बिरामी मान्छे हुन्छ कि याद ?

A+ A A-

'नानी कस्तो छ अहिले ?'

सुतिरहेकी मलाई आमाको चिसो हातको स्पर्शले ब्युँझायो ।

'ठीकै छ । टाउको अलिक बढी नै दुखिरहेको छ । घाँटी दुख्न अलिक कम भएको छ । अरु त ठीकै छ आमा,' मैले बिस्तारै आँखा खोलेर जवाफ दिएँ ।

म हतपत बिरामी पर्दिनँ । अझ भनौँ, मलाई आफू बिरामी भएको यादै छैन ।

सम्झिएँ, कहिलेकाहीँ हल्का टाउको दुखाइबाहेक म विस्तारामै थलिने गरी बिरामी भएको मलाई याद आएन ।

यो पालि भने म राम्रै गरी बिरामी परेँ । हुन त हल्का रुघाखोकी सामान्य हो तर पनि रुघाखोकीसँगै टाउको दुखाइ अनि शरीर पनि पिटेको जसरी दुखेकाले म उठ्न सकिरहेकी थिइनँ ।

आजसम्म गरेर तीन दिन भयो म बिरामी भएको । अहिले फैलिएको कोरोना महामारीको जस्तो लक्षण देखिए पनि ज्वराे भने फिटिक्कै थिएन । त्यसैले कोरोना हैन भनेर मन शान्त थियो ।

न त हस्पिटल न त मेडिकल गएकी छु, न त औषधि नै खाएकी छु, बस आराम गरिराखेकी छु । बिरामी हुँदा गर्ने काम केही नहुने, निन्द्रा लागे सुत्यो, नत्र आँखा चिम्लिएर खाली मन लिएर के-के सोच्यो सोच्यो ।

अनि फेरि लाग्छ, सोच्नु पनि के सोच्नु के ?

भविष्यबारे ? के सोच्नु भविष्यका बारेमा नि, लक्ष्य नै धमिलो देख्छु ।

जिन्दगीमा आफ्नो भनेको आफू मात्रै भइँदो रहेछ । बाँकी त बस् तिमीले आफ्नो सोचे तिम्रोतर्फबाट आफ्ना हुन्छन् । उनीहरूको तर्फबाट बुझ्न त तिमी बिरामी नै हुनुपर्छ ।

साथीभाइबारे ? के सोच्नु तिनीहरूका बारेमा नि, न तिनीहरू भविष्य हुन् न वर्तमान नै ...। बिरामी हुँदा समय कटाउन निकै गाह्रो हुँदोरहेछ । आज महसुस हुँदैछ ।

सोचेँ, म यहाँ घरमा मेरो परिवारसँग छु, र त यस्तो भइरहेको छ । तर, जो आफ्नो घरदेखि पर गएर पढिरहेका छ्न्, काम गरिरहेका छन्, उनीहरूलाई झन् के हुँदो हो ? सम्झेर मनमा नमीठो लाग्यो ।

अब बिरामी मन, बिरामी शरीर अनि बिरामी यादहरूसँगै समय पनि बिरामी भएछ मेरो लागि..।

बिरामी शरीर भएपछि बिरामी मनमा अरु कुराहरू हाबी हुँदा रहेछन्, अनि आखिर तिमी पनि त अरुको नै पर्‍यौ । अरु कुरा नै हाबी भएपछि अरुको तिमीलाई सम्झिने काम नै प्राथमिक कामजस्तो भयो ।

सम्झिएँ, विगत अनि सम्झनामा बसेर झस्काइरहने अनुहार । कति धेरै मनहरू आफ्नो लाग्थ्यो, कति धेरै मान्छेहरू आफ्ना लाग्थे । सँगै छन्‌जस्तो लाग्थ्यो, पराइ हैनन्‌जस्तो लाग्थ्यो ।

लाग्थ्यो, दुख्छ उनीहरूको मन मलाई दुख्दा, अनि आफ्नो मन दुख्दा लाग्छ- उनीहरू पनि मसँगै दुख्छन् ।

तर, आज बिरामी हुँदा थाहा पाएँ– हुँदैन रहेछ त्यस्तो, त्यो कुरा त लाग्दो मात्रै रहेछ । दुख्दा पनि आफू एक्लै दुखिनुपर्ने रहेछ ।

खुसी मात्रै रहेछ बाँड्न सकिने, घाउ अनि चोट त बाँड्न नसकिने रहेछ ।

आफ्ना लाग्ने मन अनि आफ्नामा गनिएका मान्छे त भगवान्‌जस्तै रहेछन् । विश्वास अनि आस्थामा मात्रै सीमित छन्/छैनन् थाहा नै हुँदैन । यहाँ श्वास रोकिदिनेभन्दा साहस रोकिदिने मान्छे धेरै हुँदा रहेछन् ।

जिन्दगीमा आफ्नो भनेको आफू मात्रै भइँदो रहेछ । बाँकी त बस्, तिमीले आफ्नो सोचे तिम्रोतर्फबाट आफ्ना हुन्छन् । उनीहरूको तर्फबाट बुझ्न त तिमी बिरामी नै हुनुपर्छ ।

प्रकाशित मिति: बुधबार, माघ १२, २०७८ ०७:४७