेरो बिरालो प्रायः साँझको समयमा कराउँदैनथ्यो । कुनै आपतमा मात्रै कराउथ्यो । मेरो डर अरु कारण होइन, कसैले मेरो बारेमा धेरै सोच्ला र मलाई केही सोध्न आउला भन्ने हो त्यसैले झस्किएर यताउता हेरें ।

मन्दिरभन्दा अलि परको एउटा पाटीमा घुर्मौलो उज्यालो देखें । झम्के साँझमा कोही मन्दिर भएतिरै आउन खोज्दै छ । मानिसहरू हिँड्ने बाटो त पाटीको कुनापट्टिबाटै छ । मेरो बिरालो पनि त्यतै हेर्दै छ ।

एउटा मान्छे मोबाइल बालेर म नजिक आउँदै छ । अलिक नजिक भएपछि देखें । अग्लो–सिकुटे अल्लारे केटो । उसको अनुहार देखिनँ तैपनि अनुमान गर्न कठिन थिएन । र, सोचें, लौ के बित्यास पर्ने भो !

क्रमशः

(अब तपाईंले उपन्यास ‘असहज अवतरण’लाई शिलापत्र डटकममा धारावाहिक रूपमा हरेक शनिबार पढ्न पाउनुहुनेछ ।)

प्रकाशित मिति: शनिबार, साउन १८, २०७६ १८:३७