जुम्लाका नरबहादुर, जाे हरेक चुनावमा अल्लोको ज्वारीकोट बेच्न काठमाडौं आइपुग्छन्

जुम्लाका नरबहादुर, जाे हरेक चुनावमा अल्लोको ज्वारीकोट बेच्न काठमाडौं आइपुग्छन्

A+ A A-

काठमाडौं महानगरपालिकाको मुख्य निर्वाचन अधिकृतको कार्यालय अर्थात् राष्ट्रिय सभागृह । सोमबार बिहानैदेखि सभागृहलाई ‘चुनाव’ लागेको थियो । बाजागाजा, ढोल, नायःखीलगायतका बाजा र चुनावी नाराले दिनभर सभागृह परिसर चुनावमय बन्यो ।

स्थानीय चुनावका लागि मनोनयन दर्ता गराउनेको भिडमा चुनावी झण्डा र नारा फरफराइरहेका थिए । कोही बाजागाजासहित उत्रिएका थिए । कोही नारासहित । कोही बाइकमा र्‍याली गर्दै उत्रिएका थिए । दिनभर आ–आफ्ना पार्टीका नारा लगाउँदै भृकुटीमण्डप सडकक्षेत्र चुनावमय बन्यो ।

अधिकांश मनोनयकर्ता र प्रस्तावक कोही कोट पाइन्ट/दौरा/सुरुवालमा ठाँटिएका थिए त कोही साडीमा । बाजागाजा र नारालाई नेपाली र नेवारी पोशाकले पहिचानको रङ दिएको थियो भन्दा अत्युक्ति नहोला ।

तर, ठाँटिएको यस्ता वेशभूषाहरूको भिडमा एउटा गाउँले अनुहार देखियो । उनी थिए जुम्लाबाट आएका ६८ वर्षीय नरबहादुर बुढा । सम्भवतः काठमाडौंको चुनावी माहौलमा नेपालको वास्तविक अनुहार खोज्न नरबहादुरभन्दा अर्को उपयुक्त उदाहरण यस दिन सायदै अरु भेटिएलान् । जसले जुम्ला र काठमाडौं जिल्लालाई एकै मैदानमा राखेर सोच्न बाध्य बनाइदिएको थियो ।

हुन त उनी काठमाडौंको चुनावी माहौल हेर्न आएका होइनन्, न त उनी आउँदै गरेको चुनावलाई लिएर आशावादी नै छन् । काठमाडौं आउनुको उनको एउटै उद्देश्य हो– अल्लोको ज्वारीकोटको व्यापार ।

सिंजा गाउँपालिका– ४ बाट काठमाडौं आइपुगेका नरबहादुरलाई चुनाव लागेको छ भनूँ भने उनी उति साह्रो उत्साहित छैनन् । तर, चुनाव लागेको छैन भनूँ भने ज्वारीकोटको व्यापार गर्न उनी यस्ता चुनावी माहौल र महाधिवेशन कुनै छुटाउँदैनन् ।

चुनावको छेकोमा कतै मानिसहरूले ज्वारीकोट किनी पो हाल्छन् कि ? यही मेसोमा कतै उनको ज्वारीकोटले पनि मान्छेको 'तन'मा मनोनयन पो दर्ता गराउन सक्थ्यो कि ? उनको एउटै आशा र अपेक्षा छ । नरबहादुरले चुनावी अर्थशास्त्र बडो मजाले बुझेका छन् ।

तर, दिनभरि भृकुटीमण्डप डुल्दा पनि सोचेजति व्यापार भने हुन नसकेकोमा निराश छन्, नरबहादुर ।

धागोमा फूल सिउरेजसरी हातभरि नरबहादुरले उनेका छन्, अल्लोका ज्वारीकोट र टोपी । उनले लगाइरहेको मास्कमा चन्द्रमा र सूर्य अंकित छन् । हेर्दा एउटा सिंगो नेपाल नरबहादुरमा प्रतिबिम्बित भएको देखिन्छ । तर, उनले देखेको नेपाल भने खासै गतिलो छैन । ‘मान्छेहरू किन नाचिरहेछन् कुन्नि ? हाम्रो मन खुसी छैन’, उनले भने ।

‘देश नबेचेको भए खुसी हुन्थ्यौँ होला । देश बेचेर खतम पारे । अब के खुसीले नाच्नु ?’ उनले प्रश्न गरे ।

दुई जहान्, चार छोरा, सात बुहारी, चार पनातिसहितको परिवार जुम्लामा नै छ, जसका लागि उनी अल्लोको पोशाक व्यापार गर्छन् । काठमाडौंमा यतिखेर चुनाव लागेजस्तै जुम्लामा पनि चुनाव लागेको छ । तर, अब उनले पार्टी नहेर्ने भनी अड्डी कसेका छन् । ‘पार्टीको कुरा छैन, व्यक्ति जो राम्रो छ, जो हामीलाई भलो गर्ने खालको छ, उसैलाई भोट हाल्न्या हो’, उनले आफ्नै लवजमा भने ।

हलो जोतिखाने किसानलाई के नेता के पार्टी ? ज्वारीकोट प्रतिगोटा हजारमा बेचिरहेका नरबहादुरले दिनभरिमा जम्मा दुईवटा मात्रै इस्टकोट बेचे ।

यत्तिकैमा एकजना सुटेडबुटेड मान्छे नरबहादुरको ज्वारीकोट लिन्छुझैँ गरी लगाएर हेर्छन् । वरिपरि सबैले नेताझैँ देखिएकोमा प्रशंसा पनि गर्छन् । दाम सोध्छन् । तर, अन्त्यमा अनकनाउँदै फोन नम्बर माग्छन् । नरबहादुर ट्वाल्ल पर्छन् । यत्तिकैमा ती सम्भावित खरिदकर्ताले नै नरबहादुरलाई आफ्नो अल्लो व्यापारको कार्ड दिन्छन् र फोन गर्न भन्छन् ।

नरबहादुर ठगिएझैँ महसुस गर्छन् ।

थाहा छैन, नेताहरूबाट कतिपटक ठगिएका छन् नरबहादुरहरू । अब पनि केही परिवर्तन होला भन्ने रत्तिभर पनि आशा नरबहादुरलाई छैन ।

‘देशमा सबै चोर नै चोर जागे । चुनावमा हेर्दा अर्बौं पैसा खर्च गरिसके । अब पनि देश विकसित होला, जनतामा ऋण कम होला भन्ने त आस पनि छैन’, लामो सुस्केरा लिँदै उनले भने, ‘सबै लुटेरा हुन् । सबै बेचौँला भनेर आया हुन् । आखिरीमा देशको सेवा गरौँला, गरिबको सेवा गरौँला भनेर कोही आएका छैनन् ।’

त्यसो त एमाले महाधिवेशनमा पनि नरबहादुर अल्लोको व्यापार गर्न काठमाडौं आइपुगेका थिए । चुनावी माहौलमा अलिकति भए पनि व्यापार हुन्छ कि भन्ने उनलाई लागेकै कारण साथीभाइलाई पनि उनी हरेकपटक ल्याउँछन् । ५१ वर्षीय सिंह ओढ उनकै पछि लागेर यसपटक आइपुगेका छन् । २४ वर्षीया निशा हमाल पनि चुनावमा ज्वारीकोट र टोपी बिक्री भइपो हाल्छ कि भनेर आएकी छन् ।

देश परिवर्तन हुने ठूलाठूला सपना उनीहरूले देख्न छोडिसकेका छन् । ‘अहिलेलाई यही अल्लोको कोट राम्ररी बिक्री भए पुग्छ’, निशाले भनिन्, ‘चुनाव हामीलाई त के लाग्नु र ? लाग्ने भनेकै नेतालाई त हो । जति जे भए पनि नेताले जित्न्या हो । आफ्नै इष्टमित्र नातेदारलाई खुवाउँछन् । हामीलाई त के हुन्छ र ?’

कुनै खास आशा निशामा छैन । ‘हामीलाई त त्यस्तो ठूलो केही आशा छैन । दुःख गरेर खान पाएँ पुग्छ,’ उनले भनिन् ।