२१ दिन भेन्टिलेटरमा बसेर गर्भवतीले जितिन् कोरोना, भन्छिन्– श्रीमान्‌को बोल्ड डिसिजनले बाँचे

२१ दिन भेन्टिलेटरमा बसेर गर्भवतीले जितिन् कोरोना, भन्छिन्– श्रीमान्‌को बोल्ड डिसिजनले बाँचे

नेपालगञ्जकी २५ वर्षीया पञ्जिता शर्मा ।

A+ A A-

जिन्दगीजस्तै अस्पष्ट भएको छ, हिजोआज उनको बोली ।

मुखबाट शब्दहरू लर्बरिँदै यसरी झर्छन् मानौँ, शब्दलाई सासको तुइन तरेर मुखसम्म आइपुग्न ठूलै जोखिम मोल्नुपर्छ । किनभने हिजोआज उनको आवाज बसेको छ । २१ दिनसम्म भेन्टिलेटरमा बस्दा मुखमा पाइप हालेकाले होला, बोली अझै राम्ररी फुटिसकेको छैन ।

हुन पनि ३२ दिन लगातार अस्पताल बसेर कोभिड सामना गर्दा मुखले भन्दा कैयौँ गुणा बढी आवाज मस्तिष्कले निकाल्न अभ्यस्त भइसकेका छन् ।

०००

तर, अस्पताल बस्दाका अत्यासलाग्दा दिनहरू उनले एक्लै कटाएकी भने होइनन् । उनीसँगसँगै थिइन् उनको गर्भभित्रै हुर्किरहेकी छोरी जसले आमाको कोभिड अनुभव पेटभित्रबाटै स्पर्श गरिरहेकी थिइन् । छामिरहेकी थिइन् ।

गर्भभित्र हुर्कंदै गरेकी ६ महिने छोरी र शरीरभित्रै फैलिइरहेको कोभिड-१९ को भाइरसले एकअर्कालाई कहिल्यै नभेटून् भन्ने प्रार्थनामै बिताएको अस्पतालको त्यो बसाइ ।

भेन्टिलेटरमा इन्तु न चिन्तु अवस्थामा रहँदा बच्चा र आमा दुवैको माया मार्नुपरेको त्यो कठोर समयको कठघरा । नेपालगञ्जकी २५ वर्षीया पञ्जिता शर्माले भोगेको त्यस दुर्लभ अनुभवलाई बिर्सनजत्तिकै मुस्किल भएको छ सम्झन पनि ।

गर्भावस्थामै कोभिड निमोनियाले भेन्टिलेटरमा पुगेकी पञ्जिताले कोभिडलाई जितेर नयाँ जीवन पाएकी छन् । त्यति मात्रै होइन, गएको २२ साउनमा पञ्जिताले छोरीलाई सकुशल जन्म पनि दिएकी छन् ।

०००

आफ्नै जीवनको ठेगान हराएको बेला नयाँ जीवन थपिएको खुसीले पञ्जिताको जीवनलाई हेर्ने नजर नै बदलिदिएको छ ।

हिजोआज छोरीले दूध खाँदा, रुँदा, हाँस्दा खेल्दा पञ्जिता आफ्नो जीवन सम्झेर धन्य हुन्छिन् । छोरीलाई हेर्दा अस्पतालका अन्योलपूर्ण दिनहरू आफैँ बिर्सिन्छिन् । भन्छिन्, ‘सबै कुरा परिवर्तन भएको छ । आफ्नो जीवनको धेरै माया लाग्छ आजकल ।’ आफ्नो जीवन धेरै जनासँग जोडिएको देखेर झन् बढी सचेत हुन्छिन् उनी ।

०००

त्यसो त यसअघि उनी पहिले कहिल्यै सचेत हुँदै नभएकी भने होइनन् । तर, ६ वैशाखबाट उनलाई एक्कासि गाह्रो हुन थाल्यो । जिउ दुखिरहने, रातभरि सुत्न नसक्ने ! गाइनो डाक्टरको सल्लाहमा उनले सिटामोल खाइन् । औषधि खाएपछि जिउ दुखेको कम भए पनि कमजोरी भने शरीरबाट छुटेन ।

भोलिपल्टबाट रुघा लाग्न थाल्यो । र, ज्वरो ९९/१०० हुँदै १०२ सम्म पुग्यो । डाक्टरको सल्लाहमा औषधि र पानीपट्टि गर्दा पनि सुधार भएन । उल्टै सास फर्न गाह्रो हुन थाल्यो । क्यानुलाबाट औषधि/ग्लुकोज पानी दिएर गर्भावस्थामा अस्पताल भर्ना नगर्ने निष्कर्ष डाक्टरले निकाले ।

पञ्जिता सम्झिन्छिन्, ‘राति घर फर्किने बेला फेरि मलाई सास फेर्न गाह्रो भयो । अक्सिजन तह घटेर ७० पुगिसकेको थियो । एक्स–रे गरेर हेर्दा एकैपटक निमोनिया देखियो ।’ नभन्दै १० वैशाखमा उनमा कोभिड संक्रमण पुष्टि भयो र तुरुन्तै कोहलपुर टिचिङ अस्पतालमा भर्ना गरियो ।

एक त कोभिड अर्कोतिर गर्भावस्था ।

७० बाट पनि ओरालो लाग्दै गरेको अक्सिजन तहले डाक्टरहरूलाई संशकित बनाइरहेको थियो । यस उप्रान्तको उपचार काठमाडौंमा गर्न सल्लाह दिँदै भोलिपल्ट नै हेलिकोप्टरमा भेन्टिलेटरमा हालेर उनलाई काठमाडौंस्थित काठमाडौं मेडिकल कलेज लगियो ।

त्यसपछि २१ दिनसम्म पञ्जिताको होस आएन ।

भेन्टिलेटरमा बसेर पञ्जिताले सबैको धैर्यताको परीक्षा लिइन् । भेन्टिलेटरमा बस्दा पञ्जितालाई मात्रै होइन, बच्चालाई के कसो असर पर्ने हो ? पहिलो पटक आमा बन्दै गरेकी पञ्जिता र उनका श्रीमान्‌का लागि सबैभन्दा चुनौतीपूर्ण उपचार थियो त्यो ।

२१ दिनपछि पहिलो पटक होस आउँदा पञ्जितालाई आफू कोहलपुर अस्पतालमै छुजस्तो लागेको थियो । बाबालाई झ्याप्पै चिने पनि उनले श्रीमान्‌लाई भने सुरुमा त चिन्न पनि सकिनन् ।

आफ्नै होसमा नभएकी पञ्जितालाई बच्चाको होस हुने कुरै भएन । धेरै बेरपछि बल्ल उनले बाबालाई सोधिन्, 'बच्चालाई कस्तो छ ?' कोभिडको साक्षी बनेको बच्चा ठीक छ भन्ने उत्तरले उनलाई आश्वस्त बनायो ।

सुध्रिँदै गरेकी पञ्जितामा अक्सिजन तह ९८/९९ देखिन थालिसकेको थियो । तर, एक दिनको कुरा हो, अस्पतालमै पञ्जिताको मुटुको चाल १० मिनेटजस्तो बन्द भइदियो । धन्न ! डाक्टर राउन्डमा आएको बेला देखेर पम्प गरेपछि उनको होस आयो । र, उनलाई हाइकेयरमा सारियो । ३२ दिन लामो अस्पताल बसाइपछि उनी अन्ततः नेपालगञ्ज नै फर्किइन् ।

कोभिड सञ्चो भएर घर फर्किए पनि हाँसो र बोली भने मुस्किलले फर्किएको थियो । पल्सरेट अझै पनि ‘हाई’ नै थियो ।

०००

साउन २९ गतेको डेट थियो । तर, १८ साउनमा पञ्जिताले बच्चा चलेको महसुस नै गर्न सकिनन् । त्यसपछि डाक्टरको सल्लाहमा २० साउनमा नै पञ्जिताको अपरेसनबाट डेलिभरी गरियो ।

सामान्यतः गर्भावस्थामा धेरै औषधि खानु हुँदैन भन्ने गरिन्छ तर पञ्जिताले संक्रमण भएयता निकै औषधि खान बाध्य भएकी थिइन् । त्यसैले बच्चाको स्वास्थ्य कस्तो हुने हो भनेर निकै चिन्ता चुलिएको थियो शर्मा परिवारमा । तर धन्न ! छोरी स्वस्थ जन्मिइन् ।

‘मेरो कारणले नानुलाई असर गरेन । त्योभन्दा सुन्दर कुरा अरु के हुन सक्ला र ?’, पञ्जिता पुलकित हुन्छिन् ।

दुःखको कुरा, पञ्जितालाई संक्रमण भएको तीन महिना बितिसक्दा पनि पोस्ट कोभिड असरले छाडेको छैन । उनको आवाज पहिलेजस्तो छैन । बोली लरबरिन्छ । हात काँप्छ । अँध्यारो कोठा देख्दा कताकता डर लाग्छ । न त ब्ल्यांकेटले पूरै मुख छोपेर सुत्न नै सक्छिन् उनी । साना कोठाहरूमा जाँदा सास फेर्न सकिदनँ कि भनेर डर लाग्ने गरेको उनको भनाइ छ ।

तर, आफूलाई भन्दा कैयौँ गुणा बढी श्रीमान्‌लाई गाह्रो भएको अनुभव पञ्जिताको छ । यतिसम्म कि पञ्जिताका श्रीमान् एकमहिने अस्पताल बसाइबारे आजसम्म पनि श्रीमतीसँग मात्रै होइन, कसैसँग पनि कुरा गर्दैनन् । ‘पुरानो कुरा नसम्झनू’ भन्दै टारिदिन्छन् । अस्पतालमा आशा र आँसुलाई बराबरी नै लिएर बिताएको त्यो क्षणलाई अझै पनि शब्दमा सहजै व्यक्त गर्न सकेका छैनन् उनले ।

‘बुढालाई देख्दा झन् बढी माया लाग्छ’, पञ्जिता भन्छिन्, ‘अहिले त नानुको अनुहार हेरेर हामी सबै कुरा बिर्सने प्रयासमा छौँ ।’

‘बुढाको बोल्ड डिसिजनले गर्दा नै म ज्युँदो छु । नत्र हेलिकोप्टरमा मलाई काठमाडौं नलगेको भए म सायदै बाँच्दिनथेँ । र, जोसुकैले यस्तो बोल्ड डिसिजन लिन सक्दैन पनि’, पञ्जिताले भनिन् ।

प्रकाशित मिति: आइतबार, भदौ २०, २०७८ १४:०९