‍‍‍‍‍‍‍‍यी तीन युवा, जो अरुकै लागि सडकपेटीमा नाच्छन् (भिडियोसहित)

A+ A A-

चाबहिलको मेडिकेयर अस्पतालअगाडि गीत घन्किरहेको छ । गीतको लयलाई साथ दिइरहेका छन्, तीन युवाले । तातो घाम पनि नभनी आलोपालो नाचिरहेका छन् । फाट्टफुट्ट अडिने बटुवा नै उनीहरूका दर्शक हुन् ।

अगाडिपट्टि ‘दान पेटी’ लेखिएको कार्टुन छ । कार्टुनभित्र केही छरिएर रहेका खुजुरा पैसा । र, यी सबै दृश्यको पृष्ठभूमिमा एउटा ब्यानर टाँगिएको छ । जसले उनीहरू नाच्नुको कारण बोल्दै थियो- ‘हामी सहयोगी डान्सर ।’

१८ वर्षीय विवेक शाही, १६ वर्षीय जीवन विक र १९ वर्षीय योगेश परियार यसरी नाच्न थालेको करिब तीन महिना पुगिसक्यो ।

जति बेला उनीहरूले यसरी नाच्ने अभियान सुरु गरे, त्यति बेला नेपाल कोरोना महामारीको चपेटामा थियो । देशका अधिकांश स्थानमा निषेधाज्ञा लागेपछि उनीहरूले समाचारका पृष्ठहरूमा भोकानाङ्गाका कथा देख्न थाले । निषेधाज्ञामा काम नपाएर बिचल्लीमा परेका मानिसको अवस्था सुने, पढे । आफ्नै गाउँ कैलालीको टीकापुरआसपासमा समेत खान नपाएर आत्महत्या गर्नेदेखि माग्दै हिँड्ने अनेकौं कथाका प्रत्यक्षदर्शी बने ।

जसले उनीहरूमा केही गर्नुपर्छ भन्ने भावना जगायो । र, यी तीन युवाले योजना बनाए- सडकपेटीमा नाचेर सहयोग संकलन गर्ने र पीडितलाई राहत दिने । ‘हामीले चाहेको भए चन्दा संकलन गर्दै हिँड्न पनि सक्थ्यौँ । यो तरिका गलत हो भन्ने लाग्यो,’ विवेक शाहीले भने, ‘कला पनि देखाउन पाइने, सहयोग पनि जुट्ने देखेपछि यसरी नाच्न थालेका हौँ । आफ्नो कलालाई समाज सेवासँग जोड्न पाउँदा खुसी छौँ ।’

सुरुवाती चरणमा उनीहरूसँग न त स्पिकर थियो, न त ब्यानर नै । परिवार र आफन्तको साथसमेत थिएन । हुँदाहुँदा नृत्य सिकाउने गुरुले समेत गाली गरे । तैपनि आफ्नो योजना बिसाएनन् । साथीसँग जसोतसो गीत बजाउने स्पिकर मागेर ल्याए । अनि नाच्न थाले, सडकपेटीमा ।

सुरुमा धेरैले पागल, बिग्रेका केटाहरू भनेको उनीहरू सम्झन्छन् । कतिले त भविष्य बिगारेर नचाहिँदो काममा लागेको आक्षेपसमेत लगाउन भ्याए । कालान्तरमा स्थानीयलाई आफ्नो कर्मबारे बुझाउँदै गए । यद्यपि, उनीहरूको कामबाट परिवार र गुरु भने अझै सन्तुष्ट छैनन् ।

पैसा नभएर ब्यानर किन्न नसक्दा केही समय त्यसै नाचे । सो समयमा कतिपय ठाउँमा प्रहरीले खेदेको उनीहरू बताउँछन् । तर, प्रहरीलाई कुरा बुझाएपछि भने नाच्न अवरोध नगरेको विवेकको भनाइ छ । यसरी नाचेर रकम संकलन गरी उनीहरूले ब्यानर पनि बनाए ।

ब्यानर बनाएको पहिलो दिन कैलालीको बर्माली गए । यो आजभन्दा करिब दुई महिनाअगाडिको कुरा हो । पानी परिरहेको थियो, तैपनि सडकपेटीमा नाच्ने योजना बनाएर उनीहरू बर्माली पुगे । साथीसँग मागेको डिजे र नयाँ ब्यानर टाँगेर नाच्न सुरु गरे । त्यो दिन जम्मा ६ सय रुपयाँ उठेको उनीहरूलाई सम्झना छ ।

संकलित रकमले नयाँ स्पिकर पनि किन्ने तयारी बनाए । साथीसँग मागेको स्पिकर पुरानो हुँदै गएपछि नयाँ किन्नुपर्ने बाध्यतामा थिए, उनीहरू । तर, ६ सयले स्पिकर के आउँथ्यो र ? जम्मा भएको रकम संकलन गर्दै राखे ।

नाच्दै जाँदा अलिअलि रकम जम्मा हुन थाल्यो । अनि सडकमा खान नपाएकादेखि लकडाउनमा समस्यामा परेकालाई समेत सहयोग गर्न थाले । सँगसँगै स्पिकर पनि किन्न सफल भए ।

विस्तारै उनीहरूको कामले कैलालीमा चर्चा पायो । त्यहाँको युथ फाउन्डेसनले आफ्ना लागि सहयोग जुटाइदिन अनुरोधसमेत गर्‍यो । उक्त फाउन्डेसनले स्थानीय विशाल रोक्काका लागि उपचार खर्च जुटाउँदै रहेछ । बैङ्ग्लोरमा दुर्घटनामा परेका रोक्काको टाउकोमा जाली हाल्न करिब ३ लाख आईसी आवश्यक थियो ।

सडकपेटीमा नाचेरै १० हजार सहयोग रकम संकलन गरेर फाउन्डेसनलाई दिए । यतिका लागि ३ दिन लगातार नाच्नुपरेको उनीहरू बताउँछन् । ‘त्यो हामीले जुटाएमध्येको पहिलो ठूलो सहयोग थियो,’ जीवन भन्छन्, ‘अहिले सम्झिँदा पनि गर्व लाग्छ । कम्तीमा हाम्रो कलाले कसैको ज्यान बचाउन योगदान त गर्‍यो ।’

सोही सिलसिलामा कैलालीको टिकापुर, लम्की, चिसापानीका सडकपेटीमा समेत उनीहरूले नाचे । आज नाचेर उठेको रकमले भोलिपल्ट सहयोग गर्न जान्थे ।

टिकापुरतिरको कार्यक्रम सकिएपछि उनीहरूको टोली धनगढी गयो । धनगढीमा पहिल्यै दिन चोकमा गएर नाच्न थाले । तर, प्रहरीले रोकछेक गर्‍यो । त्यसपछि त्यहाँको गल्लीगल्लीमा गएर नाच्दै सहयोग संकलन गर्न थाले ।

धनगढी बसाइकै बेला साथीसँग मागेर लगेको स्पिकर पनि बिग्रियो । ५ हजार हालेर नयाँ स्पिकर किने । नयाँ स्पिकरको सहाराले अत्तरिया, कोहलपुर र नेपालगञ्जसम्म पुगेर नाच देखाए ।

यसरी आफ्नो कला देखाएर सहयोग रकम संकलन गर्दै हिँडेका उनीहरूलाई तारन्तार परिवारको फोन आउन थाल्यो । कारण, हिन्दुहरूको चाड रक्षाबन्धन नजिकिँदै थियो । त्यसैले उनीहरू राखीको अघिल्लो दिन घर फर्किए । जतिबेला उनीहरूसँग ५ हजार रुपैयाँ थियो ।

राखी बन्धन सकिएपछि काठमाडौं हानिने तयारी थाले । कालोपुलको जेभियर इन्टरनेसनल कलेजमा अध्ययनरत योगेशको परीक्षा नजिकिएपछि उनीहरू काठमाडौं आउन बाध्य हुनुपर्‍यो । ‘म लकडाउनले गाउँ गएको बेला उता यस्तो काम थालियो । तर, अहिले मेरो परीक्षा आएपछि सबैलाई यतै लिएर आएँ,’ योगेशले भने ।

रोचक त के भने, योगेशले आफ्नो पढाइदेखि अन्य खर्च घरबाटै माग्छन् । यो सहयोग उठाएको पैसा नितान्त समाज सेवामा खर्चिएको उनको दाबी छ । भन्छन्, ‘मलाई त आवश्यक पैसा घरबाटै आउँछ । यो त आफ्नो प्यासन नाच्नुमा पनि रहेकाले सहयोग पनि हुने कला पनि देखाइने भनेर लागेको हुँ ।’

उनीहरू एक हप्ताअघि मात्र काठमाडौं आएका हुन् । बाढीपहिरोका कारण भएको ट्राफिक जामले गर्दा कैलालीबाट यहाँ आइपुग्न पाँच दिन लागेको उनीहरू बताउँछन् ।

काठमाडौंमा उनीहरूले नाच देखाएर सहयोग जुटाउन थालेको मात्र ३ दिन भयो । हालसम्म १५ सय रुपैयाँ उठाइसकेका छन् । तर, त्यसलाई राहत स्वरुप बाँड्न भने नभ्याएको उनीहरूको भनाइ छ । योगेशको परीक्षाले केही दिन काममा डिस्टर्ब भएको उनीहरू बताउँछन् । परीक्षा सकिएपछि एक दिन नाच्ने, अर्को दिन सहयोग गर्ने योजना उनीहरूको छ ।

आफूहरू यसरी सहयोगमा लागिरहँदा जिम्मेवार निकाय राज्यले भने हचुवा तथ्यांक बोल्दै हिँड्नु दु:खलाग्दो भएको उनीहरू बताउँछन् । पूर्वप्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीले गरेको दाबी सम्झँदै भन्छन्, ‘यदि सरकारले सडकमा मान्छे नबस्ने वातावरण बनाएको हुन्थ्यो भने हामी किन यसरी नाचेर हिँड्नुपर्थ्यो ? अहिले बाहिर सडकमा हेर्नुस् त, किन छैनन् माग्ने मान्छे ?’

केही समयअगाडि प्रधानमन्त्री रहँदा ओलीले भनेका थिए, ‘अब नेपालमा कोही पनि सडकमानव हुँदैनन्, छैनन् ।’ यो भनाइले ओली स्वयम्‌लाई गिज्याइरहेको उनीहरू ठान्छन् ।

प्रकाशित मिति: सोमबार, भदौ २१, २०७८ १७:४०