आमालाई क्यान्सर भएको दिन...

A+ A A-

३ मंसिर २०७८ ।

त्यस दिन एउटा गह्रुँगो झोला बोकेर एक आगन्तुक हाम्रो बार्दलीमा आइपुगे ।

म विद्यालयबाट घर आइपुग्दा त्यही झोलालाई घरको ढोकाबाहिर देखेँ । त्यस्तो झोला हाम्रो घरबाहिर कहिल्यै देखेको थिइनँ । घरभित्र पस्दा मैले केही असहज महसुस गरेँ । मेरा बाबा, आमा र हजुरआमा एकै कोठामा कुप्रेर बसिरहनुभएको थियो । सबैका आँखा रसाएका थिए । बाहिर गएर त्यो झोला खोलेर हेरेँ । मलाई चक्कर लागेजस्तो भयो, आमालाई क्यान्सर भएको रहेछ ।

मेरा कान हजुरआमाको रुवाइले बज्न थाले । बाबाले हामीलाई अँगालो हाल्दै सान्त्वना दिन थाल्नुभयो । तर, ती सान्त्वनाका शब्दहरूमा बुबाको आँसु मिसिएको थियो । त्यतिबेला मलाई काठमाडौंमा पढिरहनुभएको दादाको साह्रै याद आयो । मेरा फुपूहरू पनि घर आइपुग्नुभयो । उहाँहरूले आमाको हात समात्दै साहस दिन थाल्नुभयो । त्यति नै बेला आमाको साथीको फोन आयो ।

मध्यरातमा बुबाआमाको कुराकानी सुन्न म उहाँहरूको कोठानजिक गएँ । त्यसबेला मैले जीवनभर नसुनेको आवाज सुनेँ- बुबाको रुवाइ । संसारकै सबैभन्दा दुर्लभ आवाज बुबाको रुवाइ रहेछ भन्ने मैले त्यसबेला थाहा पाएँ ।

उहाँले आमालाई सोध्नुभयो, ‘भोलि कक्षा ७ को पिकनिकमा आउनुहुन्छ ?’ त्यसपछि त त्यो रुवाइ झन्‌झन् ठूलो भयो ।

साँझ भइसकेको थियो । हामीले छिट्टै सुत्ने निधो गर्‍यौँ । म निदाउन सकिनँ । बाबा, आमा र हजुरआमा पनि निदाउन सक्नुभएको छैन भन्ने मलाई थाहा थियो । त्यसैले मध्यरातमा बुबाआमाको कुराकानी सुन्न म उहाँहरूको कोठानजिक गएँ । त्यसबेला मैले जीवनभर नसुनेको आवाज सुनेँ- बुबाको रुवाइ ।

संसारकै सबैभन्दा दुर्लभ आवाज बाबाको रुवाइ रहेछ भन्ने कुरा मैले त्यसबेला थाहा पाएँ ।

भोलिपल्ट आमाबुबा उपचारका लागि काठमाडौं जाँदै हुनुहुन्थ्यो । बिहान आमाको मुहार नियाल्न खोजिरहेकी थिएँ । तर आँट आएन । आँट बटुलेर हेर्दा मैले उहाँको मुहारमा आशा देखेँ ।

सायद मेरी आमाको यही साहसले होला, अहिले उहाँले यो घातक रोगलाई परास्त गर्नुभयो ।

दुःखद समय र सङ्घर्षको बेला मानिसले केही न केही सिक्छ नै । त्यो समय आमाले मलाई र परिवारलाई आफ्नो उपस्थितिले धान्नुभएको रहेछ । मेरो हजुरआमा र बुबाको हामीप्रति माया र आफन्तहरूको महत्त्व पनि बुझेँ । सकारात्मक सोचाइले हामी जस्तो अप्ठयारो पनि पार गर्न सक्दारहेछौँ ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, असोज १, २०७९ ०७:४४