पुँजीले धनाढ्य र विचारले टाट पल्टिएका कम्युनिस्ट नेताहरू

A+ A A-

नेपालमा कम्युनिस्टहरू कसरी पतन हुँदैछन् ? अहिले यो प्रश्न गर्नु भनेको कम्युनिस्टविरोधी कुरा हो । हामीले विगत ७२ वर्षको कम्युनिस्ट आन्दोलनको अभ्यासलाई सिंहावलोकन गर्‍यौँ भने कम्युनिस्टहरू कसरी पतन भइरहेका छन् भनेर बहस गर्ने अवस्थामा पुग्छौँ । यहाँ 'कम्युनिस्ट' शब्दावली शासनसत्तामा पुगेका माओवादी, एमाले र एकीकृत समाजवादीका लागि प्रयोग गरिएको छ । साना कम्युनिस्ट पार्टीहरू राजनीतिको निर्णायक हैसियतमा नभएको हुनाले तिनका बारेमा अलग्गै बहस गर्न सकिने भएकाले यहाँ बहस गरिएको छैन ।

कम्युनिस्ट पार्टी स्थापनाको ७२ वर्ष थोरै अवधि होइन । कम्युनिस्ट पार्टी सरकारको नेतृत्वमा पुगेको २७ वर्ष भएको छ र त्यो पनि छोटो अवधि होइन । अर्काे पक्ष के हो भने कम्युनिस्ट नभएको भए देशमा विकासको गति कहाँसम्म पुग्न सक्थ्यो ? त्यो अनुमान मात्रै गर्न सकिन्छ, किनभने कम्युनिस्टहरूले सरकार सञ्चालन गर्दा तिनीहरूले भ्रष्टाचारलाई उकालो चढाउनेबाहेक अन्य पार्टीले भन्दा भिन्न काम गरेका छैनन् । अहिले यति मात्रै भन्न सकिन्छ कि, निरंकुशता र राजतन्त्रविरुद्धको आन्दोलनमा कम्युनिस्टहरूको महत्त्वपूर्ण योगदान छ ।

कम्युनिस्टहरूले बेलाबेलामा दर्शन, सिद्धान्त र विचारका कुरा पनि गर्ने हुनाले जनता त्यसमा रनभुल्लमा पर्ने गरेका छन् । कम्युनिस्ट सरकारको व्यवहारमा कम्युनिस्टहरूको दर्शन, सिद्धान्त एक टुक्रा पनि कार्यान्वयन भएको छैन । नेपालमा सिद्धान्त जोगाउनका लागि कम्युनिस्टहरू टुक्रिने गरेको बताउँछन् । यथार्थमा व्यक्तिगत स्वार्थ नमिलेका कारण टुक्रिने गरेका छन् । कम्युनिस्टहरू टुक्रिँदै गए पनि थोरै/धेरै क्रियाशील रहँदै आएका छन् । भारतको पश्चिम बंगालमा ३० वर्षको कम्युनिस्ट शासन ढल्न धेरै लामो समय लागेन । एउटै चुनावबाट एकाएक, अप्रत्याशित ढंगले ३० वर्षको शासन ढल्यो भने अर्काे पाँच वर्षको चुनावपछि त लगभग सखाप नै भयो ।

नेपालको कम्युनिस्ट पार्टी पश्चिम बंगालको बाटोमा तत्कालै नजाने एउटा बेग्लै पक्ष छ, कम्युनिस्ट पार्टीको नेता/कार्यकर्ता भएकै कारण दशौँ हजारको जीविकोपार्जन भएको छ । तिनीहरूले यदि आफू क्रियाशील रहेको पार्टी छोड्ने हो भने रोजीरोटी गुम्छ, त्यसैले तिनीहरूले कम्युनिस्ट पार्टी छोड्दैनन् । तिनीहरूमार्फत जनतामाथि सामन्ती र नौजाले शासन सञ्चालन गरिएको छ ।

ठेक्कापट्टा, कमिसन र भ्रष्टाचारकै आडमा कम्युनिस्ट राजनीति टिकेको छ । यसमा अपाङ्ग तथा वृद्धभत्ताजस्ता केही सामाजिक सुरक्षाका कार्यक्रमले जनताको तहमा पनि कम्युनिस्ट शासनको प्रभाव परेको छ । आफ्ना कार्यकर्ता र युवाहरूलाई पार्टी र तिनका दलालमार्फत विदेश पठाएर रेमिट्यान्सले शासन सञ्चालन गर्ने खतरनाक बानी लागेको छ । लाखौँ युवाहरूलाई नेताले खोलेका म्यानपावरमार्फत विदेशमा बेचिएको छ । रगत–पसिना बगाउनका लागि विदेश जाँदा पनि पार्टीकै सहारा लिनुपर्ने बाध्यतामा युवाहरूलाई पारिएको छ । यसरी देशमा फरक परिस्थितिको निर्माण नहुने बेलासम्म कम्युनिस्टहरू शासनसत्तामा रहिरहने देखिन्छ ।

विचारको खडेरी र कसाही नेता

कम्युनिस्टहरू भन्ने गर्छन्, 'हाम्रो लक्ष्य समाजवाद र साम्यवाद हो ।' यत्ति भएपछि केही नयाँ कुरा पत्ता लगाउनै पर्दैन ।

अब यहाँका कम्युनिस्टहरूको पतन गराउन चिहानमा पुगिसकेको पञ्चायत र राजतन्त्र फर्केर आउनुपर्दैन । कुनै साम्राज्यवादीहरू आएर आक्रमण गर्नुपर्दैन । यिनीहरूको क्रियाकलाप, देश र जनताविरुद्धका व्यवहार, भष्ट चरित्र आदि नै काफी छन् भन्ने कुरा अहिलेको स्थापित सत्य हो ।

सबै कुरा मार्क्स र एंगेल्सले कम्युनिस्ट घोषणापत्रमा लेखिदिएका छन् । अध्यात्मवादीहरूले जिउँदो गाई दान गर्नुपर्ने ठाउँमा पैसा दान गरेर अगाडि बढिसक्दा कम्युनिस्टहरू ढलेको सोभियत संघको गीत गाउँदै गरेका भेटिन्छन् । सोभियत संघभन्दा नयाँ समाजवाद बनाउन सकिन्छ भन्ने विषयमा छलफल पनि गर्ने गरेका छैनन् ।

पछिल्लो विज्ञान, प्रविधि र मूलतः इन्टरनेटले विश्व समाज व्यवस्थामा ल्याएको परिवर्तनबारेमा नेपालका कम्युनिस्टहरू बेखबर छन् । कम्युनिस्टहरूले देश र जनताको पक्षमा तत्कालीन र दीर्घकालीन महत्त्वका कामहरू नगरीकन पनि आफूलाई समाजवादी र साम्यवादी भन्ने र बाँकी दुनियाँलाई दक्षिणपन्थी, प्रतिक्रियावादी, पुँजीवादी करार गरेर आफू क्रान्तिकारी भइने जुन समस्या कम्युनिस्ट आन्दोलनमा रहिरहेको छ, यो नै कम्युनिस्ट आन्दोलनको पतनको रोडम्याप हो र त्यसका व्यापक र बहुआयामिक पक्षहरू छन् ।

नेपालको कम्युनिस्ट आन्दोलनमा बहुदलीय जनवाद, जनताको जनवाद र नयाँ जनवादजस्ता शब्दावलीहरू प्रयोग भएको पाइन्छ । ती सिद्धान्त र व्यवहारको रूपमा होइन, जार्गनको रूपमा प्रयोग गरिएका छन् भन्ने कुरा छर्लङ्ग छ । मदन भण्डारीले बहुदलीय जनवादको प्रतिपादन गरेका थिए । बहुदलीय जनवाद एमालेहरूको मागिखाने भाँडो भएको छ । एमाले र माओवादीको पार्टी एकता गर्दा बनाइएको जनताको जनवाद तीन वर्ष नहुँदै टुक्रियो । नयाँ जनवादको नाममा माओवादीले १० वर्ष सशस्त्र संघर्ष गरेको थियो, जसलाई तिनीहरूले जनयुद्ध भन्ने गरेका छन् । त्यसबाट आएका नेताहरूको राजनीतिक दिवालियापन र तमासा बिर्सनलायक छ । माओवादीको जनयुद्ध लुटको अखडामा परिणत भएको छ ।

पार्टीको आन्तरिक र जनताको जीवनमा बहुदलीय जनवाद कत्तिको लागू भएको छ भन्ने कुरा एमाले नेता/कार्यकर्तालाई बढी थाहा छ । विधि र पद्धतिको कुरा गरेर नथाक्ने माधवकुमार नेपालको हालत गत हप्ता मन्त्री परिवर्तन गर्दा देखिएको तमासाबाट छताछुल्ल भएको छ । एमाले सरकारमा जाँदा बहुदलीय जनवादका कुनै पनि प्रस्तावनाहरूलाई व्यवहारमा अगाडि बढाएको पाइँदैन । तर, केपी ओली र माधवकुमार नेपाल हामी देश र जनताको पक्षमा छौँ भनेर डुक्रिन छोडेका छैनन् । कांग्रेसले अगाडि सारेका खुला बजार अर्थतन्त्रका कार्यक्रमहरूलाई लिपपोत गरेर ल्याउने काम मात्रै गरेको देखिन्छ ।

भारतको नयाँ दिल्लीमा उदाएका अरविन्द केजरीवालले मुख्यमन्त्री भएपछि शिक्षा, स्वास्थ्य, पानी नि:शुल्क गरेको हेरिरहेका नेपालका कम्युनिस्टहरूले त्यही शिक्षा, स्वास्थ्य र खानेपानीलाई आफ्नो नाफा, सम्पत्ति आर्जन र माफियाकरण गरेका छन् ।

नेपालका कम्युनिस्ट नेताहरू पुँजीले धनाढ्य र विचारले टाट पल्टिएका व्यापारीहरू हुन् । कम्युनिस्टहरू यहाँभन्दा बिग्रने कुनै ठाउँ छैन । तिनीहरूसँग अब कुनै नयाँ विचारहरू बाँकी छैनन् । सरकारमा बसेर जनतामाथि गरेको अत्याचार हेर्दा के देखिन्छ भने यिनीहरू शासन कब्जा गरेका आधुनिक शैलीका शोसक र सामन्तहरूको भूमिकामा देखिएका छन् ।

आफूलाई पार्टी र सत्ताको केन्द्रमा राखेर जनतामाथि लुटधन्दाको कार्यमा संलग्न हुनेबाहेक यिनीहरूकै नेतृत्वमा केही नयाँ काम हुनेछ भनेर आशा गर्नु बेकार हुनेछ । आगामी दिनमा केपी ओली, पुष्पकमल दाहाल, झलनाथ खनाल, माधवकुमार नेपाल र वामदेव गौतमको नेतृत्वमा समाजवादी आन्दोलनमा एक थोपा योगदान हुनेछ भनेर आशा गर्ने ठाउँ छैन ।

ओली, दाहाल, खनाल, नेपाल र गौतम कसाहीले मासुको बिलो लगाएझैँ देशको राजकीय शीर्ष पदको बिलो लगाउने राजनीतिक कसाहीको भूमिका खेलिरहेका छन् । यिनीहरूले विचार, सिद्धान्त, नीति र नैतिकता आदि सबै कुराको हत्या गरेर बाँचुञ्जेल आफ्नो लागि पदको बिलो लगाएर बस्ने रणनीति लिएका छन् ।

सम्भावना बोकेका व्यक्तिहरूमाथि राजनीतिक दमन गरेर आगामी १० वर्षका लागि आफ्नो भागमा के कति पार्ने भनेर पदको बिलो लगाइरहेका छन् । यिनीहरूले कसाहीले मासु बिलो लगाएजसरी राजनीतिक पदको बिलो लगाउनेबाहेक कम्युनिस्ट आन्दोलनको विचार, राजनीति र देशको भविष्यका लागि आगामी दिनमा कुनै पनि योगदान गर्न सक्ने छैनन् । अब यिनीहरूबाट विचार, सिद्धान्त वा व्यवहारमा कुनै नयाँ र थप योगदान हुन सक्नै छैन । विगतमा गरेको योगदानको मिटरब्याज खाएर बाँकी जीवन जनता र देशको बर्बादीका लागि गुजार्नेछन् ।

श्रीपेच नभएका राजा, उद्योग नभएका पुँजीपति

नेपाली कम्युनिस्ट पार्टीहरू सबैले आफूलाई समाजवादी र साम्यवादी बताउने गर्छन् । समाजवाद कोही कसैको घोषणापत्रमा पनि छुटेको देखिँदैन । आगामी ५० वर्षपछि दस्तावेज पढ्ने व्यक्तिहरूले अहिलेका सबैजसो कम्युनिस्ट पार्टीहरूमा कुनै भिन्नता देख्ने छैनन् । कम्युनिस्ट नेताहरूमा एकैपटक दुईवटा चरित्र देख्न सकिन्छ । यिनीहरू सामन्ती र पुँजीवादी दुवै हुन् । एउटै व्यक्ति कसरी सामन्ती र पुँजीवादी बन्न सक्छ भन्ने उदाहरण नेपालका कम्युनिस्ट नेताहरू हुन् ।

राजाहरूले आफू बाँचुञ्जेल शासन गर्ने गर्थे । कम्युनिस्ट नेताहरूमा पनि त्यही प्रवृत्ति देखिएको छ । सत्तामा पुग्नका लागि, प्रधानमन्त्री हुन वा दोहोरिन, राष्ट्रपति हुनका लागि उनीहरूले आफ्नो सम्पूर्ण शक्ति खर्च गरेका छन् ।

एमाले, माओवादी र एकीकृत समाजवादीका मुख्य नेताले आफ्नो पार्टीलाई सामन्ती शैलीमा सञ्चालन गरिरहेका छन् । २०४० सालको वरिवरिदेखि नेतृत्वमा रहेका नेताहरू २०८० सालसम्म पनि उही हैसियतमा रहरहनेछन् । राजाहरूले आफू बाँचुञ्जेल शासन गर्ने गर्थे । कम्युनिस्ट नेताहरूमा पनि त्यही प्रवृत्ति देखिएको छ । सत्तामा पुग्नका लागि, प्रधानमन्त्री हुन वा दोहोरिन, राष्ट्रपति हुनका लागि उनीहरूले आफ्नो सम्पूर्ण शक्ति खर्च गरेका छन् । तिनीहरूले सत्ताका लागि खर्च गरेको ऊर्जाको ५ प्रतिशत पनि विचार, सिद्धान्त, दर्शन आदि कार्यमा खर्च गरेका छैनन् । यिनीहरूले आफूलाई पार्टीको सामन्ती र निरंकुश राजाको रूपमा राखेका छन् ।

पुष्पकमल दाहालको लडाकु काण्ड, अजय सुमार्गी काण्ड, घरबेटी काण्ड, माधव नेपालको बालुवाटार काण्ड सामान्य खालका होइनन्, ती देशद्रोह हुन् । माधव नेपाल र प्रचण्ड मिलेर अमेरिकी परियोजना एमसीसी पारित गरिएपछि यिनीहरूले देशको सार्वभौमिकता र स्वतन्त्रतामाथि हमला गरेका छन् । एमसीसी पारित गर्दा केपी ओलीले संसद अवरुद्ध पारेर तमासा देखाइरहेका थिए । कम्युनिस्ट पार्टीका नेताहरूले आफूलाई साम्राज्यवादीहहरूको सेवामा समर्पित गरेका छन् । अझ यसरी भन्न सकिन्छ कि तिनीहरू साम्राज्यवादीहरूको सेवा नगरेसम्म राजनीति गर्न र सरकारमा जान नसक्ने अवस्थामा पुगेका छन् ।

दक्षिण एसियाली मुलुक श्रीलंका टाट पल्टिएको छ । नेपाल पनि आर्थिक रूपमा टाट पल्टिने अवस्थामा पुगेको छ । कम्युनिस्ट नेताहरू सबै चुपचाप बसेका छन्– महँगी, भ्रष्टाचार चुलिँदासम्म पनि मानौँ कि देशमा केही भएकै छैन । यही समयमा कम्युनिस्ट पार्टीका नेता अर्थमन्त्री छन् । तर, उनको गैरजिम्मेवारी र भ्रष्ट व्यवहारले सीमा नाघेको छ ।

वि.सं. २०७९–८० को बजेट निर्माण गर्दा जेठ १४ गते राति केही पुँजीपतिको स्वार्थका लागि अनधिकृत व्यक्ति अर्थ मन्त्रालय प्रवेश गरेर करका दरहरू व्यापक फेरबदल गरेको घटना बाहिरिएपछि अर्थमन्त्री जनार्दन शर्मा र माओवादी नेतृत्वले देशलाई कसरी खोक्रो बनाइरहेका छन् र लुटको धन्दा चलाइरहेको छ भन्ने कुरा छर्लङ्ग भएको छ ।

पुँजीपतिहरूबाट कमिसन खाएर अकुत सम्पत्ति थुपार्ने ध्याउन्नमा कम्युनिस्ट नेताहरू लागिरहेका छन् । कोभिड महामारीको समयमा स्वास्थ्य सामग्रीमा गरिएको घोटाला इतिहासकै ठूलो घोटालामध्येको थियो । प्रिन्टिङ प्रेस खरिद घोटालामा सञ्चारमन्त्री गोकुल बाँस्कोटाले राजीनामा नै दिए ।

देशमा खोलिएका अधिकांश निजी अस्पतालहरू कम्युनिस्ट पार्टीका मन्त्री, नेता/कार्यकर्ताको शेयर छ । अधिकांश विद्यालयहरूमा तिनीहरूकै शेयर छ । अस्पताल र विद्यालयमा समानान्तर ढंगले शेयर हाल्ने कम्युनिस्ट नेता/कार्यकर्ताहरू पनि हजारौँको संख्यामा छन् । गरिब जनतालाई शिक्षा र स्वास्थ्यको नाममा तिनीहरूले नै लुटेका छन् ।

कम्युनिस्ट पार्टीका नेताहरू गरिब जनता लुट्नका लागि जन्मिएका हुन् र जनता लुट्नका लागि कम्युनिस्ट पार्टीको सदस्यता लिएका हुन् । तिनीहरूले लिएको कम्युनिस्ट पार्टीको सदस्यता गरिब जनताको हितका लागि होइन, गरिब जनतालाई लुट्नका लागि लिइएको लाइसेन्स हो । यो तहसम्मको लुट र डकैती सम्भवतः विश्वका कुनै पनि देशका कम्युनिस्ट नेताहरूले गरेका छैनन् ।

स्थिति यस्तोसम्म बनिसकेको छ कि कम्युनिस्ट पार्टीका मन्त्रीहरू कि काम गर्न नसकेर लाचार बनेका छन् कि कुनै न कुनै घोटाला नगरीकन मन्त्रीबाट फिर्ता नै भएका छैनन् । मन्त्री हुन जानु भनेको ठूलठूला घोटाला गर्न जानु हो भन्ने कुरा स्थापित भइसकेको छ । मन्त्री भएपछि चुनाव जित्नुपर्ने, चुनाव जित्नका लागि घोटाला गर्नुपर्ने अवस्थाको सिर्जना कम्युनिस्ट नेताहरूले आफैँ गराएका हुन् ।

लेखिनुपर्छ अर्काे दस्तावेज

कम्युनिस्ट पार्टीका नेताहरूले राजतन्त्र र पञ्चायतविरुद्ध लामो संघर्ष गरेको सत्य हो । तर उनीहरू जब सत्तामा पुगे, त्यसपछि तिनीहरूका सबै व्यवहारहरू राजतन्त्र र पञ्चायतका भन्दा भिन्न हुन सकेनन् । तिनीहरू देश र जनताको पक्षमा काम गर्ने नेताको रूपमा होइन, निरंकुश, भ्रष्ट र खराब शासक बनेर निस्किए ।

राजतन्त्र र पञ्चायती शासकहरूमा जे जति खराबीहरू थिए, ती सबै कम्युनिस्ट शासकहरूमा पनि देखिए । बोल्ने, लेख्ने, सभा, जुलुस गर्ने स्वतन्त्रता प्राप्त भए पनि जनताको जीवन गरिबी, बेरोजगारी, भोकमरीबाट दशकौँसम्म पनि माथि उठ्न सकेन । तर, कम्युनिस्टको नाममा खराब र भ्रष्ट शासन सञ्चालन भइरह्यो ।

कम्युनिस्ट बुद्धिजीवीहरूले भविष्यका निम्ति कम्युनिस्ट पार्टीहरूले पारेका भ्रमहरू चिरेर नयाँ दस्तावेज पस्किनुपर्छ । दस्तावेजमा समाजवाद लेखे पनि कम्युनिस्टहरू कसरी सामन्ती र पुँजीवादी छन् भन्ने कुरा तथ्यसंगत ढंगले राख्नुपर्छ । कम्युनिस्ट नेताहरू बजेटमा समावेश गरिएका करका दरहरू बदलेर कमिसन खाइरहेका छन् ।

नेपालका कम्युनिस्ट नेताहरू पुँजीले धनाढ्य र विचारले टाट पल्टिएका व्यापारीहरू हुन् । कम्युनिस्टहरू यहाँभन्दा बिग्रने कुनै ठाउँ छैन । तिनीहरूसँग अब कुनै नयाँ विचारहरू बाँकी छैनन् ।

ठेकेदारहरूबाट पैसा असुलेर सम्पत्ति थुपारिरहेका छन् । अर्बौं लगानी गरेर निजी विद्यालय, निजी अस्पतालहरू खोलिरहेका छन् । ती कार्यमा कम्युनिस्ट पार्टीका अध्यक्षहरू केपी शर्मा ओली, पुष्पकमल दाहाल, माधवकुमार नेपालहरू नीतिगत रूपमै संलग्न छन् । मौलिक हकको रूपमा रहेको शिक्षा र स्वास्थ्यको व्यापार गरिरहेका छन् । दस्तावेजमा लेखिएको समाजवादको हुर्मत लिएका छन् ।

देशको प्रधानमन्त्री भइसकेका पुष्पकमल दाहाल, झलनाथ खनाल, माधवकुमार नेपाल, बाबुराम भट्टराई, केपी शर्मा ओलीले शिक्षा र स्वास्थ्य दुवै क्षेत्रमा समाजवाद शब्दलाई व्यवहारबाट नामेट बनाउने कामहरू गरिरहेका छन् ।

यिनीहरू गरिबी निवारण होइन, भोकमरीमा धकेलेर तथा औषधि उपचार गर्न नदिएर गरिबहरूलाई नै निवारण गर्ने दिशामा लगेका छन् । यिनीहरू प्रधानमन्त्री भएको समयमा गरिबी हटाउने, शिक्षा र स्वास्थ्यलाई नि:शुल्क गर्ने, रोजगारी सिर्जना गर्ने, उद्योगधन्दा कलकारखाना खोल्ने, युवाहरूलाई विदेश पलायन रोक्ने कार्यक्रम ल्याउन सकेनन् ।

शीर्ष नेतृत्व तहका केही थान व्यक्ति, आफन्त र आसेपासेहरूलाई व्यवस्थापन गर्दागर्दै यिनीहरूले देशको समय र भविष्य बर्बाद बनाइरहेका छन् । अब यिनीहरूको शासन जनताकेन्द्रित होइन, आफूकेन्द्रित भएको छ । कम्युनिस्टको नीति, सिद्धान्त, व्यवहार आदि सबै पक्षबाट च्यूत हुँदा पनि कम्युनिस्ट पार्टीको भ्रम दिन छोडेका छैनन् ।

स्वास्थ्यमा समाजवाद शब्दको हुर्मत लिने मन्त्रीहरू खगराज अधिकारी, भानुभक्त ढकाल, विरोध खतिवडा, गिरिराजमणि पोखरेल, अमिक शेरचन आदि हुन् । यी कुनै पनि स्वास्थ्यमन्त्रीहरूले जनताले सुलभ ढंगले स्वास्थ्य सुविधा पाउने गरी कार्यक्रम ल्याउन र निर्णय गर्न सकेनन् । पञ्चायती व्यवस्थामा खोलिएका अस्पतालहरूलाई मर्मतसमेत गर्ने नसक्ने हैसियतका व्यक्तिहरू स्वास्थ्यमन्त्री बन्ने र बाहिरिने क्रम निरन्तर रहँदै आएको छ ।

शिक्षामा समाजवाद शब्दको हुर्मत लिने शिक्षामन्त्रीहरू गिरिराजमणि पोखरेल, गंगालाल तुलाधर, देवेन्द्र पौडेलहरू हुन् । पञ्चायतकालमै निर्माण भएका विश्वविद्यालय र क्याम्पसहरूलाई स्तरोन्नति गर्न नसक्ने हैसियतका व्यक्तिहरू शिक्षामन्त्री बन्ने र बाहिरिने क्रम निरन्तर जारी छ । यिनीहरूले समाजवादी शिक्षाको मात्रै होइन, समाजवादी प्रचारको पनि धज्जी उडाएका छन् ।

कम्युनिस्ट नेताहरूले गरेका अपराधहरूको फेहरिस्त लेखिएन भने भविष्यमा कम्युनिस्ट आन्दोलनका बारेमा ठूलो भ्रम पैदा हुनेछ । कम्युनिस्ट नेताहरूको विलासी जीवनशैली, जनताप्रति गैरजिम्मेवार, लुटको धन्दा, देश र जनताविरुद्ध गरेका सबै कर्तुतहरू तथ्यसंगत ढंगले लेखिनुपर्छ । कम्युनिस्ट प्रधानमन्त्री भएको समयमा बालुवाटारको सरकारी जग्गा कसरी बेचियो, लडाकू शिविरको अर्बौं घोटाला कसरी भयो, मध्यरातमा बजेटका करका दरहरू कसरी फेरियो, मध्यरातमा महाकाली राष्ट्रघाती सन्धि कसरी गरियो, राष्ट्रघाती एमसीसी परियोजना किन र कसरी पारित गरियो, ठूलठूला भ्रष्टाचार काण्डहरूको फेहरिस्त लेखिनुपर्छ ।

कम्युनिस्ट पार्टीका नेताहरूले सत्तामा बसेर गरेका अपराधहरू सामान्य खालका हुन सक्दैनन् । ती देश र जनताका विरुद्धमा गरिएका अपराध हुन् । कम्युनिस्ट आन्दोलनका नाममा भएका अपराधहरू हत्या, बलात्कार, लुट सबै तथ्यपूर्ण ढंगले लेखिनुपर्छ । लुटका धन्दाहरू सामान्य खालका छैनन्, देशद्रोहहरू सामान्य खालका छैनन् । भ्रष्टाचाहरू सामान्य खालका छैनन् । केही दर्जन नेताहरूको पुँजीको बढोत्तरी भइरहेको छ । उनीहरूको विलासी जीवनका लागि ४० लाख युवाहरूले विदेशमा रगत–पसिना बगाउनुपरेको छ । गरिबहरूले भोकभोकै मर्नुपरेको छ ।

देशको जुन अवस्था विद्यमान छ, कम्युनिस्ट आन्दोलनको पतनको रोडम्याप यही हो । अब यहाँका कम्युनिस्टहरूको पतन गराउन चिहानमा पुगिसकेको पञ्चायत र राजतन्त्र फर्केर आउनुपर्दैन । कुनै साम्राज्यवादीहरू आएर आक्रमण गर्नुपर्दैन । यिनीहरूको क्रियाकलाप, देश र जनताविरुद्धका व्यवहार, भष्ट चरित्र आदि नै काफी छन् भन्ने कुरा अहिलेको स्थापित सत्य हो ।

प्रकाशित मिति: बिहीबार, असार २३, २०७९ ०६:३०