जसले खिचेको गीतको भिडियोले विश्व कीर्तिमान राख्यो

A+ A A-

एउटा गीत, जसले युट्युवमा आशालाग्दो भ्युज बटुल्न सकेन । बजारमा चर्चा कमाउन सकेन । तर, गीतको भिडियोले गिनिज बुकमा नाम लेखाएर विश्व कीर्तिमान कायम गर्‍यो ।

गीत थियो- हाम्रो साझा हिमाल ।

माधवराज खरेलले गीत लेखे, संगीत भरे । गायक पूर्ण राईको आवाजमा गुन्जियो गीत । 'हिमालको सौन्दर्य र विश्वको पर्यावरणमाथि लेखिएको गीतको भिडियो कहाँ गएर खिच्ने ?'

माधवले सोचे- हिमालमा ।

उनले सुटिङका लागि संसारकै अग्लो स्थान भनेर चिनिने गोक्योलाई रोजे । सोलखुम्बुको ४ हजार ७ सय ६८ मिटरको उचाइमा रहेको गोक्योमा जानु र सुटिङ गर्नु सहज थिएन । कतिपयले आश्चर्य माने, 'सम्भव छ र ?'

'छ ! यसलाई सम्भव बनाउनु छ,' माधवराजको टोलीमा छायांकनको जिम्मा लिएका सिनोमाटोग्राफर रोशन श्रेष्ठले बल दिए । रोशनलाई विश्वास थियो, 'आँट गरे जतिसुकै कठिन काममा पनि सफलता मिल्छ ।'

भदौमा माधवराज र रोशनलगायत १० जनाको टोली गोक्यो चढ्यो । गन्तव्यमा पुग्न उनीहरूको टिमलाई ७ दिन लाग्यो । उकालो चढ्न सोचेजस्तो सहज थिएन । 'हाम्रो लागि पहिलो अनुभव । उक्लिँदा कहिले अक्सिजन नपुगेजस्तो हुन्थ्यो, दुई पाइला सार्न पनि मुस्किलजस्तो,' रोशन क्रस्टरकर यात्राबारे सुनाउँछन् ।

महँगी पनि उस्तै । २० रुपैयाँ पर्ने पानीको त्यहाँ २ सय रुपैयाँ पर्थ्यो । 'पानी होस् वा चिया, खान मन लागेमा १० पटक सोच्नुपर्ने स्थिति त्यहाँ रहेछ,' रोशन सुनाउँछन् ।

तैपनि पछ्याउँदै गएको गन्तव्य 'हाम्रो साझा हिमाल' ले चुमिछाड्यो ।

'गोक्योमा त पुगियो । अब काम गर्न चुनौती थियो,' रोशन सम्झन्छन् । साँझतिर पुग्दा उनीहरू थाकिसकेका थिए । त्यो दिन उनीहरूले आराम गरे । भोलिपल्ट सुटिङका लागि उपयुक्त लोकेसन खोज्न थाले । 'जब सुटिङ थालियो, हुस्सुले गर्दा खिच्न कठिन भयो,' रोशन भन्छन्, ' चिसोका कारण ब्याट्री सकिहाल्थ्यो । फेर्दैमा हैरान हुन्थ्यौं ।'

कहिले त क्यामेराले काम गर्नै छाड्थ्यो । भइरहेको सुटिङ पनि रोक्नुपर्थ्यो । मौसमले गर्दा तोकिएको समयमा काम गर्न सकिन्न थियो । 'खिच्दाखिच्दै सास फेर्न गाह्रो भएर रोक्नुपर्ने अवस्था पनि आए,' रोशन भन्छन् ।

क्यामेराको लेभल नमिल्नाले खेप्नु परेको हैरानी उनी अहिले पनि सम्झिरहन्छन् ।

अन्तत: सुटिङ सकियो । १७ दिनपछि उनीहरू गोक्योबाट फर्किए । फर्किँदा उनीहरूसँग अथाह खुसी थियो । जब रोशन काठमाडौं आइपुगे, उनले खुसीको सास फेरे । 'जीवनमा कठिन काम चुनौतीपूर्ण ढंगले गर्नुको आनन्द बेग्लै थियो,' रोशन सम्झन्छन् ।

जब उनीहरूको टिम काठमाडौं फर्कियो, साथीभाइ दंग परे । खिस्यिट्युरी गर्नेहरूले पनि फोन गरेर बधाई दिए । लगत्तै थपियो अर्को खुसी । संसारकै अग्लो स्थानमा गएर बनाएको कारण भिडियोले गिनिज बुक अफ वर्ल्ड रेकर्ड कायम राख्यो ।

तत्कालीन संस्कृति, पर्यटन तथा नागरिक उड्डयनमन्त्री भानुभक्त ढकालले वर्ल्ड रेकर्डको प्रमाणपत्र दिए । टिमलाई देश/विदेशबाट बधाईको ओहिरो लाग्यो ।

०००

रोशनको जीवनमा यो क्षण अविष्मरणीय रह्यो । सिन्धुपाल्चोकबाट २०६६ सालमा सपना बोकेर काठमाडौं छिरेका रोशनले १० वर्षअघिका कष्टकर दिन सम्झिए ।

'एसएलसीपश्चात् पढ्नका लागि काठमाडौं छिरेँ । तर काम नगरी पढ्न सक्ने आर्थिक हैसियत थिएन । काठमाडौंको रत्न राज्यलक्ष्मी क्याम्पसमा भर्ना भएँ । त्यतिबेलैदेखि पत्रकारिता सिक्न थालें,' रोशन सुनाउँछन् ।

विषय पत्रकारिता तर रोशनमा के गर्छु भन्ने योजनाचाहिँ थिएन । काम खोजिरहेका थिए । पत्रकारिता गर्ने एक जना दाइले भने, 'पत्रकारिता गर्छस् ?'

उनलाई काम चाहिएको थियो । पढेको विषय पनि त्यहीँ भएकाले रोशन राजी भए ।

तर, पत्रकारिताका सुरुवातका दिन सुखदायी भएनन् । अग्रजहरूबाट अपमान सहँदाका पल अहिले पनि स्मृतिमा ताजा छन् । कामको चाप, सिनियर सहकर्मीको असहयोग र दैनिकी नधान्ने मासिक पारिश्रमिक !

'एक वर्ष काम गरेँ । दिनको १८ घण्टा काम गर्दा सम्बन्धित संस्थाले श्रम शोषण गरेको महसुस भयो । त्यसपछि पत्रकारिता छाडेर क्यामेरा सिक्न थालेँ,' रोशन सम्झन्छन् ।

पत्रकारिता गर्दा पनि उनको आँखा क्यामेराको लेन्समा गएर अडिन्थ्यो । लगाब पनि यसैमा थियो ।

रोशनले क्यामेराको लेन्सबाट आफ्नो भविष्य हेरे- खुसी यसैमा छ ।

त्यसयता रोशनको साथमा क्यामेरा टुटेन । उनी फोटो र भिडियोमा रमाउन थाले । चिनेका साथीहरूको प्रोडक्सन हाउस थियो । उनी साथीहरूको साथमा हिँडेर सुरुमा क्यामेरा असिस्टेनको काम गर्न थाले । विभिन्न डकुमेन्ट्रीहरूमा काम गरेपछि आफैँले सक्छु भन्ने आँट उनमा बढ्दै गयो ।

'त्यसपछि मैले फोटो र भिडियो खिच्न थालेँ । काम प्रशस्त आउन थाले । मेरो व्यस्तता बढ्न थाल्यो,' उनी सम्झन्छन् ।

अचेलका दिन रोशन व्यस्त सिनेमेटोग्राफर हुन् । पछिल्लो समय उनले नेपालका अधिकांश 'रियालिटी सो' खिच्ने गरेका छन् । फिल्महरूमा पनि उनले काम गरेका छन् । 'शिकारी', 'तिमी जहाँ भए पनि' लगायतका केही सिनेमामा उनले कामसमेत गरेका छन् ।

हिजोका दैनिकी चलाउन हम्मेहम्मे पर्थ्यो । आज रोशनका साथमा क्यामेरा र हातमा लोभलाग्दो सीप छ । यही सीपले उनको गुजारा सजिलै चलेको छ । 'त्यसैले अझै केही नयाँ र फरक काम गर्ने हुटहुटी जागिरहन्छ,' रोशन उत्साहित सुनिन्छन् ।