थोत्रा टायर र टिनका ड्रम प्रयोग गरी २६ वर्षीय भण्डारीले सजाएको चोक

A+ A A-

बजारको बीच भागमा थोत्रा टायरलाई आकर्षक रङ लगाएर सजाइएको छ । टायरलाई गमला बनाएर बिरुवा रोपिएको छ । टायरमा प्रयोग गरिएको रातो र हरियो रङले सजावटमा चमक थपेको छ ।

टायर मात्र होइन पुराना टिनका ड्रम पनि गमलाका रूपमा प्रयोग भएका छन् । सुन्दर आकर्षक लाग्ने गरी रङ लगाइएका ड्रममा फूलका बोटहरू रोपिएका छन् ।

त्यसको ठीक अघिल्तिर पुरानो मोटरसाइकल सजाएर राखिएको छ । पुरानो मोटरसाइकल भए पनि आकर्षक तरिकाले सजाइएको छ । उक्त मोटरसाइकलको स्टेरिङमा भैसिको खप्पर जोडिएको छ । सिङ सहितको खप्परले मोटरसाइकलको सजावटमा आकर्षण थपेको छ । मोटरसाइकलमा लेखिएको छ 'विस्तारै हाँक्नुहोस्' ।

सजिलो बाटोमा तीव्र गतिमा गाडी कुदाउँदा दुर्घटना र जोखिम त कति हो कति । यस्तो अवस्थामा पुरानो मोटरसाइकलले बोकेको सन्देश विशेष लाग्छ ।

यहाँका प्रत्येक सजावट हेर्दा सबैको मन तान्ने खालका छन् ।

बीच बजारमा यस्तो लोभलाग्दो सजावट विरलै पाइन्छ । झापाको अर्जुनधारा नगरपालिका वडा नम्बर ७ मा पर्ने मिलडाँडाको दृश्य हो यो ।

मिलडाँडा चोकमा पुग्ने जो कोहीको मन एक पटक प्रफुल्लित हुन्छ, यहाँको सजावट देखेर । त्यहाँको सुन्दरतामा नतानिने सायदै कोही होलान् ।

यो चोक सजाउने युवा हुन्, रोशन भण्डारी । उनी २६ वर्षका भए ।

सार्वजनिक सम्पत्तिको दुरुपयोग गर्ने प्रचलन हामीमा धेरै छ । सार्वजनिक स्थल सरसफाइको त कुरै छाडौँ, फोहोर फाल्न डस्टबिनसम्म पनि पुग्न अल्छी लाग्छ हामीलाई । तर, भण्डारी त्यसभन्दा अलग देखिए । र, उनले मिलडाँडा चोकलाई सुन्दर बनाए ।

झण्डै चार/पाँच वर्षअगाडि भण्डारी बिर्तामोडको एउटा मोटरसाइकल ग्यारेजमा काम गर्थे । इन्जिनसँग खेल्दाखेल्दै थाहै नपाई उनी कुलतमा फसे । उनको जीवनका दुई वटा साथी बने- मोटरसाइकलको इन्जिन र लागुऔषध । उनी त्यसबेला नमज्जैले लागुऔषधको चङ्गुलमा फसेका थिए ।

तर, त्यसबेला पनि उनलाई लाग्थ्यो, ‘म बाहिर निस्किनु पर्छ ।’ जतिसुकै प्रयास गर्दा पनि केही वर्ष आफू कुलतबाट बाहिर निस्कन नसकेको भण्डारी सुनाउँछन् ।

भण्डारीका लागुऔषध प्रयोग गर्ने साथी धेरै भए । तर, समाजमा एक्लो भए । उनले भिडमा एक्लो महसुस गरिरहे ।

अन्ततः भण्डारीले जिते । उनको जीवनबाट कुलत छुट्यो । अब उनी बगैँचा, सजावट र मेसिनमा रमाउन थालेका छन् । उनी खुलेर यो विषयमा बोल्न चहादैनन्, उनलाई पुरानो कुरा सम्झिएर दुःखी हुनु छैन ।

घरको ठीक सामुन्ने एउटा बोर्ड छ, गोमा मोटरसाइकल ग्यारेज । यो भण्डारीको मुख्य पेसा हो । उनले बिर्तामोडमा सिकेको सिप घरमा नै ग्यारेज खोलेर प्रयोग गर्दैछन् । उनलाई मेसिनसँग खेल्न रमाइलो लाग्छ । भन्छन्, ‘जानेको सिप त्यही हो, रमाइलो लाग्छ ।’

विदेशको हुटहुटीले उनलाई पनि नगाँजेको भने होइन । उनी मलेसिया पनि पुगे, एक वर्ष बसे । उनलाई विदेशी चमकले जित्न सकेन । र, स्वदेश फर्किएर भविष्य खोज्ने निधो गरे ।

उनका जीवनबाट एक एक गर्दै साथी छुटिसकेका थिए । कहिले के त कहिले के, उनी एक्लो जस्तै भए । उनले एक्लोपनलाई नै साथी बनाए । एक्लै व्यवसाय सुरु गरे । एक्लै सजाउन थाले आफ्नो चोक ।

उनीसँग क्षमता छ, आकर्षक सजावट गर्नसक्ने । कहीँ गएर अध्ययन गरेका होइनन् उनले । ‘गर्दै जाँदा हुँदै गएको हो,’ उनी भन्छन्, ‘गर्दै जाँदा सिक्दै गएको हुँ ।’

भण्डारीले चोक यति सुन्दर बनाएका छन् कि वरपरका तथा उक्त चोकमा पुग्नेहरूले उनको तारिफ गर्छन् ।

उनको एक्लोपनको अर्को साथी भनेको बगैँचा हो । पहाडी क्षेत्रमा पाइने बिरुवा बडो मेहनतले उनले मधेसमा हुर्काएका छन् ।

घरमा विरुवाको नर्सरी फर्म छ । बिरुवाको माग पनि राम्रै छ । बजारमा बेच्दै पनि छन् । ठूलो परिणाममा बिरुवा माग भयो भने पनि उनी अत्तालिँदैनन् । केही समय लिन्छन्, बिरुवा बनाइदिन्छन् । यसरी ठूलो परिणाममा भने एक पटक मात्र माग भएको उनी सम्झन्छन् । उनी भन्छन्, ‘ठूलो परिणाममा माग खासै हुन्न, गाउँ बस्तीमा अलिअलि भने चलिरहेकै छ ।’

भण्डारी लामो समय आफैँसँग हराए । जब भेटिए, समाजले पनि महसुस गर्‍यो । चोक सजावट गर्न थालेको बेला भने आलोचना खेप्नुपरेको भण्डारी सम्झन्छन् । वरपरकाले अचम्म मानेर हेरिरहन्थे । धेरैले कुरा समेत काट्ने गरेका थिए ।

भण्डारी सुनाउँछन्, ‘भन्नलाई त धेरैले धेरै कुरा भने । त्यस्ता कुरा के सुनाउनु र ?’

तर, कुरा काट्नेहरूलाई भण्डारीले जिते । यो जीतसँगै स्थानीय सुन्दर चोकबासी हुन पाए । भण्डारी यसैमा खुसी छन् ।

स्थानीय रोशन चौधरी भण्डारीको खुलेर प्रशंसा गर्छन् । ‘गर्दा हुने रहेछ भन्ने राम्रो उदाहरण हो रोशन भण्डारी,’ चौधरीले भने, ‘उनले जे गरे त्यो सम्भव होला भनेर कसले सोचेको थियो होला र ?’

मानिसले हिम्मत हार्नु नहुने भण्डारीको बुझाइ छ । ‘मानिस निरास हुनु हुन्न, हिम्मत हार्नु हुन्न,’ भण्डारी भन्छन्, ‘एक्लै थिएँ, अहिले पूर्ण भएँ ।’

प्रकाशित मिति: शनिबार, माघ २२, २०७८ १८:०५